ก่อนอื่นขอบอกก่อนเลยว่า เรื่องผีสำหรับเด็กๆ สำหรับเรานั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุดเลย
สมัยนั้นบอกตามตรงเลยว่า ณ ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่าผี คืออะไร? อะไรคือผี? แต่ที่แน่ใจสุดทรีนก็คือมันเป็นอะไรซักอย่างที่น่ากลัวแน่ๆ ซึ่งตอนนั้นบ้านเก่าเราอยู่แถวๆ ย่านพระโขนงในซอยเดียวกับ รพ. แห่งหนึ่ง (ไม่ขอเอ่ยชื่อละกัน)
บ้านตรงเราอยู่มาตั้งแต่จำความได้ ตอนเด็กๆก็เคยได้ยินลุงๆ ป้าแถวนั้นบอกว่า ในซอยบ้านเรามีเปรตนะจะมาจับเด็กที่ชอบเล่นดึกๆ ที่ไม่ยอมกลับบ้าน ณ ตอนนั้นเราไม่สนใจไง คือแบบ…เปรตคืออะไรอ่ะ ไม่รู้จักอ่ะ หนูแบ๊ว (ฮ่าๆ) รู้แต่เพียงว่าเวลาเลิกเล่น เพื่อนที่บ้านของเขาอยู่ตรงข้าม รพ. จะหลับตาปี๋ทุกครั้งแล้วคือวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย ตอนนั้นเราก็งงนะ จะรีบไปไหน ปิดตาทำไม ไม่กลัวสะดุดอะไรแล้วล้มกลิ้งรึ?? ซึ่งสำหรับเรามันไม่มีความรู้สึกที่กลัวเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกครั้งที่มีเสียงรถ รพ. เข้ามา เรากับเพื่อนๆ ชอบวิ่งแล้วก็ปีนดูว่าใครเป็นอะไรซึ่งก็เห็นอยู่เป็นปกติทุกวัน ก็ตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเราเห็นกับตา ไม่ใช่ของลี้ลับ ก็เลยไม่รู้สึกอะไร
แล้วมีอยู่วันหนึ่ง ไปเล่นกันที่บ้านน้าอีกคนบ้านเค้าอยู่ตรงข้ามห้องดับจิตของโรงพยาลนั้น น้าคนนั้นเค้าจะชอบออกมาเดินตรวจดูภายในบ้านเค้า ซึ่งพวกเราก็ออกตามมาด้วย แล้วตอนนั้นน้าเขาก็ดันไปเห็นเงาตะคุ่มๆ อยู่นอกรั้วบ้าน เป็นใส่ชุดสีขาวซีดๆ ด้วยความที่เวลานั้นมันโพล้เพล้ ไม่ได้ดึกอะไรนัก น้าเราก็คงไม่เอะใจก็เลยเลยตะโกนถาม
น้า : ใครอ่ะ มานั่งทำอะไรแถวนี้ไม่กลับบ้าน?
พอน้าพูดจบ สักพักคนที่น้าตะโกนถามไป เค้าเดินแบบลอยๆ (จะบอกว่าไงดี เดินแบบคนหมดแรงอ่ะ) ตรงไปที่ห้องดับจิตของโรงพยาบาลเดินทะลุประตูเหล็กไปเลย! ถามว่าตอนนั้นกลัวไหม? เอาง่ายๆ คือแค่ถามกลับตัวเองว่า เฮ้ย!! เดินไปได้ไง ตาฟาดป่าววะ แต่ยังไม่รู้สึกว่าเป็นผีเลย (ก็เราไม่รู้นี่นา ว่าผีคืออะไร) แต่น้าเราที่ตะโกนถามก็ไม่พูดอะไร พาเราเข้าบ้านเลย
ต่อมาก็เกิดอีกเหตุการณ์นึง เมื่อก่อนบ้านเราเปิดร้านอาหารตามสั่ง ซึ่งก็อยู่ภายในซอยนั้นแหล่ะ แม่ก็จะมีเด็กช่วยงานซึ่งเค้าก็นอนกับเราเหมือนเป็นพี่เลี้ยงไปด้วย พี่เค้าชื่อพี่ อ. (ขอเรียกแบบนี้ละกันเนอะ) พี่เค้าจะชอบเล่าเรื่องผีให้ฟังก่อนนอนทุกคืน แล้วมีอยู่มีคืนนึง พี่เค้าก็เล่าให้ฟัง
พี่ อ. : เนี่ยรู้ป่ะ ทุกวันที่พี่ตื่นมาตอนตี 3 พอใกล้จะถึงตี 4 พี่จะได้ยินเสียงร้องโหยหวน เป็นเสียงผู้หญิง ร้องไห้ขอให้ช่วยทุกวันเลย
เรา : เห้ย จริงดิ น่ากลัวป่ะ พี่ อ.
