ขอบอกก่อนว่าจริงๆ ผมคบกับเธอแล้ว ไม่ใช่การเพิ่งคบกัน
แต่วันนี้ผมกับเธอเลิกกันแล้ว เธอมีคนใหม่แล้ว แต่เราตกลงจะหาโอกาสได้คุยกันอีก
แต่ผมทำเรื่องแย่ๆ ลงไป และตื๊อที่จะคุยต่อเลยจนเธอไม่คุยกับผมแล้ว
ผมเขียนกระทู้ขึ้นมาเพราะหวังว่าวันนึงที่เธอกลับมา ผมจะพร้อมสำหรับเธอ
แน่นอนว่า ถ้าเธอไม่กลับมาก็ต้องทำใจ แต่ผมต้องพร้อม ถ้าเธอกลับมา
เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ บอกเลยว่าโดนด่ามาเยอะแล้ว เข้าใจดีแล้ว และก็ยอมรับมันแล้ว
แต่แค่โอกาสได้แก้ไขมันซักครั้ง ผมต้องพร้อม ขอความกรุณาช่วยแนะนำทีนะครับ
ผมเป็นคนต่างจังหวัด ทำงานกทม.อยู่พักนึง บ้านทำธุรกิจเล็กๆ มีญาติๆ และสังคมประมาณนึง ไม่มากมาย ไม่ร่ำรวย
ผมกับแฟนคบกันมาสัก 4 ปีได้ เราเจอกันผ่านเอ็มฯ ผมไม่เคยมีแฟน อกหักมาสามสี่หน จีบไม่เป็น
ทำตัวก็ไม่ได้เรื่อง ไม่หวาน เอาใจไม่เป็น ไม่รู้ต้องทำยังไง เป็นเด็กเนิร์ดๆ ก็ว่าได้ หน้าตาก็ไม่ดีนัก
จนได้เจอเธอ เธอว่าชอบผม ผมก็รับไว้ทันที คุยกันโดยคิดว่าคงดีที่มีใครซักคนซักที
ชีวิตคนเราคงไม่ได้แต่งกับแฟนคนแรก ต้องอกหักกันบ้าง ไม่คิดว่าจะคบกันได้นานเกิน 2 ปี
ผมปิดทุกอย่างจากเธอ ครอบครัว เพื่อนฝูง มีแค่เบอร์โทร กับเอ็มฯ ที่คุยกัน เพราะกลัว สังคมรอบตัวจะรับไม่ได้
ไม่นานเธอก็มาห้องผม ผมเริ่มมั่นใจว่ารับได้ในสิ่งที่เธอเป็น แต่ก็ยังชอบผู้หญิง คบกันด้วยความห่วงใยเป็นหลัก
โทรหา พบเจอ ไปกินข้าว ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเฉยๆ คุยกันทุกเรื่องในชีวิต เธอให้กำลังใจผมเสมอ
ผมนิสัยเสีย มีคนคุย ผมก็คุย จนเธอจับได้ มานั่งร้องไห้กับผม ผมช็อค ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว
เวลาผ่านไป ผมต้องกลับมาช่วยงานที่บ้าน เราห่างกัน เธอรู้เรื่องบ้านผมน้อยมาก
รู้แค่ประเภทงาน จังหวัด คนในครอบครัวมีใคร แต่ไม่รู้อยู่ที่ไหน จะมาหาผมก็ไม่ยอม ผมกลัวเซอไพรส์
ผมมีเวลาไปหาเธอเดือนละครั้งสองครั้ง ผมเจียดเวลาไปเดินเล่นคนเดียว กับงานอดิเรกที่ผมชอบด้วย
ผมเหนื่อยกับงานที่บ้าน ชีวิตมันมีแค่ ที่บ้าน งานอดิเรกแก้เครียด แล้วก็เธอ มีเพื่อนบ้างนานๆ ครั้ง ผมไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า
ผมยอมมาค้างกทม.เพื่องานแต่ง งานบวชของเพื่อนบ้าง แต่ไม่ยอมอยู่กับเธอ
