ตอนนี้เราทะเลาะกับแม่ค่ะ รู้สึกเครียดมาก TT
แม่ของเรากำลังจะเข้าวัยทอง เหมือนจะอารมณ์ขึ้นๆลงๆจนเราเดาอารมณ์ไม่ถูกแล้ว เหตุเกิดขึ้นเมื่อวาน เรากับแม่นัดกันไปเดินห้างตอนเย็น
เรารออยู่บ้านยายส่วนแม่ก็ไปรับน้องกลับมาก่อน(เราก็ทำความสะอาดบ้านทุกอย่างทำกับข้าวรอ แม่กลับมาจะได้ไม่ต้องทำ เพราะวันเมื่อวันศุกร์ รร เราหยุด) พอมาถึงบ้านแม่ก็หน้าบึ้งๆอยู่แล้ว(ตอนเช้าก่อนออกจากบ้านไม่ได้เป็นแบบนี้)
เราก็ไม่ได้พูดอะไร ไปเรียกน้องมาอาบน้ำเพราะกลัวกลับดึกแล้วน้องจะหนาว (เรากับน้องอายุห่างกัน9ปี) น้องก็ประมาณว่างอแง
ไม่อยากอาบ เราก็จับน้องอาบน้ำจนได้ พอตอนจะแต่งตัวไม่มีกางเกงยีนส์ให้น้อง น้องก็ไม่ยอมใส่เสื้อผ้า เรียกหาแม่ งอแงอะไรก็ไม่รู้
แม่ก็เดินเข้ามาทำหน้าบึ้งๆ จิกหน้าใส่เราอีก เราก็เดินไปบ่นน้องไป ว่าทำไมต้องเรื่องมากแค่กางเกงยีนส์ แม่ก็หันมา ทำหน้าไม่พอใจเรา
ตะโกน "หุยยย!" ใส่ เราก็พูดว่า " แม่ทำไมต้องทำเสียงใส่ด้วย" (น้ำเสียงปรกติ) แม่ก็หยุดมองหน้าเราแบบโกรธมาก
แล้วก็ตะคอกใส่ "ไม่ต้องปงต้องไปแล้ว!!! กลับบ้าน!" (ยายก็ยืนดูอยู่ตรงนั้น) เราก็ไม่พูดอะไรเดินขึ้นไปรอบนรถ แม่ตามมาก็กระแทกประตูปิดใส่
แม่ขับรถทำหน้าบึ้ง จนถึงบ้าน ก่อนจะลงไปเปิดรั้วบ้าน เราก็พูดอีกครั้งว่า "ทำอะไรดีๆให้ไม่เคยได้ดีสักอย่าง" อารมณ์ตอนนั้นคือเรารู้สึก
เสียใจ เสียความรู้สึกมาก ตั้งใจทำอะไรหลายอย่างไว้รอ แล้วแม่ก็มาอารมณ์เสียใส่ ถึงบ้านประมาณ 5โมง เราก็เดินขึ้นห้องนอน
ล็อกประตู ร้องไห้จนตาบวม ไม่ลงมากินข้าว ไม่ออกจากห้อง จน 9โมงเช้าของวันนี้ แม่ออกไปส่งน้องเรียนพิเศษ ตอน9โมง จนตอนนี้ทั้งวันก็ไม่กลับ
เข้าบ้าน ไม่โทรหา ไม่พูดกับเรา ทิ้งเราอยู่บ้านคนเดียวทั้งวัน(ยายโทรมาบอกว่า แม่มีปัญหากับที่ทำงาน เราก็คิดว่า โมโหมาจากไหนไม่รู้ทำไมต้องเอามาลงที่เราด้วย แต่อีกมุมหนึ่งก็รู้สึกผิดเหมือนกัน )
หรือโกรธที่เราบ่นน้อง รู้สึกเครียดมาก บ่อยครั้งที่เรากับแม่ทะเลาะกันเพราะน้องเป็นต้นเหตุ ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เรารู้สึกเกลียดน้องไปเลย
น้องพูดจาไม่ดีด่าเราถ้อยคำหยาบต่างๆนาๆ แม่ก็ไม่ดุไม่ว่าอะไรเลย พอเราด่ากลับ น้องร้องไห้ไปฟ้อง แม่ก็มาด่าเรา
ตอนนี้เหมือนเราอยู่คนเดียวลำพังในบ้าน เครียดและกลุ้มใจมาก
ปล. ข้อความยาวมาก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
