สวัสดีค่ะเพื่อนๆ พันทิปทุกคน เราติดตามอ่านพันทิปมานาน เข้ามาอ่านปัญหาชีวิตของคนอื่นก็เยอะ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาตั้งกระทู้ระบายเองอย่างนี้เลยค่ะ 555 เรามีเรื่องไม่สบายใจอยากหาที่ระบายจริงๆ เพราะเก็บไว้คนเดียวคงไม่ไหว มันบั่นทอนจิตใจมากค่ะ อย่างน้อยได้หาพื้นที่ระบายคงทำให้ความอึดอัดนี้บรรเทาลงได้บ้าง
ค่อนข้างยาวนะคะ เพราะเราย่อไม่เก่ง ไหนๆ ก็เล่าแล้ว จัดเต็มละกัน ถ้าใครขี้เกียจอาจคงลำบากแย่เลย 555
เราเป็นคนนึงที่กำลังอกหักและรู้สึกผิดหวังในความรักค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าสมัย ม.ปลายเรามีแฟนค่ะ เรารักแฟนคนนี้มากเพราะเป็นรักแรกของเรา เราเรียนหญิงล้วนมาไม่เคยมีแฟน และเราก็ยังเด็กไม่รู้ความรักแบบแฟนต้องทำยังไง จนคนนี้เข้ามาเค้าตรงใจทุกอย่างเลยค่ะ ดีมากจนเราเปิดใจและได้คบกัน เค้าดูแลเราดีมากไม่บกพร่องเลย แต่เค้าเป็นคนคิดมากจริงจังกับความรักและขี้งอนค่ะ เวลาทะเลาะกันเราก็คอยง้อตลอด ไม่ว่าจะผิดหรือถูกก็ง้อตลอดตามใจตลอด บางครั้งก็คิดนะทำไมต้องยอมด้วยก็เราไม่ได้ผิดอะไร แต่ก็ยอมมาตลอดนั่นแหละค่ะ แต่ด้านอื่นเค้าดูแลดีหมดนะ เรารักเค้ามากวันพิเศษวันครบรอบทำของขวัญแฮนด์เมดให้ไม่เคยขาด ทุกเดือน ทุก Anniversary ความรักเป็นสีชมพู
แต่พอเราขึ้นปี 1 เราเรียนคนละที่กันค่ะ ต้องแยกกันห่างกัน เดือนนึงเจอกันนับครั้งได้บางเดือนไม่ได้เจอ และงานก็เยอะมากเลยระหองระแหงกัน แต่ก็ยังรักนะคะ เพราะเค้าเป็นรักแรก เป็นคนที่สอนให้เรารู้จักความรัก เราเป็นคนรักยากค่ะ แต่พอรักแล้วก็รักเลย ยอมหมด บางทีเพื่อนก็บอกว่าเราทนได้ยังไง นั่นสิ ก็คงมีเหตุผลเดียว 55 ต่อค่ะ พอเริ่มระหองระแหงกันเราก็เริ่มหมดแรงง้อ รักแต่หมดแรง ทำไมเราต้องง้อตลอดเลยต้องตามใจตลอดเลย ทำอะไรก็ต้องระวังกลัวเค้าจะคิดมาก บวกกับเค้าก็ระแวงๆ เพราะเราอยู่ไกลกัน ม.ปลายเราค่อนข้างฮอตค่ะ และแฟนเราขี้หึงมาก บอกว่าเราอยู่หญิงล้วนไม่เห็นจะต้องมีเพื่อนผู้ชายเลย บลาๆๆ พอมหาลัยมันไม่ใช่แล้ว เลยเริ่มท้อ ความสัมพันธ์คลุมเครือเราก็อึดอัดใจในความสัมพันธ์ จนเรามาเจอกับผู้ชายคนนึง เค้าเรียนคณะเดียวกับเรา ได้รู้จักกันผ่านเพื่อนคนนึง เจอกันไม่บ่อยแต่พอคุ้นหน้ากัน พอเริ่มรู้จักกันแล้วเค้าก็ขอเบอร์เราเราก็ให้เพราะไม่ได้คิดอะไร เพื่อนของเพื่อน เราเฟรชชี่ก็อยากรู้จักเพื่อนใหม่ แถมเรียนคณะเดียวกันก็ต้องได้รู้จักอยู่ดี เค้าเป็นคนดี มีเสน่ห์ในความขี้เล่นน่ารักของเค้ามากๆ เฟรนลี่ ร่าเริง ยิ้มเก่ง เด็กกิจกรรม เรียนเก่งด้วยค่ะ อยู่ด้วยแล้วมีความสุขดี ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไร จนเทอม 2 เราได้มาเรียนเซคชั่นเดียวกันแบบบังเอิญ โดนแยกจากกลุ่มกันทั้งคู่ เพราะลงทะเบียนไม่ทัน เราเลยมารวมกลุ่มกันจนได้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เค้าเหมือนจะเริ่มจีบเราค่ะ บอกว่ามองเราตั้งแต่รับน้องแล้ว น่ารักดี แต่ไม่กล้าทักเค้าจีบคนไม่เป็น จนมาเข้าทางเพื่อนนี่แหละค่ะ เพื่อนจัดให้ แนะนำให้รู้จัก เราก็รู้สึกดีกับเค้านะ เค้าเอาใจใส่ดีและมีเสน่ห์มากๆ ถ้าให้คะแนนความรู้สึกดีกับเค้าก็ประมาณ 40/100 เพราะเรายังคลุมเครือกับแฟนเก่า ยังไม่เลิกกันเด็ดขาด 100% เค้าก็รู้ตรงจุดนี้ค่ะ แต่เค้าก็รอ ก็จีบต่อไป เรารู้สึกดีแต่ก็รู้สึกผิดด้วย เลยยังไม่ให้ใจเค้าไปมากกว่านี้ แต่ในใจก็คิดว่าเราโชคดีจังมีคนเฟรนลี่มีเสน่ห์อย่างนี้มาจีบ จนเรามาเคลียกับแฟนเหมือนจะต้องเลิกกันค่ะ แต่ทำใจไม่ได้จริงๆ ปรากฎว่าหลังจากนั้น เพื่อนที่จีบเราคนนี้เค้าขอเราเป็นแฟนค่ะ เราก็แบบ ยังไม่พร้อมเลย เพิ่งเลิกกับแฟนตัดใจไม่ได้ ลึกๆ ยังหวังคืนดีกับแฟนเก่าอยู่เลยปฏิเสธเค้าไปก่อน รอก่อนนะยังไม่พร้อม ยังไม่แน่ใจ เรารู้สึกผิดและรู้สึกว่าเห็นแก่ตัวมากค่ะ เพราะกับแฟนเก่าก็ผูกพันกันมากรักแรกของเรา คนนี้ก็เริ่มรู้สึกดี แต่เราก็เลือกปฏิเสธไปก่อนเพื่อจะได้รู้ใจตัวเอง ขอเวลาให้ใจตัวเองได้ทบทวนก่อน หลังจากนั้นไม่กี่เดือน เรามั่นใจแล้วค่ะ กับแฟนเก่าเราคงไปต่อไม่ไหว เพราะเค้าก็เริ่มทำใจได้แล้ว เริ่มมีคนใหม่แล้ว เราเลยตัดใจเด็ดขาด และจะกลับมาหาคนนี้ค่ะ
ตอนแรกก็ดูใจเริ่มเปิดเค้ามากขึ้น ถึงเค้าจะไม่ได้แอคทีฟกับเราเหมือนตอนแรก แต่เค้าก็ตามใจมากค่ะ ใจดีมาก ขี้อ้อน ขี้ง้อมาก ผิดไม่ผิดอ้อนง้อไว้ก่อน มีความสุขดีค่ะ จนเราได้ใจนิสัยด้านมืดเริ่มออก (TT) งี่เง่ามาก ขี้หึงมาก ไม่ลืมหูลืมตา ขี้ประชด เพราะอย่างว่ากับแฟนเก่าเราง้อเค้าตลอด ผิดถูกง้อหมด เหมือนเก็บกด พอเรามาโดนง้อโดนเอาใจก็เหลิงสิคะ หึงกระทั่งเพื่อน งี่เง่าขนาดทะเลาะกันแล้วเก็บของกลับบ้านไม่ยอมเรียน งอนอะไรก็ไม่พูด หน้าบึ้งตึงใส่เค้า เอาแต่ใจสุดในสามโลก มองย้อนกลับไปแล้วบ้ามากค่ะ ทำไปได้ไงยัยโง่ แต่เค้าก็ง้อตลอด อ้อนตลอด จนมากเข้าเค้าคงทนไม่ไหว เอือม แต่กว่าจะถึงตอนนั้นเรารักเค้าไปแล้วค่ะ รักมาก แต่อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปแล้ว เค้าเริ่มปลงเริ่มปล่อยเรา กลับเป็นเราที่เป็นฝ่ายตามง้อเค้าขอให้เค้ากลับมาเหมือนเดิม มารักมาง้อมาเอาใจเหมือนเดิม แต่มันสายไปแล้ว เค้าอิสระแล้วค่ะ ชิว ปล่อยฟรี ไม่ได้จีบเราแล้ว แต่ตัวเค้ากลับมีคนเข้าหาเยอะขึ้นๆ เพราะเค้าเด็กกิจกรรม แถมนิสัยเค้าใครอยู่ด้วยก็มีความสุข ยิ่งโตยิ่งทำกิจกรรมเยอะยิ่งรู้จักคนเยอะ จากเด็กกิจกรรมชมรม,คณะธรรมดาก็เริ่มโตขึ้นเป็นระดับมหาลัย มีหน้ามีตา เค้าก็เริ่มมีคนเข้ามาค่ะ ทำให้เรารู้ว่าเค้าเป็นตกหลุมรักคนง่าย ทำงานหรือกิจกรรมกับใครถ้ารู้สึกว่าคนนี้น่ารักก็จะชอบเค้าไปหมด ชอบทีละคนนะคะ แต่ชอบง่าย ใจง่ายนั่นแหละค่ะ เราก็เจ็บมาก อะไรกันแล้วเราหละ แต่เราก็ทนมาตลอดเพราะเค้าก็ยังคุยกับเราเหมือนเดิมร่าเริงเหมือนเดิม แต่ไม่ได้จีบแล้ว ความรู้สึกเค้าจบแต่ความรู้สึกเราไม่จบค่ะ เรากลับรักเค้ามากขึ้นๆ หวงเค้า หึงเค้า ทั้งที่เราไม่มีสิทธิ์ ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่หึงแล้วชอบตึงไม่พูดด้วย บรรยากาศอึดอัดเค้าคงไม่สบายใจ มันแย่มากๆ ค่ะ เราก็รู้สึกผิดทำไมถึงงี่เง่าอย่างนี้ แต่เราก็อยากให้เค้าง้อเราเหมือนเมื่อก่อน อยากให้เค้ามีแต่เราทั้งที่อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว ก็เป็นอย่างนี้อยู่หลายคนค่ะ นับแล้วจากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ 2-3 ปีก็ประมาณ 4-6 คนค่ะ (เท่าที่พอนึกออกนะคะ อาจจะมีมากกว่านี้) คุยจีบจริงจังบ้าง คุยดูใจบ้าง คุยเรื่อยๆ บ้าง คบกันแล้วแล้วเลิกกันก็มี ตลอดเวลาเราก็รอเค้าตลอด แต่ก็มีคนเข้ามาจีบเรานะ 2-3 ปีมานี่ก็ประมาณ 8-9 คน แล้วแต่บางคนก็เดี๋ยวมาเดี๋ยวหาย ส่วนใหญ่เป็นรุ่นพี่และรุ่นเดียวกัน แต่เราก็คุยตามมารยาท ใครทักมาเราก็ตอบไป แต่เราก็ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษ ไม่เคยไปอ่อยหรือทำท่าอยากรู้จัก เราเป็นคนเฟลนลี่ เข้ากับคนง่าย คุยง่าย แต่ไม่ใจง่ายค่ะ ไม่ใช่ไม่เปิดใจนะแต่ไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึก เรารักคนยาก คนที่ทำให้เรารักได้นี่นับถือเลย
เวลาผ่านมาช่วงนึงตอนปี 3 เหมือนอะไรๆ จะดีขึ้น เราก็ย้ายมาอยู่หอกับคนนี้ค่ะ ใช้ชีวิตด้วยกัน เพราะเราสนิทกันมากบวกกับยังมีรู้สึกดีต่อกันและก็เต็มใจอยู่ด้วยกันทั้งคู่ (แต่ไม่เคยเกินเลยถึงขั้นเสีย virgin นะคะ เราไม่ยอม เค้าก็สุภาพบุรุษค่ะ) ระหว่างนี้ก็สุขบ้างทุกข์บ้าง สุขคือเราปฏิบัติต่อกันเหมือนแฟนเลยค่ะ ง้องแง้ง งอแงใส่กัน อ้อนกัน ไปซื้อของ กินข้าว ดูหนัง ทำอะไรด้วยกันเหมือนแฟนกันเลย ตัวติดกันตลอด คุยได้ทุกเรื่อง คนในคณะคงคิดว่าคบกันแล้วมั้ง 55 แต่ก็ยังคือเพื่อน ทุกข์ก็คือ เค้าก็ยังฟรีค่ะ อิสระ จะคุยกับใครก็ได้ ประหนึ่งว่าถ้าเค้าชอบคนนี้ จะจีบคนนี้ เราเตรียมหัวเน่าได้เลยค่ะ เพราะเค้าไปแน่ๆ แต่นิสัยเดิมเราก็ยังเป็นอยู่ ไอนิสัยงี่เง่าขี้หึงบึ้งตึงแล้วพาลทำให้เสียบรรยากาศนะค่ะ แต่เราก็ภาวนามาตลอดว่าอย่าให้มีใครต้องมาพรากเค้าไปจากเราเลย ซึ่งมันก็ผ่านไปได้ค่ะ คนที่เค้าจีบบางทีก็ไปไม่รอดบ้างหละ อยู่ๆ ก็เลิกคุยบ้างหละ ไม่คลิ้กบ้างหละ เราก็โล่งใจ แต่กว่าจะผ่านไปได้เราเสียใจเสียน้ำตาไปหลายหน เราเหมือนของตายสำหรับเค้าเลย คือยังไงเราก็ไม่ไปไหน ไม่ว่าใครจะคุยจะจีบจะทำดีกับเราขนาดไหนเราก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรมากมาย ในขณะที่เค้าตรงกันข้าม ยังใจง่ายหลงง่ายเหมือนเดิม เคยมีคนนึงเข้ามาจีบเราค่ะ ประมาณคนที่ 7 เรารู้จักกันเพราะเรื่องงาน ตอนแรกก็ไม่อะไร แต่เพื่อนกลุ่มเค้ายุ เชียร์ แล้วเราก็ค่อนข้างจะสนิทกับกลุ่มนั้นเลยรู้จักกันไว ไปไหนด้วยกันบ้างตามโอกาสแต่ไม่เคยไปสองต่อสอง ไปกับกลุ่มเพื่อนตลอดเกือบสิบคน ก็แซวก็เชียร์กันตามประสาอยากให้เพื่อนสมหวัง เค้าชอบเราแน่ค่ะ แต่เค้าแสดงออกไม่เก่ง ขี้อาย เพื่อนต้องดันตลอดแต่ก็น่ารักดี จนเราคิดว่า เออ ถ้าเราจะตัดใจจากคนนั้น เราจะลองให้โอกาสคนนี้แหละ (ตอนนั้นคนที่เราชอบเค้าคุยกับคนอื่นอยู่ค่ะ แต่คงยังไม่ได้ชอบมาก เราเลยพยายามเปิดใจให้คนอื่นบ้าง เราไม่อยากเป็นของตายไปตลอดค่ะ) แต่ระหว่างนี้คนที่เราชอบเค้าก็เหมือนจะแอบหวงเรา คอยถามว่าไปไหน จะกินข้าวด้วยกันรึเปล่า เราก็คิดแบบ เค้าหวงใช่มั้ย เราพอจะมีหวังรึเปล่า เราก็เลยเริ่มห่างจากคนนี้แล้วกลับไปหาคนที่เราชอบค่ะ สงสารคนนี้มาก แต่เราก็ไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ เลยหยุดแค่นี้ สุดท้ายเรากลับมาตายรังและกลับมาอยู่ในวังวนเดิม เจ็บเหมือนเดิมของตายเหมือนเดิม ก็ทนมาตลอด
