สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เรื่องราวที่เราจะมาเล่าให้ฟังต่อไปนี้ เรานั่งคิดอยู่นานพอสมควร มันก็เป็นเรื่องของคนสองคน แต่เราเองจะเก็บไว้คนเดียวก็ไม่ไหว ขอระบายหน่อยนะค่ะ ออกตัวก่อนเรยว่า เรามีแฟนเป็น (ทอม)...เรื่องก็มีอยู่ว่า เราคบกับแฟน มา 4 ปี แรกๆ เราสองคน อยู่ กรุงเทพฯ เพราะเราเป็นคน กทม ส่วนแฟนเป็นคน ตจว พอดีแฟนได้งาน กทม เรย ย้ายมาอยู่ กทม....ก็อยู่ตามประสา คนทำงาน เช้า เย็น พอมีพอกิน เงินเดือนไม่ได้มากมาย แต่ก็มีความสุขดี แต่เหมือนเราจะมีความสุขอยู่คนเดียวละมั้ง เพราะแฟนชอบ บ่น ว่า กทม อึดอัด แต่ก็อยู่มาได้ 2 ปีกว่า แต่ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน ก็คิดถึง อนาคตตามประสาเหมือนคู่รัก ช ญ แหละค่ะ ว่า จะช่วยกันทำงาน ซื้อรถ ซื้อบ้าน เพราะอายุเราสองคน ก็ ยี่สิบปลายๆ ต้องสร้างเนื้อสร้างตัวแล้ว จนวัน นึง แฟนเราได้งานใหม่ ถามว่า มั่นคงไหม มัน มั่นคงมาก สวัสดิการดีทุกอย่าง แต่เสียอย่างเดียว คือ ต้องย้ายไป ตจว เท่านั้น ซึ่งเราคิดว่า ก็ดี จะได้ขยับขยาย จะได้มีอะไรดีขึ้น เราเองเรย ออกจากงาน มาอยู่เป็นเพื่อนแฟนก่อน แล้วคิดว่าสักพักหางานทำ แต่มันไม่ง่ายเรย อะไรๆก็ดู สับสนไปหมด ตอนนี้แฟนเราสบายตัวไปแล้ว...เราเอง มืดแปดด้าน ย้อนความไปตอนเราอยู่ กทม นะค่ะ เราเป็นคนทำงานใช้ได้คนนึง ได้รับมอบหมายงานสำคัญๆเสมอ ทำงานเร็ว นิสัยส่วนตัว กล้าทำ กล้าลอง....คุยเก่ง
อย่างว่าละค่ะ งาน กทม เยอะแยะด้วย....ส่วนแฟนเรา ไม่กล้าคิด ไม่กล้า ขี้กลัวไปหมด ตอนเราอยู่ กทม เรา บอกตรงๆค่ะ เรา ชิลๆ มาก เราสามารถเอาตัวรอดได้....เพราะเราคิดว่า เราตุ้องดูแลแฟนเรา เขามาอยู่ไกลบ้าน ทำทุกอย่างไม่ให้เขาเหงา คิดมาก มีวันหยุดยาวๆก็กลับบ้าน ตจว เขากัน...แต่พอ ย้ายมา ตจว มันผิดหวังไปหมด เรารู้สึกเหมือนโดนทิ้งกลางอากาศ แฟนเราก็ไม่ค่อยสนใจว่า เราอยู่ได้ไหม เครียดไหม พอเราอึดอัดมากๆเราก็ร้องไห้ แฟนถึงมาพูดมาถาม บทสุดท้ายก็พูด แต่คำว่า ถ้าอยู่ไม่ได้ก็กลับบ้าน! เรานี่ โครตเสียใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ถามว่าแฟนช่วยเราหางานไหม ก็ช่วยนะค่ะ แต่ทำไงได้ไปสมัครที่ไหนก็ไม่รับ (ได้ยินมาว่า เจ้าที่แรง ถ้าไม่เด็กที่นี่ ก็ต้องเด็กเส้นล่ะค่ะ) เราเองก็เครียด เคยนั่งปรึกษากันว่า จะไปหาบ้านเช่าหลังเล็กๆ แล้วเราเองจะหาอะไรทำขาย เราทำกับข้าวเป็นอยู่ค่ะ...ตามนิสัยแฟนละค่ะ ไม่เอา กลัวโน้นนี่นั้น เราเรยเคว้งไปหมด เราเหมือนไม่มีประโยดเรย ปากแฟนก็บอกไม่ต้องคิดมาก แต่พอมีปัญหาเรื่องเงิน ก็ไม่วาย มาว่าเรา ว่าเราไม่หางานทำ...ตอนนี้ที่มานั่งพิม คือ นอนไม่หลับ เพราะเครียดค่ะ ร้องไห้ไปด้วย เพราะวันนี้ก็เพิ่งเกิดเรื่องไม่สบายใจ คือปีใหม่นี้ เราตั้งใจจะกลับไปหาแม่ แต่แฟนมาบอกเรา เรื่องงาน วันนี้เราเรยลองไปคุยงาน มันเป็นงานกระทันหันมาก เริ่มงานพรุ่งนี้ ทำงานยาว ปีใหม่ก็ไม่ได้หยุด เป็นงานชั่วคราวนะค่ะ เราเรยตัดสินใจไม่เอา แต่เราก็รู้สึกเสียใจนะ เพราะเราเองก็ว่างงานมานาน อยากจะหารายได้มาแบ่งเบาบ้าง แต่ใจอยากกลับบ้านไปหาแม่ ปีใหม่ใครไม่อยากกลับบ้านบ้างละค่ะจิงไหม ตัวเราเอง ไม่เคยไกลบ้านขนาดนี้ มันยังไม่ชินค่ะ ยอมรับ....
เรื่องนี้เคยคุยกับเพื่อน ว่าเครียด เพื่อนก็บอกให้กลับ มา กทม มาหางาน กทม วันหยุดว่างๆ ก็ค่อยไปหาแฟนก็ได้...เราพูดจากใจเรยค่ะ จะว่าเราบ้า หรือใจร้ายก็ได้...เราเคยคุยกับแฟนว่า ถ้าเราต้องห่างกัน เราขอเลิกกันเรยได้ไหม ถ้าถามเหตุผล เหตุผลของเรา คือ ถ้าเรามีแฟนแล้วต้องไกลกัน อย่ามีดีกว่า ถ้าวันนึงเราต้องการเขา ต้องการคนกอดในวันที่เหนื่อย ต้องการคนดูแลยามไม่สบาย แล้วเขามาหาเราไม่ได้ แล้วเราจะมีให้ ทรมารใจทำไม ไหนๆก็ต้องตัวคนเดียวแล้ว ไม่อยากมานั้งระแวง ไม่อยากมานั่งรอโทรสับว่า เขาจะกลับกี่โมง ไปไหนทำอะไรกับใคร แต่ทุกๆครั้งเราพยายามมองข้ามจุดนี้ เราต้องเดินให้ได้ แต่พอเวลาผ่านไปๆ มันก็กลับมานั่งคิดอีก เราเข้าใจนะค่ะว่าแฟนทำงานมาก็เหนื่อย แต่บ้างครั้งแฟนกลับมาก็นั่งเล่นแต่โทสับ คุยไลน์กับคนโน้นคนนี้ ไม่เคยมานั่งคุยกับเรา ไม่เคยมานั่งถามความรู้สึกเรา เห็นเราไม่พูด ก็คิดว่าเรา OK เรื่องที่เราจะห่างกันมีแต่คนบอกว่า ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ เชื่อเถอะค่ะ ไม่มีใคร ไว้ใจตัวเองได้หรอก...แม้กระทั่งตัวเราเองก็ไม่กล้ารับปาก หรือสัญญาอะไร กับแฟน ถ้าวันนึงเราต้องไกลกัน...ตัวเราเองก็แค่ ผู้ ญ ธรรมดา อยากหาคนดูแล หนักแน่น กล้าจูงมือเราเดิน ไม่กลัวอะไร แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น พอเรามาอยู่ไกลบ้าน เราถึงรู้สึกว่า ตัวคนเดียว เหมือนโดนทิ้ง จะหยิบจับอะไร ก็คนเดียว หันไปทางไหนก็ไม่มีใครเรย มันทำให้เรารู้สึกว่า เหมือนเราเป็น เรือ ที่พา เขามาส่ง จุดหมาย แล้วเราเองที่ยัง ลอยเคว้งอยู่กลางทะเล มันเหนื่อย ท้อค่ะ หลายๆครั้งจะเก็บกระเป๋า แล้วเดินออกมาจากชีวิตแฟนเรย แต่ยังทำไม่ได้....แต่เวลาตัวเองนอนร้องไห้ ก็สงสารตัวเอง อยากจะดึงตัวเองออกมา ทุกวันนี้ คำถาม ที่ว่า หยุด หรือ ไปต่อ เพราะอนาคตแฟนยังคงทำงาน ตจว อีกนาน แล้วต้องย้ายไปเรื่อยๆด้วย เราเองก็เรยมานั่งคิดว่า ถ้าเราเดินตามเขาไป เราเองที่เหนื่อยเริ่มต้นใหม่เรื่อยๆ แต่ถ้าจะเดินออกมาตอนนี้ ก็ทำใจยากมากค่ะ มันเรย สับสนไปหมดค่ะ
ยังไงถ้าหลังจากนี้ มีอะไรเปลี่ยนแปลง จะมาเล่าสู่กันฟังนะค่ะ ขอบคุณเพื่อนๆชาวพันทิปค่ะ
ขณะนี้ ก็ ตีสามกว่าๆ นอนก่อนนะค่ะ (เป็นหวัดมา 4 - 5 วันยังไม่หายรุย) ต้องรักตัวเองให้มากๆแล้วล่ะค่ะ
หยุดพักหรือไปต่อ....
อย่างว่าละค่ะ งาน กทม เยอะแยะด้วย....ส่วนแฟนเรา ไม่กล้าคิด ไม่กล้า ขี้กลัวไปหมด ตอนเราอยู่ กทม เรา บอกตรงๆค่ะ เรา ชิลๆ มาก เราสามารถเอาตัวรอดได้....เพราะเราคิดว่า เราตุ้องดูแลแฟนเรา เขามาอยู่ไกลบ้าน ทำทุกอย่างไม่ให้เขาเหงา คิดมาก มีวันหยุดยาวๆก็กลับบ้าน ตจว เขากัน...แต่พอ ย้ายมา ตจว มันผิดหวังไปหมด เรารู้สึกเหมือนโดนทิ้งกลางอากาศ แฟนเราก็ไม่ค่อยสนใจว่า เราอยู่ได้ไหม เครียดไหม พอเราอึดอัดมากๆเราก็ร้องไห้ แฟนถึงมาพูดมาถาม บทสุดท้ายก็พูด แต่คำว่า ถ้าอยู่ไม่ได้ก็กลับบ้าน! เรานี่ โครตเสียใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ถามว่าแฟนช่วยเราหางานไหม ก็ช่วยนะค่ะ แต่ทำไงได้ไปสมัครที่ไหนก็ไม่รับ (ได้ยินมาว่า เจ้าที่แรง ถ้าไม่เด็กที่นี่ ก็ต้องเด็กเส้นล่ะค่ะ) เราเองก็เครียด เคยนั่งปรึกษากันว่า จะไปหาบ้านเช่าหลังเล็กๆ แล้วเราเองจะหาอะไรทำขาย เราทำกับข้าวเป็นอยู่ค่ะ...ตามนิสัยแฟนละค่ะ ไม่เอา กลัวโน้นนี่นั้น เราเรยเคว้งไปหมด เราเหมือนไม่มีประโยดเรย ปากแฟนก็บอกไม่ต้องคิดมาก แต่พอมีปัญหาเรื่องเงิน ก็ไม่วาย มาว่าเรา ว่าเราไม่หางานทำ...ตอนนี้ที่มานั่งพิม คือ นอนไม่หลับ เพราะเครียดค่ะ ร้องไห้ไปด้วย เพราะวันนี้ก็เพิ่งเกิดเรื่องไม่สบายใจ คือปีใหม่นี้ เราตั้งใจจะกลับไปหาแม่ แต่แฟนมาบอกเรา เรื่องงาน วันนี้เราเรยลองไปคุยงาน มันเป็นงานกระทันหันมาก เริ่มงานพรุ่งนี้ ทำงานยาว ปีใหม่ก็ไม่ได้หยุด เป็นงานชั่วคราวนะค่ะ เราเรยตัดสินใจไม่เอา แต่เราก็รู้สึกเสียใจนะ เพราะเราเองก็ว่างงานมานาน อยากจะหารายได้มาแบ่งเบาบ้าง แต่ใจอยากกลับบ้านไปหาแม่ ปีใหม่ใครไม่อยากกลับบ้านบ้างละค่ะจิงไหม ตัวเราเอง ไม่เคยไกลบ้านขนาดนี้ มันยังไม่ชินค่ะ ยอมรับ....
เรื่องนี้เคยคุยกับเพื่อน ว่าเครียด เพื่อนก็บอกให้กลับ มา กทม มาหางาน กทม วันหยุดว่างๆ ก็ค่อยไปหาแฟนก็ได้...เราพูดจากใจเรยค่ะ จะว่าเราบ้า หรือใจร้ายก็ได้...เราเคยคุยกับแฟนว่า ถ้าเราต้องห่างกัน เราขอเลิกกันเรยได้ไหม ถ้าถามเหตุผล เหตุผลของเรา คือ ถ้าเรามีแฟนแล้วต้องไกลกัน อย่ามีดีกว่า ถ้าวันนึงเราต้องการเขา ต้องการคนกอดในวันที่เหนื่อย ต้องการคนดูแลยามไม่สบาย แล้วเขามาหาเราไม่ได้ แล้วเราจะมีให้ ทรมารใจทำไม ไหนๆก็ต้องตัวคนเดียวแล้ว ไม่อยากมานั้งระแวง ไม่อยากมานั่งรอโทรสับว่า เขาจะกลับกี่โมง ไปไหนทำอะไรกับใคร แต่ทุกๆครั้งเราพยายามมองข้ามจุดนี้ เราต้องเดินให้ได้ แต่พอเวลาผ่านไปๆ มันก็กลับมานั่งคิดอีก เราเข้าใจนะค่ะว่าแฟนทำงานมาก็เหนื่อย แต่บ้างครั้งแฟนกลับมาก็นั่งเล่นแต่โทสับ คุยไลน์กับคนโน้นคนนี้ ไม่เคยมานั่งคุยกับเรา ไม่เคยมานั่งถามความรู้สึกเรา เห็นเราไม่พูด ก็คิดว่าเรา OK เรื่องที่เราจะห่างกันมีแต่คนบอกว่า ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ เชื่อเถอะค่ะ ไม่มีใคร ไว้ใจตัวเองได้หรอก...แม้กระทั่งตัวเราเองก็ไม่กล้ารับปาก หรือสัญญาอะไร กับแฟน ถ้าวันนึงเราต้องไกลกัน...ตัวเราเองก็แค่ ผู้ ญ ธรรมดา อยากหาคนดูแล หนักแน่น กล้าจูงมือเราเดิน ไม่กลัวอะไร แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น พอเรามาอยู่ไกลบ้าน เราถึงรู้สึกว่า ตัวคนเดียว เหมือนโดนทิ้ง จะหยิบจับอะไร ก็คนเดียว หันไปทางไหนก็ไม่มีใครเรย มันทำให้เรารู้สึกว่า เหมือนเราเป็น เรือ ที่พา เขามาส่ง จุดหมาย แล้วเราเองที่ยัง ลอยเคว้งอยู่กลางทะเล มันเหนื่อย ท้อค่ะ หลายๆครั้งจะเก็บกระเป๋า แล้วเดินออกมาจากชีวิตแฟนเรย แต่ยังทำไม่ได้....แต่เวลาตัวเองนอนร้องไห้ ก็สงสารตัวเอง อยากจะดึงตัวเองออกมา ทุกวันนี้ คำถาม ที่ว่า หยุด หรือ ไปต่อ เพราะอนาคตแฟนยังคงทำงาน ตจว อีกนาน แล้วต้องย้ายไปเรื่อยๆด้วย เราเองก็เรยมานั่งคิดว่า ถ้าเราเดินตามเขาไป เราเองที่เหนื่อยเริ่มต้นใหม่เรื่อยๆ แต่ถ้าจะเดินออกมาตอนนี้ ก็ทำใจยากมากค่ะ มันเรย สับสนไปหมดค่ะ
ยังไงถ้าหลังจากนี้ มีอะไรเปลี่ยนแปลง จะมาเล่าสู่กันฟังนะค่ะ ขอบคุณเพื่อนๆชาวพันทิปค่ะ
ขณะนี้ ก็ ตีสามกว่าๆ นอนก่อนนะค่ะ (เป็นหวัดมา 4 - 5 วันยังไม่หายรุย) ต้องรักตัวเองให้มากๆแล้วล่ะค่ะ