คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
ทะเลใจ
Home Account
** แม้ชีวิตได้ผ่าน เลยวันแห่งความฝัน
วันที่ผ่านมา ไร้จุดหมายฉันเรียนรู้เพื่ออยู่
เพียงตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน
เหมือนชีวิตผันผ่าน คืนวันอันเปลี่ยวเหงา
ตัวเป็นของเรา ใจของใคร มีชีวิตเพื่อสู้ คืนวันอันโหดร้าย
คืนที่ตัวกับใจ ไม่ตรงกัน
* คืนนั้น คืนไหน ใจแพ้ตัว คืนและวันอันน่ากลัว ตัวแพ้ใจ
ท่ามกลางแสงสี ศิวิไลซ์ อาจหลงทางไป ไม่ยากเย็น
คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝันคืนและวันฝันไป ไกลลิบโลก
ดังนกน้อย ลิ่วล่องลอย แรงลมโบก พออับโชค ตกลงกลางทะเลใจ
ทุกชีวิตดิ้นรน ค้นหาแต่จุดหมาย ใจในร่างกาย กลับไม่เจอ
ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ หาหัวใจให้เจอ ก็เป็นสุข
* คืนนั้น คืนไหน ใจแพ้ตัว คืนและวันอันน่ากลัว ตัวแพ้ใจ
ท่ามกลางแสงสี ศิวิไลซ์ อาจหลงทางไป ไม่ยากเย็น
คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝัน คืนและวันฝันไป
ไกลลิบโลก ดังนกน้อย ลิ่วล่องลอย แรงลมโบก
พออับโชค ตกลงกลางทะเลใจ
** แม้ชีวิตได้ผ่าน เลยวันแห่งความฝัน
วันที่ผ่านมา ไร้จุดหมาย ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่
เพียงตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน
ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ เพียงตัวและจิตใจ
เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน

Home Account
** แม้ชีวิตได้ผ่าน เลยวันแห่งความฝัน
วันที่ผ่านมา ไร้จุดหมายฉันเรียนรู้เพื่ออยู่
เพียงตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน
เหมือนชีวิตผันผ่าน คืนวันอันเปลี่ยวเหงา
ตัวเป็นของเรา ใจของใคร มีชีวิตเพื่อสู้ คืนวันอันโหดร้าย
คืนที่ตัวกับใจ ไม่ตรงกัน
* คืนนั้น คืนไหน ใจแพ้ตัว คืนและวันอันน่ากลัว ตัวแพ้ใจ
ท่ามกลางแสงสี ศิวิไลซ์ อาจหลงทางไป ไม่ยากเย็น
คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝันคืนและวันฝันไป ไกลลิบโลก
ดังนกน้อย ลิ่วล่องลอย แรงลมโบก พออับโชค ตกลงกลางทะเลใจ
ทุกชีวิตดิ้นรน ค้นหาแต่จุดหมาย ใจในร่างกาย กลับไม่เจอ
ทุกข์ที่เกิดซ้ำ เพราะใจนำพร่ำเพ้อ หาหัวใจให้เจอ ก็เป็นสุข
* คืนนั้น คืนไหน ใจแพ้ตัว คืนและวันอันน่ากลัว ตัวแพ้ใจ
ท่ามกลางแสงสี ศิวิไลซ์ อาจหลงทางไป ไม่ยากเย็น
คืนนั้นคืนไหน ใจเพ้อฝัน คืนและวันฝันไป
ไกลลิบโลก ดังนกน้อย ลิ่วล่องลอย แรงลมโบก
พออับโชค ตกลงกลางทะเลใจ
** แม้ชีวิตได้ผ่าน เลยวันแห่งความฝัน
วันที่ผ่านมา ไร้จุดหมาย ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่
เพียงตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน
ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่ เพียงตัวและจิตใจ
เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน

แสดงความคิดเห็น
...มุมนี้อารมณ์ดี..."รอวันฟ้าใส...กลุ่มอดีตคนเคยสวยรักประชาธิปไตย นอนตะแคงจนตาแข็ง" ... 12 ธ ค. 2557...!!!
คุณ กุลมิตรา ฝ่ายศาสนา
คุณ Bit_Bloom ฝ่ายประชาสัมพันธ์คนสวยยยย
คุณ เจมส์บอน007 หรือ พี่โดม ฝ่ายต้อนรับส่วนหน้า
คุณ โอ้ ฝ่ายปฏิบัติการขับกล่อมและบรรเลง
สวัสดีสมาชิกห้องราขดำเนินทุกท่านค่ะ..
บอกให้เราเล่าเรื่องตอนเป็นวัยรุ่นให้ฟัง ตอนแรกว่าจะไม่เล่า
เล่าจบแล้วกลัวไม่มีใครคบเป็นเพื่อน แต่ก็มาวัดใจกันหน่อย
คุณกล้าขอมา เราก็กล้าจัดให้ เอาตอนที่เฟี้ยวสุดๆเลยน๊ะ...
