ตอนเข้า ม ปลายผมกับAบังเอินได้อยู่ห้องเดียวกัน ผมดีใจที่ได้อยู่ห้องเดียวกับAแต่เพื่อนในกลุมของผมกลับหระจายกันไปอยู่คนละห้องหมด แต่ก็บังเอินว่า
ผมได้เข้าไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันตอน ม ต้น และม ปรายก็ยังอยู่ห้องเดียวกันอยู่ และกลุ่มนั้นก็คือกลุ่มของA ผมกับเธอเริ่มสนิทกันมากขึ้น ทำงานกลุ่มด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง แต่มันต่างจากตอนที่ผมไปไหนมาไหนกับB คือผมกับAมักจะไปกันเป็นกลุ่มไม่เคยไปไหนด้วยกัน2คนเลย
มีอยู่วันนึงผมเห็นAเข้าไปเกาะแกะกะกลุ่มผู้ชายหลังห้องผมเลยลองถามเพื่อนสนิทของAดูว่า "เห้ยไอAมันทำตัวงี้ใครจะเอามันเป็นแฟนวะ"เพื่อนสนทของเอตอบกลับมาทันทีว่า"เอ้านี้ไม่รู้หรออีAมันมีแฟนแล้วนะเป็นรุ่นพี่ ม6"ผมถึงกะอึ้งอยู่พักนึงและผมก็คิดว่าอาจจะตัดใจได้ถ้าไปชอบคนอื่น
หลังจากวันนั้นผมก็ได้เจอกับอะไรหลายๆอย่าง ได้รู้จักกับแฟนของAเรียกได้ว่าค่อนข้างสนิทเลยผมวางใจกับเรื่องAและคิดว่าเป็นเพื่อนนี่แหละดีแล้ว
จนกระทั่งขึ้นชั้น ม5 ดูเหมือนว่าAกับแฟนของเธอจะไปด้วยกันได้ไม่ค่อยดีเธอจึงเอามาปรึกษาผม1คือผมรู้จักแฟนของเธอ2เธอแค่อยากระบายผมคิด
ขึ้นมาว่านี่อาจเป็นโอกาศของผม จนกระทั่งเธอพูดว่าเธอรู้สึกดีอยู่กับเพื่อนอีกคนนึงที่อยู่ห้องเดียวกับผม ผมจึงตัดสินใจทีจะช่วยเธอให้มีความสุข
แต่อีกใจนึงก็เสียใจแทบดิ้น ผมบอกเธอเธอเลิกทำนิสัยอ่อยผู้ชาย เช่น แบบเข้าไปซบ เข้าไปนั่งตัก แต่มันก็ดูเหมือนว่าการกระทำแบบนั้นกลายเป็นเรื่องบ่ง
บอกว่านั่นคือเธอ หากเลิกนิสัยแบบนั้นไปก็จะไม่ใช่A ผมเป็นเพื่อนกับเธอมา5ปีผมรู้ว่าเธอเป็นคนพูดจาไม่ดูการเทสะ
วันนึงผมอารมเสียมากเพราะทะเลาะกับเพื่อน ผมเดินไปขอให้เธอช่วยแต่Aบอกว่ายังไม่ว่าง เธอเดินผ่านผมไปและไปนั่งเล่นกับผู้ชายอีกคนนึงในห้องผม
เห็นดังนั้นผมเลยแอบ ปรี๊ดดด นิดหน่อยเลยหันกลับไปแหย่เล่นกับเธอแต่ในใจก็กะลังโกรธอยู่นิดๆ ผมพูดไปว่า เออ!ไม่ว่างนี่เนอะ ใช่สิ! และผมก็ยิ้ม
เธอหันกลับมาบอกผมด้วยท่าทีปกติแบบเล่นๆ "ไม่สำคัญนี่เล่นกะผู้ชายสำคัญกว่าเยอะ" ผมอึ้งและนํ้าตาคลอจนพูดไม่ออกผมเดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปเรียนในคาบถัดไปที่ห้องอื่นทันที ผมไม่พูดกับAประมาน1อาทิตย์ ทุกคนในห้องเริ่มสงสัยว่าผมเป็นไร แต่ผมก็พยามยิ้มปกติ
พอผมไม่ได้คุยกับAผมรู้สึกว่ามันทรมานมาก แต่ผมทำอะไรไม่ได่ ผมเป็นได้แค่คนที่คอยแนะนำเมื่อเธอมีปัญหา แต่เมื่อผมมีปัญหาผมก็แค่คนที่ไม่สำคัญในสายตาเธอเลย มันเจ็บปวด แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมผมจึงไม่อาจตัดใจจากผูหญิงคนนี้ได้เลย ตลอด5ปี ผมไม่เคยเปลี่ยนใจ
ผมรู้แค่ว่าแค่ได้อยู่ใกล้ แค่ได้คุย ผมก็มีความสุขแล้ว จนทุกวันนี้ ผมอยู่ชั้น ม5 จะขึ้น6 และ ผมก็ยังคงรักAอยู่ แม้ว่าเค้าจะไม่แม้กระทั่งมองมาที่ๆผมนั่อยู่เลยก็ตาม ผมคิดว่าความรักนั้นเป็นเหมือนยาเสพติด ยิ่งทำร้ายตัวเองแค่ไหนแต่ก็ยังคงเสพต่อไปแม้รู้ว่ามันทรมานมากก็ตาม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอบคุนที่เข้ามาอ่าน เรื่องราวชีวิตของผม ขอบคุนครับ 
แอบรักผู้หญิง"แรด"มาตลอดชีวิตมัธยม2 !!