จนตอนนี้เราใกล้เรียนจบแล้วค่ะ เทอมนี้เทอมสุดท้ายแล้ว นับวันถอยหลังได้เลยเหลือเวลาอีกไม่มาก เพราะเรียนจบแล้วก็ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป อาจจะได้ทำงานคนละที่กันต้องไกลกัน เราเลยคิดว่าจะทำตัวดีๆ ไม่งี่เง่า งอแง ไม่ทำให้เสียบรรยากาศแล้ว ใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด และก็ภาวนาว่าระหว่างนี้อย่าให้มีใครเข้ามาอีกเลย อย่ามาทำให้เราต้องทุกข์ใจอีกเลย ถึงแม้จะไม่สามารถไปไกลได้กว่านี้แล้วแต่ก็ขอให้เราจากกันด้วยดี ก็โอเคนะคะ เค้ายังมีพูดอยู่เลยว่าจบแล้วเราจะย้ายออกเลยหรอ จะคิดถึงเค้ามั้ย เค้าต้องรู้สึกแปลกแน่ๆ เลย เพราะเราไม่อยู่แล้วจะไม่มีเราแล้ว ทุกอาทิตย์เรากลับบ้านถึงเค้าจะอยู่คนเดียวแต่ก็ยังมีของใช้เราอยู่ เค้าบอกว่าหลังสอบเค้าจะกลับบ้านนะ เราจะย้ายเมื่อไหร่ เราก็บอกว่าเรารอปีใหม่ค่อยย้ายออกก็ได้ เราจะกลับบ้านพร้อมเค้าไปเที่ยวบ้านเค้าก่อน (คือเราไปเที่ยวบ้านเค้าบ่อยค่ะ เราก็สนิทกับน้องเค้า และก็มีโอกาสได้คุยกับครอบครัวเค้าบ้าง (ในฐานะเพื่อน) ก็ถือว่ารู้จักกัน) จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว มันเป็นความบังเอิญที่แสนโชคร้ายและเหมือนฟ้าผ่ากลางใจเรา เค้าบังเอิญเจอน้องคนนึงค่ะ เป็นเด็กมอเรานี่แหละ พอรู้จักกันบ้างทาง Facebook แต่ไปบังเอิญเจอกันที่งานงานนึง คงไปปิ้งกันนะค่ะ เดินไปส่งที่ BTS แล้วก็เริ่มคุยทางไลน์ วันนั้นเรารู้แค่ว่าเค้าบังเอิญเจอน้องแล้วไปส่งน้อง แต่เราไม่คิดอะไรเพราะเค้ารู้จักคนเยอะเด็กกิจกรรมคงน้องธรรมดา หลังจากนั้นไม่ถึงอาทิตย์หรือราวๆ อาทิตย์ เค้ามาบอกเราว่าเค้าคิดว่าเค้าจะคบกับน้อง (เค้าบอกเราว่าไปดูหนังกับน้อง เราถามน้องไหน เค้าบอกเดี๋ยวกลับมาเล่า ก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ) เรานี่อึ้งไปเลย พูดไม่ออก ได้แต่ด่าเค้าว่าใจง่าย สัญญาอะไรไว้ไม่เคยทำได้ (เค้าเคยสัญญาว่าไม่ต้องกลัว เค้าจะไม่เปิดใจให้ใครจนกว่าจะทำงาน) เราก็เฮิร์ทหนักเลยค่ะ กินข้าวไม่ลง เหม่อ หมดแรงไปเลย ก่อนหน้าที่จะคบวันนึงเราเจอน้องกับเค้าอยู่ด้วยกันค่ะ เราไปแบบตั้งใจเลยให้รู้ว่ายังมีเราอีกคน แต่เราไม่ได้พูดไม่ได้โวยวายอะไรเลยนะคะ พูดแค่คำเดียวจริงๆ คือให้เค้ากลับไวๆ เพราะเค้าไปเที่ยวกับน้องกลับเกือบเที่ยงคืนทุกวัน เราก็รอเค้าตลอด บางทีก็แกล้งหลับ เรารู้ว่าเราทำงี้เค้าไม่สบายใจแต่เค้าแคร์น้องมากกว่าเพราะเราเป็นแค่เพื่อน บอกน้องว่าเพื่อน พอน้องนั่นเห็นอย่างนั้นก็เลยรู้ว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่ามั้งคะ (คิดเอาเองด้านมืด) ก็เลยตอบตกลงคบเลยค่ะ แสบและร้ายมากๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เค้าเคยขอคบแต่ปฏิเสธไปเพราะอยากให้แน่ใจ มันไวมากแค่อาทิตย์เดียวเอง ขอเล่นตัวหน่อยสิ เอ้ย!! เลยรู้สึกว่าเราพลาดมากแล้วหละคะที่ทำอย่างนั้น
เดี๋ยวมาต่อนะคะ ..
