เกริ่นนำก่อนเลยนะค่ะ
ตัวเจ้าของกระทู้เองเป็นเด็กบ้านนอก ใช้ชีวิตในแต่ละวันแบบเรียบง่าย ทุกวันที่ลืมตาขึ้นมามีแต่คำว่าเรียบง่ายของชีวิต (นั่นเมื่อ 9 ปีที่แล้ว) ครั้งหนึ่งมีโอกาสได้ไปเรียนพิเศษในเมืองใหญ่ (ไม่ใช่ กทม. เด้อคร้าาาา แต่ก็ถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญเลย) ทุกอย่างดำเนินไปได้ดีทั้งเพื่อนใหม่และสถานที่ที่แปลกใหม่ ผ่านไปแล้วสำหรับการออกไปคร่ำคราหาความรู้ กลับมาใช้ชีวิตเป็นเด็กสาวบ้านนอกเช่นเดิม เวลาผ่านไปอย่างช้าๆเรียบๆ และแล้วคืนนึงก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา เวลาประมาณตีสองเกือบจะได้ เสียงคนในสายไม่คุ้นหูสักเท่าไหร่ แต่คนปลายสายพูดเหมือนกับว่ารู้จักฉันเป็นอย่างดี นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด (ถ้าคืนนั้นฉันไม่รับสายนั้น วันนี้ฉันคงไม่ต้องทรมานอย่างนี้) เมื่อวางสายไปทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติเช่นเดิม แต่มันมีบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปเมื่อสายเดิมโทรเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากที่คุยกันแค่ 2-3 นาที กลับมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่ไม่เคยจ้องโทรศัพท์แต่กลับพกมันติดตัว ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ จนกลายเป็นว่าเราเริ่มสนิทกัน โทรหากันทุกคืน (ร้องเพลงให้ฟังเกือบทุกคืน) โทรปลุกกันทุกเช้า มันเริ่มกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันไปเสียแล้ว (ทั้งหมดนี่เราไม่เคยเห็นหน้ากันนะค่ะ ได้ยินแต่เสียง...ก็สุขใจ วี้ดวิ้ววววว) เริ่มมากขึ้นโดยการส่งของขวัญให้กัน ไม่ใช้ในโอกาสพิเศษอะไร แค่อยากส่งให้กันเฉยๆ (ตุ๊กตาโดเรม่อนที่ฉันตั้งชื่อให้มันว่า...วิเศษน้อย...) ทุกอย่างสวยงามดั่งดอกไม้แรกบานยามเช้า ช่วงนั้นจำได้ว่าหัวใจพองโต โลกทั้งใบเป็นสีชมพู (เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันนะค่ะ แต่ฉันคิดไปไกลแล้วววววววว) 1 ปีผ่านไปอย่างเข้าสู่ปีที่ 2 เริ่มมีคำมั่นสัญญากันเกิดขึ้น สัญญานะว่าหนุ่มเมืองกรุงจะกลับมาอยู่ใกล้ๆน้อง55555 เราสัญญากันไว้ว่าเราจะอยู่ในที่ที่ใกล้กันมากที่สุด และแล้วถึงจุดพลิกผัน เหมือนถนนที่กำลังจะบรรจบกันกลับกลายเป็นทางขาด ชายคนนั้นหายไปจากหน้าจอเรดาร์ หายไปอย่างไร้ร่องรอย ใจสาวน้อยเจ้ากรรมอยู่ไม่เป็นสุขทำทุกวิถีทางที่จะติดต่อเขาให้ได้ (อย่าลืมน่ะว่าเราไม่เคยเห็นหน้ากัน) พับดาวคร้า สาวน้อยนั่งก้มหน้าพับดาวใส่ขวดโหลเพื่อส่งไปให้กับใครคนนั้น (ตามที่อยู่ที่เค้าเคยส่งวิเศษน้อยมาให้) มีการแปะเบอร์โทรไปให้ด้วยนะคร้า555 ทุกอย่างเงียบกริบ ไม่มีการติดต่อใดๆกลับมาทั้งสิ้น สาวน้อยยังคงยึดมั่นในคำสัญญาที่เคยให้ไว้แก่กัน ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเพื่อเอนทรานส์เข้าที่นั่นให้ได้ (คิดแค่ว่า ถ้าฉันเข้าไปเรียนที่นั่นได้แล้ว เราจะได้อยู่ใกล้ๆกัน) วันประกาศผล....ตื่นเต้นวุ้ยๆๆๆ เย้ๆๆ ฉันสอบเข้าที่นั่นได้ เย้ๆๆๆๆ ทุกคนที่บ้านต่างดีใจในความเก่งของฉัน5555 แต่ฉันดีใจมากกว่านั้น เพราะนั่นหมายความว่าฉันทำตามสัญญาได้แล้ว ณ ตอนนั้นยังไม่มีการติดต่อใดกลับมาทั้งสิ้น ฉันเริ่มเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย เฟรชชี่น้องใหม่ป้ายแดง หลายในรั้วมหาลัยทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และแล้วคืนนึงขณะที่สาวน้อยกำลังหลับใหลน้ำลายยืดอยู่ จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา (ตอนนั้นบอกตรงๆฉันไม่ได้คอยโทรศัพท์เหมือนอย่างเมื่อก่อนนะค่ะ แต่แค่ไม่เปลี่ยนเบอร์ค่ะ555)
เดี๋ยวค่อยมาต่อพรุ่งนี้เด้อคร้า
ตอนนี้ขอตัวไปทำธุระฟรุ้งฟริ้งก่อน....(บอกตรงๆยังนั่งพิมพ์อยู่ที่ทำงาน ณ ตอนนี้เวลา 19.00 น. แบ้ววว)
บ๊ายๆค่ะ
เราไม่ได้เกิดมาคู่กันใช่ไหม? (แล้วทำไมโชคชะตาถึงนำพาเราสองคนมารู้จักกัน)
ตัวเจ้าของกระทู้เองเป็นเด็กบ้านนอก ใช้ชีวิตในแต่ละวันแบบเรียบง่าย ทุกวันที่ลืมตาขึ้นมามีแต่คำว่าเรียบง่ายของชีวิต (นั่นเมื่อ 9 ปีที่แล้ว) ครั้งหนึ่งมีโอกาสได้ไปเรียนพิเศษในเมืองใหญ่ (ไม่ใช่ กทม. เด้อคร้าาาา แต่ก็ถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญเลย) ทุกอย่างดำเนินไปได้ดีทั้งเพื่อนใหม่และสถานที่ที่แปลกใหม่ ผ่านไปแล้วสำหรับการออกไปคร่ำคราหาความรู้ กลับมาใช้ชีวิตเป็นเด็กสาวบ้านนอกเช่นเดิม เวลาผ่านไปอย่างช้าๆเรียบๆ และแล้วคืนนึงก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา เวลาประมาณตีสองเกือบจะได้ เสียงคนในสายไม่คุ้นหูสักเท่าไหร่ แต่คนปลายสายพูดเหมือนกับว่ารู้จักฉันเป็นอย่างดี นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด (ถ้าคืนนั้นฉันไม่รับสายนั้น วันนี้ฉันคงไม่ต้องทรมานอย่างนี้) เมื่อวางสายไปทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติเช่นเดิม แต่มันมีบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปเมื่อสายเดิมโทรเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากที่คุยกันแค่ 2-3 นาที กลับมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่ไม่เคยจ้องโทรศัพท์แต่กลับพกมันติดตัว ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ จนกลายเป็นว่าเราเริ่มสนิทกัน โทรหากันทุกคืน (ร้องเพลงให้ฟังเกือบทุกคืน) โทรปลุกกันทุกเช้า มันเริ่มกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันไปเสียแล้ว (ทั้งหมดนี่เราไม่เคยเห็นหน้ากันนะค่ะ ได้ยินแต่เสียง...