หลังจากได้ดูหนังเรื่อง Love, Rosie แล้ว บอกเลยว่าหนังเรื่องนี้คือแรงบันดาลใจที่ทำให้กระทู้นี้เกิดขึ้น คือการแอบรักเพื่อน เพียงแต่ตอนจบมันไม่คงไม่เหมือนกับในหนัง แต่เรากำลังพยายามหาตอนจบให้กับเรื่องนี้อยู่
ขอย้อนเวลาไปเมื่อ 6 ปีก่อน ในวันที่เรานอนนิ่งๆอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ตอนนั้นเราเพิ่งผ่าตัด(ใหญ่)มา เพราะเราไม่สบาย สภาพตอนนั้นคือนอนนิ่งๆ กรอกตาไปมา มือขวาเขียนหนังสือได้บ้าง แต่ลายมือไก่เขี่ยมาก เราก็นอนรอให้เพื่อนเรามาเยี่ยม เขาก็มาเยี่ยม แต่วันนั้นเขามาคนเดียว เพราะแฟนเขาติดเรียน เขาหอบหนังสือมาอ่านด้วย เพราะใกล้สอบแล้ว เราก็พยายามชวนเขาคุย เขียนนั่นนี่ถามเขา ก่อกวนเขาไปเรื่อย สักพักน้องชายเราก็มาเยี่ยมพร้อมกับพาเพื่อนมาด้วยอีกคนนึง น้องชายก็แนะนำเพื่อนน้องชาย ส่วนเราก็ไม่ได้แนะนำเพื่อนเราเพราะเราพูดไม่ได้ จากนั้นทั้งเพื่อนและเพื่อนน้องชายก็ขอตัวกลับไป หลังจากที่น้องชายเราไปส่งเพื่อนกลับมาแล้ว น้องก็ถามเราว่า "อ้วนถามว่าผู้ชายที่มาเยี่ยมเจ้เป็นแฟนเจ้เหรอ?" เราก็เขียนถามไปว่า "ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ" "ก็ไม่รู้สิ อ้วนมันดูจากแววตาที่เจ้มองพี่คนนั้น มันเหมือนสายตาที่มองคนที่รัก" พอน้องชายพูดจบแค่นั้นแหละ คิดในใจเลยว่า "ฉันแพ้หัวใจตัวเองแล้ว ทั้งๆที่ห้ามใจตัวเองไว้อย่างนี้ วันนี้ความรักของฉันมันแสดงผ่านสายตา" ที่ใครก็ไม่รู้ดูออก วันนี้คือวันที่ฉันรักเธออย่างเป็นทางการ(สินะ) หึหึ
จากนั้นเราก็ออกจากโรงพยาบาล อยู่บ้านไปวันๆ ไม่ได้ทำอะไร พูดก็ไม่ชัดแต่ก็อยากโทรไปคุยกับเขา เขาก็พยายามฟังเราพูด แม้ว่าจะฟังเราพูดไม่ค่อยรู้เรื่องก็ตาม เขาก็ทนฟัง เพราะรู้ว่าเราอยู่บ้าน เหงา ก็มีบ้างที่เรานั่งรถไปหาหมอที่ขอนแก่น เขาก็ขับรถไปส่ง เพราะเขาแวะไปหาแฟนเขาด้วย บางครั้งเขามีปัญหากับแฟน เขาก็จะปรึกษาเรา ใช่ค่ะ เราเป็นเพื่อนสนิทกัน รู้จักกันตอนเรียน ม.5 เขาเป็นแฟนของเพื่อนเราค่ะ ทำให้มีโอกาสเจอกันบ่อย จากนั้นเขาก็เลิกกับเพื่อนเรา แล้วไปคบอีกคน คนนั้นก็เป็นเพื่อนเราเหมือนกันค่ะ เราก็จะเห็นละว่าเขาทรีตแฟนเขายังไง เขาเป็นผู้ชายที่นิสัยดีมาก (เป็นเพื่อนที่ดีของเราด้วย) และนั่นมันทำให้เราแอบรักเขาค่ะ แย่จัง ทั้งที่ห้ามหัวใจตัวเองไว้แล้วเชียว แต่ไม่ได้หวังให้เขากลับมามองหรือรักเราตอบนะคะ เพราะเราคิดว่าหน้าที่ของเราคือ "ให้รัก" เขาไป เขาจะรับหรือไม่รับ รู้หรือไม่รู้ มันก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ อีกอย่างเรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เราเลยไม่ค่อยหวังอะไรค่ะ แค่อยากยืนในที่ๆที่เคยยืน อยากเป็นเพื่อนคนสำคัญเหมือนในวันเก่าๆ เพราะตอนนี้รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเรามันดูห่างไกลกันมาก ทั้งๆที่เขาก็เหมือนเดิม แต่เป็นเราที่เฟดตัวออกมา เพราะเขามีแฟนใหม่ เมื่อเวลาผ่านไป ต่างคนต่างโตขึ้น อะไรๆก็ทำให้เราห่างกันค่ะ ก็มีเจอกันบ้าง แต่นานๆทีค่ะ จากเคยเจอปีละ 2 ครั้ง ก็เป็นปีละครั้ง 2 ปีครั้ง.. เขาไม่ได้สนใจเราเหมือนเมื่อก่อนนะ เปลี่ยนเบอร์ก็ไม่บอกเราสักคำ เราก็น้อยใจ ร้องไห้บ้าง งี่เง่าอยู่คนเดียว เราไม่คุยกับเขามาเป็นปีๆ เลยล่ะ จนเมื่อสองวันก่อน เราโทรไปหาเขา เพราะเรามีนัดไปหาหมอที่ขอนแก่นสัปดาห์หน้า และกะว่าจะแวะไปเจอเขาสักหน่อย แต่เขาไม่รับปากว่าจะมาเจอเราได้มั้ย? เพราะเขารู้ว่าถ้ารับปากแล้วเขามาไม่ได้ เราต้องเสียใจ แต่สำหรับเรา อยากให้เขา แค่รับปาก แค่รับปากว่าจะมาเจอเรา แม้ว่าวันนั้นอาจจะไม่ได้เจอ ขอแค่เธอรับปาก แค่นั้นพอ เพราะเราทำงานอยู่ต่างจังหวัด ตอนแรกไม่ได้กะไปเจอเขา เราก็จองตั๋วกลับวันอาทิตย์ แต่พอเปลี่ยนใจ อยากเจอเพื่อน ก็เลยซื้อตั๋วใหม่กลับเย็นวันเสาร์ แค่เจอกันแป๊ปเดียว แค่ได้เจอหน้า พูดคุยกันสองสามประโยค และรู้ว่าเธอสบายดี ฉันก็พอใจแล้วล่ะ (ฉันก็ยังแอบรักเธอมากมายเหมือนเดิมหรือนี่ ผ่านมาก็หลายไป ไม่ลดน้อยลงเลย บ้าน่า!! เซ็งตัวเองจัง LOL )
การที่เราโทรไปคุยกับนายวันนั้น ช่วงนี้เลยทำให้เราสับสนว่า ลึกๆแล้วในใจเรายังต้องการอะไร (เฟดตัวออกมาก็นาน) เราเริ่มไม่แน่ใจ(อีกครั้ง)ว่าระหว่างการแอบรักแล้วไม่ได้รับรักตอบ หรือการแอบรักแล้วไม่ได้บอกให้เขารู้ อย่าไหนทำให้เรารู้สึกเจ็บปวดมากกว่ากัน สองสามวันที่ผ่านมาเราคิดเรื่องนี้ตลอดเลย เราต้องหาเหตุผลให้กับความรู้สึกที่เราเป็นอยู่ หากว่าอยากจบความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล และเราก็ได้คำตอบ ว่าเราจะเสียใจมากหากว่าความรักที่เกิดขึ้นตลอดเวลาที่ผ่านมา เราไม่ได้บอกให้เขารับรู้ ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสได้บอก เราจึงตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะเรารู้ว่า หากว่าเรามีเวลาไม่มากพอที่จะบอกให้เขารู้ด้วยตัวเราเอง เราก็จะฝากกระทู้นี้ไปให้เขาอ่าน (ต้องก็อปลิ้งค์แล้วไปฝากเพื่อนอีกคนไว้ค่ะ ว่าตอนที่ฉันไม่อยู่แล้ว ช่วยเอากระทู้นี้ไปให้เขาอ่านด้วย ฮาาาาาา) ใช่ค่ะ เราเคยป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ตอนนี้ผ่านไปได้ 5 ปีแล้วค่ะ กำลังเข้าปีที่ 6 แต่มะเร็งที่เราเป็น น้อยมากที่จะอยู่รอดครบ 5 ปี เราเลยคิดว่า อาจจะภายในปีหรือสองปีนี้ เราคงกลับมาเป็นซ้ำอีกครั้ง และเราคิดว่าเราอาจจะไม่รอด เราแพลนไว้แล้วล่ะว่าก่อนไป เราจะทำอะไรบ้าง หนึ่งในนั้นก็คือการไปบอกเขาว่าที่ผ่านมา เราแอบรักเธอนะ และเราอยากขอโทษที่ความรักของเรามันเกิดขึ้น ทั้งๆที่เราพยายามจะห้ามใจไว้แล้ว เราขอโทษที่เราทำตัวงี่เง่าในบางครั้ง ทั้งๆที่เราเป็นแค่เพื่อนกัน นั่นก็เพราะเหตุผลเดียว..เพราะเราแอบรักนายไง และเรารู้ว่านายก็รู้ว่าเราแอบรักนาย แต่นายก็ทำเป็นเหมือนไม่รู้ และนั่นทำให้เรารักที่นายทำเป็นไม่รู้ว่าเรารัก..
ถ้านับช่วงเวลาที่ความรักของเราเกิดขึ้น ก็น่าจะ 7 หรือ 8 ปีได้ เราไม่เสียใจหรอกที่แอบรักคนอย่างนาย ก็นายเป็นคนดีจริงๆนี่
"I've realized, no matter where you are, or who you're with, I will always, truly, completely love you."
Rosie Dunne. Love, Rosie
เราอยากพูดประโยคนี้ให้นายฟัง เหมือนกับที่โรซี่พูดให้อเล็กซ์ฟัง แม้ตอนจบอาจจะไม่เหมือนกับในหนัง แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยเราก็ได้บอกนายให้รู้..อีกไม่นาน เมื่อวันนั้นมาถึง..ความรักของเราจะไม่สูญเปล่า เพราะเราจะพูดให้นายฟัง และเราไม่ต้องการคำตอบอะไรกลับมา นอกจากหวังแค่ว่า..วันรุ่งขึ้น เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม พูดคุยกันได้เหมือนเดิม
'มีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับความรัก
บ้างสุขสมหวัง บ้างจะร้องไห้
แต่นั่นกลับทำให้ใจเรามีพลัง
จนนานๆไปมันก็กลายเป็นความหลัง
ที่ในทุกครั้ง..เรานึกถึงเมื่อไหร่
ก็ไม่รู้จะขอบคุณมันยังไง'
#ขอบคุณกันและกัน
เพราะนายคือความทรงจำดีๆตลอดทั้งชีวิตของเรา
เรารักที่นายทำเป็นไม่รู้ว่าเรารัก