พี่ อ. : ก็เสียงน่ากลัวนะ แต่พี่ได้ยินทุกวันจนไม่รู้สึกอะไร
เรา : งั้น !! คืนนี้ ปลุกหน่อยดิ อยากรู้ (แหม.. ชอบอยากรู้จริงๆ เลยตู ก็มันอยากรู้อ่ะเนอะ)
แล้วตี 4 พี่ อ. ก็ปลุกเราจริงๆ แล้วไอ้สิ่งที่พี่ อ. เล่าให้ฟัง มันไม่ใช่เรื่องโม้เว้ย มีเสียงจริงๆ! เป็นเสียงร้องของผู้หญิง ที่ร้องโหยหวนดังมาก
“โอ๊ยยยยยย…. ช่วยด้วย ทรมานเหลือเกิน กูอยากกลับบ้าน ทำไมไม่ยอมให้ตูกลับบ้าน โอ๊ย .... ทรมาน”
เรายืนฟังอยู่หน้าร้าน พี่อ. จัดของ เสียงมันชักเยือกเย็นเหลือเกินขนาดที่พี่ อ. อยู่ด้วย เรายังขนลุกขนพอง เราก็เลยไปถามพี่ อ. ว่าเสียงนี้มันมาจากไหน พี่ อ. เองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่เขาสันนิฐานว่า เสียงนี้น่าจะมาจากโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆนี่แหละ เจ้าของเสียงที่ว่า ก็คงเป็นเสียงคนไข้ที่อยากกลับบ้าน แต่หมอยังไม่อนุญาตให้กลับ แต่จริงๆ แล้วคือเสียงของผู้หญิง ที่คนแถวนั้นไม่เคยรู้เลยว่ามาจากไหน มาจากโรงพยาบาลหรือไม่ ก็ไม่เคยมีใครรู้เลย?????
พอมาอีกคืน ซึ่งก็ไม่ได้นานจากครั้งแรกที่เราได้เสียงผู้หญิงคนนั้น ด้วยความที่เราเหนื่อย ก็เลยไม่ได้ลุกมาฟังเสียงร้องละ แต่พี่ อ. ก็เล่าให้ฟังอีกนั้นล่ะ พี่เขาเล่าตอนที่เค้าจัดร้านอยู่ตอนตี 3 อยู่ๆ มีผู้ชาย มาจากไหนไม่รู้ มายืนยิ้มแล้วบอกว่าขอข้าวกินหน่อย ไม่มีเงินซื้อข้าวเลย
พี่ อ. : ได้ๆ ข้าวสุกพอดี รอก่อนนะ เดี๋ยวทอดไข่ให้กิน
ผช : ไม่ต้องทอดหรอก กินไข่ดิบๆ ได้ ตอกมาให้หน่อย
พี่ อ. ยื่นไข่ให้ แต่ด้วยความที่ต้องจัดร้าน พี่เขาก็ไม่ได้หันไปมอง ว่า ผู้ชาย คนนั้นกินยังไงนะ สักพัก ผู้ชาย คนนั้นเอามือมาแตะ และพูดว่า “ขอบใจนะ ที่ให้ข้าวกิน ไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว” ไม่ถึง 2 วิพูดเลยว่า พี่ อ. หันมาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว จะเดินเร็วก็ไม่น่าใช่ เลี้ยวไปในซอยตรงห้องดับจิต ซึ่งห่างจากบ้านเราประมาณ 20 ก้าว เห็นจะได้ก็ไม่น่าจะเร็วขนาดนั้นป่ะ ...
แต่พี่ อ. เป็นคนที่ไม่กลัวผี อยู่แล้ว เพราะแกเจอบ่อย ส่วนเรื่องที่พี่อ. เคยเล่าให้ฟังอีกหลายๆเรื่อง สิ่งที่เคยเจอมาสมัยเด็กๆ เราจำไม่ค่อยได้แล้ว รู้แต่ว่าน่ากลัวมาก (ขนาดตอนนั้นยังไม่รู้ดีนะ ว่าผีคืออะไร)
แต่คือ เรื่องมันไม่ได้จบแค่นั้นไง….
เรามีเรื่องอยากจะถามว่า คุณ เคยได้ยินเสียงใครมาร้องไห้ให้ฟัง ตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่ง ตอนโตแล้วคุณก็ยังได้ยินเสียงนั้น ในเวลาเดิมๆ อยู่ไหม? มันไม่บ่อยนะ แล้วแต่เค้าอยากจะมาให้ได้ยิน ในคืนหนึ่ง ........
