หลังจากเป็นอาจารย์มาได้ 3 เดือนแล้ว วันนี้ผมก็พบเรื่องราวที่สะเทื่อนใจไม่น้อยมาเราให้ฟัง
วันนี้ที่มหาลัย นักศึกษายังคงไม่มาเรียน เพราะเปิดวันที่ 12 มค. มีแต่อาจารย์มากัน ผมยังยุ่งกับงานที่รับทำข้างนอกอยู่ มีหญิงวัยกลางคน พาหญิงสาวที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นนักศึกษาที่นี่ อาจารย์ที่เป็นหัวหน้าคณะพูดคุยกับแม่และเด็ก ผมไม่ค่อยได้สนใจเท่าไร แต่จับใจความได้ว่า เด็กคนนี้เขาจะมาขอลาออกแล้วมาเรียนใหม่ในเทอมหน้า อาจารย์เขาก็บอกว่าเราเรียนมาปีครึ่งแล้ว แล้วก็หายไปเมื่อ ตอนเปิดเทอม 2 ก็มาพยายามตามเก็บงานของอาจารย์แต่ละท่าน ตอนแรกก็ไม่ได้ดูเหมือเกี่ยวกับผมซักเท่าไร พอดูรายวิชาเด็กคนนี้เรียนกับผม หัวหน้าคณะถามผมว่าจะเอาอย่างไงจะให้เขาสอบมั้ย ผมบอกก็ได้ อยู่ที่ตัวเขา ว่าจะทำได้รึป่าว แต่ในใจผมรู้ว่าทำไม่ได้อย่างแน่นอนเพราะ ไม่เคยมาเข้าเรียนเลย ผมสบตากับแม่ของเธอ แม่ของเธอสีหน้าเศร้าสร้อย พูดแต่ว่าอยากให้ลูกเรียนจบ หลังจากที่ตกลงกันแล้วว่าจะให้เด็กคนนี้กลับมาเรียน แม่ของเธอก็ขอบคุณอาจารย์ทุกท่านด้วยความยินดี แล้วผมก็ถามว่าเด็กคนนี้เป็นใคร มีคนบอกว่า คนที่หายตัวออกจากบ้านไป แล้วแม่ออกตามหา หลายครั้งที่แม่เขาเธอโทรมาที่คณะ แล้วถามว่าลูกเธอมาเรียนมั้ย พอไปถามเพื่อนในห้อง ก็บอกว่าเธอคนนี้ไปอยู่กับแฟนแล้วท้องด้วย ส่วนแม่ของเธอทำโรงงาน ผมก็ตกใจ เพราะค่าเทอมเรียนที่นี่ก็หลายหมื่น สงสารคนเป็นแม่จริงๆ แต่เหตุการณ์นี้ไม่ใช่ครั้งแรก ครั้งที่แล้วเธอก็หายตัวไปแบบนี้ แล้วแม่ก็ต้องมาขอโทษอาจารย์
การที่ผมได้มาเป็นอาจารย์ ได้เจอกับเรื่องไร้สาระของนักศึกษามาก็มาก แต่ทำไม ไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่บาง ว่าจะสียใจขนาดไหน ที่จะพยายามใส่ทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่จะหาได้ มาให้กับลูก ลองหันกลับไปมองว่า ตัวคุณทำให้พ่อแม่ภูมิใจรึยัง
วันนี้คุณทำให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวคุณแล้วหรือยัง
วันนี้ที่มหาลัย นักศึกษายังคงไม่มาเรียน เพราะเปิดวันที่ 12 มค. มีแต่อาจารย์มากัน ผมยังยุ่งกับงานที่รับทำข้างนอกอยู่ มีหญิงวัยกลางคน พาหญิงสาวที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นนักศึกษาที่นี่ อาจารย์ที่เป็นหัวหน้าคณะพูดคุยกับแม่และเด็ก ผมไม่ค่อยได้สนใจเท่าไร แต่จับใจความได้ว่า เด็กคนนี้เขาจะมาขอลาออกแล้วมาเรียนใหม่ในเทอมหน้า อาจารย์เขาก็บอกว่าเราเรียนมาปีครึ่งแล้ว แล้วก็หายไปเมื่อ ตอนเปิดเทอม 2 ก็มาพยายามตามเก็บงานของอาจารย์แต่ละท่าน ตอนแรกก็ไม่ได้ดูเหมือเกี่ยวกับผมซักเท่าไร พอดูรายวิชาเด็กคนนี้เรียนกับผม หัวหน้าคณะถามผมว่าจะเอาอย่างไงจะให้เขาสอบมั้ย ผมบอกก็ได้ อยู่ที่ตัวเขา ว่าจะทำได้รึป่าว แต่ในใจผมรู้ว่าทำไม่ได้อย่างแน่นอนเพราะ ไม่เคยมาเข้าเรียนเลย ผมสบตากับแม่ของเธอ แม่ของเธอสีหน้าเศร้าสร้อย พูดแต่ว่าอยากให้ลูกเรียนจบ หลังจากที่ตกลงกันแล้วว่าจะให้เด็กคนนี้กลับมาเรียน แม่ของเธอก็ขอบคุณอาจารย์ทุกท่านด้วยความยินดี แล้วผมก็ถามว่าเด็กคนนี้เป็นใคร มีคนบอกว่า คนที่หายตัวออกจากบ้านไป แล้วแม่ออกตามหา หลายครั้งที่แม่เขาเธอโทรมาที่คณะ แล้วถามว่าลูกเธอมาเรียนมั้ย พอไปถามเพื่อนในห้อง ก็บอกว่าเธอคนนี้ไปอยู่กับแฟนแล้วท้องด้วย ส่วนแม่ของเธอทำโรงงาน ผมก็ตกใจ เพราะค่าเทอมเรียนที่นี่ก็หลายหมื่น สงสารคนเป็นแม่จริงๆ แต่เหตุการณ์นี้ไม่ใช่ครั้งแรก ครั้งที่แล้วเธอก็หายตัวไปแบบนี้ แล้วแม่ก็ต้องมาขอโทษอาจารย์
การที่ผมได้มาเป็นอาจารย์ ได้เจอกับเรื่องไร้สาระของนักศึกษามาก็มาก แต่ทำไม ไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่บาง ว่าจะสียใจขนาดไหน ที่จะพยายามใส่ทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่จะหาได้ มาให้กับลูก ลองหันกลับไปมองว่า ตัวคุณทำให้พ่อแม่ภูมิใจรึยัง