เรื่องที่ผมกำลังจะเล่าวันนี้นะครับ มันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมากๆแต่ผมก็เสียใจมากๆ ผมเหนื่อยครับ ฟังผมบ่นกันหน่อยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า เซ็ลทรัลเวิล์ดมีต้นคริสมัสที่มีสนู๊ปปี้ครับ แล้วผมกับแฟนชอบเจ้าหมาตัวนี้กันมาก ผมก็พยามจะชวนแฟนผมไปประมาณสองถึงสามครั้งได้ครับ แต่แฟนผมก็พูดว่าไม่อยากไป ในวันที่ผมชวนไปครับ ผมเลยไม่ตอแย เพราะแฟนผม ขี้รำคาญมาก แล้วชอบมีนิสัยแบบ เวลาอยากได้อะไร อยากไปไหน อยากกินอะไร จะไม่พูดครับ อยากให้ผมเป็นคนรู้เอง แล้วช่วงแรกๆผมเองก็ไม่รู้เรื่องนี้ครับยกตัวอย่างง่ายๆคือ พอถามอยากกินอะไรก็ตอบแบบอะไรก็ได้ให้ผมเลือก ผมก็เลือกตามใจไปเรื่อยๆ แล้วสุดท้ายก็มาบ่นๆมาว่าผมทีหลัง อาจจะเห็นภาพไม่ชัด แต่ตัวอย่างนี้คงจะ ทำให้ทุกคนเข้าใจผมมากขึ้น เวลาที่ผมกับแฟนไปเที่ยวกัน ไปเดินห้างนะครับ ในห้างก็มีร้านชาไข่มุก ผมก็ชวนแฟนกินครับ ผมสั่งแฟนกินชาแอปเปิ๊ล ไปกี่ครั้งก็สั่งแบบนี้นะครับ หลายครั้งมาก เราสั่งแก้วเดียวกัน แล้วกินด้วยกันครับ แฟนผมเป็นคนที่กินน้ำค่อนข้างน้อย เวลาผมส่งให้กินก็กินนิดนึง แล้วก็จะไม่ค่อยกินครับ แต่ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร
จนวันนึงครับ เจ้าตัวก็มาบ่นมาว่าผมถ้าผมจำไม่ผิด เราทะเลาะกันครับ เค้าหาว่าผมไม่เคยทำอะไรถูกใจเค้าเลย แค่เรื่องน้ำก็ไม่รู้ครับว่าเค้าไม่ชอบ
เค้าไม่ชอบน้ำแอปเปิ๊ลครับ เหมือนจะไม่ชอบเอาซะเลย วันนั้นผมก็ถามว่า แล้วทำไมไม่บอกหล่ะว่าไม่ชอบ จะได้ไม่สั่ง เค้าก็บอกแล้วทำไมไม่สังเกตุ ไม่หัดรู้เองมั่ง ผมนี่เงิบเลยครับ แล้วครั้งนี้ก็เหมือนกันครับ เค้าอยากไปเที่ยวอยากไปดูสนู๊ปปี้ที่เซ็ลทรัลเวิล์ด ผมอ่ะโคตรอยากไปเลยครับ แต่แฟนผมอ่ะเค้าเป็นคนไม่ชอบให้เซ้าซี้ ไม่ชอบให้ตอแย คือเป็นคนขี้รำคาญมากๆเลยครับ ผมนี่เหนื่อยใจจริงๆ พอไม่ตอแยก็หาว่าไม่ใส่ใจ แล้วก็มาว่าผม ด่าผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าผมหรือเค้ากันแน่ที่แย่
ผมโดนว่าจนเสียความมั่นใจในตัวเองไปแทบจะหมดแล้วครับ ผมเคยมีความมั่นใจมาก แต่เจอแบบนี้ การกระทำแบบนี้บ่อยๆ ผมก็รู้สึกไม่ดีมากขึ้นๆ จนผมต้องแอบร้องให้คนเดียว บางทีก็ร้องให้กับหมา ผมรู้สึกว่าเจ้าหมา มันคงฟังผมบ่นได้ ดูน่าสมเพชไงไม่รู้สิครับ ผมเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังก็ไม่ได้ ผมไม่อยากให้ใครมองแฟนผมไม่ดี จะปรึกษาที่บ้าน ก็กลัวที่บ้านไม่ชอบ ส่วนจะบอกเพื่อน เพื่อนก็เหมือนยังให้คำปรึกษาผมได้ยังไม่ค่อยโอเคเลย