To be Continue ..
- เรื่องสยองเกิน 2 บรรทัด -
สมัยนั้นบอกตามตรงเลยว่า ณ ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่าผี คืออะไร? อะไรคือผี? แต่ที่แน่ใจสุดทรีนก็คือมันเป็นอะไรซักอย่างที่น่ากลัวแน่ๆ ซึ่งตอนนั้นบ้านเก่าเราอยู่แถวๆ ย่านพระโขนงในซอยเดียวกับ รพ. แห่งหนึ่ง (ไม่ขอเอ่ยชื่อละกัน)
บ้านตรงเราอยู่มาตั้งแต่จำความได้ ตอนเด็กๆก็เคยได้ยินลุงๆ ป้าแถวนั้นบอกว่า ในซอยบ้านเรามีเปรตนะจะมาจับเด็กที่ชอบเล่นดึกๆ ที่ไม่ยอมกลับบ้าน ณ ตอนนั้นเราไม่สนใจไง คือแบบ…เปรตคืออะไรอ่ะ ไม่รู้จักอ่ะ หนูแบ๊ว (ฮ่าๆ) รู้แต่เพียงว่าเวลาเลิกเล่น เพื่อนที่บ้านของเขาอยู่ตรงข้าม รพ. จะหลับตาปี๋ทุกครั้งแล้วคือวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย ตอนนั้นเราก็งงนะ จะรีบไปไหน ปิดตาทำไม ไม่กลัวสะดุดอะไรแล้วล้มกลิ้งรึ?? ซึ่งสำหรับเรามันไม่มีความรู้สึกที่กลัวเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกครั้งที่มีเสียงรถ รพ. เข้ามา เรากับเพื่อนๆ ชอบวิ่งแล้วก็ปีนดูว่าใครเป็นอะไรซึ่งก็เห็นอยู่เป็นปกติทุกวัน ก็ตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเราเห็นกับตา ไม่ใช่ของลี้ลับ ก็เลยไม่รู้สึกอะไร
แล้วมีอยู่วันหนึ่ง ไปเล่นกันที่บ้านน้าอีกคนบ้านเค้าอยู่ตรงข้ามห้องดับจิตของโรงพยาลนั้น น้าคนนั้นเค้าจะชอบออกมาเดินตรวจดูภายในบ้านเค้า ซึ่งพวกเราก็ออกตามมาด้วย แล้วตอนนั้นน้าเขาก็ดันไปเห็นเงาตะคุ่มๆ อยู่นอกรั้วบ้าน เป็นใส่ชุดสีขาวซีดๆ ด้วยความที่เวลานั้นมันโพล้เพล้ ไม่ได้ดึกอะไรนัก น้าเราก็คงไม่เอะใจก็เลยเลยตะโกนถาม
น้า : ใครอ่ะ มานั่งทำอะไรแถวนี้ไม่กลับบ้าน?
พอน้าพูดจบ สักพักคนที่น้าตะโกนถามไป เค้าเดินแบบลอยๆ (จะบอกว่าไงดี เดินแบบคนหมดแรงอ่ะ) ตรงไปที่ห้องดับจิตของโรงพยาบาลเดินทะลุประตูเหล็กไปเลย! ถามว่าตอนนั้นกลัวไหม? เอาง่ายๆ คือแค่ถามกลับตัวเองว่า เฮ้ย!! เดินไปได้ไง ตาฟาดป่าววะ แต่ยังไม่รู้สึกว่าเป็นผีเลย (ก็เราไม่รู้นี่นา ว่าผีคืออะไร) แต่น้าเราที่ตะโกนถามก็ไม่พูดอะไร พาเราเข้าบ้านเลย
ต่อมาก็เกิดอีกเหตุการณ์นึง เมื่อก่อนบ้านเราเปิดร้านอาหารตามสั่ง ซึ่งก็อยู่ภายในซอยนั้นแหล่ะ แม่ก็จะมีเด็กช่วยงานซึ่งเค้าก็นอนกับเราเหมือนเป็นพี่เลี้ยงไปด้วย พี่เค้าชื่อพี่ อ. (ขอเรียกแบบนี้ละกันเนอะ) พี่เค้าจะชอบเล่าเรื่องผีให้ฟังก่อนนอนทุกคืน แล้วมีอยู่มีคืนนึง พี่เค้าก็เล่าให้ฟัง
พี่ อ. : เนี่ยรู้ป่ะ ทุกวันที่พี่ตื่นมาตอนตี 3 พอใกล้จะถึงตี 4 พี่จะได้ยินเสียงร้องโหยหวน เป็นเสียงผู้หญิง ร้องไห้ขอให้ช่วยทุกวันเลย
เรา : เห้ย จริงดิ น่ากลัวป่ะ พี่ อ.
