ยาวหน่อยนะ เราเชื่อว่าทุกคนเคยมีความรู้สึกดีๆให้ใครบางคน และสำหรับเราความรักเป็นเรื่องสวยงามค่ะ เข้าเรื่องเลยนะค่ะ
คือเราแอบชอบรุ่นพี่คนนึงมาตั้งแต่ม.4 พี่เค้าไม่ได้หน้าตาหล่ออะไรนะ ธรรมดา ส่วนเราเอิ่มม ไม่สวยป่ะว่ะ55555 แต่พี่เค้านิสัยดีมากๆ รู้จักกันก่อนอีกสามเดือนที่พี่เค้าจะจบม.6 พี่เค้าไม่มีแฟนนะค่ะแต่มีรุ่นพี่ม.5ชอบพี่เค้า พี่ผญคนนั้นสวยมากๆ แต่พี่เค้าก็ปฏิเสธไป เรานี่เงิบบเหมือนกัน คิดมาตลอดว่าผช ต้องชอบผญสวยแน่ๆ คิดผิดเต็มๆค่ะ
แล้วพอพี่เค้าจบ เค้าก็ไปเรียนต่อกรุงเทพ ตอนนั้นคือคิดอย่างเดียวว่าควรถอยก่อน เราเลยใช้วิธีหักดิบ เราบล็อคเฟซบุ๊คเค้าไปเลยค่ะ ทำใจไม่ได้ที่ต้องคุยกับเค้าเหมือนเดิมแต่ไม่มีโอกาสเห็นกันเหมือนเดิม คือเรารู้ตัวว่ามันดูงี่เง่าที่ทำแบบนี้ อย่าเพิ่งด่าเราน้าา
แต่สามเดือนที่เราเริ่มรู้จักเค้ามันมีเหตุการณ์ต่างที่ทำให้เรากับเค้าสนิทกันค่ะ มีไปแข่งวิชาการให้ร.ร.ด้วยกัน มีคุยกันแล้วพอพูดไปถึงเหตุการณ์นึง ปรากฏว่าเรากับเค้าเคยเจอกันหลายครั้งแต่ไม่รู้ว่าอยู่ร.ร.เดียวกัน เราเคยไปเรียนพิเศษที่เดียวกับเค้า แล้วตอนหลังเราไปสมัครเรียนภาษาเพิ่ม ปรากฏว่าเราเพิ่งรู้ว่าที่ที่เราเรียนคือตรงข้ามหน้าบ้านเค้า เราเคยเดินตัดหน้ารถเค้า แล้วไปด่าเค้าทั้งๆที่เราผิดค่ะ เรานี่คืออึ้ง มีอีกหลายเหตุการณ์ค่ะ พอเราบล็อคเค้าไปประมานสามเดือน เราเริ่มทำใจได้ค่ะ เริ่มเฉยๆก็อันบล็อคค่ะ แต่ยอมรับว่าคิดถึงอยู่ตลอดและไม่เคยคิดจะหาใครมาแทนเค้า ประมานนึงเดือนหลังจากอันบล็อคเค้าก็แอดมาค่ะ เรานี่ตกใจแต่ก็รับแอดแต่คิดว่าอะไรๆมันคงไม่เหมือนเดิมแล้ว เค้าคงไม่มาสนใจอะไร แต่พอรับเท่านั้นแหละค่ะ เค้าทักมาเลย เรานี่น้ำตาร่วงเลยเพราะหนีความรู้สึกตัวเองมาตลอด แต่เค้าไม่ถามเราเลยนะเรื่องที่เราบล็อคเค้า แต่ทักมาถามว่าสบายดีมั้ย แล้วส่งสัญลักษณ์ยิ้มมาให้ เราก็คุยไปค่ะ แต่ไม่ค่อยทักไปเท่าไหร่ เค้าจะทักมามากกว่า เหมือนเค้าพยายามอยากให้คุยกันเหมือนเดิม แต่สำหรับเราเวลาคิดถึงเค้ามันทรมานมากๆเพระาความทรงจำดีๆมันหวนกลับมาตลอด ทุกอย่างดำเนินมาเรื่อยๆจนเราจะจบม.5 กำลังจะขึ้นม.6 ปรากฎว่าเราได้ย้ายไปเรียนกรุงเทพค่ะ ซึ่งร.รที่เราย้ายไปเป็นร.ร.ในฝันของเค้าค่ะ(เรามารู้ที่หลังหลังจากย้ายเข้าไปแล้ว)ตอนเค้ารู้ว่าเราจะย้ายมาอยู่กทม.