เรารู้จักกับแฟนที่บ้านญาติตอนไปตจว. เพราะฉะนั้นก็จะรู้จักกันหมดในครอบครัว ทุกคนรับรู้ว่าคบกัน.
เราอายุห่างกัน4ปีค่ะ แฟนทำงาน ส่วนเราเรียนมหา'ลัย
ครอบครัวของเราค่อนข้างชอบแฟนของเราคนนี้มาก เพราะญาติๆที่รู้จักบอกกันว่า เค้านิสัยดี หัวดี มีงานการทำ และยังไม่มีแฟน.
ทุกคนก็พากันเชียร์ค่ะ อยากให้คุยกันคบกัน.
ป้าๆพยายามเป็นแม่สื่อเต็มที่เลยค่ะ(ฟินมากเลยโมเมนต์นั้น >////<)
แต่ความจริงคือในทุกๆคู่มักจะมีปัญหาเป็นของตัวเอง.. คู่เราก็มีค่ะ. คือ "ความต่าง" นั่นเอง.
จริงอยู่ที่คนรักไม่จำเป็นต้องเหมือนกันเป้ะๆ
แต่สำหรับเรา ความต่างนั้นต้องทำให้ไปกันได้.
แต่เรา2คนสิคะ ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย.
ต่างกันมากในหลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องเพลง สายการเรียน ความคิดที่มักจะสวนทางกัน
1. เราชอบกินเค้ก ไอติม ขนมหวาน, อาหารญี่ปุ่น, พิซซ่า (อาหารไทยก็กินนะคะ แต่สิ่งที่ชอบจะอยู่ในช้อยส์แรกๆ)// แฟนเรา.. ไม่ชอบ และกินไม่เป็น.
อยู่ด้วยกันนี่กินแต่อาหารไทย ส้มตำ ข้าวต้ม
คือ เราก็อยากมีโมเม้นต์ฟรุ้งฟริ้งบ้าง นั่งกินไอติมกับแฟน เท่านั้นเองค่ะ .__.
ซึ่งเราก็ไม่อยากพาเค้าไปฝืนใจกินอะไรที่เค้าไม่ได้อยาก.
2. เรื่องอารมณ์
แฟนเราขี้หงุดหงิด โมโหง่ายมาก เคยโมโหใส่เราแรงมากเรื่องเล็กน้อย ทุกวันนี้เหมือนเรากลายเป็นคนขี้ระแวงไปแล้ว ต้องคิดก่อนพูด/ทำให้มากๆ ไม่อยากให้โมโหใส่. บางทีก็รู้สึกเจื่อนไปเลย แต่ไม่ใช่เหนื่อยใจ มันพูดไม่ถูกค่ะ
บางทีเค้าก็นิ่ง ยิ่งช่วงนี้มีเรื่องให้เค้าคิดมาก เค้าก็จะไม่ค่อยไลน์มาคุยกับเรา(ไม่ค่อยได้โทรหากัน) หรือไลน์มาแบบห้วนๆ
เช่น เราถามว่า "ถึงห้องรึยัง" // เค้าก็จะตอบแค่ "แล้วว"
เราพยายามจะไม่คิดมาก แต่บอกตรงๆนะคะ บางทีเราก็เหงา เหงาจนอยากจะร้องไห้ แต่ก็กลั้นไว้ ไม่อยากร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้
แต่เรารุ้สึกแห้งแล้งมากจริงๆค่ะ
มันพูดไม่ถูก
ถึงเค้าจะโทรมาคุยบ้างแต่พอวางสายมันรู้สึกไม่มีความสุขเลย
เรารู้สึกว่าเค้าไม่ใช่แบบที่เราชอบ แต่ก็ไม่อยากเลิก.
แต่เรา2คนรักกันมากนะคะ ผ่านปัญหามาด้วยกันเยอะมากกกกๆ
จนไม่มีปัญหาให้ทะเลาะกันเท่าไหร่แล้ว
พอเวลาคิดจะเลิกเราก็มักจะคิดว่า "แล้วจะตอบพ่อแม่ว่ายังไงถ้าเค้าถาม"
เพราะเราสองคนคิดจะแต่งงานกันเลยค่ะ ตอนนี้ครอบครัวก็เข้าใจไปแบบนั้นแล้ว
และแฟนชอบพูดว่า เรียนจบแล้วมาอยู่ด้วยกันนะ
หลังๆโทรคุยกันก็เหมือนไม่มีเรื่องให้พูดกัน. พูดจบเรื่องนึง ก็พากันเงียบ. ไม่นานก็วางสาย.
เวลาไปไหนด้วยกัน ก็มีความสุขนะคะ แต่มันเหมือนเรายังไม่เป็นตัวเองเต็มที่. เราปล่อยมันออกมาไม่ได้.
ทั้งที่แฟนเค้าก็ชิวๆ. แต่เรารู้สึกว่าเราทำไม่ได้.
ตอนนี้ก็ไม่ได้งอนหรือทะเลาะอะไรกันนะคะ แต่เรารู้สึกเบื่อๆบอกไม่ถูก. ไม่อยากจะพูดจะคุยด้วยเลย.
เหมือนกับอยากจะจิตนาการถึงตอนที่เรายังดีๆกันกว่านี้ แล้วอยู่แบบนั้นไปตลอด.
ที่เป็นอยู่มันแห้งเหือด ทั้งที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด.
เคยเป็นกันมั้ยคะ คนที่คบอยู่//แต่งงานด้วย ไม่ใช่แบบที่เราชอบ หรือพูดได้ว่า "เป็นคนที่ไม่ใช่" แต่ก็ไม่อยากเลิก. มีวิธีแก้/รับมือกับปัญหานี้ยังไงคะ เศร้ามาก.
# ปล. พิมพ์ใส่โน้ตไอโฟนแล้วก็อบมาค่ะ อาจจะอ่านยากหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ
ทำยังไง? ถ้าคนที่คบ/แต่งงานด้วย ไม่ใช่ คนที่ใช่. แต่ไม่อยากเลิก
เราอายุห่างกัน4ปีค่ะ แฟนทำงาน ส่วนเราเรียนมหา'ลัย
ครอบครัวของเราค่อนข้างชอบแฟนของเราคนนี้มาก เพราะญาติๆที่รู้จักบอกกันว่า เค้านิสัยดี หัวดี มีงานการทำ และยังไม่มีแฟน.
ทุกคนก็พากันเชียร์ค่ะ อยากให้คุยกันคบกัน.
ป้าๆพยายามเป็นแม่สื่อเต็มที่เลยค่ะ(ฟินมากเลยโมเมนต์นั้น >////<)
แต่ความจริงคือในทุกๆคู่มักจะมีปัญหาเป็นของตัวเอง.. คู่เราก็มีค่ะ. คือ "ความต่าง" นั่นเอง.
จริงอยู่ที่คนรักไม่จำเป็นต้องเหมือนกันเป้ะๆ
แต่สำหรับเรา ความต่างนั้นต้องทำให้ไปกันได้.
แต่เรา2คนสิคะ ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย.
ต่างกันมากในหลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องเพลง สายการเรียน ความคิดที่มักจะสวนทางกัน
1. เราชอบกินเค้ก ไอติม ขนมหวาน, อาหารญี่ปุ่น, พิซซ่า (อาหารไทยก็กินนะคะ แต่สิ่งที่ชอบจะอยู่ในช้อยส์แรกๆ)// แฟนเรา.. ไม่ชอบ และกินไม่เป็น.
อยู่ด้วยกันนี่กินแต่อาหารไทย ส้มตำ ข้าวต้ม
คือ เราก็อยากมีโมเม้นต์ฟรุ้งฟริ้งบ้าง นั่งกินไอติมกับแฟน เท่านั้นเองค่ะ .__.
ซึ่งเราก็ไม่อยากพาเค้าไปฝืนใจกินอะไรที่เค้าไม่ได้อยาก.
2. เรื่องอารมณ์
แฟนเราขี้หงุดหงิด โมโหง่ายมาก เคยโมโหใส่เราแรงมากเรื่องเล็กน้อย ทุกวันนี้เหมือนเรากลายเป็นคนขี้ระแวงไปแล้ว ต้องคิดก่อนพูด/ทำให้มากๆ ไม่อยากให้โมโหใส่. บางทีก็รู้สึกเจื่อนไปเลย แต่ไม่ใช่เหนื่อยใจ มันพูดไม่ถูกค่ะ
บางทีเค้าก็นิ่ง ยิ่งช่วงนี้มีเรื่องให้เค้าคิดมาก เค้าก็จะไม่ค่อยไลน์มาคุยกับเรา(ไม่ค่อยได้โทรหากัน) หรือไลน์มาแบบห้วนๆ
เช่น เราถามว่า "ถึงห้องรึยัง" // เค้าก็จะตอบแค่ "แล้วว"
เราพยายามจะไม่คิดมาก แต่บอกตรงๆนะคะ บางทีเราก็เหงา เหงาจนอยากจะร้องไห้ แต่ก็กลั้นไว้ ไม่อยากร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้
แต่เรารุ้สึกแห้งแล้งมากจริงๆค่ะ
มันพูดไม่ถูก
ถึงเค้าจะโทรมาคุยบ้างแต่พอวางสายมันรู้สึกไม่มีความสุขเลย
เรารู้สึกว่าเค้าไม่ใช่แบบที่เราชอบ แต่ก็ไม่อยากเลิก.
แต่เรา2คนรักกันมากนะคะ ผ่านปัญหามาด้วยกันเยอะมากกกกๆ
จนไม่มีปัญหาให้ทะเลาะกันเท่าไหร่แล้ว
พอเวลาคิดจะเลิกเราก็มักจะคิดว่า "แล้วจะตอบพ่อแม่ว่ายังไงถ้าเค้าถาม"
เพราะเราสองคนคิดจะแต่งงานกันเลยค่ะ ตอนนี้ครอบครัวก็เข้าใจไปแบบนั้นแล้ว
และแฟนชอบพูดว่า เรียนจบแล้วมาอยู่ด้วยกันนะ
หลังๆโทรคุยกันก็เหมือนไม่มีเรื่องให้พูดกัน. พูดจบเรื่องนึง ก็พากันเงียบ. ไม่นานก็วางสาย.
เวลาไปไหนด้วยกัน ก็มีความสุขนะคะ แต่มันเหมือนเรายังไม่เป็นตัวเองเต็มที่. เราปล่อยมันออกมาไม่ได้.
ตอนนี้ก็ไม่ได้งอนหรือทะเลาะอะไรกันนะคะ แต่เรารู้สึกเบื่อๆบอกไม่ถูก. ไม่อยากจะพูดจะคุยด้วยเลย.
เหมือนกับอยากจะจิตนาการถึงตอนที่เรายังดีๆกันกว่านี้ แล้วอยู่แบบนั้นไปตลอด.
ที่เป็นอยู่มันแห้งเหือด ทั้งที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด.
เคยเป็นกันมั้ยคะ คนที่คบอยู่//แต่งงานด้วย ไม่ใช่แบบที่เราชอบ หรือพูดได้ว่า "เป็นคนที่ไม่ใช่" แต่ก็ไม่อยากเลิก. มีวิธีแก้/รับมือกับปัญหานี้ยังไงคะ เศร้ามาก.
# ปล. พิมพ์ใส่โน้ตไอโฟนแล้วก็อบมาค่ะ อาจจะอ่านยากหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