ถ้าพูดถึงละครไทยพื้นบ้าน ส่วนมากก็จะมาจาก นิทานพื้นบ้านที่เราคุ้นหูกันมาตั้งแต่เด็ก เช่น.... สิงหไกรภพ, สังข์ทอง, จันทโครพ, แก้วหน้าม้า, ขวานฟ้าหน้าดำ, หลวิชัย-คาวี, สี่ยอดกุมาร, สุพรรณหงส์, นกกระจาบ, พระรถเมรี, นางสิบสอง, บัวแก้วบัวทอง, เกราะเพชรเจ็ดสี, ดาบเจ็ดสี มณีเจ็ดแสง, มณีนพเก้า, พิกุลทอง, โสนน้อยเรือนงาม, เทพศิลป์ อินทรจักร, กุลาแสนสวย, เกราะกายสิทธิ์, บัวแก้วจักรกรด, เทพสามฤดู, โกมินทร์, เทพสังวาลย์, ปลาบู่ทอง, โกมินทร์ ไหนใครเป็นเอฟซี รุ่นไหนเรื่องไหนมาเล่าให้ฟังหน่อย
คงจะดีไม่น้อยถ้าผู้ที่สร้างละครจะย่อให้แต่ละบทแต่ละตอนสั้นลงเหมือนละครทั่วไป ไม่รู้สิตอนเด็กผมชอบดูนะ และโคตรสงสัยเลยว่าทำไมละครไม่จบสักที ดูกันเป็นเดือนเป็นปี แต่ละเรื่องดูนกันจนเบื่อแล้วเบื่ออีก มันก็ไม่จบง่ายๆ คือเรื่องมันยาวขนาดนั้น หรือหาที่ลงไม่ได้
แต่ถึงจะยังไงผมก็มองว่ามันเป็นสิ่งที่น่าดูอยู่ดี มันคือสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ไทย นิทานไทย มือคือของไทยๆที่คนไม่เสพ ก็ไม่รู้ทำไม เพราะมันอยู่เช้าไปหรือเปล่า คือผู้คนเริ่มระเริงวัตถุจากอาระยะอื่นๆจนลืมว่าบ้านเราก็มีละครจำพวกนี้อยู่
แล้วคุณเห็นอย่างไรถ้าเอาละครพวกนี้มาเล่นเป็นละครหลังข่าวแทนละคร บู๊เลือดสาด หรือ ละครน้ำเน่าเรียกน้ำตา
เกิดอะไรขึ้น เมื่อละครไทย จักร ๆ วงศ์ ๆ จะมาฉายเป็นละครหลังข่าว
แต่ถึงจะยังไงผมก็มองว่ามันเป็นสิ่งที่น่าดูอยู่ดี มันคือสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ไทย นิทานไทย มือคือของไทยๆที่คนไม่เสพ ก็ไม่รู้ทำไม เพราะมันอยู่เช้าไปหรือเปล่า คือผู้คนเริ่มระเริงวัตถุจากอาระยะอื่นๆจนลืมว่าบ้านเราก็มีละครจำพวกนี้อยู่
แล้วคุณเห็นอย่างไรถ้าเอาละครพวกนี้มาเล่นเป็นละครหลังข่าวแทนละคร บู๊เลือดสาด หรือ ละครน้ำเน่าเรียกน้ำตา