สวัสดีค่ะขอแนะนำตัวก่อนนะคะ พอดียืม account ของเพื่อนมาใช้ค่ะ คือเราอายุ 21 ปีค่ะ เรียนอยู่มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เราเป็นพี่คนโตแล้วก็มีน้องผู้หญิงอีก 1 คน อายุไล่เลี่ยกับเราเลยค่ะ ห่างกันปีนึง คือพ่อแม่เราหย่ากันแล้วก็แยกกันอยู่ตั้งแต่เราและน้องยังเล็กๆ มาก เราอยู่กับบ้านพ่อ ส่วนน้องไปอยู่กับบ้านแม่ ตอนเด็กเรา 2 ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกค่ะ แยกกันอยู่ จนบางทีก็ลืมไปแล้วว่ามีพี่น้องอยู่ด้วย เพิ่งจะมาได้เจอน้องบ่อยๆ ช่วงมัธยมต้นเองค่ะ แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น คือทางบ้านพ่อเราจะเลี้ยงแบบชอบบังคับให้เราทำนู่นทำนี่ ให้เรทำตามใจเค้าตลอด ซึ่งต่างกับบ้านแม่ที่เลี้ยงน้องแบบสบายๆ ตามใจ ไม่ได้บังคับไม่ได้ดุเลย แถมยังฟังเหตุผลอีก ถึงแม่เราจะเลี้ยงน้องเราแบบนี้แต่เราก็ไม่เห็นว่าน้องจะทำตัวไม่ดีตรงไหน แต่ต่างกับเราโดนบังคับตลอด บางทีเราก็คิดนะว่าทำไมต้องเป็นเราที่โดนแบบนี้ เวลาจะไปไหนมาไหนกับทางบ้านแม่ก็ต้องคอยขออนุญาต บางทีไปอยู่บ้านแม่นานก็โดนดุโดนงอน ทั้งๆ ที่นั่นก็แม่แท้ๆของเรา
ขอบอกก่อนนะคะว่าคนดูแลค่าใช้จ่ายไม่ใช่พ่อเราค่ะ เป็นอาของเราเอง ซึ่งอาเองก็ยังไม่มีแฟน คือเรากับอาจะตัวติดกันมากเลยตั้งแต่เด็กเวลาอาไปไหนเราก็จะไปด้วยกันตลอด เราก็รู้สึกไม่สบายใจนะเวลาต้องโดนบังคับไปไหนมาไหนแต่เราก็ต้องไป บางทีก็ไม่อยากไป ไม่อยากทำ แต่เราก็ต้องทำ มันอึดอัดแล้วคือตอนนั้นเรายังเด็กมาก แต่ตอนนี้เราโตแล้ว ความคิดเราก็เปลี่ยน เราอยากมีอิสระบ้าง เค้าไม่ให้เราเรียนไกลบ้าน เราก็เลือกเรียนใกล้บ้าน ไปกลับบ้านทุกวัน บางทีเราก็เหนื่อยเดินทาง แต่ขอไปอยู่หอเค้าก็ไม่ให้ เราก็อดทนมาตลอด เค้าบังคับเราซะจนเราจะไม่มีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว พูดอะไรไปก็ไม่ได้ พูดไปก็ไม่ฟังแถมยังโดนดุอีกด้วย บางทีเราเครียดมาก ๆ เลยนะ กดดัน อยากจะหนีออกจากบ้าน เวลาโดนบังคับไปไหนที่ไม่อยากไป ก็อยากจะหาวิธีเข้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นทางเดียวจะทำให้เราไม่ต้องไป เราพยายามทำให้เค้าพอใจที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วแต่มันเหนื่อยใจมากๆ เลย เราเหมือนคนเก็บกดมาตั้งแต่เด็ก เราอยากมีอิสระ ทำไมเราไม่เคยได้คิดเองทำอะไรเองเลย เหมือนพวกผู้ใหญ่คอยบังคับให้ทำสิ่งที่เค้าต้องการเสมอ แบบบางทีเราก็โดนว่าเรื่องแต่งตัว เราก็ใส่ขาสั้น เสื้อแขนกุดบ้าง แต่ก็มีเสื้อคลุมตลอด แต่งตัวแบบนี้ก็โดนว่า โดนกระแนะกระแหน -ดัน บางทีเค้าอาจจะพูดเล่นแต่เราก็เสียใจเหมือนกัน
อีกอย่างเราเป็นคนกลัวแมวมากๆ กลัวถึงขั้นที่แบบเจอแล้วสติแตก เราก็ไม่ได้อยากกลัวแต่เวลาไปไหนมาไหนมันก็ต้องเจอตลอด แล้วเวลาเรากลัวกลัวมากๆ เค้าก็ชอบมาหาว่าเราเว่อ คือเรากลัวจริงๆ คนที่ไม่กลัวเค้าก็ไม่เข้าใจ นอกจากเค้าจะไม่ช่วยแล้วเรายังโดนดุอีกว่ากลัวทำไม มาทำหน้าแบบเซ็งๆ ใส่ ถ้าเลือกได้ เราก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก
สุดท้ายค่ะคือเราอยากรู้ว่าเราจะมีวิธียังไงที่จะให้เค้าเข้าใจเราบ้างคะ บางทีเราไม่อยากไป ไม่อยากทำ แต่เราโดนยังคับให้ต้องทำ แล้วคือตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่ฟังสักอย่างเลยค่ะคือยังไงก็ต้องทำตามใจเค้า ไม่ใช่ว่าเราไม่รักเค้านะคะ เรารักเค้า แต่คือบางอย่างเราก็โตแล้วอยากคิดเอง ตัดสินใจเองบ้าง
ปล. ขอโทษนะคะเพิ่งเริ่มเขียนกระทู้แรกค่ะถ้าไม่ดียังไงขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามารับฟังนะคะ
ชีวิตตัวเองแต่กลับเลือกเองไม่ได้?