บอกว่าเพราะต้องกลับไปทำงานต่ออีกวัน ไม่อยากให้งานเสีย มันเป็นข้ออ้างโง่ๆ ของผมเสมอ
เธอเป็นคนน่ารักจริงๆ มีคนมาหยอดเสมอ เธอเล่าให้ฟังเรื่อยๆ ตลอดเวลาที่คบกันแรกๆ ผมก็แซวไปบ้าง
จนเวลาที่งอนกัน ผมจะสังเกตได้ว่าเธอคุยกับคนอื่น ผมจะงอน ไม่พูด รอเธอง้อ แค่ขอโทษ ผมจะให้อภัยได้ทุกครั้ง
ผมเคยคิดว่าจะให้เธอหายไปเอง แต่เป็นผมที่มักจะโทรไปหา เพื่อให้เธอง้อซักที ผมทนไม่ไหวซักครั้ง ขาดเธอไม่ได้
หลังๆ เรื่องคนอื่นหายไป เธอไม่เล่า ผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติแล้ว แต่ก็มีให้ผมงอนได้เรื่อยๆ บ้าง
แต่ที่เธอคุย เพราะผมเป็นแบบนี้ ไม่หวาน ไม่วิ่งไปดูเแล เธอป่วยผมก็เอาแต่บอกให้ไปหาหมอ ไม่เคยพาไปเอง แต่ก็ห่วงเธอจริงๆ
แต่เธอเคยพาผมไปตอนผมป่วย นั่นเป็นเหตุการณ์สำคัญในชีวิตผม ที่ผมตัดสินใจได้ว่าเธอคือคนๆ นั้นจริงๆ
ผมทำตัวชินไปกับชีวิตประจำวัน ทำตัวเหมือนเดิมตลอด แม้จะแอคทีฟขึ้นในการจะคุยกับเธอ เพราะงานเธอหนัก เวลาน้อย
แต่โดยรวมก็ยังเหมือนๆ เดิม ไม่หวาน ไม่แอคทีฟ ผมไม่เคยพูดถึงชีวิตคู่ให้เธอได้ยิน แม้จะโดนหยอดมาบ้าง
แต่เธอไม่เคยพูดตรงๆ ไม่เคยโวยวาย ไม่เคยทำให้ผมกระตุ้นตัวเอง เอาแต่บอกผมว่าไม่เป็นไรในทุกเรื่อง
ทั้งที่ผมรู้ แต่ก็ไม่เซ้าซี้ต่อ เพราะไม่อยากให้เสียอารมณ์ เสียบรรยากาศ เธอก็แคร์ผมถึงไม่ยอมพูด
ผมเริ่มคิดตอนกลางปี จะเริ่มเก็บเงินสำหรับอนาคต เปรยๆ ไว้ แต่ไม่ได้คุยว่ามันจะเป็นเรื่องของเราอยู่ดี
ผมรู้มาตลอด เธอบอกว่าไม่คิดว่าจะมีใครที่อยู่ด้วยได้ทั้งชีวิต ผมเลยไม่สร้างความหวังไว้ให้ ผมยังไม่พร้อม แต่ก็คิดจะเตรียมตัวแล้ว
ปีหน้าผมกะว่าจะทำตัวดีขึ้น หวานขึ้น เซอไพรส์เธอ แบ่งเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น ผมแทบทิ้งงานอดิเรกไปแล้ว
จนผมได้รู้ว่าเธอมีคนอื่น และเหตุผลสำคัญนอกจากความไม่ได้เรื่องของผม คือบ้านเค้าเปิดรับเธอแล้ว
เธอถามผมว่าคิดจะแต่งด้วยมั้ย จะคบกันไปวันๆ ต่อไปหรือ ผมตัดบทด้วยอารมณ์ทันทีว่าใช่ เพราะรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น
เธอว่ายังอยากคุยกับผมอยู่ ยังแคร์ ผมเองก็เช่นกัน แต่ผมได้ตั้งเงื่อนไขโง่ๆ ไว้ทันทีว่าเราจะคุยกันอีกเมื่อเธอไม่มีเค้า แต่จะมีใครก็ได้
ผมรู้ว่าผมหน้ามืด โมโห ปากเสีย ไม่รักษาน้ำใจ ผมทำเธอเจ็บหนัก และเธอจากผมไป
