ขอตอบเเบบคนโบราณที่ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ไม่มีตลาด ไม่มีรถ เเละอยู่ห่างจากความเจริญมากๆนะคะ (นานๆทีถึงจะเข้าเมือง อนามัยที่ไกล้สุดน่าจะเดินทางประมาณครึ่งวันด้วยเกวียน)

เรามีความทรงจำเกี่ยวกับตายายสมัยที่ยังเป็นเด็ก ถึงเเม้ว่าจะเป็นระยะเวลาสั้นๆที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น เเต่เราก็ไม่เคยลืมค่ะ

บ้านตายายอยู่ชนบทที่ห่างไกลจากความเจริญมากๆ เเถวนั้นเวลากลางคืนยังได้ยินเสียงสัตว์ป่าร้อง ตายายมีอาชีพทำการเกษตร (ทำเยอะมาก เรียกว่าต้องเกณต์คนเเทบจะทั้งหมู่บ้านมาทำเลยก็ว่าได้)

ทุกปีตายายต้องทำนาให้มีข้าวเหลือพอที่เก็บเอาไว้กินได้ตลอดทั้งปี  เราเก็บข้าวเปลือกที่ได้ไว้ในยุ้งข้าว เวลาจะกิน เราจะตำข้าวด้วยครกกระเดื่อง ฝัดข้าวด้วยกระด้ง เเละเก็บใส่ถังเอาไว้ (ถังไม้) เราจำไม่ได้เเล้วว่า วิธีกันมอดนั้นทำยังไง ส่วนข้าวที่เหลือตายายจะขนเข้าเมืองเพื่อนำไปขาย (นำขึ้นเกวียนไป เเละเดินทางไปเป็นวันค่ะ)

เนื้อหมูเเละเนื้อวัวนั้น นานๆทีเราถึงจะได้กินมัน เพราะชาวบ้านจะล้มมันก็เฉพาะเวลาที่มีงานบวชหรืองานเเต่ง เนื้อที่เหลือยายจะมีวิธีตากเเห้ง เพื่อเก็บเอาไว้กินได้หลายๆวัน

บ้านตายายเรามีสัตว์ที่เลี้ยงไว้หลายชนิดมาก จำได้ว่ามีวัว (เอาไว้เทียมเกวียน) มีควาย (เอาไว้ไถนา) มีไก่ (บ้านเรามีไข่สดๆกินทุกวัน เเละยังได้กินเนื้อไก่อีกด้วย เชือดเองล้วนๆ)

ผู้ชายสมัยโบราณนั้นจะเก่งเรื่องการขึ้นเขาหาสัตว์ป่า เพื่อนำมาประกอบอาหาร (สัตว์ป่าส่วนมากเนื้อจะสาบเเละเหนียว เพราะฉะนั้นเราต้องรู้จักวิธีการปรุง) การขึ้นเขาหาพืชผักป่า อย่างเช่นหน่อไม้ กระเจียว เห็ดเผาะ หรือผักหวานป่า ตาเราก็ทำบ่อย ไปกับผู้ชายหลายๆคน พกปืนยาวขึ้นไปด้วย

ผักต่างๆที่ปลูกเองได้จะมีอยู่รอบบ้าน ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด กระชาย ตำลึง ยอ ขี้เหล็ก เเค กระฐิน บ้านตายายมีผลไม้ทุกชนิดที่ปลูกได้ในเเถบนั้น มีเยอะมากพอที่จะเเบ่งปันกับคนทั้งหมู่บ้าน เวลาอยากกินก็ปีนกันตรงนั้นเลย

งานหาปลาเป็นงานของผู้ชาย ทอดเเห วางไซ ยกยอ ตาเราทำเป็นประจำ ปลาที่ได้มาจะเก็บไว้ในข้อง ไปเเต่ละครั้งยังได้ผักบุ้งเอากลับมาด้วย  เเน่นอนว่ายายเราเก่งเรื่องการจักสารมาก เพราะไม่ว่าจะเป็นไซ ข้อง กระบุง กระด้ง เราเคยเห็นยายนั่งทำกับชาวบ้านเป็นกลุ่มใหญ่  

ทุกวันยายเราจะตื่นตั้งเเต่ก่อนไก่โห่ (ผู้หญิงในบ้านทุกคนต้องตื่น เพื่อมาช่วยกันทำอาหาร) สมัยนั้นหุงข้าวด้วยเตาถ่าน เรียกว่าอะไรไม่รู้หล่ะ เเต่ต้องรินน้ำข้าว (เอาไปให้หมากิน) เเล้วต้องดง  (เเน่นอนว่าได้ถ่านมาจากการเผาเอง) พริกเเกงทุกชนิดเราตำสด (เป็นที่มาของ บ้านไหนไม่มีเสียงตำพริกรัวเเล้วละก็ นั่นหมายถึงผู้หญิงบ้านนั้นเกียจคร้าน ไม่เหมาะที่จะเอามาทำเมีย)

