ยังเป็นเพื่อนไม่ได้

เช้าวันเสาร์ กับบรรยากาศครึ้มๆ ขมุกขมัว แต่ไม่เย็นเหมือนวันก่อนๆ
ดอกไม้ยังคงบานเรื่อยๆ เหมือนใจที่กำลังถูกฟื้นฟูด้วยตัวเองเรื่อยๆ
รักตัวเองให้มากๆ คิดดี ทำดี "ใจที่คิดอยากเป็นผู้ให้ สูงกว่า ใจที่อยากเป็นผู้ได้"






เมื่อคืนได้มีโอกาสนอนคิดทบทวบในเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจอีกครั้ง
คำถามในใจคือ "บอกไม่หมด กับการโกหก" มันเหมือนกันไหม
แต่..คนที่เริ่มต้นด้วยการโกหก มันก็คงจะเป็นแบบนั้นเรื่อยๆ หรือเปล่า
ยิ่งอยากรู้จักคุณเท่าไหร่ ยิ่งทำให้รู้สึกสะท้อนใจมากเท่านั้น
..หรือว่า คนแต่ละคนก็มีวิธีปกป้อง และเหตุผลของตัวเอง ..กันนะ

"คุณเหนื่อยไหมที่เคยพยายามโกหก"
แต่เราเหนื่อยนะ ที่พยายามแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย จนปัจจุบัน

นิ้วก้อยที่เคยเกี่ยวกันพร้อมคำสัญญา ยังจำได้ไหม "ต่อไปนี้เราจะไม่โกหกกันนนะ"
ฉันจำไม่ได้จริงๆว่ามันเป็นคำที่พูดกันก่อนหรือหลัง "การบอกไม่หมด/โกหก" ของคุณ


ไม่โทษ ไม่โกรธ คุณเลย เราแทบจะโกรธใครไม่เป็นด้วยซ้ำ
เราต้องบอกตัวเองว่า ทำไมถึงเปิดโอกาสให้คุณเข้ามาได้ แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ
ทั้งที่หลายปีที่ผ่านมา เราอยู่ได้ด้วยตัวเอง

เราไม่รู้คุณอยากได้อะไรจากเรา นึกสนุก หาความสุขในชีวิตบางช่วง ในเวลาที่เหงา
เราไม่รู้คุณพยายามอะไรอยู่ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราขอไม่เจอคุณ จริงๆนะ
สิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่มีความหมาย มันมีแต่ความว่างเปล่า มันเป็นอากาศ
อยากให้เราเป็นเพื่อน ขอเวลาเราหน่อย เรายังทำไม่ได้

เพื่อน =  ?
คุณอยากเป็นเพื่อนเราแบบไหนล่ะ

แต่ก่อนเรานึกว่า เราเองที่เอาแต่ใจ อยากให้คุณอยู่ในวันที่ท้อแท้ เป็นกำลังใจให้กันบ้าง เราแอบคิดว่าบางทีเราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้
แต่พอจริงๆแล้ว  เราทำไม่ได้เลย มันมีแต่คำถามกับความรู้สึกในใจว่า
ที่ผ่านมา ที่คุณเข้ามา ..มันเพื่ออะไรคะ คุณทำมัน ทำไมคะ
ไม่ต้องบอกเราอีกแล้วนะคะ ว่า"ผมรักคุณไม่ได้"
หลายครั้งที่เราพยายามจะคุยกับคุณ "แบบเพื่อน" แต่เรายังไม่สามารถให้คุณเป็นเพื่อนได้จริงๆ


เพื่อนเรามีน้อยมาก  แต่เพื่อนพี่ๆ เราที่น้อยมาก เรารักเขาสุดๆ และเราก็รู้ว่าเขาก็รักเรามากเช่นกัน มีแต่ความหวังดี ปรารถนาดีต่อเราเสมอ
ขอให้คุณมีทางของคุณ ชีวิตของคุณ ที่คุณเลือก ให้สมหวัง

สักวัน เราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้ ก็ได้นะ