ต้องขอออกตัวก่อนนะครับว่าผมไม่ใช่แฟนคลับของแดน วรเวช หรือดีทูบีแต่อย่างใด แค่รู้สึกประทับใจกับงานแสดง (คาแร็กเตอร์) ของแดน ที่นับวันจะยิ่งชัดเจนขึ้น.. เท่านั้นเอง
เดอะวันทิกเก็ต “ตัวพ่อเรียกพ่อ” ถ้าจะให้ผมเอาพล็อตเรื่องมากาง แล้วพูดเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง มันคงดราม่าโครตๆ!! แต่!! ต้องขอชมนะครับที่เข้าใจโปรโมท และเข้าใจที่จะเล่าเรื่องดราม่าให้คอมเมดี้ได้อย่างฉลาด และไม่เสียมูทหนัง ทำให้คนหัวเราะ แล้วยังเสียน้ำตาได้อีกด้วย “ตัวพ่อเรียกพ่อมันเป็นหนังคอมเมดี้ที่ซ่อนอยู่ในเรื่องดราม่า”
พ่อห่วยๆคนหนึ่ง(ตามที่ยิงตัวอย่างออกมา) ที่ต้องฝ่าภาระกิจเอาตั๋วคอนเสิร์ตมาให้ลูกให้ได้ เพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างคำว่าพ่อลูกให้คงอยู่อย่างถาวร ..พล็อตเรื่องมีแค่นี้ครับ ดูไม่น่าสนใจเลย แต่.. ขอบอกว่า ตัวเนื้อในของหนังมันมีอะไรมากกว่านั้นอีกเยอะ (แนะนำว่าต้องเข้าไปดู!!) ..
เพราะเสน่ห์ของหนังเรื่องนี้นอกจากการแสดงที่เป็นธรรมชาติของนักแสดงเด็กอย่างน้องยูเคแล้ว แดน วรเวช ก็ถือได้ว่าเอาคนดูอยู่หมัด! (ผมรู้สึกจริงๆครับ) เพราะถ้าตัวพ่ออย่างโป้ง (แดน วรเวช) ไม่เล่นคาแร็กเตอร์แบบนี้ รับรองได้ว่าเป็นหนังที่น่าหลับตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่ด้วยคาแร็กเตอร์ที่ “เซ็ต” ขึ้นมาให้มีความหวือหวา ไม่น่าเบื่อ มันเลยทำให้ดูไปอมยิ้มไปตลอดเวลา ฮาก๊ากบ้างแต่ก็ไม่ถี่นัก เป็นหนังที่สร้างเสน่ห์ด้วยความรู้สึกประหลาดๆ แบบดราม่าคอมเมดี้!!
พอช่วงกลางเรื่องแว็ปนึงผมก็นึกถึงโจวชิงฉือขึ้นมา .. “เห้ย นี่มันโจวชิงฉือเมืองไทยนี่ฝ่า” ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะครับ เหตุที่รู้สึกแบบนั้นเพราะผมไม่คิดว่าคาแร็กเตอร์สาย “พระเอกคอมเมดี้” อย่างที่แดนได้รับ จะมีดาราชายของไทยคนไหนเล่นได้สุดเท่าเขา (ผมรู้สึกจริงๆครับ! ขอย้ำอีกครั้ง)
เรื่องนี้ผมทราบมาว่า แดน วรเวช รับบทเป็นโปรดิวเซอร์ ควบคุมภาพรวมของหนัง ผมเลยแอบเดาว่า เขาตั้งใจที่จะ “เซ็ต” และสร้างคาแร็กเตอร์นี้ให้กับตัวเอง ซึ่งบอกได้เลยว่าเค้ามาถูกทางแล้ว ..ถ้าแดนยังเล่นคอมเมดี้ในทางนี้อยู่ เขาก็คือโจวชิงฉือเมืองไทยแน่นอน!! (ผมรู้สึกจริงๆครับ! ขอย้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง)
อีกเรื่องที่ผมรู้สึกอิ่มกับหนังเรื่องนี้ (แทนมุขตลกเหมือนหนังทั่วๆไป) คือมูทแอนท์โทนหนังทั้งเรื่องที่ทำให้ผมนึกถึงหนังฝรั่งของ อดัม แซนเลอร์ ที่มักมีความอบอุ่นของมิตรภาพระหว่างเพื่อนอยู่เสมอ แล้วขมวดจบ! ปิดท้ายให้น้ำตาไหลได้อย่างลงตัว ..นับว่าเป็นหนังที่ผมไม่เสียดายเงินเลยที่ได้เข้าไปดู
อยากให้แดนหรือทีมงานของเขาได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้จริงๆครับ เพราะผมอยากให้กำลังใจเขา เพื่อที่จะให้เขาและทีมผลิตหนังแนวนี้ออกมาอีก และผมจะได้ดูหนังแนวนี้ต่อไปเรื่อยๆ อย่างน้อยก็ปีละครั้ง (รู้สึกขำกับตัวเองเบาๆ)
