จะคุยต่อไปดีไหม

คือว่าเราคุยกับเพื่อนคนหนึ่งเป็นเพื่อนในห้องเรียนเดียวกันตอนประถมเราคุยกันบ่อย เราสนิทกันมากเราเลยรักมันเลยเเละคิดว่ารักข้างเดียวด้วยพอเรียนจบเราก็เเยกย้ายไปเรียนที่ใหม่ตอนที่ขึ้น ม.1 ซึ่งตอนนั้นเราสอบติดที่โรงเรียรประจำส่วนคนนั้นก็ต้องย้ายไปอยู่นิวซีเเลนดืกับเเม่มันยิ่งห่างกันมากเพราะมันติดต่อกันยากด้วยทั้งระยะทางก็ไกลเวลาก็ไม่ตรงกันมันทำให้รู้ว่าเราคงรักคนคนๆนั้นจริงๆเพราะตลอดเวลาที่ห่างมันไม่เคยลืมเลยนะพยายามหาทางติดต่อเเล้วก็เจอทางเฟสนี่เเหละมันมาเเอดเเล้วก็คุยกันมาเรื่อยๆ ส่วนมากมันก็โทรหามากกว่าบางครั้งมันโทรมาเราก็นอนเพราะเวลาของเรามันไม่ตรงกันนะสิเขาตื่นเราก็นอนเราคุยกันทุกวันๆ คนนั้นก็คอยถาม คอยห่วงเลาไม่สบาย คอยปลอบใจเวลาที่รู้สึกไม่ดี คอยบ่นว่าคิดถึงอยากกลับมาหาตลอดเเต่ก็ไม่เคยกลับมาจนตอนนี้เราเองอยู่ ม.5 กันเเล้วเขาคนนั้นก็ไม่เคยที่จะกลับมาหาเเต่ถึงยังไงเราคุยกันตลอดวันหนึ่งเขาคนนั้นก็บอกว่า "รักเรา" เเต่เขาก็ไม่เคยขอเราเป็นเเฟนเลยทั้งๆ ที่เราสองคนก็ยังไม่มีใครก็เพราะว่ารอ รอเเค่คนเดียว รอเเค่คำพูดเดียวที่อยากให้มันชัดเจนอยากได้ยินกับปาก หรือทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาที่เราเคยคุยกันมาตลอด เคยบอกเป็นห่วงกันอย่างนั้นอย่างนี้ เคยบอกว่าหึงทุกครั้งที่ไปถ่ายรูปกับผู้ชายคนอื่นอยากรู้ที่เขาพูดมามันเป็นความจริงไหมหรือว่าเขาหลอกเราเเค่อยากรู้ไม่อยากคิดไปเองถ้าเขาไม่รู้สึกอะไรเเล้วจะมาให้ความหวังทำไมว่ะเรามันเป็นผู้หญิงนะเว้ยยไม่กล้าถามหรอกนะ เเต่ถ้าไม่รู้สึกอะไรก็เลิกมาให้ความได้เเล้ว อย่าเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นเลย
จะคุยต่อดีไหม