ผมได้เข้าไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันตอน ม ต้น และม ปรายก็ยังอยู่ห้องเดียวกันอยู่ และกลุ่มนั้นก็คือกลุ่มของA ผมกับเธอเริ่มสนิทกันมากขึ้น ทำงานกลุ่มด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง แต่มันต่างจากตอนที่ผมไปไหนมาไหนกับB คือผมกับAมักจะไปกันเป็นกลุ่มไม่เคยไปไหนด้วยกัน2คนเลย
มีอยู่วันนึงผมเห็นAเข้าไปเกาะแกะกะกลุ่มผู้ชายหลังห้องผมเลยลองถามเพื่อนสนิทของAดูว่า "เห้ยไอAมันทำตัวงี้ใครจะเอามันเป็นแฟนวะ"เพื่อนสนทของเอตอบกลับมาทันทีว่า"เอ้านี้ไม่รู้หรออีAมันมีแฟนแล้วนะเป็นรุ่นพี่ ม6"ผมถึงกะอึ้งอยู่พักนึงและผมก็คิดว่าอาจจะตัดใจได้ถ้าไปชอบคนอื่น
หลังจากวันนั้นผมก็ได้เจอกับอะไรหลายๆอย่าง ได้รู้จักกับแฟนของAเรียกได้ว่าค่อนข้างสนิทเลยผมวางใจกับเรื่องAและคิดว่าเป็นเพื่อนนี่แหละดีแล้ว
จนกระทั่งขึ้นชั้น ม5 ดูเหมือนว่าAกับแฟนของเธอจะไปด้วยกันได้ไม่ค่อยดีเธอจึงเอามาปรึกษาผม1คือผมรู้จักแฟนของเธอ2เธอแค่อยากระบายผมคิด
ขึ้นมาว่านี่อาจเป็นโอกาศของผม จนกระทั่งเธอพูดว่าเธอรู้สึกดีอยู่กับเพื่อนอีกคนนึงที่อยู่ห้องเดียวกับผม ผมจึงตัดสินใจทีจะช่วยเธอให้มีความสุข
แต่อีกใจนึงก็เสียใจแทบดิ้น ผมบอกเธอเธอเลิกทำนิสัยอ่อยผู้ชาย เช่น แบบเข้าไปซบ เข้าไปนั่งตัก แต่มันก็ดูเหมือนว่าการกระทำแบบนั้นกลายเป็นเรื่องบ่ง
บอกว่านั่นคือเธอ หากเลิกนิสัยแบบนั้นไปก็จะไม่ใช่A ผมเป็นเพื่อนกับเธอมา5ปีผมรู้ว่าเธอเป็นคนพูดจาไม่ดูการเทสะ
วันนึงผมอารมเสียมากเพราะทะเลาะกับเพื่อน ผมเดินไปขอให้เธอช่วยแต่Aบอกว่ายังไม่ว่าง เธอเดินผ่านผมไปและไปนั่งเล่นกับผู้ชายอีกคนนึงในห้องผม
เห็นดังนั้นผมเลยแอบ ปรี๊ดดด นิดหน่อยเลยหันกลับไปแหย่เล่นกับเธอแต่ในใจก็กะลังโกรธอยู่นิดๆ ผมพูดไปว่า เออ!ไม่ว่างนี่เนอะ ใช่สิ! และผมก็ยิ้ม
เธอหันกลับมาบอกผมด้วยท่าทีปกติแบบเล่นๆ "ไม่สำคัญนี่เล่นกะผู้ชายสำคัญกว่าเยอะ" ผมอึ้งและนํ้าตาคลอจนพูดไม่ออกผมเดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปเรียนในคาบถัดไปที่ห้องอื่นทันที ผมไม่พูดกับAประมาน1อาทิตย์ ทุกคนในห้องเริ่มสงสัยว่าผมเป็นไร แต่ผมก็พยามยิ้มปกติ
พอผมไม่ได้คุยกับAผมรู้สึกว่ามันทรมานมาก แต่ผมทำอะไรไม่ได่ ผมเป็นได้แค่คนที่คอยแนะนำเมื่อเธอมีปัญหา แต่เมื่อผมมีปัญหาผมก็แค่คนที่ไม่สำคัญในสายตาเธอเลย มันเจ็บปวด แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมผมจึงไม่อาจตัดใจจากผูหญิงคนนี้ได้เลย ตลอด5ปี ผมไม่เคยเปลี่ยนใจ
ผมรู้แค่ว่าแค่ได้อยู่ใกล้ แค่ได้คุย ผมก็มีความสุขแล้ว จนทุกวันนี้ ผมอยู่ชั้น ม5 จะขึ้น6 และ ผมก็ยังคงรักAอยู่ แม้ว่าเค้าจะไม่แม้กระทั่งมองมาที่ๆผมนั่อยู่เลยก็ตาม ผมคิดว่าความรักนั้นเป็นเหมือนยาเสพติด ยิ่งทำร้ายตัวเองแค่ไหนแต่ก็ยังคงเสพต่อไปแม้รู้ว่ามันทรมานมากก็ตาม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้