ผมรู้สึกว่าแฟนผมเปลี่ยนไปอ่ะครับ คือแบบอยู่ๆก็เปลี่ยนอ่ะครับ ไม่ใช่แบบค่อยเป็นค่อยไป
จากที่เคยพูดจาจริงใจตอนนี้เหมือนกับพูดไปงั้นๆ แล้วผมก็รู้สึกว่าแฟนผมเขาเริ่มตีตัวออกห่างอ่ะครับ
เวลาผมขออะไรเขาก็ดูเหมือนไม่เติมใจเท่าไหร่ เวลาผมถามอะไรก็ตอบไม่รู้ แล้วแต่ ประมาณนี้อ่ะครับ
ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาจะตอบตรงๆ แรกๆผมก็คิดว่าเขาคงเครียดเรื่องสอบเลยดูอารมณ์เสียแต่นี้จะเป็นเดือน
ละครับที่แฟนผมเป็นแบบนี้ พอผมถามตรงๆว่าเป็นอะไร โกธรอะไร มีอะไรที่อยากพูดมั้ย เขาก็บอก
ไม่มีตลอด การกระทำมันขัดกับคำพูดเขามากเลยครับ ผมก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นเพราะผมที่ไม่ค่อยมีเวลา
อยู่กับเขามากเหมือนเดิม ผมก็เลยไปพูดกับเขาครับ พูดทุกเรื่อง ทุกสิ่งที่ผมรู้สึก พูดจนไม่มีอะไรจะพูดแล้วครับ
แต่มันก็ยังเหมือนเดิม เขายังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนโกธรผมแต่ก็ไม่พูดว่าเพราะอะไร ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
อีกเรื่องคือเพื่อนผมมาบอกผมว่ามีรุ่นน้องมาชอบแฟนผมแต่แฟนผมไม่เล่นด้วย ผมก็โล่งใจนะแต่อด
กังวล อดคิดมากไม่ได้ แล้วพอมาถึงตอนนี้ผมก็บังเอิญซ้อนท้ายเพื่อนไปเห็นแฟนผมนั่งกินข้าวกับคนอื่น
ผมก็ยิ่งคิดมากเข้าไปอีก คนที่แฟนผมไปนั่งกินข้าวด้วยก็เป็นคนที่ผมรู้จัก แต่ร้อยวันพันปีผมไม่เคยเห็นสองคนนี้
สนิทกันหรือคุยกันเลยนะ แล้วไปรู้จักกันตอนไหน แล้วทำไมถึงไปนั่งกินข้าวกันอยู่แค่สองคน ผมถามแฟนผมแล้วนะครับ
ว่าไปนั่งกินข้าวกับใคร เขาบอกแค่แฟน แต่ผมก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
เรายังไม่เลิกกันนะครับแต่เหมือนห่างกันมากกว่า ผมอดคิดมากไม่ได้เลยครับ
กลัวเขาจะหักหลังผม ทุกครั้งที่เราคุยกันผมก็บอกรักเขาตลอด แต่เขาไม่เคยบอกรักผมกลับเลยครับ
ผมเข้าใจนะว่าคำพูดมันไม่สำคัญเท่าการกระทำแต่อย่างน้อยก็บอกรักผมซักนิด ผมจะได้สบายใจ จะได้มั่นใจ
ผมคิดมากเรื่องเขาอ่ะครับ จะอ่านหนังสือก็ไม่รู้เรื่องอีกคิดอยู่เรื่องเดียว ปล่อยวางไม่ได้เลยครับ
มีวิธีไหนมั้ยครับที่จะสามารถทำให้ผมปล่อยวางเรื่องนี้ได้
คิดมากเรื่องแฟน ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ
จากที่เคยพูดจาจริงใจตอนนี้เหมือนกับพูดไปงั้นๆ แล้วผมก็รู้สึกว่าแฟนผมเขาเริ่มตีตัวออกห่างอ่ะครับ
เวลาผมขออะไรเขาก็ดูเหมือนไม่เติมใจเท่าไหร่ เวลาผมถามอะไรก็ตอบไม่รู้ แล้วแต่ ประมาณนี้อ่ะครับ
ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาจะตอบตรงๆ แรกๆผมก็คิดว่าเขาคงเครียดเรื่องสอบเลยดูอารมณ์เสียแต่นี้จะเป็นเดือน
ละครับที่แฟนผมเป็นแบบนี้ พอผมถามตรงๆว่าเป็นอะไร โกธรอะไร มีอะไรที่อยากพูดมั้ย เขาก็บอก
ไม่มีตลอด การกระทำมันขัดกับคำพูดเขามากเลยครับ ผมก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นเพราะผมที่ไม่ค่อยมีเวลา
อยู่กับเขามากเหมือนเดิม ผมก็เลยไปพูดกับเขาครับ พูดทุกเรื่อง ทุกสิ่งที่ผมรู้สึก พูดจนไม่มีอะไรจะพูดแล้วครับ
แต่มันก็ยังเหมือนเดิม เขายังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนโกธรผมแต่ก็ไม่พูดว่าเพราะอะไร ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
อีกเรื่องคือเพื่อนผมมาบอกผมว่ามีรุ่นน้องมาชอบแฟนผมแต่แฟนผมไม่เล่นด้วย ผมก็โล่งใจนะแต่อด
กังวล อดคิดมากไม่ได้ แล้วพอมาถึงตอนนี้ผมก็บังเอิญซ้อนท้ายเพื่อนไปเห็นแฟนผมนั่งกินข้าวกับคนอื่น
ผมก็ยิ่งคิดมากเข้าไปอีก คนที่แฟนผมไปนั่งกินข้าวด้วยก็เป็นคนที่ผมรู้จัก แต่ร้อยวันพันปีผมไม่เคยเห็นสองคนนี้
สนิทกันหรือคุยกันเลยนะ แล้วไปรู้จักกันตอนไหน แล้วทำไมถึงไปนั่งกินข้าวกันอยู่แค่สองคน ผมถามแฟนผมแล้วนะครับ
ว่าไปนั่งกินข้าวกับใคร เขาบอกแค่แฟน แต่ผมก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
เรายังไม่เลิกกันนะครับแต่เหมือนห่างกันมากกว่า ผมอดคิดมากไม่ได้เลยครับ
กลัวเขาจะหักหลังผม ทุกครั้งที่เราคุยกันผมก็บอกรักเขาตลอด แต่เขาไม่เคยบอกรักผมกลับเลยครับ
ผมเข้าใจนะว่าคำพูดมันไม่สำคัญเท่าการกระทำแต่อย่างน้อยก็บอกรักผมซักนิด ผมจะได้สบายใจ จะได้มั่นใจ
ผมคิดมากเรื่องเขาอ่ะครับ จะอ่านหนังสือก็ไม่รู้เรื่องอีกคิดอยู่เรื่องเดียว ปล่อยวางไม่ได้เลยครับ
มีวิธีไหนมั้ยครับที่จะสามารถทำให้ผมปล่อยวางเรื่องนี้ได้