มันก็มีทั้งสุขทั้งทุกข์ แต่สุขมีมากกว่าทุกข์ เพราะเรายังเป็นเด็ก ขอเงินพ่อกับแม่ใช้
บางทีท่านก็ให้บางทีท่านก็ไม่ให้ ส่วนมากพวกเราๆก็ไม่ได้ขอเฉยๆน๊ะ
มีช่วยทำงานบ้าน ช่วยค้าขาย ช่วยทุกอย่างที่พ่อกับแม่ใช้ พอเลี่ยงได้ก็เลี่ยง(ล้อเล่น)
ใครเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องทำเน๊าะ ไม่งั้นโดนไม้เรียวแน่ๆ ตะก่อนโดนไม้เรียวที่ขานี่
ไปโรงเรียนโคตรอายเพื่อนเลยอ๊ะ อยู่บ้านก็เจอไม้เรียวพ่อกับแม่
ไปโรงเรียนยังต้องไปเจอไม้เรียวครูอีก พ่อกับแม่ยังไปสั่งครูฝ่ายปกครองไว้อีกว่า
ถ้ามันทำผิดจัดการมันเลย ถ้าไม่มีไม้เรียวเดี๋ยวตรูจะเหลามาให้ (พ่อเป็นเพื่อนกันกับครูฝ่ายปกครอง)
เง้ออออ ชีวิต หนีเสือปะจระเข้ยังไงยังงั้นเน๊าะ ต้องทำตัวเจี๋ยมๆเข้าไว้ แต่อย่าเผลอละกัน ฮ่า ฮ่า...
ก็เลยย้อนรอยหาอดีตกับเพลงนี้กันซะหน่อย ได้ฟังเพลงนี้ทีรัยก็อดที่จะคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้
ตะก่อนู๊นนนนนนนนนนนนนน มันนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นานจนเกือบจำไม่ได้ แต่ก็ยังจำได้ ที่จำได้ใช่ว่าอยากจะจำ แต่พอได้ฟังเพลงแล้วมันจำได้เอง
งั้นแสดงว่าเรายังไม่แก่ที่จะเรื่องสมัยวัยรุ่นได้ แต่เขาบอกว่าคนแก่มักจะเล่าความหลัง
เอ๊ะ แล้วมันยังไง พ่ออม มาวิเคราะห์หน่อยดิ๊ ว่าตกลงเขาเรียกแก่หรือไม่แก่...
เพราะครูฝ่ายปกครองไปกินข้าวบ้านตรูบ่อย เด็กเส้นว่างั้น ตอนนั้นจำได้
กำลังนั่งกินข้าวในโรงอาหารกัน ในกลุ่มเราจะมีประมาณ 20 คน
ไปไหนมาไหนเดินไปด้วยกัน ยกเว้นตอนเข้าห้องน้ำ พวกผู้ชายก็แยกไปห้องน้ำชาย
แนะพูดเรื่องกินข้าว กับพาเดินไปห้องน้ำซะงั้น กลับมาที่โรงอาหารต่อค่ะ
ซักหน่อยเพื่อนในกลุ่มเราแหล๊ะ เดินถือจานข้าวร้องไห้แงๆ เช็ดน้ำตาป้อยๆ
พวกเราก็มากันหยุดกินข้าวดิ พึ่งกินได้ 2 คำเอง ถามเพื่อว่าเป็นรัย
เพื่อนเราตัวอย่างสูงนะ เราตัวเล็กๆเองอ๊ะ ตอนนี้เพื่อนคนนั้นไม่อยู่เมืองไทยแล้ว
ไปอยู่เมืองนอกนู่น เง้อเพื่อนตัวโตซะปล่าว ขี้แงจุง เขาว่าแค่นี้ก็ร้องไห้(อันนี้เราคิดในใจ)
เพื่อนไปเดินชนกับพี่ ม. 5 เพื่อนมันก็ขอโทษแล้ว แต่พี่ ม.5 ก็ยังด่ามันอีก มันก็เลยร้องไห้...
ยอมไม่ได้เฟ้ย จะถือว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่หรา ถามเพื่อนบอกคนไหน เพื่อนชี้บอก
มองไปตามมือเพื่อน ไอ้รุ่นพี่คนนั้นหันหน้ามามองแบบ มีไรป๊ะ
แหม่ นั่งพิมพ์ตอนนี้ยังโมโหเลยนะเนี่ย เคยบอกหลายครั้งแล้วว่าให้เลือดขึ้นหน้า
บ่องตรงตะก่อนนะ ถ้าเลือดขึ้นหน้าแล้วไม่ยอมใครทั้งนั้น แต่ตอนนี้พอยอมได้ก็ยอม
แต่ยังไงก็ไม่ยอมรับท่านปู้นำเป็นนายกอ๊ะ นายกต้องมาจากการเลือกตั้งเท่านั้น
น่านเห็นมั้ยบอกแล้วว่าอย่าให้เลือดขึ้นหน้า พาลไปหาท่านปู้นำซะงั้น...