สำหรับเราแล้วเป็นตอนที่ซึ้งมากๆค่ะ ซึ้งในความรักของคาโอริที่มีต่อโคเซย์ จึงขอแปลเฉพาะโมเมนต์ของคาโอริและโคเซย์นะค่ะ

เนื้อหาจะเริ่มจากหน้า22เป็นต้นไปค่ะ แต่ขอบอกว่าทักษะภาษาญี่ปุ่นของเราต่ำ อาจจะใช้คำผิดไปเยอะมากยังไงก็ขออภัยด้วยนะค่ะ



คาโอริ:ไง
คาโอริ:เมื่อวาน มาเยี่ยมที่ห้องสินะ
คาโอริ:อ้า... ชั่งมันเถอะ
คาโอริ:จริงสิ นี่รู้มั้ย? ชั้นได้เข้าห้องผู้ป่วยหนักอะไรนั่นครั้งแรกด้วยล่ะ
คาโอริ:อึดอัด จังเลยน้า ที่นั่นน่ะ
คาโอริ:ปิค่อน ปิค่อน
คาโอริ:ดันได้เห็นอะไรน่าอายด้วยสิ
คาโอริ:สุดท้าย ก็เลยถูกบอกให้นอนที่โรงพยาบาลต่ออีกล่ะ

คาโอรินางเห็นโคเซย์เอาแต่ทำหน้ามุยและนิ่งเงียบนึ่งนางก็เลยจับน้องหมีโยนเข้าให้



คาโอริ:อ๊ะโจ้!!
โคเซย์:อ...อะไรกันเล่า (น้องหมีพูด : อย่าโยนสิ)
คาโอริ:มาเยี่ยมก็อย่ามาทำหน้า น่าหงุดหงิด สิยะ! เดี๋ยวอาการจะแย่ลงแล้วจะทำไง!!
คาโอริ:อะ อยากกิน คานูเล่ ข้างนอกจัง
โคเซย์:มันหนาวนะ
คาโอริ:ในห้องน่ะ ไม่เอา!
คาโอริ:มานี่ มานี่

สุดท้ายโคเซย์ต้องยอมนางให้ขี่หลังและพาไปทานคานูเล่ข้างนอก

คาโอริ:อ๊ะ ถ้าชั้นตัวเหม็นล่ะก็ ขอโทษน่ะ
คาโอริ:แต่ ถ้าบอกว่าชั้นตัวหนักล่ะก็ จะต่อยเข้าทันทีเลยล่ะ
โคเซย์:จะกินอีกเท่าไหร่ก็ได้นะ
โคเซย์:เบา มาก
โคเซย์:บางแห่งที่จะทำให้สบายใจ
โคเซย์:สงบ
โคเซย์:หายจากอาการเจ็บป่วย
โคเซย์:กลับเป็นคนที่แข็งแรงเหมือนเดิม
โคเซย์:ให้มันดำเนินแบบนี้ตลอดไปเรื่อยๆ



โคเซย์:ชอบตุ๊กตาหมี
โคเซย์:ชอบของหวาน
โคเซย์:เปราะบาง
โคเซย์:ทั้งๆที่เธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาแท้ๆ
โคเซย์:ผมนี่ บ้า จังน่ะ

คาโอริ:หวา～ หิมล่ะ
คาโอริ:เปียโนยังเล่นอยู่รึเปล่า?
โคเซย์:ไม่เล่นแล้วล่ะ
คาโอริ:ว่าแล้วเชียว
คาโอริ:เธอน่ะ "กำลังสั่นกลัวอยู่สินะ"

โคเซย์:ผมน่ะ ไม่ไหวแล้วล่ะ
โคเซย์:เพราะคนสำคัญของผม กำลังจะจากไป
โคเซย์:ดนตรี กำลังจะพาคนสำคัญของผมจากไป
โคเซย์:ผมน่ะกำลังจะโดดเดี่ยวและตัวคนเดียวอีกครั้ง



คาโอริ:แต่ชั้นอยู่ตรงนั้นน่ะ
คาโอริ:ชั้นยังอยู่ตรงนั้นน่ะ
คาโอริ:ชั้นน่ะนะ กำลังจะผ่าตัดล่ะ
คาโอริ:วันที่ 18 เดือน กุมภาพันธ์
โคเซย์:วัน ประกวด เปียโน ภาคตะวันออกของญี่ปุ่น
คาโอริ:ชั้นน่ะนะดิ้นรนอย่างไม่คิดชีวิต
คาโอริ:ดิ้นรน ดิ้นรน
คาโอริ:ดิ้นรนเหมือนคนบ้า
คาโอริ:คงไม่คิดว่าชั้นจะดูเหมือนเด็กเหลือขอเอาแต่ใจสินะ  
คาโอริ:แต่ยังไงก็เพราะเธอ
คาโอริ:ทั้งหมด ทั้งมวล
คาโอริ:ก็เพราะเธอนั้นแหละ



