ขอคำปรึกาาหน่อยนะครับ อย่าเมินโพสผม

คือก่อนอื่นผมต้องบอกก่อนนะครับว่าผมเป็นเกย์ความรักของผมมันค่อนข้างจะเป็นความรักที่ธรรมดามากๆ แต่ก็นะครับคนเราเมื่อถึงจุดนึงที่ต้องการที่เพิ่งหรือที่ปรึกษาดีๆ และหลากหลายก็คงเป็นโซเชี่ยลเนี่ยแหละครับที่เป็นที่เพิ่งทางใจได้ผมข้อเริ่มเล่าเลยละกันนะครับ
                              เรื่องมีอยู่ว่าผมได้มีโอกาศรู้จักกับพี่คนนึงผ่านทางเฟสบุ๊คพี่เขาได้แอดผมมาเมื่อวันที่ 17 ธันวาคมที่ผ่านมาครั้งแรกก่อนที่ผมจะกดรับแอดเฟรนพี่เขาในใจผมพูดเลยครับว่า เห้ยยย!! พี่คนนี้น่ารักจังซึ่งเรียกได้ว่าดูดีในระดับนึงเลยครับส่วนผมอะหรอ 555555+ ก็หน้าตาบ้านๆเนี้ยแหละครับไม่ได้หล่อและก็ไม่ได้ขี้เหล่อะไรแต่ในตอนนั้นคือแบบใจผมมันไปแล้วอะครับ รู้สึกหลงในหน้าตาของพี่เขามากๆ เลยตัดสินใจทักเฟสพี่เขาไปพี่เขาเป็นคนที่พูดน้อยมากๆ เลยครับ ซึ่งท่าดูเผินๆจะเหมื่อนพี่เขาไม่อยากคุยกับผมด้วยซ้ำแต่ว่าพี่เขาก็ไม่ใช่แบบถามคำตอบคำนะครับ คือพี่เขาเองก็มีทักผมมาเหมื่อนกันและด้วยความที่ผมเป็นคนพูดเก่งและค่อนข้างร่าเริ่งผมเลยไม่ได้ซีเรียสว่าพี่เขาจะช่วนคุยกับผมไหม และตัวผมเองก็รู้สึกแปลกๆกับความรู้สึกของตัวเองเหมื่อนยกันครับว่าระยะเวลาแค่นี้มันจะเรียกว่ารักหรือชอบได้หรือเปล่าแต่สิ่งที่ผมแปลกใจที่สุดก็คือเวลาผมนั่งเปิดดูรูปพี่เขาผมจะรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลอะครับ รู้สึกเหมื่อนมีความผูกพันธ์กันอะไรสักอย่างซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ตลอดระยะเวลาหลายวันที่คุยกันทำให้ผมได้รู้เรื่องราวของพี่เขามาพอสมควรและได้รู้อีกว่าพี่เขาได้เลิกกับแฟนไปเมื่อก่อนที่จะแอดเฟสผมมาประมาณ 2 วัน ซึ่งเหตุผลที่พี่เขาต้องเลิกกับแฟนนั้นค่อนข้างที่จะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากๆ ผมขอไม่บอกละกันนะครับว่าเลิกกันเพราะเรื่องอะไร ในตลอดระยะเวลาหลายวันที่คุยกันผ่านเฟส ผ่านโทรฟรีทางไลน์ และผ่านวีดีโอคอล มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีกับพี่เขามากๆ ซึ่งตัวผมเองก็รู้อยู่เต็มอกว่าพี่เขายังลืมรักครั้งเก่าไม่ได้และมีวันนึงครับพี่เขาได้โพสในเฟสบุ๊คของตนเองว่า "ขอโทษนะครับที่ต้องทำให้ใครหลายๆคนคิดไปเอง ที่ผมคุยด้วยเพราะผมเหงาครับแค่อยากลืมคนเก่า" ข้อความที่โพสจะอยู่ประมาณนี้นะครับท่าผมจำไม่ผิดซึ่งในวันนั้นผมรู้สึกช็อคมากๆ เลยพอจะรู้ตัวแล้วว่าเราควรจะออกห่าง ควรจะหยุดความรู้สึกของตัวเองแต่ในคืนเดี่ยวกันพี่เขาเองก็ยังคุย ยังเล่นกับผมปกติไม่ได้มีท่าทีอะไรอย่างที่โพสซึ่งตัวผมเองก็ใจอ่อนสิครับ เลยคิดแค่ว่า"แค่มีพี่เขาอยู่ในวงจรชีวิตเรามันก็ดีแล้ว แค่เขาเห็นเราเป็นตัวเลือกตัวนึงของเขามันก็มีความสุขมากพอแล้ว" ผมเชื่อว่าเพื่อนๆหลายหลายคนคงมองว่าผมเป็นคนที่โง่ และงมงายในความรักมากๆ แต่ผมคิดแบบนั้นจริงๆครับผมคิดแค่ว่าอย่าให้พี่เขาหายไปจากชีวิตผมก็พอ และทุกวันผมก็ต้องทักไปคุยกับพี่เขาทุกวันทั้งๆที่คำถามที่พี่เขาถามผมก็มีแค่คำว่า"ทำอะไรอยู่" ซึ่งท่าเป็นคนอื่นคงถอดใจไปแล้วใช่ไหมครับแต่กับผมมันเป็นคำถามที่ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะรักพี่เขาต่อไปและเมื่อเวลาผ่านไปได้ไม่นานพี่เขาเริ่มมี่ท่าทีที่เปลี่ยนไปครับ เริ่มตอบแชทเราช้าลงทั้งๆที่ออนอยู่ เริ่มไม่ทักเรามาอย่างที่เป็นแต่กับไปตั้งสเตตัสถึงใครอีกคนนึงซึ่งผมทายว่าน่าจะเป็นคนที่พี่เขาคุยๆ อยู่ด้วยอีกคนครับในใจผมตอนนั้นสลายคล้ายๆโลกมันหยุดหมุนไปเลยครับเหมื่อนความรู้สึกที่เรียกว่าอกหักมันกำลังจะคืบคานมาหาผมอีกครั้งหลังจากที่ผมไม่ได้สัมพัสมันเลยตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ถึงตอนนั้นเมื่อผมรู้ว่าพี่เขาคงไม่มีทางที่จะเลือกผมแน่ๆ และผมเองก็รู้สึกไม่พอใจในความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนมาแต่แรกแบบนี้ผมเลยใจๆ ไปเลยครับวัตกันไปเลยว่าท่าเราบอกเขาไปตรงๆว่าเรารู้สึกยังไงผลมันจะเป็นยังไงในคืนนั้นผมตัดสินใจพิมพ์ข้อความในเฟสบุ๊คส่งให้พี่เขาซึ่งเป็นข้อความที่ยาวมากในข้อความจะมีเนื้อหาประมาณว่า "อยากคุยกับผมไหม ลำคานหรือเปล่าที่มีผมค่อยทัก ค่อยเฟสไปหาตลอดซึ่งท่าลำคานก็บอกได้นะผมเป็นพวกประเภทที่ชอบเอาใจเขามาใส่ใจเราด้วยสิไม่อยากให้พี่ต้องลำบากใจที่มีผมค่อยทักไปรบกวนพี่ทุกวัน" ข้อความจะอยู่ประมาณนี้นะครับแต่ว่าจะยาวกว่านี้ซักหน่อย ครั้งแรกที่ผมส่งไปคือเวลาประมาณตี 3.40 แต่พี่เขาดันหลับไปสะแล้วสิ อ๋อ ผมลืมบอกไปนะครับว่าผมกับพี่เขาต้องนอนพร้อมกันทุกคืนไม่สิ! ไม่เรียกว่านอนพร้อมกันเรียกว่าแข่งกันว่าใครจะหลับก่อนกันมากกว่าซึ่งในวันนั้นพี่เขาก็แพ้ผมครับเขาหลับก่อนผม เมื่อถึงเวลาตอนเช้าพี่เขาก็มา Morning ผมปกติเหมื่อนกับว่าข้อความที่ผมส่งไปไม่ได้เด้งไปใน in Blok พี่เขาซึ่งผมเองก็รู้สึกน้อยใจนิดๆ ครับที่พี่เขาไม่ตอบคำถามที่เราถามไปและในช่วงเช้าวันนั้นทั้งวันผมก็ไม่ได้ทักหรือคุยอะไรกับพี่เขาเลยครับ พอถึงช่วงหัวค่ำผมตัดสินใจลองทักพี่เขาไปดูอีกสักครั้งและได้ถามถึงข้อความที่ผมส่งไปเพื่อนๆ รู้ไหมครับว่าคำตอบที่ผมได้มามันคืออะไรพี่เขาตอบผมว่า "ถามว่าอะไรหรอ มะคืนนี้หลับขอโทษนะ" ซึ่งผมก็รู้ได้เลยครับว่าพี่เขาไม่ได้อ่านข้อความที่ผมส่งไปเลย ผมเลยตัดสินใจส่งข้อความนั้นไปอีกรอบและย้ำพี่เขาว่าต้องอ่านนะ อ่านละตอบด้วย ซึ่งพี่เขาก็อ่านครับเพื่อนๆ อ่าน! "แต่ไม่ตอบ" ในตอนนั้นผมรู้เลยครับว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรในชีวิตพี่เขาเลย ผมมันก็แค่ตัวคุยแก้เหงาในยามที่พี่เขาไม่เหลือใครคืนนั้นเพื่อนสนิทผมพอจะดูออกว่าผมเองต้องเป็นอะไรแน่ๆ นางจึงพูดปลอบใจผมด้วยคำพูดที่แรงมากๆสำหรับใครหลายๆคนแต่สำหรับผมมันคือกำลังใขจชิ้นดีเลยครับนางพูดบอกผมว่า "พี่เขาไม่มีทางเอาหลอก พี่เขาแค่เหงาเลยมาคุยกับแฟนเก่าพี่เขาหล่อๆทั้งนั้นบางทีเขาอาจจะเลือกตอบแชทเป็นลำดับสุดท้ายเลยก็ได้ในบรรดาแชทของเขาทั้งหมด ตัดใจเถอะ" ในตอนที่ผมอ่านข้อความของเพื่อนผมน้ำตาผมไหลลงมาเป็นสายเลือดเลยครับแต่ในหัวก็คิดว่า ใช่ มันถึงเวลาละที่เราต้องตัดใจ ในคืนนั้นผมฝันถึงพี่เขาทั้งคืนเลยครับ ฝันว่าพี่เขามาตอบแชทที่เราส่งไปแล้วบ้าง ฝันว่าพี่เขามาขอโทษบ้าง มันเป็นฝันร้ายสำหรับผมมากๆครับผมสดุ้งตื่นมารีบกดโทรศัพย์ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาในกลางดึก ซึ่งทุกครั้งเมื่อเราเปิดดูแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่ฝันไปน้ำตาผมมันก็ค่อยที่ไหลลงมาอาบแก้มตลอด เมื่อเช้าขึ้นผมก็ไป รร. ตามปกติครับอยู่กับเพื่อนก็เฮฮาปาร์ตี้ปกติแต่เมี่อถึงเวลาที่ผมมาถึงบ้านเท่านั้นแหละครับในข้อความเฟสบุ๊คผมมีพี่เขาทักมา ซึ่งผมเองก็แอบดีใจนะครับที่เขาทักมา อย่างน้อยเขาก็ยังทักมาใช่ไหมละครับ แต่อีกใจก็แอบคิดว่าท่าพี่เขายังทักมาแบบนี้เมื่อไหร่ผมจะทำใจได้ ผมก็ตอบแชทพี่เขาปกติครับแต่แค่ไม่ได้คุยไรกันมากเหมื่อนแรกๆแค่นั้น ตลอดเวลาหลายวันผมเองก็ตั้งสเตตัสถึงพี่เขาตลอดซึ่งผมไม่แน่ใจว่าพี่เขาจะรู้ไหมและพี่เขาก็ทักมาบ้างในบางวัน มาเม้นรูป มาเม้นตัสผม ซึ่งมันทำให้หัวใจผมมีแรงที่จะรักพี่เขาอยู่ห่างๆแบบนี้ตัวผมเองเลยคิดแค่ว่าท่าในเมื่อไม่ได้ครอบครองนั้นขอเลือกที่จะรักต่อไปแบบนี้แหละ รักแบบไม่ขออะไร รักแบบที่ไม่ต้องเรียกร้อง ท่าพี่เขาเหงาก็ทักมาได้ พร้อมเสมอที่จะเป็นคนแบกความเหงาไว้ให้ แต่ผมเองก็มีข้อแม้กับพี่เขาไว้หนึ่งข้อว่าท่าวันไหนที่ผมเองตัดใจจากพี่เขาได้แล้ว พี่เขาไม่ต้องทำอะไรเลยผมเองที่จะเป็นคนเดินจากไปซึ่งพี่เขาเองก็แอบรู้สึกผิดเหมื่อนกันนะครับ และเมื่อวันอาทิตย์ที่ 4 มกราคม เวลา 02.20 หรือเมื่อวานนี่เองครับพี่เขาได้ทักเฟสผมมาอีกครั้งและได้คุยกันเหมื่อนที่คุยมาตลอดพี่เขาได้ให้ผมโทรไลท์ไปหาครับซึ่งผมเองรู้สึกดีใจมากๆ เพราะหลายวันที่ผ่านมาแทบจะไม่ได้ยินเสียงพี่เขาเลยนอกจากการพิมพ์หากันผ่านตัวหนังสือเท่านั้นแต่ผมเองก็ต้องออกมาคุยนอกบ้านอะครับเพราะว่าในห้องผมนอนกับแม่ ซึ่งเพื่อนๆคิดดูนะครับว่าบรรยากาศช่วงเวลาตี 2 อากาศจะหฟนาวขนาดไหนซึ่งผมเองก็ไม่บ่นให้พี่เขาได้ยินเลยครับว่าหนาว ว่ายุ่งกัด เพียงเพราะคำๆเดียว"รัก"ผมจึงคุยกับพี่เขาถึงประมาณตี 3 ซึ่งวันนั้นพี่ได้ทั้งหัวเราะกับมุขต่างๆที่ผมเอามาเล่นให้เขาฟังและตัวผมเองก็อดที่จะยิ้มตามไปไม่ได้ที่ทำให้พี่เขาหัวเราะได้หลังจากที่คุยกันเสร็จพี่เขาได้เฟสมาบอกผมว่า "ขอบคุณนะ" มันเป็นคำพูดที่ธรรมดามากๆ แต่ทำไมผมฟังละรู้สึกดี และเมื่อถึงเวลาตอนเช้าผมและเขาก็ไม่ได้คุยหรือติดต่ออะไรกันจนกระทั้งช่วงเวลาประมาณ 20.30 พี่เขาได้เช็คอินว่าอยู่ที่จตุจักรตลาดนัดตอนกลางคืน ผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจไรมากก็กด Like ให้ปกติแต่ด้วยความที่ว่าดันไปเห็นคอมเม้นที่มันดูเยอะผิดปกติผมเลยกดอ่านคอมเม้นของโพสนั้น และสื่งที่ทำให้ผมต้องชะงักและมีน้ำอุ่นๆไหลลงมาที่ตาก็เพราะคอมเม้นนี่แหละครับในคอมเม้นนั้นมีผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ คนนึงมาเม้นในโพสของพี่เขาประมาณว่า "ขอโทษขอเบอร์หน่อยได้ไหม เฮียผิดไปแล้ว เฮียรักนัทคนเดียว(นามสมมุติ)ขอบคุณนะที่ยังใส่สร้อยข้อมือของเฮียอยู่ อย่าไปกับคนนั้นได้ไหม กลับมาหาเฮีย เฮียรักนัทคนเดียว" น้ำตาผมไหลลงมาอย่างไม่มีสาเหตุ เพราะตลอดเวลาที่รู้จักกันมาผมรู้อยู่แก่ใจตลอดครับว่าพี่เขายังรักแฟนเก่าอยู่มาก และผมเองก็ทำใจมาตลอดว่าเราเป็นแค่ของเล่นของเขา แต่ผมก็ยอมครับยอมที่ตจะมีพี่เขาอยู่แบบนี้ ยอมที่จะได้คุยกับพี่เขาในเวลาที่เขาเหงา ผมยอมได้ครับขอแค่พี่เขาอย่าไปจากผมก็พอ แต่ท่าเกิดว่าพี่เขากลับไปคบกับแฟนเก่าจริงๆ ความสุขเล็กๆน้อยๆที่ผมเคยได้ไม่คงจะๆไม่มีอีกแล้วผมเองก็คงทำใจไม่ได้ด้วยเช่นกัน ถึงตอนนี้พี่เขาจะลบคอมเม้นเหล่านั้นไปเรียบร้อยแล้วแต่ผมก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าพีเขาจะตอบตกลงกับคนๆนั้นว่าอย่างไร เมื่อคืนนี้ความฝันก็เข้ามาหลอกหลอนผมตลอดทั้งคืนอย่างเช่นเคยฝันที่เอาแต่หลอกตัวเองว่าเขาเองก็มีใจให้เรา ฝันที่คิดว่าเขาก็แคร์เรา ทั้งๆที่เราก็รู้มาตลอดว่าเขาไม่เึยคิดอะไรกับผมเลย.   

                                           อยากให้เพื่อนๆช่วยแสดงความคิดเห็นเรื่องราวที่ผมเจอมานี้หน่อยได้ไหมครับ ผมเองไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไงท่าใครที่เคยมีประสบณ์การณ์คล้ายๆผม ก็ช่วยแนะนำแนวทางที่ผมจะผ่านเรื่องราวนี้ไปให้ได้ด้วยนะครับและผมเองก็แอบหวังอยู่ลึกๆว่าความดีที่ผมทำจะชนะใจพี่เขาได้ มันพอจะเป็นไปได้บ้างไหมครับช่วยแสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ.