ทำไมแฟนเราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้..

* สวัสดีค่ะ  คือ เรากลุ้มใจมากเลย ที่ทำไมแฟนเรา ถึงเปลี่ยนไป.. ทั้งๆ ที่ก็พึ่งคบกันได้ไม่นานเอง..

                เริ่มเลยแล้วกันนะค่ะ  คือประเด็นตอนนี้เราเรียนอยู่ปี3  แล้วช่วงรับน้องปี1 เราได้ไปช่วยทำกิจกรรม จนได้เจอรุ่นน้องปี1 คนหนึ่ง (ขอแทนน้องคนนี้ชื่อว่า หนึ่ง นะค่ะ)  แล้วคือน้องหนึ่ง ดันเรียนอยู่สาขาเดียวกันกับเรา  ซึ่งตอนนั้น เราก็ไม่ได้มองใครเป็นพิเศษ เพราะรู้สึกไม่ศรัทธาในความรักสักเท่าไหร่  เพราะผิดหวังมามาก ไม่กล้าเปิดใจให้ใครอีกแล้ว  กลัวเสียใจ วันนั้นก็ไปเจอรุ่นน้องตามปกติ คุย ทักทาย บ้างเป็นบางคน  วันต่อมา น้องหนึ่ง เข้ามาทักทาย  เราก็ คุยปกติ เหมือนพี่เจอน้องๆ ทั่วไป.. น้องหนึ่งเข้ามาถามเราว่า พี่ชื่ออะไร อยู่ปีไหนคับ ? เราก็ไม่ยอมบอก ..
                จนกระทั้ง  น้องแอดเฟสมา เราก็รับตามปกติ ไม่ได้คิดอะไร ตอนนั้นเราก็มีคนที่คุยอยู่แล้วเรื่อยๆ ไม่ได้จริงจัง .. แล้วน้องหนึ่งก็ทักมาคุย เราก็คุยตามปกติ ไม่ได้คิดว่าน้องจะชอบเรา  แล้วน้องหนึ่งก็ทักมาทุกวัน ตอนแรกเราก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร ก็คุยไปเรื่อยๆ  ไม่ได้คิดอะไร  ตอนนั้นก็คิดว่า คงทักมาคุยปกติ เพราะเป็นน้องในสาขา แต่พอทักทุกวันๆ จนเกือบสองอาทิตย์ เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ ว่าทำไม น้องคนนี้ ทักมาบ่อยจัง ก็เลยตั้งใจคุยกับน้องดีๆ แล้วเรากับน้องก็คุยกันทุกวัน  จนเรารู้สึกว่า “ น้อง ชอบเราปะวะ  ”  ทักมาบ่อยจัง  ?  เราก็เริ่มคุยกัน   น้องก็ทักมาบ่อยขึ้น   บอกฝันดีทุกคืน   ขอโทรมาปลุกตอนเช้า  ขอเฟสทามก่อนนอน  ตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยอยากคุยสักเท่าไหร่ เพราะเราไม่ได้สนใจอะไรน้องเลย อีกอย่าง น้องหนึ่ง เป็นน้องในสาขาด้วย  เขาไม่ให้รักกันในสาขา เราเลยไม่อยากให้ความหวังน้อง และตอนนั้น เราก็พยายามไม่พูด ไม่ทำอะไร เพื่อเป็นการให้ความหวังน้อง.. แต่น้องก็ยังคงทักมาทุกวันๆ  พยายามจะเอาชนะใจเราให้ได้  ..
                  จนวันเกิดน้อง เราตั้งใจ ทำโพสอิท เล็กๆ 4-5 แผ่น แล้ว ทำวิดีโอ อวยพรให้น้อง..  ก็เพราะเห็นว่าเป็นน้องในสาขาที่คุยกันกว่าคนอื่นๆ ก็เลยไม่ได้คิดอะไร แล้วคืนนั้นน้องก็ชวนไปวันเกิดที่ร้านเหล้า แต่เราก็ยังไม่รับปากว่าจะไป  แล้วน้องก็โทรตาม บอกว่าอยากให้ไปหา  เราก็เลย ตกลงไปหา ก็ไปทำความรู้จักกับน้องคนอื่นๆ ในสาขาด้วย..  พอนั่งกินสักพัก มีน้องในสาขาอีกคน  ดันมาบอกว่า ชอบเรา เราก็ตกใจ คิดว่าน้องคงพูดเล่น เพราะคิดว่ามันคงเมา แต่น้องคนนั้นบอกไม่ได้เมา พูดจริงๆ และในตอนนั้น น้องหนึ่ง ก็ได้ยิน เราก็มองน้องหนึ่ง น้องหนึ่งทำท่าทางไม่พอใจ โมโห  ที่เราไปคุยกับน้องอีกคน  เพราะน้องคนนั้นดันมาบอกชอบต่อหน้า แต่ตอนนั้นเราก็เฉยๆ ไม่คิดว่าน้องหนึ่งจะโกรธอะไรขนาดนั้น  เราก็แอบสงสัยว่าน้องหนึ่งเป็นอะไรหรือป่าว  พอจะกลับ น้องหนึ่งทักมาว่า ไม่มีที่นอน ขอไปนอนด้วยได้ไหม (เพราะอยู่หอใน)  เราก็ตกลง ไม่ได้คิดอะไร  แล้วอยู่ๆ น้องหนึ่งก็มากอดเรา  เราก็ตกใจ บอกน้องว่า  อย่าทำแบบนี้เลย มันไม่ใช่อะ เราก็ห้ามน้องเข้าใกล้เรา  เพราะตอนนั้น เราก็ยังไม่ได้ว่าจะคิดจริงจังกับน้อง เพราะยังเห็นว่าเป็นน้องในสาขา แล้วต่างคนก็ต่างนอน ..  
                   วันต่อมาเรากะน้องก็คุยกันปกติ อยู่ๆ น้องก็ส่งรูปที่แอบถ่ายเรา ตอนที่เราแต่งหน้าอยู่ เราตกใจมาก กลัวว่าคนอื่นๆจะรู้ คือตอนนั้นไม่ โอเค มาก  ส่วนน้องอีกคนที่บอกชอบเรา ก็ทักมาเหมือนกัน เราคุยกันไปพร้อมๆ กับน้องหนึ่ง แต่สุดท้ายเราก็เลือกน้องหนึ่ง.. จนมารู้ตัวอีกที่ว่า เกือบจะสองเดือนแล้วที่เราคุยกับน้องหนึ่ง  น้องเคยบอกเราว่า ท้อมาก ความพยายามเหมือนมันไม่มีความหมายกับน้องเลย เราไม่สนใจน้องเลย เราก็บอกน้องไปทุกอย่างแล้วนะ ว่าอยากให้เข้าใจเรา เพราะเราเจ็บมาเยอะ กลัวการเสียใจ ไม่อยากเปิดใจ แล้ว เราก็ปรึกษาเพื่อน เล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็บอกว่า  น้องหนึ่งก็โอเค นิสัยน่ารัก เพื่อนลองให้เราเปิดใจ เราก็คิดนะว่าเรา จะเปิดใจดีไหม แต่เราก็รู้สึกเหมือนกันว่า น้องหนึ่งก็โอเค นิสัยน่ารัก เอาใจใส่ดี และเราก็ได้บอกว่าหนึ่งไปว่า เราเปิดใจให้แล้ว ที่เหลือก็ทำต่อเอาเอง..  ที่เราเปิดใจให้น้อง เพราะคิดว่า น้องคงไม่ทำให้เราเสียใจ เรารู้สึกได้ว่าน้องใส่ใจดี    แต่น้องก็มีคนที่คุยอยู่เรื่อยๆ เหมือนกันนะ   แต่น้องบอกว่าเลือกเรา  และตัดคนอื่นๆ ออกหมด คุยกับเราคนเดียว..  พอสักพัก น้องก็มาขอเราเป็นแฟน  เราก็ตกลง เพราะเราก็รู้สึกดีกับน้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้   และมันก็เป็นความรู้สึกที่ดีมากในช่วงเวลาตอนนั้น.. พอคบกันได้สักพัก เราก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ่งกัน   เราก็รู้สึกรักน้อง เพราะน้องเป็นคนแรกของเรา  น้องทำให้เรากล้าเปิดใจ และน้องก็ดูแลใส่ใจเราดีมาก  ช่วงแรกๆ เราก็เปิดใจคุยกัน พูดถึงนิสัยใจคอ  เรื่องแฟนเก่า  จริงๆ ตอนนั้น ก็ดี เพราะต่างคน คงต่างเปิดใจรับและคุยกัน  และเล่าถึงเรื่องอดีตของกันและกัน..

เรา : ทำไมถึงเลิกกับแฟน ?
น้อง : ก็เพราะแฟนเก่า นิสัยเยอะ ไม่ชอบมันเยอะเกิน บลาๆ
            ตอนนั้นเราแอบคิด “ แล้วกูก็นิสัยเยอะเหมือนกัน ” เราก็รู้สึกแย่ไปเลย เราก็เล่าให้น้องฟัง เรื่องแฟนเก่า ที่ผ่านมาเราเป็นคนยังไง ?
  
น้อง : ไม่เป็นไร อดีตไม่สำคัญ ปัจจุบันสำคัญที่สุด ไม่ได้คิดอะไรมาก อย่าเครียดนะ  (เราก็คิดว่า โอเคน้องคงเข้าใจเราและ)
เรา : ขอบคุณนะที่เข้าใจ พี่รักหนึ่งนะ
น้อง : หนึ่งก็รักพี่คับ

            แล้วตอนนั้นมันก็ดีนะ เหมือนเราสองคนเข้าใจกันดี.. หลังๆมา มันก็ดี เราก็เจอกันบ่อย ไปกินข้าวกัน น้องมานอนด้วย ตอนนั้นเราก็แฮปปี้กันดี.. จนกระทั้งจะครบ 1 เดือน เราก็ทำวีดีโอ (วันครบรอบสำหรับเรานะ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ มันก็มีความสุขแหละ)  มันมีความสุขที่ได้ทำและมอบให้น้อง  เราก็อัฟลงเฟสไปแท็คหาน้อง  แล้วน้องตอบเม้นแค่.. (ยิ้ม) แค่เนี้ย เราก็รู้สึกเฟลนิดนึงละ แต่ก็ไม่เป็นไร แต่น้องยังไม่พูดถึงวันครบรอบเลย.. เราคิดว่า น้องคงจะเซอร์ไพร์แหละมั้ง.. จนวันต่อมา เราน้อยใจมาก ที่น้องละเลยวันครบรอบ  เราจึงคุยกัน จนเกือบทะเลาะกันเลยแหละ ( สำหรับน้อง น้องบอกว่า มันก็เป็นวันสำคัญทุกวันแหละ ไม่เห็นต้องเป็นวันนี้วันเดียวเลย ) ( แต่ถ้าทุกวันเป็นวันสำคัญ แล้ววันที่พิเศษละ คือวันไหนหรอ ? (เราได้แค่คิด) ) แต่เราก็คุยกันเหมือนเดิม กลับมาทำตัวเป็นปกติเหมือนเดิม.. แต่หลังๆมา นี้ น้องไม่ค่อยโทรปลุก ไม่ค่อยเฟสทามเหมือนเมื่อก่อน.. เราก็รอนะ ว่าตอนไหนน้องจะเฟสทาม ไม่ได้คุยมาหลายวันแหละ พอมันหลายวันผ่านไป..

เรา : ทำไมไม่ค่อยเฟสทามกันเลย เดี๋ยวนี้..
น้อง : ก็บอกเองหนิ ว่าไม่ได้ขอ
เรา : เอ่า.. - - ปกติก็เฟสทามมาปกติปะวะ

               แล้วหลังๆ มานี้ มันก็เริ่มมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป อะไรที่เคยรับรู้ รู้สึก มันก็จางๆ หายไป.. ไม่ค่อยได้รับเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถ้าไม่บอก ก็คงไม่เฟสทามหากัน..  ( รู้สึกว่า ทุกครั้งที่ห่างกัน เราจะรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะทะเลาะกันตลอด )  แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราจะเป็นฝ่ายที่หายเอง ปลอบตัวเอง ดีขึ้นด้วยตัวเอง.. แล้วก็กลับมาเป็นปกติ คุยกันเหมือนเดิม..  แต่พอหลังๆ มานี้  เราสองคนก็ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย   ( สามวันดี สี่วันร้าย) และทุกครั้งที่เราเคลีย์กัน เราสองคนยังเคลีย์กันไม่จบ ยังคุยปัญหาไม่จบ น้องก็จะชอบบอกว่า “ อืม ช่างเหอะ  ไม่ได้คิดอะไรแล้ว อย่าคิดมาก ”  แล้วเราก็ต้องหยุดการสนาทนา และเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น ทั้งๆ ที่บางเรื่องมันก็ค้างคา..  แล้วบางที ที่คุยกันอยู่ ณ เวลานั้น ถามมา ตอบไปทันที ณ ตอนนั้น แต่ทำไม น้องกลับหายไป 2 - 3 นาที.. เราก็รอนะ เป็นแบบนี้บ่อยขึ้นๆ จนเรา ถามว่า..

เรา : ทำอะไรอยู่ ทำไมตอบช้าจัง ทั้งๆ ที่ก็รีบตอบกลับไปปะวะ ทำไมหายไปเลย
น้อง : ก็ดู MV อยู่  ก็ไม่ได้เล่นแค่เฟสอะ
เรา : แล้วทำไม เมื่อก่อน ตอบเร็วจัง ไม่เห็นต้องให้รอ การสนทนาก็ลื่นไหล
น้อง : ก็นั้นเมื่อก่อน หนึ่งยังไม่มีพี่ หนึ่งก็ต้องทำให้ได้พี่มา ตอนนี้หนึ่งมีพี่ พี่มีหนึ่งแล้วไง ก็ไมต้องกลัวว่าจะหายไปไหน
เรา : ( เราสตั้นไป 3 วิ )  อ่อ โอเค จะได้เข้าใจสักที หายสงสัยละ ทำไมอยู่ๆ หายไป
น้อง : แหนะ เป็นไรอีก
เรา : ป่าววว  ( เราพูดไม่ออกเลยอะ ก็เลยคุยเรื่องอื่น )

                  แต่สุดท้าย.. น้องก็คงยังตอบช้า และหายๆ ไปเหมือนเดิม จนเราเริ่มปลงแล้ว.. และก็พูดได้แค่ “ ช่างเหอะ ”  ตอบช้า ดีกว่ามันไม่ตอบละกัน.. .  และเราก็ แฮปปี้กันดี ไม่มีเรื่องให้บั่นทอนจิตใจกัน มีแต่รอยยิ้มเสียงหัวเราะ รู้สึกว่าเราสองคนมีความสุขกันดี เพราะเราเริ่มไม่คิดมากอะไร เราก็รู้สึกว่า “ คิดมากจนเข้าใจแล้ว ว่าต้องคิดน้อยถึงจะมีความสุข ”

                 จนกระทั้ง น้องกลับบ้าน เราก็ไม่ได้เจอกัน 1 อาทิตย์ .. เราก็รู้สึก ไม่ค่อยได้เฟสทามหากัน ก็มีแค่คุยไลน์กัน บ้างบางเวลา.. เพราะน้องจะไปเที่ยวกลับดึก เราก็ไม่ได้คุยกันอีกอยู่ดี.. และเราก็รู้สึก ทำไมไม่ค่อยสนใจกันเลย ไม่ค่อยมีเวลาให้กันบ้างเลย.. แต่ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ได้มาก เพราะเราไม่อยากพูดเดี๋ยวมันจะกลายเป็นทะเลาะกันป่าวๆ จนกลับมามอ เราคิดว่า น้องจะมาหาเรา ในวันนั้นเลย เราก็รอนะ แต่น้องทักมาว่า “ ไม่ได้ไปนะ เดี๋ยวไปกินข้าวกับเพื่อน ”  ตอนนั้นเราก็น้อยใจแล้วแหละ เพราะเราอยากเจอน้องมาก แต่ดันไม่ได้เจอ น้องบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาไง ก็โอเคตกลง ( เราก็แอบคิดนะ ว่า .. ไม่ได้เจอกันตั้งนาน นี่ไม่อยากเจอกูสักนิดบ้างหรอ แอบน้อยใจนิดนึง )  พอถึงวันต่อมาก็คิดว่าจะได้เจอกันเลย นึกว่าจะได้ไปกินข้าวด้วยกัน ป่าวเลย น้องไปกินข้าวกับเพื่อน ส่วนเรากินข้าวคนเดียว รอน้องมาหา ( เราก็น้อยใจนะ รู้สึกไม่ไหวแล้ว ทำไมมันรู้สึกน้องเปลี่ยนไปจากเดิม บั่นทอนจิตใจกันบ่อยๆ เราก็ท้อและเหนื่อย อยากจะพอ เพราะทุกครั้งเราจะต้องปลอบตัวเอง ดีขึ้นด้วยตัวเราเอง )  แต่พอได้เจอหน้ากันมันก็รู้สึกดี เพราะเรารู้สึกมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้เจอน้องและมีความสุขที่ได้เห็น รอยยิ้มเสียงหัวเราะของน้อง..

                 และเราก็บั่นทอนจิตใจกันอีก .. สาเหตุเพราะตัวเราเองแหละ เราอยากให้น้องมานอนด้วย แต่น้องบอกจะนอนหอใน จะไปอ่านหนังสือ แต่น้องเคยบอกว่า “ รูมเมทเสียงดัง ไม่มีสมาธิอ่าน ” ก็เพราะเป็นแบบนี้ไง เราเลยบอกให้มาอ่านห้องเรา แต่น้องกับปฎิเสธ บอกว่า “ ช่างมันเหอะ ” เราก็เลย ง้องแง้ง งอแง ใส่น้อง.. แต่สุดท้ายก็ไม่เกิดประโยชน์ น้องก็ยืนยันคำเดิม แล้วเราก็เฟลไปเลย..  พอน้องถึงหอ ก็ทักมาถามว่า เป็นไร ? และครั้งนี้แหละ ที่เรารู้สึกว่า คำพูดของน้อง มันแรงเกินไปหรือป่าว ?  น้องบอกว่า.. . “ พี่โตกว่าหนึ่งนะ แต่ทำไมทำตัวเหมือนเด็ก หนึ่งไม่ค่อยชอบที่ง้องแง้งอะ ปกติก็ไม่ได้เป็นแบบนี้หนิ หนึ่งเด็กกว่า แต่ทำไมเหมือนมีความคิดกว่านะ ความคิดพี่อาจจะโต แต่การกระทำเหมือนเด็ก แล้วพี่ก็ชอบคิดติดลบ คิดมาก หนึ่งก็รักพี่นะ แต่แค่ไม่ชอบทำตัวง้องแง้งอะ ปกติเป็นคนที่ไม่คิดอะไรมาก แต่นี่มัน ง้องแง้ง เกินไป อีกอย่าง หนึ่งไม่ชอบฟังอะไรยาวๆ  ” พอเราถามว่า “ แล้วจะให้ทำยังไง ? ” น้องก็บอกว่า “ อยากพูดก็พูดเหอะ มันก็เข้าสมองอยู่ดี ถึงจะไม่อยากฟัง  ”  เรานี่.. ถึงกับอึ้งไปเลย ไม่มีไรจะพูดเลยอะ แล้วเราก็พูดกันถึงเรื่องอื่น แต่ลึกๆ ปัญหามันไม่จบอะ และเป็นแบบนี้บ่อยมาก เราก็ไม่รู้จะทำไงแล้วอะ ก็เลยตามเลย ปล่อยไปตามนั้น แล้วตัวเอง ต้องมานั่งปรับตัวเอง เผื่อให้เข้ากับน้องได้ สิ่งที่น้องไม่ชอบ เราก็ไม่ทำ ( เราอะ อยากให้น้องลองคิดบ้างว่า แล้วสิ่งที่เราไม่ชอบอะ น้องไม่คิดบ้างหรอว่า เราก็ไม่ชอบเหมือนกัน เราก็ฝืนทำในสิ่งที่เราอึดอัด เผื่อให้น้องสบายใจ ทำในสิ่งที่น้องไม่ชอบ )  ก็เพราะรักจึงยอม..

" อย่าปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ถูกใจใคร เพราะท้ายที่สุด เรานั่นแหละ ที่จะทนอยู่กับสิ่งที่เราเปลี่ยน.. ไม่ได้ "
                

                        * เดี๋ยวมาอัพต่อนะคะ.. . พอดีเรื่องยาวไปหน่อย ^^ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ..
                              ใครเคยผ่านหรือเจอประสบการณ์แบบนี้ ช่วยแนะนำเราด้วยนะ ขอบคุณคะ ^^