..ส่วนตัวผมเลยขอให้เรท 9 ครับ สำหรับหนังดราม่าคอมเมดี้เรื่องเยี่ยมแห่งปี “ตัวพ่อเรียกพ่อ”
[SR] รีวิว The One Ticket ตัวพ่อเรียกพ่อ แดน วรเวช “โจวชิงฉือเมืองไทย”
เดอะวันทิกเก็ต “ตัวพ่อเรียกพ่อ” ถ้าจะให้ผมเอาพล็อตเรื่องมากาง แล้วพูดเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง มันคงดราม่าโครตๆ!! แต่!! ต้องขอชมนะครับที่เข้าใจโปรโมท และเข้าใจที่จะเล่าเรื่องดราม่าให้คอมเมดี้ได้อย่างฉลาด และไม่เสียมูทหนัง ทำให้คนหัวเราะ แล้วยังเสียน้ำตาได้อีกด้วย “ตัวพ่อเรียกพ่อมันเป็นหนังคอมเมดี้ที่ซ่อนอยู่ในเรื่องดราม่า”
พ่อห่วยๆคนหนึ่ง(ตามที่ยิงตัวอย่างออกมา) ที่ต้องฝ่าภาระกิจเอาตั๋วคอนเสิร์ตมาให้ลูกให้ได้ เพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างคำว่าพ่อลูกให้คงอยู่อย่างถาวร ..พล็อตเรื่องมีแค่นี้ครับ ดูไม่น่าสนใจเลย แต่.. ขอบอกว่า ตัวเนื้อในของหนังมันมีอะไรมากกว่านั้นอีกเยอะ (แนะนำว่าต้องเข้าไปดู!!) ..
เพราะเสน่ห์ของหนังเรื่องนี้นอกจากการแสดงที่เป็นธรรมชาติของนักแสดงเด็กอย่างน้องยูเคแล้ว แดน วรเวช ก็ถือได้ว่าเอาคนดูอยู่หมัด! (ผมรู้สึกจริงๆครับ) เพราะถ้าตัวพ่ออย่างโป้ง (แดน วรเวช) ไม่เล่นคาแร็กเตอร์แบบนี้ รับรองได้ว่าเป็นหนังที่น่าหลับตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่ด้วยคาแร็กเตอร์ที่ “เซ็ต” ขึ้นมาให้มีความหวือหวา ไม่น่าเบื่อ มันเลยทำให้ดูไปอมยิ้มไปตลอดเวลา ฮาก๊ากบ้างแต่ก็ไม่ถี่นัก เป็นหนังที่สร้างเสน่ห์ด้วยความรู้สึกประหลาดๆ แบบดราม่าคอมเมดี้!!
พอช่วงกลางเรื่องแว็ปนึงผมก็นึกถึงโจวชิงฉือขึ้นมา .. “เห้ย นี่มันโจวชิงฉือเมืองไทยนี่ฝ่า” ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะครับ เหตุที่รู้สึกแบบนั้นเพราะผมไม่คิดว่าคาแร็กเตอร์สาย “พระเอกคอมเมดี้” อย่างที่แดนได้รับ จะมีดาราชายของไทยคนไหนเล่นได้สุดเท่าเขา (ผมรู้สึกจริงๆครับ! ขอย้ำอีกครั้ง)
เรื่องนี้ผมทราบมาว่า แดน วรเวช รับบทเป็นโปรดิวเซอร์ ควบคุมภาพรวมของหนัง ผมเลยแอบเดาว่า เขาตั้งใจที่จะ “เซ็ต” และสร้างคาแร็กเตอร์นี้ให้กับตัวเอง ซึ่งบอกได้เลยว่าเค้ามาถูกทางแล้ว ..ถ้าแดนยังเล่นคอมเมดี้ในทางนี้อยู่ เขาก็คือโจวชิงฉือเมืองไทยแน่นอน!! (ผมรู้สึกจริงๆครับ! ขอย้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง)
อีกเรื่องที่ผมรู้สึกอิ่มกับหนังเรื่องนี้ (แทนมุขตลกเหมือนหนังทั่วๆไป) คือมูทแอนท์โทนหนังทั้งเรื่องที่ทำให้ผมนึกถึงหนังฝรั่งของ อดัม แซนเลอร์ ที่มักมีความอบอุ่นของมิตรภาพระหว่างเพื่อนอยู่เสมอ แล้วขมวดจบ! ปิดท้ายให้น้ำตาไหลได้อย่างลงตัว ..นับว่าเป็นหนังที่ผมไม่เสียดายเงินเลยที่ได้เข้าไปดู
อยากให้แดนหรือทีมงานของเขาได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้จริงๆครับ เพราะผมอยากให้กำลังใจเขา เพื่อที่จะให้เขาและทีมผลิตหนังแนวนี้ออกมาอีก และผมจะได้ดูหนังแนวนี้ต่อไปเรื่อยๆ อย่างน้อยก็ปีละครั้ง (รู้สึกขำกับตัวเองเบาๆ)
..ส่วนตัวผมเลยขอให้เรท 9 ครับ สำหรับหนังดราม่าคอมเมดี้เรื่องเยี่ยมแห่งปี “ตัวพ่อเรียกพ่อ”