คาโอริ:เพราะเธอ ทำให้ชั้นพยายามที่จะดิ้นรน
คาโอริ:เพราะเธอ ชั้นก็เลยหลงใหลในการมีชีวิตอยู่
คาโอริ:เธอทำให้ชั้น อาวรณ์ในเวลาที่อยู่ร่วมกับเธอ

คาโอริ:เธอจะไม่ดิ้นรนต่อแล้วเหรอ?
โคเซย์:พวกเราไม่ได้ถนัดที่จะดิ้นรน
โคเซย์:พวกเราไม่ใช่นักดนตรี ที่จะดิ้นรน ทุ่มเททั้งชีวิตจิตใจ

โคเซย์:ข้างในหัวกับข้างในใจ มันยุ่งเหยิงไปหมด
โคเซย์:...แต่
โคเซย์:ในหนึ่งอาทิตย์นั้นก็ไม่แตะเปียโนอีก
โคเซย์:นิ้ว...
โคเซย์:เพราะแบบนั้นตอนที่ผมบรรเลง
โคเซย์:ตอนที่ได้สัมผัสเปียโน
โคเซย์:ผมน่ะ ไม่มีทางที่จะเล่นได้ดีหรอก
โคเซย์:ถ้าสภาพแบบนี้ให้ไปเล่น ก็ปาฏิหาริย์แล้ว
คาโอริ:หันมองมาที่ชั้นสิ



คาโอริ:มาสิ ไม่ว่าอะไรปาฏิหาริย์จะต้องเกิดขึ้นแน่นอน

สักพักคาโอริ นางก็ฝืนร่างกายไม่ไหวจนต้องล้มลงโคเซย์ก็รีบเข้าไปพยุงนาง เมื่อโคเซย์เข้ามาใกล้นางก็เริ่มสารภาพคำในใจของนาง



คาโอริ:ข้างในตัวชั้นน่ะ
คาโอริ:ยังมีเธออยู่น่ะ
คาโอริ:อาริมะ โคเซย์คุง
คาโอริ:เธอนั้นชอบแซนวิชไข่
คาโอริ:ชอบนมยี่ห้อโมโม่
คาโอริ:มีอะไรที่เธอชอบอีกล่ะ?
คาโอริ:แมลงที่ชอบ?
คาโอริ:ของเก็บสะสมที่ชอบ?
คาโอริ:อนิเมะที่เคยชอบ?
คาโอริ:ที่จริงชั้นก็อิจฉา ซึบากิจังน่ะ
คาโอริ:เพราะยังมีเรื่องอะไรที่ชั้นไม่รู้เกี่ยวกับเธออีกเยอะเลย
คาโอริ:อยากจะรู้เรื่องของเธอให้เยอะๆเลยจริงๆน่ะ
คาโอริ:แต่ฉันยังไง ก็กลัวน่ะ กลัวมากเลยล่ะ!



คาโอริ:เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวเลยน่ะ!!

โคเซย์:ผมนี่ บ้า จังนะ
โคเซย์:เป็นคนที่ชอบใช้ความรุนแรง
โคเซย์:นิสัยก็แย่ที่สุด
โคเซย์:ความประทับใจที่เจอกันก็เลวร้าย
โคเซย์:แต่ เธอก็ยัง งดงาม

โคเซย์:หิมะภายในตัวเองเธอ......มันช่างงดงาม

หลังจากนั้นก็ไทม์สคิปมาวันที่18กุมภาพันธ์ค่ะ



คุณหมอ:จะเริ่มฉีดยาสลบแล้วนะครับ
คุณหมอ:หายใจเข้าลึกๆน่ะ
คาโอริ:“นี่คุณหมอค่ะ”
คาโอริ:“พวกเราทุกคน”
คาโอริ:“ต้องการคนใครสักคนที่เต็มใจจะจูบลา”



████████████████████████████████████████████████████████████

(*･.･)ﾉ コメント･: * :･ﾟ'★.｡･: * :･ﾟ'☆♪

เป็นอย่างไรกันมั้งค่ะสำหรับตอนนี้ สำหรับเรานั้นมันกินใจมากเลยค่ะ คำสารภาพของนางมันเป็นการอัดอั้นตลอดเวลา7เดือนที่ผ่านมา

แท้ที่จริงภายในใบหน้าที่ร่าเริงและยิ้มเก่งนั้นจริงๆแล้วนางทุกข์ทรมาณและเสียใจกับโรคของตัวเองมากแค่ไหน

ถ้าไม่มีโคเซย์อยู่นางก็คงปลงกับโรคตัวเองแน่นอนค่ะ