ผมคิดทุกวินาที ทุกคืน ทุกวัน จนผมตัดสินใจได้ ว่าไม่สนคนอื่นแล้ว ทั้งหมดเป็นอีโก้โง่ๆ ของผมเท่านั้นที่ทำให้เป็นแบบนี้
ชีวิตคู่คือการคุยกัน ไม่ใช่มีปัญหาไปคุยกับคนอื่น ผมไม่หนีปัญหาแล้ว ผมบอกเธอ
ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอพร้อม ผมจะหาทางแก้เรื่องสังคมที่ผมปิด ผมจะเปิด ผมไม่เคยยอมที่จะลอง ผมจะลอง
ผมจะพยายามเหมือนที่เธอเคยพยายามกับผมมาตลอด ผมเห็นหลายครอบครัวรับได้ ยิ่งเป็นเธอ
เธอเป็นคนน่ารัก ครอบครัวผมย่อมรับได้แน่นอน ผมลืมบอก เธอพาผมไปบ้าน ที่บ้านเธอก็รับผมได้ ผมกลับปิดกั้นเธอตลอด
ผมกลัวเหลือเกินว่าเธอจะเป็นขี้ปากคนอื่น ครอบครัวผมก็เช่นกัน ไม่อยากให้ผมเป็นต้นเหตุให้ครอบครัวโดนนินทา
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเธอคือคู่ชีวิตที่คู่ควร ผมจะไปหาคนอื่นทำไม คนที่ไม่รู้จะดี จะแย่กว่า จะรักเราได้เท่านี้มั้ย
ถ้าเธอกลับมา และยอมคบกันใหม่ ผมวางแผนจะพาเธอมาพบครอบครัวก่อน แล้วตระเวนไปคุยกับบ้านญาติๆ
แล้วสุดท้ายคือเพื่อนๆ และที่ทำงาน คุยให้เค้ารู้จากปากผมเองว่านี่คนที่ผมเลือก ไม่ต้องรอเซอไพรส์และเข้าใจผิด
ใครรับได้ก็ดี ใครรับไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็จะได้รับความจริงจากปากผม ถ้ามีเธอ ผมจะพยายาม
ทั้งหมดนี้ขอความกรุณาอย่าเสียเวลาตำหนิผมอีกเลย ผมโดนมาเยอะแล้ว
เรื่องการให้ตัดใจ หรือปล่อยเธอไป ผมทำอยู่...แต่ถ้าเธอกลับมา ผมต้องพร้อม
ผมขอคำแนะนำจากทุกคน ถ้าจะทำให้ชีวิตคู่นี้เป็นจริงได้ ผมควรทำอย่างไร
ถ้าเลือกได้ผมจะขอใช้ชีวิตที่เหลือกับเค้า และคงให้อภัยตัวเองไม่ได้เลย ถ้าไม่ลองพยายามดูอีกซักครั้ง
จะว่าเพ้อเจ้อก็ว่าได้ แต่ผมคิดทบทวนดูหลายรอบแล้ว ผมเชื่อว่าผมมีสติดีขณะพิมพ์อยู่ตอนนี้
ผมหวังว่าทุกคนที่ได้อ่านจะไม่เอาเนื้อหาเหล่านี้ไปทัก ถามใครที่รู้จัก หรือเผยแพร่ออกไปที่อื่น
เพื่อหาตัวจริงของผมและเธอ นั่นจะทำให้เธอจะยิ่งห่างผมไปอีก
ผมหวังให้เธอกลับมา แต่ไม่ไปตื๊อเธอแล้ว ไม่แล้ว ไม่ทำให้ลำบากใจไปมากกว่านี้
ผมหวังว่าเรื่องราวของผม และคำแนะนำจากทุกคน จะเป็นประโยชน์ของคนที่มีชีวิตคล้ายๆ กันบ้างไม่มากก็น้อย
และสุดท้ายผมขออย่าตำหนิเธอหรือใครอื่นใดเลย เป็นผมเองที่ผิดมาตลอด สมควรแล้ว
ไม่ได้มีเจตนาจะรบกวนใจเธอ หรือใครอีกแล้ว
ขอบคุณที่แนะนำครับ
