หน้าแรก
คอมมูนิตี้
ห้อง
แท็ก
คลับ
ห้อง
แก้ไขปักหมุด
ดูทั้งหมด
เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
ลองใหม่
แท็ก
แก้ไขปักหมุด
ดูเพิ่มเติม
เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
ลองใหม่
{room_name}
{name}
{description}
กิจกรรม
แลกพอยต์
อื่นๆ
ตั้งกระทู้
เข้าสู่ระบบ / สมัครสมาชิก
เว็บไซต์ในเครือ
Bloggang
Pantown
PantipMarket
Maggang
ติดตามพันทิป
ดาวน์โหลดได้แล้ววันนี้
เกี่ยวกับเรา
กฎ กติกา และมารยาท
คำแนะนำการโพสต์แสดงความเห็น
นโยบายเกี่ยวกับข้อมูลส่วนบุคคล
สิทธิ์การใช้งานของสมาชิก
ติดต่อทีมงาน Pantip
ติดต่อลงโฆษณา
ร่วมงานกับ Pantip
Download App Pantip
Pantip Certified Developer
[Spoil] เพลงรักสองหัวใจ (Shigatsu wa Kimi no Uso) ตอนที่ 9 - เสียงที่สั่นพ้อง
กระทู้สนทนา
อนิเมะ
การ์ตูน
การ์ตูนญี่ปุ่น
กระทู้นี้เป็นกระทู้สปอยล์เฉพาะกิจเท่านั้น ไม่ได้กะจะตั้งเป็นขาประจำนะครับ
ตอนที่ 9 - เสียงที่สั่นพ้อง
เพียงแค่ตัวโน้ตตัวแรกดังขึ้นเท่านั้น อนาคตของเด็กผู้หญิงคนนึงก็ถูกกำหนดขึ้นทันที
เพียงแค่ได้ยินการแสดงของโคเซย์ เอมิก็ประกาศออกมาทันทีว่าโตขึ้นเธอจะเป็นนักเปียนโน
แม้ว่าเธอนั้นจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์หลากหลาย แต่เธอก็เลือกที่จะละทิ้งทางเลือกอื่น ๆ ทั้งหมดไปอย่างไม่ใยดี
เพียงแค่ได้ยินก็ทำให้อยากจะเป็นนักเปียนโน หนูจะสามารถเล่นเปียนโนแบบนั้นได้หรือเปล่าคะ
นั่นคือคำพูดแรกที่เอมิพูดกับครูสอนเปียนโนที่คุณแม่พาไปหา
แต่เมื่อเธอลองจิ้มเปียนโนเป็นครั้งแรก เสียงของมันกลับไม่น่าฟังอย่างที่คิด
แตกต่างกับทิวทัศของทุ่งดอกทานตะวันที่เกิดจากเสียงบรรเลงของโคเซย์อย่างชัดเจน
เพื่อที่จะได้เล่นเปียนโนได้แบบเดียวกับเด็กคนนั้น
เพื่อที่จะได้ไปยืนอยู่บนเวทีเดียวกับเด็กคนนั้น
สักวันหนึ่งฉันคงจะได้เห็นทิวทัศน์แบบเดียวกับเด็กคนนั้นได้อย่างแน่นอน
และแล้วการแสดงของเอมิก็จบลงพร้อมกับเสียงปรมมือกึกก้อง
ฉันน่ะ...
