อยากได้ข้อธรรมะที่จะทำให้ลุกขึ้นอีก

รู้สึกว่าเปนช่วงที่หดหู่ที่สุดในชีวิต
ตกงาน มีลูกที่ต้องดูแลคนเดียว
จะหันไปขอความช่วย้หลือ หรือ
พูดคุยกับใคร ก็ไม่ได้เจอ(เขาหลบ)
จะไปหางานส่วนมากเขาไม่รับแล้ว
(อายุ50กว่า) ที่พักไม่นานคงจะต้องออก
รู้แต่ว่าท้อไม่ได้ ถอยไม่ได้ แต่มันก็
ไม่รู้จะเดินต่อยังไง
ขอบทสวด หรืออะไรที่จะเสริมกำลังใจ