การจะคบกับสาวสอง จะเตรียมตัวอย่างไรให้คนรอบข้างยอมรับ ช่วยแนะนำทีครับ
แต่วันนี้ผมกับเธอเลิกกันแล้ว เธอมีคนใหม่แล้ว แต่เราตกลงจะหาโอกาสได้คุยกันอีก
แต่ผมทำเรื่องแย่ๆ ลงไป และตื๊อที่จะคุยต่อเลยจนเธอไม่คุยกับผมแล้ว
ผมเขียนกระทู้ขึ้นมาเพราะหวังว่าวันนึงที่เธอกลับมา ผมจะพร้อมสำหรับเธอ
แน่นอนว่า ถ้าเธอไม่กลับมาก็ต้องทำใจ แต่ผมต้องพร้อม ถ้าเธอกลับมา
เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ บอกเลยว่าโดนด่ามาเยอะแล้ว เข้าใจดีแล้ว และก็ยอมรับมันแล้ว
แต่แค่โอกาสได้แก้ไขมันซักครั้ง ผมต้องพร้อม ขอความกรุณาช่วยแนะนำทีนะครับ
ผมเป็นคนต่างจังหวัด ทำงานกทม.อยู่พักนึง บ้านทำธุรกิจเล็กๆ มีญาติๆ และสังคมประมาณนึง ไม่มากมาย ไม่ร่ำรวย
ผมกับแฟนคบกันมาสัก 4 ปีได้ เราเจอกันผ่านเอ็มฯ ผมไม่เคยมีแฟน อกหักมาสามสี่หน จีบไม่เป็น
ทำตัวก็ไม่ได้เรื่อง ไม่หวาน เอาใจไม่เป็น ไม่รู้ต้องทำยังไง เป็นเด็กเนิร์ดๆ ก็ว่าได้ หน้าตาก็ไม่ดีนัก
จนได้เจอเธอ เธอว่าชอบผม ผมก็รับไว้ทันที คุยกันโดยคิดว่าคงดีที่มีใครซักคนซักที
ชีวิตคนเราคงไม่ได้แต่งกับแฟนคนแรก ต้องอกหักกันบ้าง ไม่คิดว่าจะคบกันได้นานเกิน 2 ปี
ผมปิดทุกอย่างจากเธอ ครอบครัว เพื่อนฝูง มีแค่เบอร์โทร กับเอ็มฯ ที่คุยกัน เพราะกลัว สังคมรอบตัวจะรับไม่ได้
ไม่นานเธอก็มาห้องผม ผมเริ่มมั่นใจว่ารับได้ในสิ่งที่เธอเป็น แต่ก็ยังชอบผู้หญิง คบกันด้วยความห่วงใยเป็นหลัก
โทรหา พบเจอ ไปกินข้าว ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเฉยๆ คุยกันทุกเรื่องในชีวิต เธอให้กำลังใจผมเสมอ
ผมนิสัยเสีย มีคนคุย ผมก็คุย จนเธอจับได้ มานั่งร้องไห้กับผม ผมช็อค ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว
เวลาผ่านไป ผมต้องกลับมาช่วยงานที่บ้าน เราห่างกัน เธอรู้เรื่องบ้านผมน้อยมาก
รู้แค่ประเภทงาน จังหวัด คนในครอบครัวมีใคร แต่ไม่รู้อยู่ที่ไหน จะมาหาผมก็ไม่ยอม ผมกลัวเซอไพรส์
ผมมีเวลาไปหาเธอเดือนละครั้งสองครั้ง ผมเจียดเวลาไปเดินเล่นคนเดียว กับงานอดิเรกที่ผมชอบด้วย
ผมเหนื่อยกับงานที่บ้าน ชีวิตมันมีแค่ ที่บ้าน งานอดิเรกแก้เครียด แล้วก็เธอ มีเพื่อนบ้างนานๆ ครั้ง ผมไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า
ผมยอมมาค้างกทม.เพื่องานแต่ง งานบวชของเพื่อนบ้าง แต่ไม่ยอมอยู่กับเธอ