ถ้าต้องอยู่ร่วมห้องกับคนที่เรารัก แต่เค้าไปมีแฟนใหม่แล้ว..
ค่อนข้างยาวนะคะ เพราะเราย่อไม่เก่ง ไหนๆ ก็เล่าแล้ว จัดเต็มละกัน ถ้าใครขี้เกียจอาจคงลำบากแย่เลย 555
เราเป็นคนนึงที่กำลังอกหักและรู้สึกผิดหวังในความรักค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าสมัย ม.ปลายเรามีแฟนค่ะ เรารักแฟนคนนี้มากเพราะเป็นรักแรกของเรา เราเรียนหญิงล้วนมาไม่เคยมีแฟน และเราก็ยังเด็กไม่รู้ความรักแบบแฟนต้องทำยังไง จนคนนี้เข้ามาเค้าตรงใจทุกอย่างเลยค่ะ ดีมากจนเราเปิดใจและได้คบกัน เค้าดูแลเราดีมากไม่บกพร่องเลย แต่เค้าเป็นคนคิดมากจริงจังกับความรักและขี้งอนค่ะ เวลาทะเลาะกันเราก็คอยง้อตลอด ไม่ว่าจะผิดหรือถูกก็ง้อตลอดตามใจตลอด บางครั้งก็คิดนะทำไมต้องยอมด้วยก็เราไม่ได้ผิดอะไร แต่ก็ยอมมาตลอดนั่นแหละค่ะ แต่ด้านอื่นเค้าดูแลดีหมดนะ เรารักเค้ามากวันพิเศษวันครบรอบทำของขวัญแฮนด์เมดให้ไม่เคยขาด ทุกเดือน ทุก Anniversary ความรักเป็นสีชมพู
แต่พอเราขึ้นปี 1 เราเรียนคนละที่กันค่ะ ต้องแยกกันห่างกัน เดือนนึงเจอกันนับครั้งได้บางเดือนไม่ได้เจอ และงานก็เยอะมากเลยระหองระแหงกัน แต่ก็ยังรักนะคะ เพราะเค้าเป็นรักแรก เป็นคนที่สอนให้เรารู้จักความรัก เราเป็นคนรักยากค่ะ แต่พอรักแล้วก็รักเลย ยอมหมด บางทีเพื่อนก็บอกว่าเราทนได้ยังไง นั่นสิ ก็คงมีเหตุผลเดียว 55 ต่อค่ะ พอเริ่มระหองระแหงกันเราก็เริ่มหมดแรงง้อ รักแต่หมดแรง ทำไมเราต้องง้อตลอดเลยต้องตามใจตลอดเลย ทำอะไรก็ต้องระวังกลัวเค้าจะคิดมาก บวกกับเค้าก็ระแวงๆ เพราะเราอยู่ไกลกัน ม.ปลายเราค่อนข้างฮอตค่ะ และแฟนเราขี้หึงมาก บอกว่าเราอยู่หญิงล้วนไม่เห็นจะต้องมีเพื่อนผู้ชายเลย บลาๆๆ พอมหาลัยมันไม่ใช่แล้ว เลยเริ่มท้อ ความสัมพันธ์คลุมเครือเราก็อึดอัดใจในความสัมพันธ์ จนเรามาเจอกับผู้ชายคนนึง เค้าเรียนคณะเดียวกับเรา ได้รู้จักกันผ่านเพื่อนคนนึง เจอกันไม่บ่อยแต่พอคุ้นหน้ากัน พอเริ่มรู้จักกันแล้วเค้าก็ขอเบอร์เราเราก็ให้เพราะไม่ได้คิดอะไร เพื่อนของเพื่อน เราเฟรชชี่ก็อยากรู้จักเพื่อนใหม่ แถมเรียนคณะเดียวกันก็ต้องได้รู้จักอยู่ดี เค้าเป็นคนดี มีเสน่ห์ในความขี้เล่นน่ารักของเค้ามากๆ เฟรนลี่ ร่าเริง ยิ้มเก่ง เด็กกิจกรรม เรียนเก่งด้วยค่ะ อยู่ด้วยแล้วมีความสุขดี ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไร จนเทอม 2 เราได้มาเรียนเซคชั่นเดียวกันแบบบังเอิญ โดนแยกจากกลุ่มกันทั้งคู่ เพราะลงทะเบียนไม่ทัน เราเลยมารวมกลุ่มกันจนได้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เค้าเหมือนจะเริ่มจีบเราค่ะ บอกว่ามองเราตั้งแต่รับน้องแล้ว น่ารักดี แต่ไม่กล้าทักเค้าจีบคนไม่เป็น จนมาเข้าทางเพื่อนนี่แหละค่ะ เพื่อนจัดให้ แนะนำให้รู้จัก เราก็รู้สึกดีกับเค้านะ เค้าเอาใจใส่ดีและมีเสน่ห์มากๆ ถ้าให้คะแนนความรู้สึกดีกับเค้าก็ประมาณ 40/100 เพราะเรายังคลุมเครือกับแฟนเก่า ยังไม่เลิกกันเด็ดขาด 100% เค้าก็รู้ตรงจุดนี้ค่ะ แต่เค้าก็รอ ก็จีบต่อไป เรารู้สึกดีแต่ก็รู้สึกผิดด้วย