ฟุตบอลชิงแชมป์อาเซี่ยนมันมีมนต์ขลังครับ ไม่เกี่ยวกับกระแสเรามาหรอก เตะบ้านเรากี่ครั้งคนดูก็เต็มสนามทุกครั้ง

เชื่อว่าหลายๆคนไม่น่าจะลืมนะ 2 ปีก่อนเตะที่สนามราชมังบ้านเรานี่แหละเจอกับสิงค์โปรนัดชิง คนดูเต็มสนามครับ 5 หมื่นคน ผมยังจำได้ไม่เคยลืม ตอนไทยเรานำ 1 -0 จากลูกโขกอันสุดสวยของกีรติอุส และไทยบุกเอาเป็นเอาตายแต่ก็ยิงลูก 2 ไม่ได้ซักที จบเกมส์พลาดแชมป์

ปี 2010 คือปีแห่งความอัปยศที่สุดของไทย เพราะตกรอบแรก และมาเลเซียคว้าแชมป์

ปี 2008 ไทยเราเจอเวียดนามนัดชิง น่าจะยุคปีเตอร์ วิธ เล่นที่ราชมังเหมือนเดิม คนดูเต็มสนามเหมือนเดิม แต่ผลแพ้เวียดนามคาบ้านพลาดแชมป์

ปี 2007 ปีที่เราจำไม่รู้ลืมเพราะ สิงค์โปรโกงเราในบ้าน และนักเตะเรา walk out ไม่แข่ง แต่สุดท้ายก็แข่งต่อ พอเรามาแข่งในบ้านไม่แน่ใจว่าแข่งสนามศุภหรือราชมัง แต่กระแสสิงค์โปรฟีเว่อร์มาก คนไทยแห่ไปสนามตั้งแต่เช้ามืด กางเต้นนอนรอหน้าสนามกันเลยทีเดียว พอแข่งผลเราพลาดแชมป์เหมือนเดิม ผิดหวังซ้ำซาก

ปล. ที่ผมบอกมาทั้งหมดเนี่ยไม่ใช่อะไรครับ ผมแค่จะบอกว่าฟุตบอลรายการนี้มันมีมนต์ขลังครับ ไม่ต้องกระแสอะไรมาหรอก พอมาแข่งทีไร ฟุตบอลไทยเราต่อให้ซบเซาแค่ไหน แต่คนไทยทุกคนก็พร้อมใจกันมาเชียร์ทีมชาติไทยกันจนเต็มสนามทุกครั้ง อย่างปี 2010 อัปยศมากแต่ปี 2012 คนไทยก็กลับมาเชียร์ทีมชาติไทยกันเต็มสนามเหมือนเดิม เนี่ยแหละเสน่ห์ของฟุตบอลชิงแชมป์อาเซี่ยนคัพ ^ __ ^