ขอย้อนเวลาไปเมื่อ 6 ปีก่อน ในวันที่เรานอนนิ่งๆอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ตอนนั้นเราเพิ่งผ่าตัด(ใหญ่)มา เพราะเราไม่สบาย สภาพตอนนั้นคือนอนนิ่งๆ กรอกตาไปมา มือขวาเขียนหนังสือได้บ้าง แต่ลายมือไก่เขี่ยมาก เราก็นอนรอให้เพื่อนเรามาเยี่ยม เขาก็มาเยี่ยม แต่วันนั้นเขามาคนเดียว เพราะแฟนเขาติดเรียน เขาหอบหนังสือมาอ่านด้วย เพราะใกล้สอบแล้ว เราก็พยายามชวนเขาคุย เขียนนั่นนี่ถามเขา ก่อกวนเขาไปเรื่อย สักพักน้องชายเราก็มาเยี่ยมพร้อมกับพาเพื่อนมาด้วยอีกคนนึง น้องชายก็แนะนำเพื่อนน้องชาย ส่วนเราก็ไม่ได้แนะนำเพื่อนเราเพราะเราพูดไม่ได้ จากนั้นทั้งเพื่อนและเพื่อนน้องชายก็ขอตัวกลับไป หลังจากที่น้องชายเราไปส่งเพื่อนกลับมาแล้ว น้องก็ถามเราว่า "อ้วนถามว่าผู้ชายที่มาเยี่ยมเจ้เป็นแฟนเจ้เหรอ?" เราก็เขียนถามไปว่า "ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ" "ก็ไม่รู้สิ อ้วนมันดูจากแววตาที่เจ้มองพี่คนนั้น มันเหมือนสายตาที่มองคนที่รัก" พอน้องชายพูดจบแค่นั้นแหละ คิดในใจเลยว่า "ฉันแพ้หัวใจตัวเองแล้ว ทั้งๆที่ห้ามใจตัวเองไว้อย่างนี้ วันนี้ความรักของฉันมันแสดงผ่านสายตา" ที่ใครก็ไม่รู้ดูออก วันนี้คือวันที่ฉันรักเธออย่างเป็นทางการ(สินะ) หึหึ
จากนั้นเราก็ออกจากโรงพยาบาล อยู่บ้านไปวันๆ ไม่ได้ทำอะไร พูดก็ไม่ชัดแต่ก็อยากโทรไปคุยกับเขา เขาก็พยายามฟังเราพูด แม้ว่าจะฟังเราพูดไม่ค่อยรู้เรื่องก็ตาม เขาก็ทนฟัง เพราะรู้ว่าเราอยู่บ้าน เหงา ก็มีบ้างที่เรานั่งรถไปหาหมอที่ขอนแก่น เขาก็ขับรถไปส่ง เพราะเขาแวะไปหาแฟนเขาด้วย บางครั้งเขามีปัญหากับแฟน เขาก็จะปรึกษาเรา ใช่ค่ะ เราเป็นเพื่อนสนิทกัน รู้จักกันตอนเรียน ม.5 เขาเป็นแฟนของเพื่อนเราค่ะ ทำให้มีโอกาสเจอกันบ่อย จากนั้นเขาก็เลิกกับเพื่อนเรา แล้วไปคบอีกคน คนนั้นก็เป็นเพื่อนเราเหมือนกันค่ะ เราก็จะเห็นละว่าเขาทรีตแฟนเขายังไง เขาเป็นผู้ชายที่นิสัยดีมาก (เป็นเพื่อนที่ดีของเราด้วย) และนั่นมันทำให้เราแอบรักเขาค่ะ แย่จัง ทั้งที่ห้ามหัวใจตัวเองไว้แล้วเชียว แต่ไม่ได้หวังให้เขากลับมามองหรือรักเราตอบนะคะ เพราะเราคิดว่าหน้าที่ของเราคือ "ให้รัก" เขาไป เขาจะรับหรือไม่รับ รู้หรือไม่รู้ มันก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ อีกอย่างเรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เราเลยไม่ค่อยหวังอะไรค่ะ แค่อยากยืนในที่ๆที่เคยยืน