เลยยังไม่ให้ใจเค้าไปมากกว่านี้ แต่ในใจก็คิดว่าเราโชคดีจังมีคนเฟรนลี่มีเสน่ห์อย่างนี้มาจีบ จนเรามาเคลียกับแฟนเหมือนจะต้องเลิกกันค่ะ แต่ทำใจไม่ได้จริงๆ ปรากฎว่าหลังจากนั้น เพื่อนที่จีบเราคนนี้เค้าขอเราเป็นแฟนค่ะ เราก็แบบ ยังไม่พร้อมเลย เพิ่งเลิกกับแฟนตัดใจไม่ได้ ลึกๆ ยังหวังคืนดีกับแฟนเก่าอยู่เลยปฏิเสธเค้าไปก่อน รอก่อนนะยังไม่พร้อม ยังไม่แน่ใจ เรารู้สึกผิดและรู้สึกว่าเห็นแก่ตัวมากค่ะ เพราะกับแฟนเก่าก็ผูกพันกันมากรักแรกของเรา คนนี้ก็เริ่มรู้สึกดี แต่เราก็เลือกปฏิเสธไปก่อนเพื่อจะได้รู้ใจตัวเอง ขอเวลาให้ใจตัวเองได้ทบทวนก่อน หลังจากนั้นไม่กี่เดือน เรามั่นใจแล้วค่ะ กับแฟนเก่าเราคงไปต่อไม่ไหว เพราะเค้าก็เริ่มทำใจได้แล้ว เริ่มมีคนใหม่แล้ว เราเลยตัดใจเด็ดขาด และจะกลับมาหาคนนี้ค่ะ
ตอนแรกก็ดูใจเริ่มเปิดเค้ามากขึ้น ถึงเค้าจะไม่ได้แอคทีฟกับเราเหมือนตอนแรก แต่เค้าก็ตามใจมากค่ะ ใจดีมาก ขี้อ้อน ขี้ง้อมาก ผิดไม่ผิดอ้อนง้อไว้ก่อน มีความสุขดีค่ะ จนเราได้ใจนิสัยด้านมืดเริ่มออก (TT) งี่เง่ามาก ขี้หึงมาก ไม่ลืมหูลืมตา ขี้ประชด เพราะอย่างว่ากับแฟนเก่าเราง้อเค้าตลอด ผิดถูกง้อหมด เหมือนเก็บกด พอเรามาโดนง้อโดนเอาใจก็เหลิงสิคะ หึงกระทั่งเพื่อน งี่เง่าขนาดทะเลาะกันแล้วเก็บของกลับบ้านไม่ยอมเรียน งอนอะไรก็ไม่พูด หน้าบึ้งตึงใส่เค้า เอาแต่ใจสุดในสามโลก มองย้อนกลับไปแล้วบ้ามากค่ะ ทำไปได้ไงยัยโง่ แต่เค้าก็ง้อตลอด อ้อนตลอด จนมากเข้าเค้าคงทนไม่ไหว เอือม แต่กว่าจะถึงตอนนั้นเรารักเค้าไปแล้วค่ะ รักมาก แต่อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปแล้ว เค้าเริ่มปลงเริ่มปล่อยเรา กลับเป็นเราที่เป็นฝ่ายตามง้อเค้าขอให้เค้ากลับมาเหมือนเดิม มารักมาง้อมาเอาใจเหมือนเดิม แต่มันสายไปแล้ว เค้าอิสระแล้วค่ะ ชิว ปล่อยฟรี ไม่ได้จีบเราแล้ว แต่ตัวเค้ากลับมีคนเข้าหาเยอะขึ้นๆ เพราะเค้าเด็กกิจกรรม แถมนิสัยเค้าใครอยู่ด้วยก็มีความสุข ยิ่งโตยิ่งทำกิจกรรมเยอะยิ่งรู้จักคนเยอะ จากเด็กกิจกรรมชมรม,คณะธรรมดาก็เริ่มโตขึ้นเป็นระดับมหาลัย มีหน้ามีตา เค้าก็เริ่มมีคนเข้ามาค่ะ ทำให้เรารู้ว่าเค้าเป็นตกหลุมรักคนง่าย ทำงานหรือกิจกรรมกับใครถ้ารู้สึกว่าคนนี้น่ารักก็จะชอบเค้าไปหมด ชอบทีละคนนะคะ แต่ชอบง่าย ใจง่ายนั่นแหละค่ะ เราก็เจ็บมาก อะไรกันแล้วเราหละ แต่เราก็ทนมาตลอดเพราะเค้าก็ยังคุยกับเราเหมือนเดิมร่าเริงเหมือนเดิม แต่ไม่ได้จีบแล้ว ความรู้สึกเค้าจบแต่ความรู้สึกเราไม่จบค่ะ เรากลับรักเค้ามากขึ้นๆ หวงเค้า หึงเค้า ทั้งที่เราไม่มีสิทธิ์ ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่หึงแล้วชอบตึงไม่พูดด้วย บรรยากาศอึดอัดเค้าคงไม่สบายใจ มันแย่มากๆ ค่ะ เราก็รู้สึกผิดทำไมถึงงี่เง่าอย่างนี้ แต่เราก็อยากให้เค้าง้อเราเหมือนเมื่อก่อน อยากให้เค้ามีแต่เราทั้งที่อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว ก็เป็นอย่างนี้อยู่หลายคนค่ะ นับแล้วจากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ 2-3 ปีก็ประมาณ 4-6 คนค่ะ (เท่าที่พอนึกออกนะคะ อาจจะมีมากกว่านี้) คุยจีบจริงจังบ้าง คุยดูใจบ้าง คุยเรื่อยๆ บ้าง คบกันแล้วแล้วเลิกกันก็มี ตลอดเวลาเราก็รอเค้าตลอด แต่ก็มีคนเข้ามาจีบเรานะ 2-3 ปีมานี่ก็ประมาณ 8-9 คน แล้วแต่บางคนก็เดี๋ยวมาเดี๋ยวหาย ส่วนใหญ่เป็นรุ่นพี่และรุ่นเดียวกัน แต่เราก็คุยตามมารยาท ใครทักมาเราก็ตอบไป แต่เราก็ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษ ไม่เคยไปอ่อยหรือทำท่าอยากรู้จัก เราเป็นคนเฟลนลี่ เข้ากับคนง่าย คุยง่าย แต่ไม่ใจง่ายค่ะ ไม่ใช่ไม่เปิดใจนะแต่ไม่รู้สึกก็คือไม่รู้สึก เรารักคนยาก คนที่ทำให้เรารักได้นี่นับถือเลย
เวลาผ่านมาช่วงนึงตอนปี 3 เหมือนอะไรๆ จะดีขึ้น เราก็ย้ายมาอยู่หอกับคนนี้ค่ะ ใช้ชีวิตด้วยกัน เพราะเราสนิทกันมากบวกกับยังมีรู้สึกดีต่อกันและก็เต็มใจอยู่ด้วยกันทั้งคู่ (แต่ไม่เคยเกินเลยถึงขั้นเสีย virgin นะคะ เราไม่ยอม เค้าก็สุภาพบุรุษค่ะ) ระหว่างนี้ก็สุขบ้างทุกข์บ้าง สุขคือเราปฏิบัติต่อกันเหมือนแฟนเลยค่ะ ง้องแง้ง งอแงใส่กัน อ้อนกัน ไปซื้อของ กินข้าว ดูหนัง ทำอะไรด้วยกันเหมือนแฟนกันเลย ตัวติดกันตลอด คุยได้ทุกเรื่อง คนในคณะคงคิดว่าคบกันแล้วมั้ง 55 แต่ก็ยังคือเพื่อน ทุกข์ก็คือ เค้าก็ยังฟรีค่ะ อิสระ จะคุยกับใครก็ได้ ประหนึ่งว่าถ้าเค้าชอบคนนี้ จะจีบคนนี้ เราเตรียมหัวเน่าได้เลยค่ะ เพราะเค้าไปแน่ๆ แต่นิสัยเดิมเราก็ยังเป็นอยู่ ไอนิสัยงี่เง่าขี้หึงบึ้งตึงแล้วพาลทำให้เสียบรรยากาศนะค่ะ แต่เราก็ภาวนามาตลอดว่าอย่าให้มีใครต้องมาพรากเค้าไปจากเราเลย ซึ่งมันก็ผ่านไปได้ค่ะ คนที่เค้าจีบบางทีก็ไปไม่รอดบ้างหละ อยู่ๆ ก็เลิกคุยบ้างหละ ไม่คลิ้กบ้างหละ เราก็โล่งใจ แต่กว่าจะผ่านไปได้เราเสียใจเสียน้ำตาไปหลายหน เราเหมือนของตายสำหรับเค้าเลย คือยังไงเราก็ไม่ไปไหน ไม่ว่าใครจะคุยจะจีบจะทำดีกับเราขนาดไหนเราก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรมากมาย ในขณะที่เค้าตรงกันข้าม ยังใจง่ายหลงง่ายเหมือนเดิม เคยมีคนนึงเข้ามาจีบเราค่ะ ประมาณคนที่ 7 เรารู้จักกันเพราะเรื่องงาน ตอนแรกก็ไม่อะไร แต่เพื่อนกลุ่มเค้ายุ เชียร์ แล้วเราก็ค่อนข้างจะสนิทกับกลุ่มนั้นเลยรู้จักกันไว ไปไหนด้วยกันบ้างตามโอกาสแต่ไม่เคยไปสองต่อสอง ไปกับกลุ่มเพื่อนตลอดเกือบสิบคน ก็แซวก็เชียร์กันตามประสาอยากให้เพื่อนสมหวัง เค้าชอบเราแน่ค่ะ แต่เค้าแสดงออกไม่เก่ง ขี้อาย เพื่อนต้องดันตลอดแต่ก็น่ารักดี จนเราคิดว่า เออ ถ้าเราจะตัดใจจากคนนั้น เราจะลองให้โอกาสคนนี้แหละ (ตอนนั้นคนที่เราชอบเค้าคุยกับคนอื่นอยู่ค่ะ แต่คงยังไม่ได้ชอบมาก เราเลยพยายามเปิดใจให้คนอื่นบ้าง เราไม่อยากเป็นของตายไปตลอดค่ะ) แต่ระหว่างนี้คนที่เราชอบเค้าก็เหมือนจะแอบหวงเรา คอยถามว่าไปไหน จะกินข้าวด้วยกันรึเปล่า เราก็คิดแบบ เค้าหวงใช่มั้ย เราพอจะมีหวังรึเปล่า เราก็เลยเริ่มห่างจากคนนี้แล้วกลับไปหาคนที่เราชอบค่ะ สงสารคนนี้มาก แต่เราก็ไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ เลยหยุดแค่นี้ สุดท้ายเรากลับมาตายรังและกลับมาอยู่ในวังวนเดิม เจ็บเหมือนเดิมของตายเหมือนเดิม ก็ทนมาตลอด
จนตอนนี้เราใกล้เรียนจบแล้วค่ะ เทอมนี้เทอมสุดท้ายแล้ว นับวันถอยหลังได้เลยเหลือเวลาอีกไม่มาก เพราะเรียนจบแล้วก็ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป อาจจะได้ทำงานคนละที่กันต้องไกลกัน เราเลยคิดว่าจะทำตัวดีๆ ไม่งี่เง่า งอแง ไม่ทำให้เสียบรรยากาศแล้ว ใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด และก็ภาวนาว่าระหว่างนี้อย่าให้มีใครเข้ามาอีกเลย อย่ามาทำให้เราต้องทุกข์ใจอีกเลย ถึงแม้จะไม่สามารถไปไกลได้กว่านี้แล้วแต่ก็ขอให้เราจากกันด้วยดี ก็โอเคนะคะ เค้ายังมีพูดอยู่เลยว่าจบแล้วเราจะย้ายออกเลยหรอ จะคิดถึงเค้ามั้ย เค้าต้องรู้สึกแปลกแน่ๆ เลย เพราะเราไม่อยู่แล้วจะไม่มีเราแล้ว ทุกอาทิตย์เรากลับบ้านถึงเค้าจะอยู่คนเดียวแต่ก็ยังมีของใช้เราอยู่ เค้าบอกว่าหลังสอบเค้าจะกลับบ้านนะ เราจะย้ายเมื่อไหร่ เราก็บอกว่าเรารอปีใหม่ค่อยย้ายออกก็ได้ เราจะกลับบ้านพร้อมเค้าไปเที่ยวบ้านเค้าก่อน (คือเราไปเที่ยวบ้านเค้าบ่อยค่ะ เราก็สนิทกับน้องเค้า และก็มีโอกาสได้คุยกับครอบครัวเค้าบ้าง (ในฐานะเพื่อน) ก็ถือว่ารู้จักกัน) จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว มันเป็นความบังเอิญที่แสนโชคร้ายและเหมือนฟ้าผ่ากลางใจเรา เค้าบังเอิญเจอน้องคนนึงค่ะ เป็นเด็กมอเรานี่แหละ พอรู้จักกันบ้างทาง Facebook แต่ไปบังเอิญเจอกันที่งานงานนึง คงไปปิ้งกันนะค่ะ เดินไปส่งที่ BTS แล้วก็เริ่มคุยทางไลน์ วันนั้นเรารู้แค่ว่าเค้าบังเอิญเจอน้องแล้วไปส่งน้อง แต่เราไม่คิดอะไรเพราะเค้ารู้จักคนเยอะเด็กกิจกรรมคงน้องธรรมดา หลังจากนั้นไม่ถึงอาทิตย์หรือราวๆ อาทิตย์ เค้ามาบอกเราว่าเค้าคิดว่าเค้าจะคบกับน้อง (เค้าบอกเราว่าไปดูหนังกับน้อง เราถามน้องไหน เค้าบอกเดี๋ยวกลับมาเล่า ก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ) เรานี่อึ้งไปเลย พูดไม่ออก ได้แต่ด่าเค้าว่าใจง่าย สัญญาอะไรไว้ไม่เคยทำได้ (เค้าเคยสัญญาว่าไม่ต้องกลัว เค้าจะไม่เปิดใจให้ใครจนกว่าจะทำงาน) เราก็เฮิร์ทหนักเลยค่ะ กินข้าวไม่ลง เหม่อ หมดแรงไปเลย ก่อนหน้าที่จะคบวันนึงเราเจอน้องกับเค้าอยู่ด้วยกันค่ะ เราไปแบบตั้งใจเลยให้รู้ว่ายังมีเราอีกคน แต่เราไม่ได้พูดไม่ได้โวยวายอะไรเลยนะคะ พูดแค่คำเดียวจริงๆ คือให้เค้ากลับไวๆ เพราะเค้าไปเที่ยวกับน้องกลับเกือบเที่ยงคืนทุกวัน เราก็รอเค้าตลอด บางทีก็แกล้งหลับ เรารู้ว่าเราทำงี้เค้าไม่สบายใจแต่เค้าแคร์น้องมากกว่าเพราะเราเป็นแค่เพื่อน บอกน้องว่าเพื่อน พอน้องนั่นเห็นอย่างนั้นก็เลยรู้ว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่ามั้งคะ (คิดเอาเองด้านมืด) ก็เลยตอบตกลงคบเลยค่ะ แสบและร้ายมากๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เค้าเคยขอคบแต่ปฏิเสธไปเพราะอยากให้แน่ใจ มันไวมากแค่อาทิตย์เดียวเอง ขอเล่นตัวหน่อยสิ เอ้ย!! เลยรู้สึกว่าเราพลาดมากแล้วหละคะที่ทำอย่างนั้น
เดี๋ยวมาต่อนะคะ ..