บอกว่าเพราะต้องกลับไปทำงานต่ออีกวัน ไม่อยากให้งานเสีย มันเป็นข้ออ้างโง่ๆ ของผมเสมอ
เธอเป็นคนน่ารักจริงๆ มีคนมาหยอดเสมอ เธอเล่าให้ฟังเรื่อยๆ ตลอดเวลาที่คบกันแรกๆ ผมก็แซวไปบ้าง
จนเวลาที่งอนกัน ผมจะสังเกตได้ว่าเธอคุยกับคนอื่น ผมจะงอน ไม่พูด รอเธอง้อ แค่ขอโทษ ผมจะให้อภัยได้ทุกครั้ง
ผมเคยคิดว่าจะให้เธอหายไปเอง แต่เป็นผมที่มักจะโทรไปหา เพื่อให้เธอง้อซักที ผมทนไม่ไหวซักครั้ง ขาดเธอไม่ได้
หลังๆ เรื่องคนอื่นหายไป เธอไม่เล่า ผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติแล้ว แต่ก็มีให้ผมงอนได้เรื่อยๆ บ้าง
แต่ที่เธอคุย เพราะผมเป็นแบบนี้ ไม่หวาน ไม่วิ่งไปดูเแล เธอป่วยผมก็เอาแต่บอกให้ไปหาหมอ ไม่เคยพาไปเอง แต่ก็ห่วงเธอจริงๆ
แต่เธอเคยพาผมไปตอนผมป่วย นั่นเป็นเหตุการณ์สำคัญในชีวิตผม ที่ผมตัดสินใจได้ว่าเธอคือคนๆ นั้นจริงๆ
ผมทำตัวชินไปกับชีวิตประจำวัน ทำตัวเหมือนเดิมตลอด แม้จะแอคทีฟขึ้นในการจะคุยกับเธอ เพราะงานเธอหนัก เวลาน้อย
แต่โดยรวมก็ยังเหมือนๆ เดิม ไม่หวาน ไม่แอคทีฟ ผมไม่เคยพูดถึงชีวิตคู่ให้เธอได้ยิน แม้จะโดนหยอดมาบ้าง
แต่เธอไม่เคยพูดตรงๆ ไม่เคยโวยวาย ไม่เคยทำให้ผมกระตุ้นตัวเอง เอาแต่บอกผมว่าไม่เป็นไรในทุกเรื่อง
ทั้งที่ผมรู้ แต่ก็ไม่เซ้าซี้ต่อ เพราะไม่อยากให้เสียอารมณ์ เสียบรรยากาศ เธอก็แคร์ผมถึงไม่ยอมพูด
ผมเริ่มคิดตอนกลางปี จะเริ่มเก็บเงินสำหรับอนาคต เปรยๆ ไว้ แต่ไม่ได้คุยว่ามันจะเป็นเรื่องของเราอยู่ดี
ผมรู้มาตลอด เธอบอกว่าไม่คิดว่าจะมีใครที่อยู่ด้วยได้ทั้งชีวิต ผมเลยไม่สร้างความหวังไว้ให้ ผมยังไม่พร้อม แต่ก็คิดจะเตรียมตัวแล้ว
ปีหน้าผมกะว่าจะทำตัวดีขึ้น หวานขึ้น เซอไพรส์เธอ แบ่งเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น ผมแทบทิ้งงานอดิเรกไปแล้ว
จนผมได้รู้ว่าเธอมีคนอื่น และเหตุผลสำคัญนอกจากความไม่ได้เรื่องของผม คือบ้านเค้าเปิดรับเธอแล้ว
เธอถามผมว่าคิดจะแต่งด้วยมั้ย จะคบกันไปวันๆ ต่อไปหรือ ผมตัดบทด้วยอารมณ์ทันทีว่าใช่ เพราะรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น
เธอว่ายังอยากคุยกับผมอยู่ ยังแคร์ ผมเองก็เช่นกัน แต่ผมได้ตั้งเงื่อนไขโง่ๆ ไว้ทันทีว่าเราจะคุยกันอีกเมื่อเธอไม่มีเค้า แต่จะมีใครก็ได้
ผมรู้ว่าผมหน้ามืด โมโห ปากเสีย ไม่รักษาน้ำใจ ผมทำเธอเจ็บหนัก และเธอจากผมไป
