คือเรื่องของหนูมีอยู่ว่า หนูเป็นพวกชอบเก็บตัวน่ะค่ะ ออกจากบ้านเฉพาะตอนจำเป็นเช่น ไปสอบ,แข่งบาส ค่ะ
เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยอ่ะค่ะ คนที่เล่นบาสด้วยจะเรียกเพื่อนก็ไม่เต็มปาก พวกเขาเหมือนเป็นแค่คนในทีมน่ะค่ะ เราอยู่แต่ในบ้านมา5ปี กำลังจะเข้าปีที่หก ค่ะ เราเรียนกับครูตัวต่อตัวที่บ้าน อย่างที่บอกเราออกจากบ้านเฉพาะตอนสอบ....งงใช่ไหมล่ะ? ก็ตามนั้นล่ะ เรารู้สึกเกลียดฝูงคน เกลียดมากจนอยากจะระเบิดทิ้ง(อย่าว่าเราเลยนะค่ะเรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ) ไม่อยากคุย มอง สัมผัส กับ คนอื่นเลย....เราเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ตอนเราอายุประมาณ11ปี น่ะค่ะ จำได้ว่าตอนไปเที่ยวกับพ่อแม่และน้องชาย น่ะค่ะ นั่งอยู่ที่ร้านอาหารกัน พ่อกับแม่ ก็ทะเลาะกัน มันเริ่มจากเรื่องเล็กๆเบาๆ จนเป็นเรื่องใหญ่ เสียงทะเลาะดังขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นดังมาก ดังมากๆเลยค่ะ คนมองทั้งร้านเลย.....น้องเรานั่งร้องไห้..แต่เราไม่ร้อง เราได้แต่มองคนรอบๆจ้องมองมาทางเรา เรารู้สึกเกลียดสายตาพวกนั้นมาก ตอนนั้นเรามีความรู้สึก กลัว,อาย,รังเกลียด พอกลับมาถึงบ้านเราก็นั่งเงียบทั้งวัน เราไม่รู้สึกตื่นเต้น หรือ...เอาเป็นว่ามันรู้สึกว่างมากๆ เราซึมจนเริ่มไม่ชอบห้องเรียนจนต้องย้ายไปเรียนคลาสเด็กพิเศษ ผลการเรียนเราก็ดีมาตลอด เราส่วนมากอยู่แต่ในบ้าน จนตอนนี้อายุ16ปี ไม่รู้จู่ๆทำไมพ่อกับแม่ ถึงอยาก ส่งเราเข้าไปเรียนในห้องกับคนอื่นอีกครั้ง เราเครียดมากเลย บอกตามตรง เรากลัว กลัว มาก ไม่อยากเจอใครเลย ไม่อยากผูกมิตรกับใคร เราเลยขอถามว่า เราควรทำยังไงดี? เราไม่ชอบเสียงดังโดยเฉพาะเสียงแหลมๆของ ผู้หญิง เราจะต้องทำยังไงถึงจะหายค่ะ? อึดอัดมากค่ะ (ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่เราเล่าเรื่องไม่เก่ง คนส่วนมากไม่เข้าใจเวลาเราพูดหรอก และนี่เรายืมpantip ของญาติน่ะค่ะ เราไม่มีของตัวเองเลยยืมจากญาติที่สนิทที่สุดค่ะ)
เราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่าค่ะ?
เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยอ่ะค่ะ คนที่เล่นบาสด้วยจะเรียกเพื่อนก็ไม่เต็มปาก พวกเขาเหมือนเป็นแค่คนในทีมน่ะค่ะ เราอยู่แต่ในบ้านมา5ปี กำลังจะเข้าปีที่หก ค่ะ เราเรียนกับครูตัวต่อตัวที่บ้าน อย่างที่บอกเราออกจากบ้านเฉพาะตอนสอบ....งงใช่ไหมล่ะ? ก็ตามนั้นล่ะ เรารู้สึกเกลียดฝูงคน เกลียดมากจนอยากจะระเบิดทิ้ง(อย่าว่าเราเลยนะค่ะเรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ) ไม่อยากคุย มอง สัมผัส กับ คนอื่นเลย....เราเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ตอนเราอายุประมาณ11ปี น่ะค่ะ จำได้ว่าตอนไปเที่ยวกับพ่อแม่และน้องชาย น่ะค่ะ นั่งอยู่ที่ร้านอาหารกัน พ่อกับแม่ ก็ทะเลาะกัน มันเริ่มจากเรื่องเล็กๆเบาๆ จนเป็นเรื่องใหญ่ เสียงทะเลาะดังขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นดังมาก ดังมากๆเลยค่ะ คนมองทั้งร้านเลย.....น้องเรานั่งร้องไห้..แต่เราไม่ร้อง เราได้แต่มองคนรอบๆจ้องมองมาทางเรา เรารู้สึกเกลียดสายตาพวกนั้นมาก ตอนนั้นเรามีความรู้สึก กลัว,อาย,รังเกลียด พอกลับมาถึงบ้านเราก็นั่งเงียบทั้งวัน เราไม่รู้สึกตื่นเต้น หรือ...เอาเป็นว่ามันรู้สึกว่างมากๆ เราซึมจนเริ่มไม่ชอบห้องเรียนจนต้องย้ายไปเรียนคลาสเด็กพิเศษ ผลการเรียนเราก็ดีมาตลอด เราส่วนมากอยู่แต่ในบ้าน จนตอนนี้อายุ16ปี ไม่รู้จู่ๆทำไมพ่อกับแม่ ถึงอยาก ส่งเราเข้าไปเรียนในห้องกับคนอื่นอีกครั้ง เราเครียดมากเลย บอกตามตรง เรากลัว กลัว มาก ไม่อยากเจอใครเลย ไม่อยากผูกมิตรกับใคร เราเลยขอถามว่า เราควรทำยังไงดี? เราไม่ชอบเสียงดังโดยเฉพาะเสียงแหลมๆของ ผู้หญิง เราจะต้องทำยังไงถึงจะหายค่ะ? อึดอัดมากค่ะ (ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่เราเล่าเรื่องไม่เก่ง คนส่วนมากไม่เข้าใจเวลาเราพูดหรอก และนี่เรายืมpantip ของญาติน่ะค่ะ เราไม่มีของตัวเองเลยยืมจากญาติที่สนิทที่สุดค่ะ)