เป็นเพราะฉันอยู่คนเดียวนานไปหรือเปล่าเลยคิดแบบนี้?

ขอฉันเล่าช่วงชีวิตที่ผ่านมานะคะ
ฉันเป็นเด็กไม่ค่อยทีเพื่อนค่ะ เด็กแถวบ้านก็ไม่สนิท//ปัจจุบันผันตัวไปเป็นสก๊อยแล้ว..

เข้าช่วงอนุบาลไปปุ๊ป..ทุกคนมีแก๊งค์เป็นของตัวเองค่ะ(เช่นแก๊งค์ดอกไม้เหล็กเป็นต้น)
ขอเข้ากลุ่มกับใครก็ไม่ได้ค่ะ จนสุดท้ายเลือกที่จะเดินสำรวจที่ต่างๆในโรงเรียนแทนพอขึ้นประถทหนึ่งก็อาจหาญชาญชัยเข้าห้องสมุดซึ่งมีเฉพาะตึกมัธยม ด้วยความเป็นเด็กกระมัง ทำให้ฉันไม่ได้รู้สึกเหงาเลยช่วงที่อยู่โรงเรียนนั้น

พอเข้าโรงเรียนใหม่ ชั้นป.2 เพื่อนไหนก็ไม่มี วันแรกๆก็เลยอยากคุยกับเพื่อนๆและนี่คือเหตุการณ์ตัวอย่าง..
เรา:ขอเล่นด้วยได้มั๊ย?
กลุ่มเด็ก:อย่ายุ่งได้มั๊ย !!
แค่นั้นแหละค่ะ ฉันจึงเลือกที่จะใช้เวลาทั้งพักกลางวันอยู่ในห้องสมุดแทน
มีบางครั้งก็ไปเล่นกับกลุ่มที่ขาดคน//แบบเล่นเกมนี้ต้องใช้คนมากๆอะไรแบบนี้
แต่ฉันมีความสุขดี..ที่ได้ใช้เวลาสำรวจไปทั่วโรงเรียน

ขึ้นมัธยม ปกติเป็นคนตัวสูงเลยได้ต่อแถวด้านหลัง ฉันมักจะสงสัยเหมือนกันว่าตำแหน่งด้านข้างฉันมักจะโดนทิ้งไว้ให้ว่างแม้ว่าคนในห้องจะมีจำนวนนักเรียนเป็นเลขคู่ก็ตาม
ในใจฉันรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ขาดหายคือเพื่อน เป็นความปรารถนาในชีวิตอย่างหนึ่งแล้วดูเหมือนฟ้าจะเห็นคำขอ
ช่วงที่อยู่ม.2ฉันมักจะได้เป็นที่ปรึกษาของเพื่อนๆ เพราะฉันเก็บความลับได้ดีเลยมีเพื่อนที่คอยดูแลกันอยู่บ้าง..แต่จะหาคนที่ต้องการฉันก่อนใครเลยน่ะไม่มี..

ฉันมีคำถามอยู่ข้อเดียว ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันรู้ดีว่าตัวฉันต้องการเพื่อน ฉันรู้สึกเหมือนตอนเด็กๆจะมีคนคอยแนะนำฉันให้ไปนั่นไปนี่ไม่ให้รู้สึกเหงา คอยแนะนำให้ฉันทำสิ่งต่างภ บางครั้งก็เคยเตือนกันไม่ให้มีคนมาคิดทำร้ายน่ะค่ะไม่ให้ฉันมีเพื่อนที่คอยจ้องเอาผลประโยชน์จากเรา..คอยช่วยให้เราสมหวัง..ฉันอยากรู้น่ะค่ะว่ามันจะเกี่ยวกับการที่มักจะมีที่ว่างที่เวลาอยู่คนเดียวหรือเปล่า
จะว่าฉันว่าเพี้ยนก็ได้นะคะ มันเป็นความคิดที่ไร้เหตุผลเท่านั้นเองอาจเป็นความรุ้สึกก็ได้