เอมิเดินตรงมากระชากคอเสื้อโคเซย์ทันที่ที่การแสดงของเธอสิ้นสุดลง
ทาเคชิลุ้นตัวโก่งว่าเอมิจะสารภาพรัก แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังเพราะเอมิกลับขอโทษแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
ตอนนี้คงไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไร เพราะฉันได้ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดผ่านทางเสียงเปียนโนไปแล้ว
ช่วงพักเบรค
คาโอริ - โด๊บยา
ซึบากิ - กังวลแทนโคเซย์
วาตาริ - ส่องสาว
โคเซย์ - นั่งคิดถึงการแสดงของทาเคชิกับเอมิ
นักเปียนโนทั้งสองหน่อเห็นโคเซย์เข้าร่วมการแข่งทั้งทีเลยจงใจเลือกเพลงที่เล่นยากเพื่อเป็นการท้าชน
แต่มารอบนี้โคเซย์กลับเลือกเพลงที่เล่นง่ายมาประกวด แตกต่างจากเมื่อก่อนที่มักจะใช้เพลงยากเพื่อโกยคะแนน
ทำเอานักเปียนโนทั้งสองต่างก็ขัดใจไปตาม ๆ กัน
ส่วนที่มาของการเลือกเพลงที่ผิดธรรมชาติของโคเซย์ก็คือการหมุนดินสอของคาโอรินั่นเอง
จะเพลงไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ ขอแค่ได้เข้าร่วมการประกวดก็พอแล้ว
ขอแค่ได้เข้าไปอยู่ในที่ ๆ เหมาะสม ก็จะเกิดแรงผลักดันได้แล้ว
ไม่มีทางที่หมอนั่นจะทนอยู่เฉยได้หรอก
นักเปียนโนคนอื่น ๆ เองก็จะไม่ยอมให้หมอนั่นหยุดเช่นเดียวกัน
ยังไงเสียอาริมะก็เป็นนักดนตรีล่ะนะ
โคเซย์เดินไปที่หลังเวทีพลางคิดถึงการแสดงก่อนหน้า
การแสดงที่สามารถเข้าถึงจิตวิญญาณของเขาได้เช่นเดียวกับคาโอริ
เข็มของนาฬิกาจะเริ่มเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน เวลาจะเริ่มเดินแล้วล่ะ
*ซึบากิเคยบอกว่าเวลาของโคเซย์หยุดเดินตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนที่เลิกเล่นเปียนโน
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าดนตรีจะมีสีสันได้มากถึงเพียงนี้
โคเซย์เดินขึ้นเวทีท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้อง
แต่แล้วโคเซย์ก็มาชะงักให้กับตุ๊กตาน้องแมวที่จ้องหน้าราวกับจะถามเขาว่า
พร้อมจะออกเดินทางแล้วรึยัง
ย้อนอดีตไปสมัยยังเด็ก
ซึบากิชวนโคเซย์ไปเล่นดอดจ์บอล แต่โคเซย์ปฎิเสธเนื่องจากว่าต้องซ้อมเปียนโน
ซึบากิถามถึงรอยฟกช้ำตามตัวโคเซย์ แต่โคเซย์ก็บอกปัดไปว่าตัวเองซุ่มซ่ามชนนู่นชนนี่
แถมคุยยังไม่ทันจบก็โดนคุณแม่ตามตัวกลับไปซ้อมเปียนโนต่อ
ตัดไปสมัยที่แม่ของโคเซย์นอนโรงพยาบาล
โคเซย์รีบวิ่งเอาประกาศนียบัตรรางวัลชนะเลิศไปให้แม่ดู
เมื่อได้ยินแม่บอกว่ารางวัลของโคเซย์เป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับแม่ โคเซย์จึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่
ถ้าการที่ผมได้ที่หนึ่งจะทำให้คุณแม่รู้สึกดีแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะอีกสักกี่ครั้งผมก็จะเอาที่หนึ่งมาให้ได้
โคเซย์ข่มความกลัวแล้วเริ่มบรรเลง
กลับมาแล้ว นักเปียนโนไร้พ่ายที่ฉันนับถือ อาริมะ โคเซย์
กลับมาแล้วสินะ การเล่นที่แม่นยำราวกับกระจกที่สะท้อนโน้ตเพลง
เปียนโนที่หนักแน่นราวกับเสตนเลส อาริมะ โคเซย์เมื่อสองปีที่แล้ว
ตัวตนที่แท้จริงของเธอน่ะ อยากจะบรรเลงแบบไหนหรอ
ที่ผมเล่นอยู่ตอนนี้น่ะ ไม่ได้แตกต่างจากเดิมเลยสักนิด
แบบนั้นแหละดีแล้ว
นักดนตรีควรจะเป็นกระจกที่สะท้อนตัวโน้ตออกมา
และถ้าไม่ทำแบบนั้นก็ไม่ชนะหรอก
ลูกกำลังจะเอาที่หนึ่งมาให้แม่อีกใช่ไหมจ๊ะ โคเซย์
ย้อนอดีตไปตอนที่โคเซย์ออกมาซื้อของกินนอกบ้าน
เพราะคุณแม่ไม่อนุญาตให้ใช้มีดทำครัว ส่วนคุณพ่อต้องเดินทางตลอด โคเซย์เลยออกมาซื้อแซนด์วิชกิน
ซึบากิเห็นแบบนั้นแล้วกลัวขาดสารอาหาร เลยบอกว่าจะเอาของกินไปให้
ส่วนวาตาริถามถึงอาการของแม่โคเซย์เพราะได้ยินมาว่าพักหลังมานี้อาการไม่ค่อยดีนัก
โคเซย์จึงได้แต่กล่าวโทษตัวเอง
เป็นเพราะผมเอง...