ทะเลาะกับแม่ เครียดจังTT
แม่ของเรากำลังจะเข้าวัยทอง เหมือนจะอารมณ์ขึ้นๆลงๆจนเราเดาอารมณ์ไม่ถูกแล้ว เหตุเกิดขึ้นเมื่อวาน เรากับแม่นัดกันไปเดินห้างตอนเย็น
เรารออยู่บ้านยายส่วนแม่ก็ไปรับน้องกลับมาก่อน(เราก็ทำความสะอาดบ้านทุกอย่างทำกับข้าวรอ แม่กลับมาจะได้ไม่ต้องทำ เพราะวันเมื่อวันศุกร์ รร เราหยุด) พอมาถึงบ้านแม่ก็หน้าบึ้งๆอยู่แล้ว(ตอนเช้าก่อนออกจากบ้านไม่ได้เป็นแบบนี้)
เราก็ไม่ได้พูดอะไร ไปเรียกน้องมาอาบน้ำเพราะกลัวกลับดึกแล้วน้องจะหนาว (เรากับน้องอายุห่างกัน9ปี) น้องก็ประมาณว่างอแง
ไม่อยากอาบ เราก็จับน้องอาบน้ำจนได้ พอตอนจะแต่งตัวไม่มีกางเกงยีนส์ให้น้อง น้องก็ไม่ยอมใส่เสื้อผ้า เรียกหาแม่ งอแงอะไรก็ไม่รู้
แม่ก็เดินเข้ามาทำหน้าบึ้งๆ จิกหน้าใส่เราอีก เราก็เดินไปบ่นน้องไป ว่าทำไมต้องเรื่องมากแค่กางเกงยีนส์ แม่ก็หันมา ทำหน้าไม่พอใจเรา
ตะโกน "หุยยย!" ใส่ เราก็พูดว่า " แม่ทำไมต้องทำเสียงใส่ด้วย" (น้ำเสียงปรกติ) แม่ก็หยุดมองหน้าเราแบบโกรธมาก
แล้วก็ตะคอกใส่ "ไม่ต้องปงต้องไปแล้ว!!! กลับบ้าน!" (ยายก็ยืนดูอยู่ตรงนั้น) เราก็ไม่พูดอะไรเดินขึ้นไปรอบนรถ แม่ตามมาก็กระแทกประตูปิดใส่
แม่ขับรถทำหน้าบึ้ง จนถึงบ้าน ก่อนจะลงไปเปิดรั้วบ้าน เราก็พูดอีกครั้งว่า "ทำอะไรดีๆให้ไม่เคยได้ดีสักอย่าง" อารมณ์ตอนนั้นคือเรารู้สึก
เสียใจ เสียความรู้สึกมาก ตั้งใจทำอะไรหลายอย่างไว้รอ แล้วแม่ก็มาอารมณ์เสียใส่ ถึงบ้านประมาณ 5โมง เราก็เดินขึ้นห้องนอน
ล็อกประตู ร้องไห้จนตาบวม ไม่ลงมากินข้าว ไม่ออกจากห้อง จน 9โมงเช้าของวันนี้ แม่ออกไปส่งน้องเรียนพิเศษ ตอน9โมง จนตอนนี้ทั้งวันก็ไม่กลับ
เข้าบ้าน ไม่โทรหา ไม่พูดกับเรา ทิ้งเราอยู่บ้านคนเดียวทั้งวัน(ยายโทรมาบอกว่า แม่มีปัญหากับที่ทำงาน เราก็คิดว่า โมโหมาจากไหนไม่รู้ทำไมต้องเอามาลงที่เราด้วย แต่อีกมุมหนึ่งก็รู้สึกผิดเหมือนกัน )
หรือโกรธที่เราบ่นน้อง รู้สึกเครียดมาก บ่อยครั้งที่เรากับแม่ทะเลาะกันเพราะน้องเป็นต้นเหตุ ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เรารู้สึกเกลียดน้องไปเลย
น้องพูดจาไม่ดีด่าเราถ้อยคำหยาบต่างๆนาๆ แม่ก็ไม่ดุไม่ว่าอะไรเลย พอเราด่ากลับ น้องร้องไห้ไปฟ้อง แม่ก็มาด่าเรา
ตอนนี้เหมือนเราอยู่คนเดียวลำพังในบ้าน เครียดและกลุ้มใจมาก
ปล. ข้อความยาวมาก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