ขอบอกก่อนนะคะว่าคนดูแลค่าใช้จ่ายไม่ใช่พ่อเราค่ะ เป็นอาของเราเอง ซึ่งอาเองก็ยังไม่มีแฟน คือเรากับอาจะตัวติดกันมากเลยตั้งแต่เด็กเวลาอาไปไหนเราก็จะไปด้วยกันตลอด เราก็รู้สึกไม่สบายใจนะเวลาต้องโดนบังคับไปไหนมาไหนแต่เราก็ต้องไป บางทีก็ไม่อยากไป ไม่อยากทำ แต่เราก็ต้องทำ มันอึดอัดแล้วคือตอนนั้นเรายังเด็กมาก แต่ตอนนี้เราโตแล้ว ความคิดเราก็เปลี่ยน เราอยากมีอิสระบ้าง เค้าไม่ให้เราเรียนไกลบ้าน เราก็เลือกเรียนใกล้บ้าน ไปกลับบ้านทุกวัน บางทีเราก็เหนื่อยเดินทาง แต่ขอไปอยู่หอเค้าก็ไม่ให้ เราก็อดทนมาตลอด เค้าบังคับเราซะจนเราจะไม่มีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว พูดอะไรไปก็ไม่ได้ พูดไปก็ไม่ฟังแถมยังโดนดุอีกด้วย บางทีเราเครียดมาก ๆ เลยนะ กดดัน อยากจะหนีออกจากบ้าน เวลาโดนบังคับไปไหนที่ไม่อยากไป ก็อยากจะหาวิธีเข้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นทางเดียวจะทำให้เราไม่ต้องไป เราพยายามทำให้เค้าพอใจที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วแต่มันเหนื่อยใจมากๆ เลย เราเหมือนคนเก็บกดมาตั้งแต่เด็ก เราอยากมีอิสระ ทำไมเราไม่เคยได้คิดเองทำอะไรเองเลย เหมือนพวกผู้ใหญ่คอยบังคับให้ทำสิ่งที่เค้าต้องการเสมอ แบบบางทีเราก็โดนว่าเรื่องแต่งตัว เราก็ใส่ขาสั้น เสื้อแขนกุดบ้าง แต่ก็มีเสื้อคลุมตลอด แต่งตัวแบบนี้ก็โดนว่า โดนกระแนะกระแหน -ดัน บางทีเค้าอาจจะพูดเล่นแต่เราก็เสียใจเหมือนกัน
อีกอย่างเราเป็นคนกลัวแมวมากๆ กลัวถึงขั้นที่แบบเจอแล้วสติแตก เราก็ไม่ได้อยากกลัวแต่เวลาไปไหนมาไหนมันก็ต้องเจอตลอด แล้วเวลาเรากลัวกลัวมากๆ เค้าก็ชอบมาหาว่าเราเว่อ คือเรากลัวจริงๆ คนที่ไม่กลัวเค้าก็ไม่เข้าใจ นอกจากเค้าจะไม่ช่วยแล้วเรายังโดนดุอีกว่ากลัวทำไม มาทำหน้าแบบเซ็งๆ ใส่ ถ้าเลือกได้ เราก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก
สุดท้ายค่ะคือเราอยากรู้ว่าเราจะมีวิธียังไงที่จะให้เค้าเข้าใจเราบ้างคะ บางทีเราไม่อยากไป ไม่อยากทำ แต่เราโดนยังคับให้ต้องทำ แล้วคือตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่ฟังสักอย่างเลยค่ะคือยังไงก็ต้องทำตามใจเค้า ไม่ใช่ว่าเราไม่รักเค้านะคะ เรารักเค้า แต่คือบางอย่างเราก็โตแล้วอยากคิดเอง ตัดสินใจเองบ้าง
ปล. ขอโทษนะคะเพิ่งเริ่มเขียนกระทู้แรกค่ะถ้าไม่ดียังไงขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามารับฟังนะคะ