ปรึกษาปัญหาชีวิต(เกี่ยวกับการเรียน)ค่ะ

ตอนนี้จขกท.อายุ 22 ปี กำลังเรียนปีสุดท้าย คณะนิติ ม.ราม เหลือไม่กี่วิชาก็จะจบแล้วค่ะ แต่ในเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กเราคิดมาตลอดว่าตัวเองอยากเป็นหมอ ตื่นลืมตาก็คิดอยู่ตลอดว่าโตมาฉันจะเป็นหมอ(ตอนเด็กเราเรียนดีค่ะได้ที่1หรือที่2ของห้องตลอด)  จนมาถึงม.4 ช่วงชีวิตวัยรุ่นของเราแย่มากๆเพราะไม่ตั้งใจเรียนและเกเรจนจบม.6 มีจุดพลิกผันให้เราต้องมาเรียนนิติ (ตามคำขอของแม่)  ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่รู้สึกอะไรใช้ชีวิตเสเพล ติดเกมออนไลน์มาเรื่อยๆ แต่ในใจลึกๆก็ยังอยากเป็นหมอค่ะ แต่ก็ไปสอบนิติเพื่อแม่ก็สอบผ่านเรื่อยมาแทบจะไม่เคยตก จนมาวันนึงเราอายุ 21 คิดได้ว่าตัวเองเริ่มแก่แล้วค่ะ เริ่มมองหน้าแม่แล้วเห็นรอยย่น ก็ว่า เอ่อ...เราต้องจริงจังกับชีวิตสักครั้ง เลยว่าเอาวะ...ปีนี้จะจริงจังสอบหมอสักครั้งนึง ถ้าติดหมอไป บ้านเราจะดีขึ้น แม่จะได้ไม่เหนื่อย ผู้คนที่เราเคยรู้จักเขาก็จะได้ชื่นชมยกย่องเรา(จากเมื่อก่อนไม่กล้าไปทักใครเลยค่ะ เพราะเราเคยเก่งแล้วชีวิตตกเหวT__T ใครเคยเป็นแบบนี้จะรู้ดีค่ะ) เราก็อ่านหนังสือหนักเพื่อเตรียมสอบหมอ แรกๆก็ขี้เกียจก็พยายามบังคับตัวเอง ฝืนมันเพราะเราไม่ชอบเลยค่ะเนื้อหามอปลาย กินยาไมเกรนเกือบทุกวัน ฝันไว้ว่าฉันจะติดให้ได้ ถ้าเข้าไปได้จะตั้งใจเรียนให้ถึงที่สุดจะเปลี่ยนชีวิตให้ได้ นี่นี่เป็นตัวเรา เราอยากเป็นหมอมาก พร่ำบอกประโยคพวกนี้กับตัวเองทุกครั้งที่อ่านหนังสือค่ะ จนพอมาถึงเดือนธันวาคมใกล้สอบแล้ว เราอ่านไม่ทันค่ะ ลนมาก เครียดจัด บังคับตัวเองว่าให้ขยันหนักกว่านี้ ต้องมากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่เคยได้T_Tไม่รู้เป็นเพราะอะไร จนมาเมื่อวาน จู่ๆตอนบ่ายก็คิดขึ้นมาค่ะว่า "นี่มันตัวฉันจริงๆหรือเปล่า ฉันอยากจะเป็นหมอหรือเปล่า ถ้าฉันไปเรียนจริงๆแล้วเครียดกว่านี้เป็นสิบเท่า อ่านหนังสือเยอะกว่านี้ ฉันจะทนได้เหรอ แค่นี้ยังไม่มีแรงบันดาลใจ มาท้ออีก ฉันเหมาะสมที่จะเป็นหมอหรือเปล่านะ?แล้วการทำแบบนี้มันทำให้เราเสียเวลาหรือเปล่า เราควรไปทำงานหาเงินให้แม่ได้แล้วไม่ใช่เหรอ เห็นเพื่อนคนอื่นที่รุ่นเดียวกับเราเขาก็ทยอยจบทำงานกันแล้ว แต่เรายังนั่งอยู่บ้านเพื่อสอบอยู่เลย เครียดค่ะ" พอความคิดนี้มันแว่บเข้ามาในหัวเราปุ๊บ มันก็ทำให้เราสับสนค่ะ ถึงขั้นต้องดูหมอ เซิร์ชเน็ตดูข้อมูลว่าจะลองไปต่อสายกฎหมายดีไหม เป็นผู้พิพากษาดีไหม สับสนจนอ่านหนังสือต่อไม่รู้เรื่อง(และรู้สึกว่าขี้เกียจลงหลังจากเป็นแบบนี้)   ตอนนี้เราเป็นอะไรเหรอคะ หรือเราแค่กลัวการสอบที่มันจะมาถึงในเดือนหน้าจนอยากหนี  สิ่งที่เกิดกับเรานี้คืออุปสรรคใช่ไหมเราต้องสู้มันใช่หรือเปล่า แต่ทำไมเราท้อจนไม่มีแรงแบบนี้คะ หรือตัวเราไม่ได้รักอยากที่จะเป็นหมอจริงๆ ใครรู้พอให้คำปรึกษาได้ ช่วยเราด้วยค่ะ