พี่ อ. : ก็เสียงน่ากลัวนะ แต่พี่ได้ยินทุกวันจนไม่รู้สึกอะไร
เรา : งั้น !! คืนนี้ ปลุกหน่อยดิ อยากรู้ (แหม.. ชอบอยากรู้จริงๆ เลยตู ก็มันอยากรู้อ่ะเนอะ)
แล้วตี 4 พี่ อ. ก็ปลุกเราจริงๆ แล้วไอ้สิ่งที่พี่ อ. เล่าให้ฟัง มันไม่ใช่เรื่องโม้เว้ย มีเสียงจริงๆ! เป็นเสียงร้องของผู้หญิง ที่ร้องโหยหวนดังมาก
“โอ๊ยยยยยย…. ช่วยด้วย ทรมานเหลือเกิน กูอยากกลับบ้าน ทำไมไม่ยอมให้ตูกลับบ้าน โอ๊ย .... ทรมาน”
เรายืนฟังอยู่หน้าร้าน พี่อ. จัดของ เสียงมันชักเยือกเย็นเหลือเกินขนาดที่พี่ อ. อยู่ด้วย เรายังขนลุกขนพอง เราก็เลยไปถามพี่ อ. ว่าเสียงนี้มันมาจากไหน พี่ อ. เองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่เขาสันนิฐานว่า เสียงนี้น่าจะมาจากโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆนี่แหละ เจ้าของเสียงที่ว่า ก็คงเป็นเสียงคนไข้ที่อยากกลับบ้าน แต่หมอยังไม่อนุญาตให้กลับ แต่จริงๆ แล้วคือเสียงของผู้หญิง ที่คนแถวนั้นไม่เคยรู้เลยว่ามาจากไหน มาจากโรงพยาบาลหรือไม่ ก็ไม่เคยมีใครรู้เลย?????
พอมาอีกคืน ซึ่งก็ไม่ได้นานจากครั้งแรกที่เราได้เสียงผู้หญิงคนนั้น ด้วยความที่เราเหนื่อย ก็เลยไม่ได้ลุกมาฟังเสียงร้องละ แต่พี่ อ. ก็เล่าให้ฟังอีกนั้นล่ะ พี่เขาเล่าตอนที่เค้าจัดร้านอยู่ตอนตี 3 อยู่ๆ มีผู้ชาย มาจากไหนไม่รู้ มายืนยิ้มแล้วบอกว่าขอข้าวกินหน่อย ไม่มีเงินซื้อข้าวเลย
พี่ อ. : ได้ๆ ข้าวสุกพอดี รอก่อนนะ เดี๋ยวทอดไข่ให้กิน
ผช : ไม่ต้องทอดหรอก กินไข่ดิบๆ ได้ ตอกมาให้หน่อย
พี่ อ. ยื่นไข่ให้ แต่ด้วยความที่ต้องจัดร้าน พี่เขาก็ไม่ได้หันไปมอง ว่า ผู้ชาย คนนั้นกินยังไงนะ สักพัก ผู้ชาย คนนั้นเอามือมาแตะ และพูดว่า “ขอบใจนะ ที่ให้ข้าวกิน ไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว” ไม่ถึง 2 วิพูดเลยว่า พี่ อ. หันมาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว จะเดินเร็วก็ไม่น่าใช่ เลี้ยวไปในซอยตรงห้องดับจิต ซึ่งห่างจากบ้านเราประมาณ 20 ก้าว เห็นจะได้ก็ไม่น่าจะเร็วขนาดนั้นป่ะ ...
แต่พี่ อ. เป็นคนที่ไม่กลัวผี อยู่แล้ว เพราะแกเจอบ่อย ส่วนเรื่องที่พี่อ. เคยเล่าให้ฟังอีกหลายๆเรื่อง สิ่งที่เคยเจอมาสมัยเด็กๆ เราจำไม่ค่อยได้แล้ว รู้แต่ว่าน่ากลัวมาก (ขนาดตอนนั้นยังไม่รู้ดีนะ ว่าผีคืออะไร)
แต่คือ เรื่องมันไม่ได้จบแค่นั้นไง….
เรามีเรื่องอยากจะถามว่า คุณ เคยได้ยินเสียงใครมาร้องไห้ให้ฟัง ตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่ง ตอนโตแล้วคุณก็ยังได้ยินเสียงนั้น ในเวลาเดิมๆ อยู่ไหม? มันไม่บ่อยนะ แล้วแต่เค้าอยากจะมาให้ได้ยิน ในคืนหนึ่ง ........
To be Continue ..