เค้าก็ตกใจ แต่พ่อเราเปนคนกรุงเทพเราถูกเลี้ยงมาอยู่ที่นี่บ้างที่ต่างจังหวัดบ้าง เราเลยไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องใช้ชีวิตในกรุงเทพค่ะ พอปิดเทอมม.5 เราก็เตรียมตัวย้ายค่ะ แล้วก็ไปเข้าค่ายเตรียมเข้ามหาลัย เราก็ไปเดินสยามกับกลุ่มเพื่อนในค่าย เราเช็คอิน แล้วก็ปิดเฟซไป ไม่ได้สนใจอะไร หลังจากนั้น1อาทิตย์ค่ายจบเราก็เปิดดู ปรากฏว่ามีข้อความจากเค้า ประมานว่าตอนนี้เค้าเพิ่งถึงสยาม อยู่ไหน? เราก็งงค่ะว่ารู้ได้ไง ลืมไปว่าเช็คอิน ก็บอกขอโทษไป เข้าค่ายอยู่(เราก็ไม่ได้เจอเค้านะ ยาวๆไปเลย)
หลังจากเข้าค่ายเราได้รู้ความจริงอะไรบางอย่างจากการส่องเฟซบุคเค้าคือ เค้ามีแฟนค่ะ(พี่เค้าปี1 เราม.6) เพิ่งคบด้วย
เรานี่สะอึกค่ะ ช็อค พูดอะไรไม่ออก
ก็ช่วงนั้นซึมไปเลยค่ะ สุดท้ายทนความฟุ้งซ่านตัวเองไม่ได้ เลยบล็อคเค้าไปค่ะ(รอบที่2ค่ะ)555
ก็บล็อคไป เกือบๆ ครึ่งปีค่ะ ก็อันบล็อคค่ะ ตอนนั้นคิดแล้วว่า ไม่มีความเป็นไปได้อีกแล้วเรื่องของเรากับเค้า แม้แต่เจอก็ไม่มีทาง ระหว่างช่วงที่ไม่มีเค้าในชีวิตเราช่วงนั้น เราก็อ่านหนังสือเตรียมสอบมหาลัยอย่างเดียวเลยค่ะ เพราะแต่ละที่ที่อยากเข้าเข้ายากมากมาย เราเป็นพวกเอาความรักมาเปนกำลังใจในการเรียนค่ะ ทุกครั้งที่เราท้อเรามักนึกถึงคำพูดแม่เราและนึกถึงบทสนทนาเรื่องเรียนต่อที่ชอบคุยกับเค้า เดี๋ยวมาเล่าต่อค่ะ
แอบชอบรุ่นพี่คนนึง แล้ววันนึงเค้าจากไป พอเริ่มทำใจได้ ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้โคจรให้มาพบกันอีก
คือเราแอบชอบรุ่นพี่คนนึงมาตั้งแต่ม.4 พี่เค้าไม่ได้หน้าตาหล่ออะไรนะ ธรรมดา ส่วนเราเอิ่มม ไม่สวยป่ะว่ะ55555 แต่พี่เค้านิสัยดีมากๆ รู้จักกันก่อนอีกสามเดือนที่พี่เค้าจะจบม.6 พี่เค้าไม่มีแฟนนะค่ะแต่มีรุ่นพี่ม.5ชอบพี่เค้า พี่ผญคนนั้นสวยมากๆ แต่พี่เค้าก็ปฏิเสธไป เรานี่เงิบบเหมือนกัน คิดมาตลอดว่าผช ต้องชอบผญสวยแน่ๆ คิดผิดเต็มๆค่ะ
แล้วพอพี่เค้าจบ เค้าก็ไปเรียนต่อกรุงเทพ ตอนนั้นคือคิดอย่างเดียวว่าควรถอยก่อน เราเลยใช้วิธีหักดิบ เราบล็อคเฟซบุ๊คเค้าไปเลยค่ะ ทำใจไม่ได้ที่ต้องคุยกับเค้าเหมือนเดิมแต่ไม่มีโอกาสเห็นกันเหมือนเดิม คือเรารู้ตัวว่ามันดูงี่เง่าที่ทำแบบนี้ อย่าเพิ่งด่าเราน้าา
แต่สามเดือนที่เราเริ่มรู้จักเค้ามันมีเหตุการณ์ต่างที่ทำให้เรากับเค้าสนิทกันค่ะ มีไปแข่งวิชาการให้ร.ร.ด้วยกัน มีคุยกันแล้วพอพูดไปถึงเหตุการณ์นึง ปรากฏว่าเรากับเค้าเคยเจอกันหลายครั้งแต่ไม่รู้ว่าอยู่ร.ร.เดียวกัน เราเคยไปเรียนพิเศษที่เดียวกับเค้า แล้วตอนหลังเราไปสมัครเรียนภาษาเพิ่ม ปรากฏว่าเราเพิ่งรู้ว่าที่ที่เราเรียนคือตรงข้ามหน้าบ้านเค้า เราเคยเดินตัดหน้ารถเค้า แล้วไปด่าเค้าทั้งๆที่เราผิดค่ะ เรานี่คืออึ้ง มีอีกหลายเหตุการณ์ค่ะ พอเราบล็อคเค้าไปประมานสามเดือน เราเริ่มทำใจได้ค่ะ เริ่มเฉยๆก็อันบล็อคค่ะ แต่ยอมรับว่าคิดถึงอยู่ตลอดและไม่เคยคิดจะหาใครมาแทนเค้า ประมานนึงเดือนหลังจากอันบล็อคเค้าก็แอดมาค่ะ เรานี่ตกใจแต่ก็รับแอดแต่คิดว่าอะไรๆมันคงไม่เหมือนเดิมแล้ว เค้าคงไม่มาสนใจอะไร แต่พอรับเท่านั้นแหละค่ะ เค้าทักมาเลย เรานี่น้ำตาร่วงเลยเพราะหนีความรู้สึกตัวเองมาตลอด แต่เค้าไม่ถามเราเลยนะเรื่องที่เราบล็อคเค้า แต่ทักมาถามว่าสบายดีมั้ย แล้วส่งสัญลักษณ์ยิ้มมาให้ เราก็คุยไปค่ะ แต่ไม่ค่อยทักไปเท่าไหร่ เค้าจะทักมามากกว่า เหมือนเค้าพยายามอยากให้คุยกันเหมือนเดิม แต่สำหรับเราเวลาคิดถึงเค้ามันทรมานมากๆเพระาความทรงจำดีๆมันหวนกลับมาตลอด ทุกอย่างดำเนินมาเรื่อยๆจนเราจะจบม.5 กำลังจะขึ้นม.6 ปรากฎว่าเราได้ย้ายไปเรียนกรุงเทพค่ะ ซึ่งร.รที่เราย้ายไปเป็นร.ร.ในฝันของเค้าค่ะ(เรามารู้ที่หลังหลังจากย้ายเข้าไปแล้ว)ตอนเค้ารู้ว่าเราจะย้ายมาอยู่กทม.เค้าก็ตกใจ แต่พ่อเราเปนคนกรุงเทพเราถูกเลี้ยงมาอยู่ที่นี่บ้างที่ต่างจังหวัดบ้าง เราเลยไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องใช้ชีวิตในกรุงเทพค่ะ พอปิดเทอมม.5 เราก็เตรียมตัวย้ายค่ะ แล้วก็ไปเข้าค่ายเตรียมเข้ามหาลัย เราก็ไปเดินสยามกับกลุ่มเพื่อนในค่าย เราเช็คอิน แล้วก็ปิดเฟซไป ไม่ได้สนใจอะไร หลังจากนั้น1อาทิตย์ค่ายจบเราก็เปิดดู ปรากฏว่ามีข้อความจากเค้า ประมานว่าตอนนี้เค้าเพิ่งถึงสยาม อยู่ไหน? เราก็งงค่ะว่ารู้ได้ไง ลืมไปว่าเช็คอิน ก็บอกขอโทษไป เข้าค่ายอยู่(เราก็ไม่ได้เจอเค้านะ ยาวๆไปเลย)
หลังจากเข้าค่ายเราได้รู้ความจริงอะไรบางอย่างจากการส่องเฟซบุคเค้าคือ เค้ามีแฟนค่ะ(พี่เค้าปี1 เราม.6) เพิ่งคบด้วย
เรานี่สะอึกค่ะ ช็อค พูดอะไรไม่ออก
ก็บล็อคไป เกือบๆ ครึ่งปีค่ะ ก็อันบล็อคค่ะ ตอนนั้นคิดแล้วว่า ไม่มีความเป็นไปได้อีกแล้วเรื่องของเรากับเค้า แม้แต่เจอก็ไม่มีทาง ระหว่างช่วงที่ไม่มีเค้าในชีวิตเราช่วงนั้น เราก็อ่านหนังสือเตรียมสอบมหาลัยอย่างเดียวเลยค่ะ เพราะแต่ละที่ที่อยากเข้าเข้ายากมากมาย เราเป็นพวกเอาความรักมาเปนกำลังใจในการเรียนค่ะ ทุกครั้งที่เราท้อเรามักนึกถึงคำพูดแม่เราและนึกถึงบทสนทนาเรื่องเรียนต่อที่ชอบคุยกับเค้า เดี๋ยวมาเล่าต่อค่ะ