แฟนผมดีทุกอย่างเลยนะครับ ผมว่าเค้าperfectมากสำหรับคนอย่างผม แต่ที่ผมว่าเขาแย่ที่สุดคือ อารมณ์ เป็นคนที่อารมณ์ร้ายแล้วรุนแรงมากเวลาโมโห ทำได้ทุกอย่างครับให้ผมเสียใจ เค้าแบบเกิน บรรยายครับ นิสัยนี้ของเค้าแก้ไม่หายครับ ผมพยามเปลี่ยนแลงตัวเองแทบทุกอย่างให้เค้า จนผมรู้สึกว่าผมดีไม่พอ แต่เพื่อนเค้าคนนึงก็บอกผมว่า ผมอ่ะดีพอแต่แฟนผมอ่ะไม่พอสักที
นิสัยนี้เป็นนืสัยที่แย่มากๆเลยครับ อย่าว่าแต่ผมเลยครับ เพื่อนเขาหลายคนก็ไม่ค่อยชอบเค้า เพราะนิสัยนี้ครับ ขี้วีนมากๆนิดๆหน่อยๆยอมไม่ได้ เป็นเหมือนโรคจิตเลยแหละครับ เค้าไร้เหตุผมมาก เวลาเค้าโมโห เอะอ่ะก็ไล่ผมไปหาคนใหม่ คือไม่รักษาน้ำใจกันเลยครับ แบบผมก็อยากจะด่ากลับไปแรงๆนะแต่ผมก็กลัวเขาเสียใจ ผมทำใจด่าเค้าไม่ลง ผมรักเค้ามาก ไม่รู้จะทำไงแล้วครับ ผมเครียตเรื่องนี้มาก มายเกรนขึ้นแล้วครับ ไม่รู้จะรับมือกับแฟนยังไงดี ผมเหมือน มืดแปดด้านแล้วครับ
เรื่องราวของผม ใครมีคำแนะนำดีๆ ใครมีประสพการณ์ช่วยชี้แนะผมด้วยนะครับ ขอบคุณนะครับสำหรับคนที่อ่านจบ
เรื่องเล็กๆ
เรื่องมีอยู่ว่า เซ็ลทรัลเวิล์ดมีต้นคริสมัสที่มีสนู๊ปปี้ครับ แล้วผมกับแฟนชอบเจ้าหมาตัวนี้กันมาก ผมก็พยามจะชวนแฟนผมไปประมาณสองถึงสามครั้งได้ครับ แต่แฟนผมก็พูดว่าไม่อยากไป ในวันที่ผมชวนไปครับ ผมเลยไม่ตอแย เพราะแฟนผม ขี้รำคาญมาก แล้วชอบมีนิสัยแบบ เวลาอยากได้อะไร อยากไปไหน อยากกินอะไร จะไม่พูดครับ อยากให้ผมเป็นคนรู้เอง แล้วช่วงแรกๆผมเองก็ไม่รู้เรื่องนี้ครับยกตัวอย่างง่ายๆคือ พอถามอยากกินอะไรก็ตอบแบบอะไรก็ได้ให้ผมเลือก ผมก็เลือกตามใจไปเรื่อยๆ แล้วสุดท้ายก็มาบ่นๆมาว่าผมทีหลัง อาจจะเห็นภาพไม่ชัด แต่ตัวอย่างนี้คงจะ ทำให้ทุกคนเข้าใจผมมากขึ้น เวลาที่ผมกับแฟนไปเที่ยวกัน ไปเดินห้างนะครับ ในห้างก็มีร้านชาไข่มุก ผมก็ชวนแฟนกินครับ ผมสั่งแฟนกินชาแอปเปิ๊ล ไปกี่ครั้งก็สั่งแบบนี้นะครับ หลายครั้งมาก เราสั่งแก้วเดียวกัน แล้วกินด้วยกันครับ แฟนผมเป็นคนที่กินน้ำค่อนข้างน้อย เวลาผมส่งให้กินก็กินนิดนึง แล้วก็จะไม่ค่อยกินครับ แต่ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร
จนวันนึงครับ เจ้าตัวก็มาบ่นมาว่าผมถ้าผมจำไม่ผิด เราทะเลาะกันครับ เค้าหาว่าผมไม่เคยทำอะไรถูกใจเค้าเลย แค่เรื่องน้ำก็ไม่รู้ครับว่าเค้าไม่ชอบ
เค้าไม่ชอบน้ำแอปเปิ๊ลครับ เหมือนจะไม่ชอบเอาซะเลย วันนั้นผมก็ถามว่า แล้วทำไมไม่บอกหล่ะว่าไม่ชอบ จะได้ไม่สั่ง เค้าก็บอกแล้วทำไมไม่สังเกตุ ไม่หัดรู้เองมั่ง ผมนี่เงิบเลยครับ แล้วครั้งนี้ก็เหมือนกันครับ เค้าอยากไปเที่ยวอยากไปดูสนู๊ปปี้ที่เซ็ลทรัลเวิล์ด ผมอ่ะโคตรอยากไปเลยครับ แต่แฟนผมอ่ะเค้าเป็นคนไม่ชอบให้เซ้าซี้ ไม่ชอบให้ตอแย คือเป็นคนขี้รำคาญมากๆเลยครับ ผมนี่เหนื่อยใจจริงๆ พอไม่ตอแยก็หาว่าไม่ใส่ใจ แล้วก็มาว่าผม ด่าผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าผมหรือเค้ากันแน่ที่แย่
ผมโดนว่าจนเสียความมั่นใจในตัวเองไปแทบจะหมดแล้วครับ ผมเคยมีความมั่นใจมาก แต่เจอแบบนี้ การกระทำแบบนี้บ่อยๆ ผมก็รู้สึกไม่ดีมากขึ้นๆ จนผมต้องแอบร้องให้คนเดียว บางทีก็ร้องให้กับหมา ผมรู้สึกว่าเจ้าหมา มันคงฟังผมบ่นได้ ดูน่าสมเพชไงไม่รู้สิครับ ผมเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังก็ไม่ได้ ผมไม่อยากให้ใครมองแฟนผมไม่ดี จะปรึกษาที่บ้าน ก็กลัวที่บ้านไม่ชอบ ส่วนจะบอกเพื่อน เพื่อนก็เหมือนยังให้คำปรึกษาผมได้ยังไม่ค่อยโอเคเลย
แฟนผมดีทุกอย่างเลยนะครับ ผมว่าเค้าperfectมากสำหรับคนอย่างผม แต่ที่ผมว่าเขาแย่ที่สุดคือ อารมณ์ เป็นคนที่อารมณ์ร้ายแล้วรุนแรงมากเวลาโมโห ทำได้ทุกอย่างครับให้ผมเสียใจ เค้าแบบเกิน บรรยายครับ นิสัยนี้ของเค้าแก้ไม่หายครับ ผมพยามเปลี่ยนแลงตัวเองแทบทุกอย่างให้เค้า จนผมรู้สึกว่าผมดีไม่พอ แต่เพื่อนเค้าคนนึงก็บอกผมว่า ผมอ่ะดีพอแต่แฟนผมอ่ะไม่พอสักที
นิสัยนี้เป็นนืสัยที่แย่มากๆเลยครับ อย่าว่าแต่ผมเลยครับ เพื่อนเขาหลายคนก็ไม่ค่อยชอบเค้า เพราะนิสัยนี้ครับ ขี้วีนมากๆนิดๆหน่อยๆยอมไม่ได้ เป็นเหมือนโรคจิตเลยแหละครับ เค้าไร้เหตุผมมาก เวลาเค้าโมโห เอะอ่ะก็ไล่ผมไปหาคนใหม่ คือไม่รักษาน้ำใจกันเลยครับ แบบผมก็อยากจะด่ากลับไปแรงๆนะแต่ผมก็กลัวเขาเสียใจ ผมทำใจด่าเค้าไม่ลง ผมรักเค้ามาก ไม่รู้จะทำไงแล้วครับ ผมเครียตเรื่องนี้มาก มายเกรนขึ้นแล้วครับ ไม่รู้จะรับมือกับแฟนยังไงดี ผมเหมือน มืดแปดด้านแล้วครับ
เรื่องราวของผม ใครมีคำแนะนำดีๆ ใครมีประสพการณ์ช่วยชี้แนะผมด้วยนะครับ ขอบคุณนะครับสำหรับคนที่อ่านจบ