เพื่อนๆในนี้เคยสงสัยมั๊ยครับ ว่าทำไมเราต้องตั้งใจเรียน ? ผมเป็นคนนึงที่ที่บ้านฐานะปานกลาง พ่อแม่รับราชการ ที่บ้านก็ปลุกฝังว่าให้ตั้งใจเรียน จะได้มีงานดีๆกัน ตอนเด็กผมก็ไม่เข้าใจครับ ว่าทำไมต้องตั้งใจเรียน แต่แค่เรียนได้ แล้วค่อนข้างทำเกรดได้ดี แล้วก็อยู่ในวงการวิชาการมาตั้งแต่เด็กๆ สอบแข่งขันอะไรไปมาหมด ทั้ง สสวท สมาคมคณิต บลาๆๆ เรียกว่าอยู่ในสายเด็กเรียนอย่างแท้จริงเลยครับ เรียนพิเศษตั้งแต่ประถม พอม.ต้น ก็มาสอบเข้าเรียนต่อโรงเรียนในกรุงเทพ ม.ปลาย ก็ไปสอบเข้ารร.ดังแห่งหนึ่งได้ จนม.ปลาย ก็ใช้ชีวิตสายวิทย์ ทั้งที่ตอนนั้นก็ไม่เคยรู้ตัวเองว่าเรียนทำไม รู้แค่ เอ้อ ก็คนเค้าเรียนกัน ก็เลยเรียน พอมหาลัยก็สอบเข้าคณะสายวิทย์แห่งหนึ่ง แต่ตอนหลังไม่ชอบเลยซิ่วมาสายบริหาร พอเข้ามาในสังคมมหาวิทยาลัย ผมเริ่มเห็นชีวิตเพื่อนรวยๆมากขึ้น เห็นการใช้ชีวิตของเขา จากหลายๆคณะนะครับ ส่วนมากจะเป็นอินเตอร์ เค้ามีชีวิตที่สบายมาก แบบไม่ต้องเรียนหนัก แต่สมดุลชีวิตดีมาก มีความสามารถพิเศษ มีแนวความคิดดีๆ ผมเคยไปคุยกับเค้า ก็รู้ว่าชีวิตเค้าไม่เคยถูกที่บ้านบังคับให้เป็นเด็กเรียนเก่งเลย ตอนเด็กพ่อแม่เค้าส่งไปเรียนพวก เปียโน กับเต้น ส่วนพวกวิชาการก็ไม่เน้น เน้นแค่ภาษาอังกฤษ เพราะเค้าเรียนโรงเรียนอินเตอร์ ปิดเทอมไปเที่ยวต่างประเทศ คือ ชีวิตเค้าสบายกว่าผมมากๆ ผมฟังแล้วก็อดเปรียบเทียบไม่ได้ ว่าตอนเด็กชีวิตผมมีแต่เรียน แล้วก็ออกไปเตะบอลกับเพื่อนบ้าง คือ ผมเห็นชีวิตเด็กเรียนเพื่อนผมก็แบบผม คือ จะประถม หรือมัธยม หรือมหาลัย ก็คือเรียนๆ กลับมาอ่านหนังสือ สอบเสร็จไปดูหนังสักเรื่อง กินบุฟเฟ่กัน แต่ชีวิตของเพื่อนรวยๆ เค้ามีไปเที่ยว เรียนร้องเพลง ตอนสอบก็เหมือนจะเบากว่าภาคปกติ  
           ผมลองย้อนมาที่ตัวเอง แล้วรู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมามากครับ ช่วงเวลาวัยเด็ก ผมใช้ไปกับเรียนเกือบหมด กิจกรรมก็ทำครับ แต่คือมันไม่ได้โดดเด่น หรือจนเป็นความสามารถพิเศษแบบพวกรวยๆได้ แบบเปียโน เต้น ร้องเพลง ขี่ม้า ตีกอล์ฟ  ผมทำไม่ได้ครับ 555 ผมเลยตั้งเป้าหมายว่าถ้ามีลูก ผมไม่อยากให้ลูกมีชีวิตแบบผมเลยครับ ชีวิตเด็กเรียนอาจจะสร้างความมั่นคงได้ในระดับนึง แต่แทบจะไม่มีวันโดดเด่นหรือรวยได้เลย ผมอยากค้าขายตั้งแต่เด็กๆกับมีความสนใจเรื่องเงินทองๆตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ไม่ได้รับการสนับสนุนเท่าที่ควร พ่อแม่ก็ทำนองตั้งใจเรียนแหละ เดี๋ยวก็มีงาน มีเงินเอง เป็นหมอไงทำนองนี้
