นิ่งแบบนี้ดีหรือไม่?

คืเราเป็นที่ค่อยข้างนิ่ง ต่อสิ่งรอบข้าง เช่นมีคนมาด่าเรา ว่าเรา เราก็เฉยๆ ยืนให้เค้าด่าอะ พอเค้าด่าเสร็จเราก็เกินออกไป ไม่พูดไรทั้งนั้น ความรู้สึกตอนนั้นมันไม่ได้โกรธหรือเกลียด แต่รู้สึกว่า ปล่อยไปเถอะ เรารู้ว่าตัวเราเป็นอย่างไรก็พอแล้วไม่จำเป็นที่คนนอกต้องมารับรู้ แล้วด้วยตวามที่เราสายตาคม ทำให้เวลามองคนเหมือนจิกเค้าแต่เราสายตาปกติค่ะ มองแบบปกติแบบที่มองคนอื่นๆ เพื่อนๆกะคนสนิทจะรู้ดีค่ะว่าเราเป็นยังไง บ้านเราสอนมารยาทผู้ดีกะธรรมะ มาพร้อมๆกันทำให้เรากลายเป็นคนนิ่งแบบนี้ (บ้านเราไม่ได้จนหรือรวยจนเป็นที่รู้จักของใคร แต่มารยาทมันต้องมีในตัวอยู่แล้วค่ะ) จนเพื่อนพูดว่า อย่านิ่งจนคนอื่นเอาเราไปมองไม่ดีนะ เราเลยตอบว่า กูรู้ว่าตัวเองเป็นไง มันจำเป็นหรอที่คนอื่นต้องมารับรู้เริ่องของกูอะ?  แล้วถามว่าเข้าสังคมยากมั้ยเวลาไปเที่ยวหรืองานต่างๆ ตอบเลยว่า ไม่ยากค่ะ เราคุยได้กะทุกคนทั้งผช.และผญ.แต่คุยเท่าที่ควรจะคุย ส่วนใหญ่เราจะตัดบทสนทนาซะเอง เพราะเหมือนมีอะไรมันบอกเราว่า คุยแค่นี้พอแล้ว

เราจะขำำฟรือมีมุมตลกๆเฉพาะกะคนสนิทจริงๆ เพราะบ้างครั้งอยู่กับคนอื่นเราขำไม่ออกเลย #เลยอยากจะถามว่านิ่งแบบนี้ ดีหรือไม่ดียังไง? ควรปรับตัวไงถ้าเจอสังคมที่ใหญ่กว่านี้?