อาหารส่วนมากจะเป็นเเกง (กระทิ) เลียง คั่ว ต้ม เเละยำ ของทอดไม่ค่อยได้กินค่ะ เพราะไม่มีน้ำมัน ถ้าได้กินไข่ทอดนี่สวรรค์เลย (น้ำมันที่ได้จากมันหมู)  ^_^

อาหารเช้าเป็นมื้อที่สำคัญมาก (เพราะต้องทำงานใช้เเรงงาน) มื้อกลางวันจะห่อไปกิน เเละจะทำอีกครั้งก็มื้อเย็น

ของหวานต่างๆส่วนมากจะเป็นขนมไทย เวลาจะกินทีจะเป็นเรื่องใหญ่มาก เพราะต้องเเช่ข้าว โม่เเป้ง คั้นกระทิ เวลาจะทำลอดช่องหรือขนมจีนทีนี่เเม่ครัวจะเยอะมาก ทำเเต่ละครั้งเราจะเเบ่งปันไปทุกครัวเรือน เราจะช่วยกันคนละไม้ละมือ (เสียดายวิชามาก ที่สมัยนั้นเราได้เเต่ดู ไม่เคยได้ลงมือทำเลย) ขนมเบื้อง ขนมครก ขนมบ้าบิ่น ยายเราทำเป็นหมด

สมัยนั้นเงินไม่สำคัญเท่าไหร่ เเต่ก็ยังต้องใช้นะคะ  เงินส่วนมากที่ได้มาก็จากการขนข้าวเข้าเมืองเพื่อนำไปขาย บ้านตายายเราสร้างด้วยไม้สัก (โค่นเอง เลื่อยเอง สร้างเอง (ผู้ชายสมัยนั้นต้องทำงานเหล่านี้เป็น เพราะใครจะสร้างบ้านทีเราจะเกณฑ์คนในหมู่บ้านมาช่วย) ส่วนหลังคาที่เป็นกระเบื้องนั้นได้มาข้าวที่นำไปขาย (เเถบนั้นถ้ามีหลังคามุงกระเบื้องจะหรูมาก ชาวบ้านส่วนมากมุงสังกะสี) คนเเถวนั้นอยู่ร่วมกันด้วยการถ้อยทีถ้อยอาศัย เเลกเปลี่ยนเเละเเบ่งปันค่ะ เราได้เงินมาจากการนำข้าวไปขายในเมืองเท่านั้น เราไม่ซื้อขายกันเอง

ผู้หญิงเเถวนั้นจะเก่งเรื่องการถนอมอาหารมาก ไม่ว่าจะตากเเห้ง ดองเค็ม หรือหมัก การทำอาหารในเเต่ละครั้งมันคือวิชาเเละศิลปะ มันไม่เหมือนกับทุกวันนี้ที่จะทำอะไรก็หาซื้อเอา สมัยนั้นกว่าจะได้เเป้งต้องโม่กันหลายชั่วโมง กระทิก็ต้องขุดเองคั้นเอง (ต้องใช้หนุ่มๆปีนขึ้นไปเก็บให้) บ้านยายเรามีมะพร้าวเเห้งเป็นร้อยๆลูก พันเสาเก็บเอาไว้

ชีวิตเราผ่านความเจริญมาเยอะมาก เเต่เราก็ไม่เคยลืมความทรงจำเหล่านี้ เเละตอนนี้เราก็กำลังย้อนเวลาเริ่มทำเหมือนที่ตายายเคยทำ (ที่อเมริกา) เรามีที่ดินเเละเริ่มทำการเกษตร เเละจะเริ่มมีสัตว์เลี้ยงในเร็ววันนี้ เราเริ่มเดินสวนทางกับความเจริญ อยากที่จะเติมเต็มกับชีวิตในวัยเด็กที่ขาดหายไป เราอาจจะไม่เก่งเหมือนยาย สามีอาจจะไม่ได้เป็นฮีโร่เหมือนตา เเต่เราก็ไกล้เคียงนะ 55+

เจ้าของกระทู้ไม่ต้องตกใจนะคะ เรื่องราวเหล่านี้ผ่านมาเเค่สามสิบกว่าปี เเต่เพราะเราอยู่ห่างไกลจากความเจริญมากๆ เราจึงมีชีวิตเหมือนกับผู้คนเมื่อร้อยปีก่อนค่ะ ความทรงจำที่ทำให้เรายิ้มทุกครั้งที่นึกถึง ความทรงจำที่เป็นตัวอย่างของการอยู่รอด เเละเราอยากจะเดินตามมากที่สุด