คุณแม่โกรธผมเพราะผมไม่สามารถเล่นได้ตามที่ท่านต้องการ อาการก็เลยยิ่งทรุดหนักลง
เพราะฉะนั้นผมจึงต้องเอาที่หนึ่งมาให้ได้ คุณแม่จะได้อาการดีขึ้น
หลังจากนั้นโคเซย์ก็เลยกวาดเอาที่หนึ่งของทุกการแข่งขันมา ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์เสีย ๆ หาย ๆ ของผู้คน
และแล้ววันหนึ่งคุณแม่ของโคเซย์ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลมาชมการแข่งขันของเขาได้
โคเซย์ดีใจมากถึงกับเอาไปคุยกับเพื่อน ๆ พร้อมกับบอกอย่างร่าเริงว่า
เพื่อให้คุณแม่อาการดีขึ้น เพื่อให้คุณแม่มีความสุข ผมจะมอบการบรรเลงที่ยอดเยี่ยมที่สุดให้เป็นของขวัญเลยล่ะ
แต่ผลสุดท้ายโคเซย์กลับถูกแม่ตบตีท่ามกลางสายตาของผู้คน เนื่องจากโคเซย์ใส่อารมณ์เข้าไปในการบรรเลง ไม่เล่นตามตัวโน้ต
แม้ว่าผู้คนรอบข้างจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าการแสดงครั้งนั้นเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุดของโคเซย์ก็ตาม
--ยาวเกิน---
แก้ไขข้อความเมื่อ
▼
กำลังโหลดข้อมูล...
▼
แสดงความคิดเห็น
กระทู้ที่คุณอาจสนใจ
เพลงสากล เพลงนี้ ที่บรรเลงเพลงด้วย เปียโน ชื่อเพลงอะไร? มีคนรู้ไหม?
https://www.youtube.com/watch?v=Cnvaby59nlg นาทีที่ 3.58 ถึง 4.0 ที่เป็นดนตรี ที่มี บรรเลง อินโทร เด่นของเพลงนี้ เป็นจังหวะ เปียโน แล้วมีผู้หญิงร้องขึ้นต้นเพลงประมาณ in too the night (หรือเปล่า)ไม่รู
สมาชิกหมายเลข 4619562
Shigatsu wa Kimi no Uso การแข่งเปียโนรอบสุดท้ายของอาริมะ โคเซย์ ชนะหรือป่าว?
ตอนที่22 การแข่งขันเปียโนหลังจากที่อาริมะ โคเซย์ เล่นเพลงBallade No. 1 in G minor, Op. 23 จบไป ก็ตัดภาพไปที่หลุมศพของคาโอริเลย(พูดแล้วก็เศร้า) ตามนั้นครับ โคเซย์ชนะไหมครับหลังจากการแข่งนั้น
สมาชิกหมายเลข 1759180
[spoil]มังงะ Shigatsu wa kimi no uso ตอนที่41
สำหรับเราแล้วเป็นตอนที่ซึ้งมากๆค่ะ ซึ้งในความรักของคาโอริที่มีต่อโคเซย์ จึงขอแปลเฉพาะโมเมนต์ของคาโอริและโคเซย์นะค่ะ เนื้อหาจะเริ่มจากหน้า22เป็นต้นไปค่ะ แต่ขอบอกว่าทักษะภาษาญี่ปุ่นของเราต่ำ อาจจะใช้คำ
สมาชิกหมายเลข 1265493
Shigatsu wa kimi no uso EP 13 ใครดูแล้วมาคุยกันครับ
เป็นตอนที่บีบคั้น อารมณ์ความสุข ความเศร้าได้ดีเลยทีเดียว โดยเฉพาะฉากที่ แม่ของโคเซย์ ได้พูดว่ากับฮิโรโกะ ว่าทำไมเค้าต้องทำกับโคเซย์ขนาดนี้ ถ้าเค้าจากไป โคเซย์จะอยู่ได้ไหม โคเซย์จะเป็นอย่างไร ในคณะน
หัวใจราชสีห์
[Text Spoil]Shigatsu wa Kimi no Uso ตอนที่42
ใครมีแบบraw ช่วยกรุณาส่งมาทางหลังไมค์ทีนะค่ะ อยากดูแบบภาพมากกว่า ขอบคุณค่ะ ♫•●❀・* :.。.‧:ความรู้สึกสำหรับตอนนี้:‧ .。.: *・❀●•♫ อาจารย์นาโอชิค้าาาาาาาาาา เรื่องคาโอริจังจะกักไว้ทำไมละค้าา
สมาชิกหมายเลข 1265493
[spoil]มังงะShigatsu wa Kimi no Uso "เพลงรักสองหัวใจ" ตอนที่43
เสียงกระซิบนั้น ในขณะที่กำลังเล่น ตอนนี้มันชั่งหนักแน่น อ่อนโยน และ โศรกเศร้า บทบรรเลงกวีของโชแปง ราวกับฟังการเปลี่ยนแปลงของหัวใจ อา... เติมเต็มไปด้วยเสียง ''ทุกคนกำลังดูอยู่ มีคนเฝ้ามองอยู่ มีคนร
สมาชิกหมายเลข 1265493
[Spoil]Shigatsu wa Kimi no Uso มังงะตอนจบ ฤดูใบไม้ผลิที่ไม่มีเธอ
''เรียน ท่านอาริมะ โคเซย์ ที่เคารพ'' ''ได้เขียนจดหมายถึงคนที่เคยอยู่ด้วยกัน รู้สึกแปลกๆจังน่ะ'' ''รู้ไหม เธอน่ะ แย่ที่สุด อืดอาดยืดยาดชอบทำอะไรชักช้า คนบ้า ชั้นเคยดูการแสดงครั้งแรกของเธอตอน 5 ขวบด้
สมาชิกหมายเลข 1265493
ตามหาเพลงหนึ่งครับ
มันผ่านมา10กว่าปีแล้ว จู่ๆเพลงนี้มันก็เข้ามาในหัวของผม เป็นเพลง เหมือน เป็นเด็กผู้หญิงฝรั่ง หรือวัยรุ่นอะไรสักอย่างร้องผมจำเนื้อร้องไม่ได้ และมีเสียงเปียโนอยู่ข้างหลัง ผมพอจะจำเปียโนได้อยู่ เดียวผมจะเ
สมาชิกหมายเลข 7202901
ตามรอยเพลงรักสองหัวใจ Shigatsu wa kimi no uso ที่เขตเนริมะ กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น โหลดโหดมาก
สวัสดีครับ พบกับการตามรอยอนิเมกันอีกครั้ง คราวนี้จะพาไปเดินเล่นที่เขตเนริมะ ชานกรุงโตเกียวเชิญติดตามรับชมครับ แนะนำเปิดเพลงเพื่อบิ้วอารมณ์ครับ (ฮา) https://www.youtube.com/watch?v=i0Q7T_9vNNE นั่งรถ
kunimihero
หาชื่อเพลงครับ เป็นเพลงบรรเลง ใครพอจะรู้บ้าง
ดูซีรีย์จีนเรื่องนึงพระเอกฝึกเต้นรำให้นางเอกแล้วเขาเปิดเพลงนี้เป็นเพลงบรรเลงเปียโน ทำนองประมาณนี้ครับ ตือดึดตือตือดึดตือ ตือดือตึดดือตือดือตือดือ แล้วเพลงมันจะมีเอกลักษณ์ตรงที่ มันจะมีเสียงเปียโนจังหว
สมาชิกหมายเลข 6443523
อ่านกระทู้อื่นที่พูดคุยเกี่ยวกับ
อนิเมะ
การ์ตูน
การ์ตูนญี่ปุ่น
บนสุด
ล่างสุด
อ่านเฉพาะข้อความเจ้าของกระทู้
หน้า:
หน้า
จาก
แชร์ :
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน
อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่
ยอมรับ
[Spoil] เพลงรักสองหัวใจ (Shigatsu wa Kimi no Uso) ตอนที่ 9 - เสียงที่สั่นพ้อง
ตอนที่ 9 - เสียงที่สั่นพ้อง
เพียงแค่ตัวโน้ตตัวแรกดังขึ้นเท่านั้น อนาคตของเด็กผู้หญิงคนนึงก็ถูกกำหนดขึ้นทันที
เพียงแค่ได้ยินการแสดงของโคเซย์ เอมิก็ประกาศออกมาทันทีว่าโตขึ้นเธอจะเป็นนักเปียนโน
แม้ว่าเธอนั้นจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์หลากหลาย แต่เธอก็เลือกที่จะละทิ้งทางเลือกอื่น ๆ ทั้งหมดไปอย่างไม่ใยดี
เพียงแค่ได้ยินก็ทำให้อยากจะเป็นนักเปียนโน หนูจะสามารถเล่นเปียนโนแบบนั้นได้หรือเปล่าคะ
นั่นคือคำพูดแรกที่เอมิพูดกับครูสอนเปียนโนที่คุณแม่พาไปหา
แต่เมื่อเธอลองจิ้มเปียนโนเป็นครั้งแรก เสียงของมันกลับไม่น่าฟังอย่างที่คิด
แตกต่างกับทิวทัศของทุ่งดอกทานตะวันที่เกิดจากเสียงบรรเลงของโคเซย์อย่างชัดเจน
เพื่อที่จะได้เล่นเปียนโนได้แบบเดียวกับเด็กคนนั้น
เพื่อที่จะได้ไปยืนอยู่บนเวทีเดียวกับเด็กคนนั้น
สักวันหนึ่งฉันคงจะได้เห็นทิวทัศน์แบบเดียวกับเด็กคนนั้นได้อย่างแน่นอน
และแล้วการแสดงของเอมิก็จบลงพร้อมกับเสียงปรมมือกึกก้อง
ฉันน่ะ...
เอมิเดินตรงมากระชากคอเสื้อโคเซย์ทันที่ที่การแสดงของเธอสิ้นสุดลง
ทาเคชิลุ้นตัวโก่งว่าเอมิจะสารภาพรัก แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังเพราะเอมิกลับขอโทษแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
ตอนนี้คงไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไร เพราะฉันได้ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดผ่านทางเสียงเปียนโนไปแล้ว
ช่วงพักเบรค
คาโอริ - โด๊บยา
ซึบากิ - กังวลแทนโคเซย์
วาตาริ - ส่องสาว
โคเซย์ - นั่งคิดถึงการแสดงของทาเคชิกับเอมิ
นักเปียนโนทั้งสองหน่อเห็นโคเซย์เข้าร่วมการแข่งทั้งทีเลยจงใจเลือกเพลงที่เล่นยากเพื่อเป็นการท้าชน
แต่มารอบนี้โคเซย์กลับเลือกเพลงที่เล่นง่ายมาประกวด แตกต่างจากเมื่อก่อนที่มักจะใช้เพลงยากเพื่อโกยคะแนน
ทำเอานักเปียนโนทั้งสองต่างก็ขัดใจไปตาม ๆ กัน
ส่วนที่มาของการเลือกเพลงที่ผิดธรรมชาติของโคเซย์ก็คือการหมุนดินสอของคาโอรินั่นเอง
จะเพลงไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ ขอแค่ได้เข้าร่วมการประกวดก็พอแล้ว
ขอแค่ได้เข้าไปอยู่ในที่ ๆ เหมาะสม ก็จะเกิดแรงผลักดันได้แล้ว
ไม่มีทางที่หมอนั่นจะทนอยู่เฉยได้หรอก
นักเปียนโนคนอื่น ๆ เองก็จะไม่ยอมให้หมอนั่นหยุดเช่นเดียวกัน
ยังไงเสียอาริมะก็เป็นนักดนตรีล่ะนะ
โคเซย์เดินไปที่หลังเวทีพลางคิดถึงการแสดงก่อนหน้า
การแสดงที่สามารถเข้าถึงจิตวิญญาณของเขาได้เช่นเดียวกับคาโอริ
เข็มของนาฬิกาจะเริ่มเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน เวลาจะเริ่มเดินแล้วล่ะ
*ซึบากิเคยบอกว่าเวลาของโคเซย์หยุดเดินตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนที่เลิกเล่นเปียนโน
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าดนตรีจะมีสีสันได้มากถึงเพียงนี้
โคเซย์เดินขึ้นเวทีท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้อง
แต่แล้วโคเซย์ก็มาชะงักให้กับตุ๊กตาน้องแมวที่จ้องหน้าราวกับจะถามเขาว่า
พร้อมจะออกเดินทางแล้วรึยัง
ย้อนอดีตไปสมัยยังเด็ก
ซึบากิชวนโคเซย์ไปเล่นดอดจ์บอล แต่โคเซย์ปฎิเสธเนื่องจากว่าต้องซ้อมเปียนโน
ซึบากิถามถึงรอยฟกช้ำตามตัวโคเซย์ แต่โคเซย์ก็บอกปัดไปว่าตัวเองซุ่มซ่ามชนนู่นชนนี่
แถมคุยยังไม่ทันจบก็โดนคุณแม่ตามตัวกลับไปซ้อมเปียนโนต่อ
ตัดไปสมัยที่แม่ของโคเซย์นอนโรงพยาบาล
โคเซย์รีบวิ่งเอาประกาศนียบัตรรางวัลชนะเลิศไปให้แม่ดู
เมื่อได้ยินแม่บอกว่ารางวัลของโคเซย์เป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับแม่ โคเซย์จึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่
ถ้าการที่ผมได้ที่หนึ่งจะทำให้คุณแม่รู้สึกดีแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะอีกสักกี่ครั้งผมก็จะเอาที่หนึ่งมาให้ได้
โคเซย์ข่มความกลัวแล้วเริ่มบรรเลง
กลับมาแล้ว นักเปียนโนไร้พ่ายที่ฉันนับถือ อาริมะ โคเซย์
กลับมาแล้วสินะ การเล่นที่แม่นยำราวกับกระจกที่สะท้อนโน้ตเพลง
เปียนโนที่หนักแน่นราวกับเสตนเลส อาริมะ โคเซย์เมื่อสองปีที่แล้ว
ตัวตนที่แท้จริงของเธอน่ะ อยากจะบรรเลงแบบไหนหรอ
ที่ผมเล่นอยู่ตอนนี้น่ะ ไม่ได้แตกต่างจากเดิมเลยสักนิด
แบบนั้นแหละดีแล้ว
นักดนตรีควรจะเป็นกระจกที่สะท้อนตัวโน้ตออกมา
และถ้าไม่ทำแบบนั้นก็ไม่ชนะหรอก
ลูกกำลังจะเอาที่หนึ่งมาให้แม่อีกใช่ไหมจ๊ะ โคเซย์
ย้อนอดีตไปตอนที่โคเซย์ออกมาซื้อของกินนอกบ้าน
เพราะคุณแม่ไม่อนุญาตให้ใช้มีดทำครัว ส่วนคุณพ่อต้องเดินทางตลอด โคเซย์เลยออกมาซื้อแซนด์วิชกิน
ซึบากิเห็นแบบนั้นแล้วกลัวขาดสารอาหาร เลยบอกว่าจะเอาของกินไปให้
ส่วนวาตาริถามถึงอาการของแม่โคเซย์เพราะได้ยินมาว่าพักหลังมานี้อาการไม่ค่อยดีนัก
โคเซย์จึงได้แต่กล่าวโทษตัวเอง
เป็นเพราะผมเอง...
คุณแม่โกรธผมเพราะผมไม่สามารถเล่นได้ตามที่ท่านต้องการ อาการก็เลยยิ่งทรุดหนักลง
เพราะฉะนั้นผมจึงต้องเอาที่หนึ่งมาให้ได้ คุณแม่จะได้อาการดีขึ้น
หลังจากนั้นโคเซย์ก็เลยกวาดเอาที่หนึ่งของทุกการแข่งขันมา ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์เสีย ๆ หาย ๆ ของผู้คน
และแล้ววันหนึ่งคุณแม่ของโคเซย์ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลมาชมการแข่งขันของเขาได้
โคเซย์ดีใจมากถึงกับเอาไปคุยกับเพื่อน ๆ พร้อมกับบอกอย่างร่าเริงว่า
เพื่อให้คุณแม่อาการดีขึ้น เพื่อให้คุณแม่มีความสุข ผมจะมอบการบรรเลงที่ยอดเยี่ยมที่สุดให้เป็นของขวัญเลยล่ะ
แต่ผลสุดท้ายโคเซย์กลับถูกแม่ตบตีท่ามกลางสายตาของผู้คน เนื่องจากโคเซย์ใส่อารมณ์เข้าไปในการบรรเลง ไม่เล่นตามตัวโน้ต
แม้ว่าผู้คนรอบข้างจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าการแสดงครั้งนั้นเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุดของโคเซย์ก็ตาม
--ยาวเกิน---