ก็สุขใจ วี้ดวิ้ววววว) เริ่มมากขึ้นโดยการส่งของขวัญให้กัน ไม่ใช้ในโอกาสพิเศษอะไร แค่อยากส่งให้กันเฉยๆ (ตุ๊กตาโดเรม่อนที่ฉันตั้งชื่อให้มันว่า...วิเศษน้อย...) ทุกอย่างสวยงามดั่งดอกไม้แรกบานยามเช้า ช่วงนั้นจำได้ว่าหัวใจพองโต โลกทั้งใบเป็นสีชมพู (เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันนะค่ะ แต่ฉันคิดไปไกลแล้วววววววว) 1 ปีผ่านไปอย่างเข้าสู่ปีที่ 2 เริ่มมีคำมั่นสัญญากันเกิดขึ้น สัญญานะว่าหนุ่มเมืองกรุงจะกลับมาอยู่ใกล้ๆน้อง55555 เราสัญญากันไว้ว่าเราจะอยู่ในที่ที่ใกล้กันมากที่สุด และแล้วถึงจุดพลิกผัน เหมือนถนนที่กำลังจะบรรจบกันกลับกลายเป็นทางขาด ชายคนนั้นหายไปจากหน้าจอเรดาร์ หายไปอย่างไร้ร่องรอย ใจสาวน้อยเจ้ากรรมอยู่ไม่เป็นสุขทำทุกวิถีทางที่จะติดต่อเขาให้ได้ (อย่าลืมน่ะว่าเราไม่เคยเห็นหน้ากัน) พับดาวคร้า สาวน้อยนั่งก้มหน้าพับดาวใส่ขวดโหลเพื่อส่งไปให้กับใครคนนั้น (ตามที่อยู่ที่เค้าเคยส่งวิเศษน้อยมาให้) มีการแปะเบอร์โทรไปให้ด้วยนะคร้า555 ทุกอย่างเงียบกริบ ไม่มีการติดต่อใดๆกลับมาทั้งสิ้น สาวน้อยยังคงยึดมั่นในคำสัญญาที่เคยให้ไว้แก่กัน ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเพื่อเอนทรานส์เข้าที่นั่นให้ได้ (คิดแค่ว่า ถ้าฉันเข้าไปเรียนที่นั่นได้แล้ว เราจะได้อยู่ใกล้ๆกัน) วันประกาศผล....ตื่นเต้นวุ้ยๆๆๆ เย้ๆๆ ฉันสอบเข้าที่นั่นได้ เย้ๆๆๆๆ ทุกคนที่บ้านต่างดีใจในความเก่งของฉัน5555 แต่ฉันดีใจมากกว่านั้น เพราะนั่นหมายความว่าฉันทำตามสัญญาได้แล้ว ณ ตอนนั้นยังไม่มีการติดต่อใดกลับมาทั้งสิ้น ฉันเริ่มเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย เฟรชชี่น้องใหม่ป้ายแดง หลายในรั้วมหาลัยทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และแล้วคืนนึงขณะที่สาวน้อยกำลังหลับใหลน้ำลายยืดอยู่ จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา (ตอนนั้นบอกตรงๆฉันไม่ได้คอยโทรศัพท์เหมือนอย่างเมื่อก่อนนะค่ะ แต่แค่ไม่เปลี่ยนเบอร์ค่ะ555)
เดี๋ยวค่อยมาต่อพรุ่งนี้เด้อคร้า
ตอนนี้ขอตัวไปทำธุระฟรุ้งฟริ้งก่อน....(บอกตรงๆยังนั่งพิมพ์อยู่ที่ทำงาน ณ ตอนนี้เวลา 19.00 น. แบ้ววว)
บ๊ายๆค่ะ