ตอนเด็กๆ เราเคยอ่านหนังสือเรื่องนึง เป็นเรื่องพระยากินรำ
เนื้อเรื่องแบบย่อ
มีพระยาคนนึง ชอบบริโภครำอย่างมาก แต่ว่ามันเป็นเรื่องน่าอายเลยให้มหาดเล็กคนสนิทเพียงคนเดียว ไปหารำมาให้เสวยอยู่เป็นประจำ
ด้วยความที่กลัวว่าจะมีใครล่วงรู้ความลับนี้ จึงได้บอกมหาดเล็กคนนี้ว่า
"หากเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟัง จะประหารเสีย"
มหาดเล็กทำหน้าที่หารำมาให้เป็นประจำก็จริง แต่ทว่า ความลับนี้มันช่างอึดอัดคับข้องใจเสียเหลือเกิน
ด้วยความที่พระยาบอกห้ามไปบอกใคร มหาดเล็กก็นึกได้อย่างนึงเลยเข้าไปในป่า ไปยืนตะโกนให้ต้นไม้ต้นนึงฟังว่า "พระยากินรำๆ"
เมื่อได้ระบายความลับให้ต้นไม้ฟังมหาดเล็กก็โล่งใจบอกไม่ถูก และทำอย่างงี้อยู่ร่ำไป เพราะเล่าให้ใครฟังไม่ได้
วันนึง พระยาอยากได้กลอง จึงให้คนไปตัดต้นไม้ในป่ามา คนตัดไม้ก็ดันไปตัดต้นที่มหาดเล็กใช้เป็นที่ปรับทุกข์
เมื่อทำกลองเสร็จ เกิดเรื่องประหลาดขึ้น กลองนั้นไม่เหมือนกลองอื่น เพราะเมื่อมีคนตีลงไป มันกลับดังว่า
"พระยากินรำ ๆ ๆ " ชาวบ้านได้ฟังก็ขำก๊ากฮากลิ้ง และเล่าต่อๆกันไป ความลับที่ปกปิดมานานแสนนานก็ได้รั่วไหลไปทั่วพระนคร
จบ.
เล่ามายืดยาว อยากบอกว่า อยู่ในอารมณ์มหาดเล็กมากๆเลย รู้สึกอึดอัดคับข้องใจ อยากเล่าความลับที่รู้อยู่คนเดียวให้ใครฟัง
แต่มันเล่าไม่ได้ ย๊ากก ปกติเรื่องอื่นก็ทำเป็นลืมๆไปแต่เรื่องของตัวเองนี่มันจะลืมยังไง นั่งก็นึกถึง ทำงานก็นึกถึง หลับยังนึกถึง โอยเครียดดดด
ปล. ขอแทคห้องก้นครัว เราอยากรู้ว่า รำกินได้ไหม เพราะเราว่ามันก็หอมดีนะ แต่ไม่เคยกินอ่ะ
แทควัยรุ่น เพราะเป็นปัญหาของวัยรุ่นอย่างเรา (น่าน)
แทคสุขภาพจิต เพราะ แค่ความลับของตัวเองอันนี้อันเดียว เครียดมาเป็นอาทิตย์แล้ว ถ้าเป็นเรื่องของคนอื่นเราคงไปเล่าให้ต้นไม้ฟัง
แต่เป็นความลับของตัวเองนี่ ไม่รู้จะทำไงเลย พยายามปล่อยวางแล้วนะแต่มัน เฮ้อ มึนตื๊บ
ใครเคยได้ยินเรื่อง "พระยากินรำ" บ้าง ตอนนี้เราเข้าใจความรู้สึกนี้เลย
เนื้อเรื่องแบบย่อ
มีพระยาคนนึง ชอบบริโภครำอย่างมาก แต่ว่ามันเป็นเรื่องน่าอายเลยให้มหาดเล็กคนสนิทเพียงคนเดียว ไปหารำมาให้เสวยอยู่เป็นประจำ
ด้วยความที่กลัวว่าจะมีใครล่วงรู้ความลับนี้ จึงได้บอกมหาดเล็กคนนี้ว่า
"หากเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟัง จะประหารเสีย"
มหาดเล็กทำหน้าที่หารำมาให้เป็นประจำก็จริง แต่ทว่า ความลับนี้มันช่างอึดอัดคับข้องใจเสียเหลือเกิน
ด้วยความที่พระยาบอกห้ามไปบอกใคร มหาดเล็กก็นึกได้อย่างนึงเลยเข้าไปในป่า ไปยืนตะโกนให้ต้นไม้ต้นนึงฟังว่า "พระยากินรำๆ"
เมื่อได้ระบายความลับให้ต้นไม้ฟังมหาดเล็กก็โล่งใจบอกไม่ถูก และทำอย่างงี้อยู่ร่ำไป เพราะเล่าให้ใครฟังไม่ได้
วันนึง พระยาอยากได้กลอง จึงให้คนไปตัดต้นไม้ในป่ามา คนตัดไม้ก็ดันไปตัดต้นที่มหาดเล็กใช้เป็นที่ปรับทุกข์
เมื่อทำกลองเสร็จ เกิดเรื่องประหลาดขึ้น กลองนั้นไม่เหมือนกลองอื่น เพราะเมื่อมีคนตีลงไป มันกลับดังว่า
"พระยากินรำ ๆ ๆ " ชาวบ้านได้ฟังก็ขำก๊ากฮากลิ้ง และเล่าต่อๆกันไป ความลับที่ปกปิดมานานแสนนานก็ได้รั่วไหลไปทั่วพระนคร
จบ.
เล่ามายืดยาว อยากบอกว่า อยู่ในอารมณ์มหาดเล็กมากๆเลย รู้สึกอึดอัดคับข้องใจ อยากเล่าความลับที่รู้อยู่คนเดียวให้ใครฟัง
แต่มันเล่าไม่ได้ ย๊ากก ปกติเรื่องอื่นก็ทำเป็นลืมๆไปแต่เรื่องของตัวเองนี่มันจะลืมยังไง นั่งก็นึกถึง ทำงานก็นึกถึง หลับยังนึกถึง โอยเครียดดดด
ปล. ขอแทคห้องก้นครัว เราอยากรู้ว่า รำกินได้ไหม เพราะเราว่ามันก็หอมดีนะ แต่ไม่เคยกินอ่ะ
แทควัยรุ่น เพราะเป็นปัญหาของวัยรุ่นอย่างเรา (น่าน)
แทคสุขภาพจิต เพราะ แค่ความลับของตัวเองอันนี้อันเดียว เครียดมาเป็นอาทิตย์แล้ว ถ้าเป็นเรื่องของคนอื่นเราคงไปเล่าให้ต้นไม้ฟัง
แต่เป็นความลับของตัวเองนี่ ไม่รู้จะทำไงเลย พยายามปล่อยวางแล้วนะแต่มัน เฮ้อ มึนตื๊บ