ผมคิดทุกวินาที ทุกคืน ทุกวัน จนผมตัดสินใจได้ ว่าไม่สนคนอื่นแล้ว ทั้งหมดเป็นอีโก้โง่ๆ ของผมเท่านั้นที่ทำให้เป็นแบบนี้
ชีวิตคู่คือการคุยกัน ไม่ใช่มีปัญหาไปคุยกับคนอื่น ผมไม่หนีปัญหาแล้ว ผมบอกเธอ
ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอพร้อม ผมจะหาทางแก้เรื่องสังคมที่ผมปิด ผมจะเปิด ผมไม่เคยยอมที่จะลอง ผมจะลอง
ผมจะพยายามเหมือนที่เธอเคยพยายามกับผมมาตลอด ผมเห็นหลายครอบครัวรับได้ ยิ่งเป็นเธอ
เธอเป็นคนน่ารัก ครอบครัวผมย่อมรับได้แน่นอน ผมลืมบอก เธอพาผมไปบ้าน ที่บ้านเธอก็รับผมได้ ผมกลับปิดกั้นเธอตลอด
ผมกลัวเหลือเกินว่าเธอจะเป็นขี้ปากคนอื่น ครอบครัวผมก็เช่นกัน ไม่อยากให้ผมเป็นต้นเหตุให้ครอบครัวโดนนินทา
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเธอคือคู่ชีวิตที่คู่ควร ผมจะไปหาคนอื่นทำไม คนที่ไม่รู้จะดี จะแย่กว่า จะรักเราได้เท่านี้มั้ย
ถ้าเธอกลับมา และยอมคบกันใหม่ ผมวางแผนจะพาเธอมาพบครอบครัวก่อน แล้วตระเวนไปคุยกับบ้านญาติๆ
แล้วสุดท้ายคือเพื่อนๆ และที่ทำงาน คุยให้เค้ารู้จากปากผมเองว่านี่คนที่ผมเลือก ไม่ต้องรอเซอไพรส์และเข้าใจผิด
ใครรับได้ก็ดี ใครรับไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็จะได้รับความจริงจากปากผม ถ้ามีเธอ ผมจะพยายาม
ทั้งหมดนี้ขอความกรุณาอย่าเสียเวลาตำหนิผมอีกเลย ผมโดนมาเยอะแล้ว
เรื่องการให้ตัดใจ หรือปล่อยเธอไป ผมทำอยู่...แต่ถ้าเธอกลับมา ผมต้องพร้อม
ผมขอคำแนะนำจากทุกคน ถ้าจะทำให้ชีวิตคู่นี้เป็นจริงได้ ผมควรทำอย่างไร
ถ้าเลือกได้ผมจะขอใช้ชีวิตที่เหลือกับเค้า และคงให้อภัยตัวเองไม่ได้เลย ถ้าไม่ลองพยายามดูอีกซักครั้ง
จะว่าเพ้อเจ้อก็ว่าได้ แต่ผมคิดทบทวนดูหลายรอบแล้ว ผมเชื่อว่าผมมีสติดีขณะพิมพ์อยู่ตอนนี้
ผมหวังว่าทุกคนที่ได้อ่านจะไม่เอาเนื้อหาเหล่านี้ไปทัก ถามใครที่รู้จัก หรือเผยแพร่ออกไปที่อื่น
เพื่อหาตัวจริงของผมและเธอ นั่นจะทำให้เธอจะยิ่งห่างผมไปอีก
ผมหวังให้เธอกลับมา แต่ไม่ไปตื๊อเธอแล้ว ไม่แล้ว ไม่ทำให้ลำบากใจไปมากกว่านี้
ผมหวังว่าเรื่องราวของผม และคำแนะนำจากทุกคน จะเป็นประโยชน์ของคนที่มีชีวิตคล้ายๆ กันบ้างไม่มากก็น้อย
และสุดท้ายผมขออย่าตำหนิเธอหรือใครอื่นใดเลย เป็นผมเองที่ผิดมาตลอด สมควรแล้ว
ไม่ได้มีเจตนาจะรบกวนใจเธอ หรือใครอีกแล้ว
ขอบคุณที่แนะนำครับ