          ตอนนี้ผมเริ่มเปลี่ยนตนเอง จากที่เคยตั้งใจเรียน ผมแบ่งเวลามาหาความรู้ทางการเงิน ความรู้การลงทุน วันหยุดไปดูงานพวกธุรกิจ เช่น sme หาหนังสือพัฒนาตัวเองมาอ่านบ้าง ผมแคร์กับเกรดน้อยลง จากเดิมที่เคยได้ A ก้เริ่มลดความพยายามกับสิ่งนั้นลงเป็น B บ้าง C บ้าง (ผมเป็นคนหัวปานกลางครับ ถ้าจะเอา A นี่ต้องพยายามลากเลือด) สิ่งที่ผมทำตอนนี้ไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิด แต่ผมเชื่อในตัวเองว่ามันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำมาตลอด ทำให้รู้ว่าผมไม่เคยอยากอยู่สายเด็กเรียนเลย ผมชอบการค้าขาย ชอบธุรกิจ ความจริงผมน่าจะเริ่มตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็กลับตัวได้เร็วแค่นี้แหละครับ 555 ที่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ ก็เพราะได้รู้จักสังคมภายนอกมากขึ้น ถ้าผมไม่เจอเพื่อนที่ไม่ใช่เด็กเรียน ผมก็คงมีชีวิตแบบเดิมต่อไป
          จริงอยู่ครับ ที่การเรียนเป็นทางเลือกหนึ่งที่ทำให้มีรายได้ดี มีอาชีพมั่นคง แต่มันแทบตอบสนองความต้องการจริงๆของผมไม่ได้เลย ผมอยากให้ลุกเรียนนานาชาติ ไม่ต้องเรียนหนักหรือเครียดเกินไป ถ้าใครอยู่สายเด็กเรียนมา ยิ่งเป็นเด็กเรียนเก่งจะรู้ว่ามันเครียดและกดดันมาก เรียนพิเศษกันตลอด คณะที่เด็กเรียนเก่งเข้าก็ไม่เยอะหรอกครับ ส่วนมากก็หมอ วิศวะ ตามค่านิยม ผมอยากให้ลูกมีความสามารถพิเศษติดตัว มีการใช้ชีวิตแบบรอบรู้ มีความรู้นอกห้องเรียน มีความกล้าแสดงออกทางความคิด
           ลึกๆตอนนี้คือผมอยากรวยมาก เพื่อชดเชยปมในชีวิตของผม ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันจะนำผมไปสู่ทางที่ต้องการหรือเปล่า แต่อย่างน้อยผมก็ภูมิใจที่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เป็นคนละคน ผมอิจฉาบางคนนะที่พ่อแม่สนับสนุนเรื่องนี้ตั้งแต่เด็กๆ บางคนเล่นหุ้นตั้งแต่มัธยม บางคนก็เริ่มลงทุนในกองทุนรวมแล้ว สิ่งที่ผมเคยทำมีแค่ขายของออนไลน์ตอนม.ปลายแค่นั้นเอง
           เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์ก้แชร์ได้ครับ หรือคิดว่าแนวคิดผมมีตรงไหนไม่ถูกต้องก็ตักเตือนได้ครับ ขอบคุณครับ