อยากเป็นเพื่อนคนสำคัญเหมือนในวันเก่าๆ เพราะตอนนี้รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเรามันดูห่างไกลกันมาก ทั้งๆที่เขาก็เหมือนเดิม แต่เป็นเราที่เฟดตัวออกมา เพราะเขามีแฟนใหม่ เมื่อเวลาผ่านไป ต่างคนต่างโตขึ้น อะไรๆก็ทำให้เราห่างกันค่ะ ก็มีเจอกันบ้าง แต่นานๆทีค่ะ จากเคยเจอปีละ 2 ครั้ง ก็เป็นปีละครั้ง 2 ปีครั้ง.. เขาไม่ได้สนใจเราเหมือนเมื่อก่อนนะ เปลี่ยนเบอร์ก็ไม่บอกเราสักคำ เราก็น้อยใจ ร้องไห้บ้าง งี่เง่าอยู่คนเดียว เราไม่คุยกับเขามาเป็นปีๆ เลยล่ะ จนเมื่อสองวันก่อน เราโทรไปหาเขา เพราะเรามีนัดไปหาหมอที่ขอนแก่นสัปดาห์หน้า และกะว่าจะแวะไปเจอเขาสักหน่อย แต่เขาไม่รับปากว่าจะมาเจอเราได้มั้ย? เพราะเขารู้ว่าถ้ารับปากแล้วเขามาไม่ได้ เราต้องเสียใจ แต่สำหรับเรา อยากให้เขา แค่รับปาก แค่รับปากว่าจะมาเจอเรา แม้ว่าวันนั้นอาจจะไม่ได้เจอ ขอแค่เธอรับปาก แค่นั้นพอ เพราะเราทำงานอยู่ต่างจังหวัด ตอนแรกไม่ได้กะไปเจอเขา เราก็จองตั๋วกลับวันอาทิตย์ แต่พอเปลี่ยนใจ อยากเจอเพื่อน ก็เลยซื้อตั๋วใหม่กลับเย็นวันเสาร์ แค่เจอกันแป๊ปเดียว แค่ได้เจอหน้า พูดคุยกันสองสามประโยค และรู้ว่าเธอสบายดี ฉันก็พอใจแล้วล่ะ (ฉันก็ยังแอบรักเธอมากมายเหมือนเดิมหรือนี่ ผ่านมาก็หลายไป ไม่ลดน้อยลงเลย บ้าน่า!! เซ็งตัวเองจัง LOL )
การที่เราโทรไปคุยกับนายวันนั้น ช่วงนี้เลยทำให้เราสับสนว่า ลึกๆแล้วในใจเรายังต้องการอะไร (เฟดตัวออกมาก็นาน) เราเริ่มไม่แน่ใจ(อีกครั้ง)ว่าระหว่างการแอบรักแล้วไม่ได้รับรักตอบ หรือการแอบรักแล้วไม่ได้บอกให้เขารู้ อย่าไหนทำให้เรารู้สึกเจ็บปวดมากกว่ากัน สองสามวันที่ผ่านมาเราคิดเรื่องนี้ตลอดเลย เราต้องหาเหตุผลให้กับความรู้สึกที่เราเป็นอยู่ หากว่าอยากจบความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวล และเราก็ได้คำตอบ ว่าเราจะเสียใจมากหากว่าความรักที่เกิดขึ้นตลอดเวลาที่ผ่านมา เราไม่ได้บอกให้เขารับรู้ ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาสได้บอก เราจึงตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะเรารู้ว่า หากว่าเรามีเวลาไม่มากพอที่จะบอกให้เขารู้ด้วยตัวเราเอง เราก็จะฝากกระทู้นี้ไปให้เขาอ่าน (ต้องก็อปลิ้งค์แล้วไปฝากเพื่อนอีกคนไว้ค่ะ ว่าตอนที่ฉันไม่อยู่แล้ว ช่วยเอากระทู้นี้ไปให้เขาอ่านด้วย ฮาาาาาา) ใช่ค่ะ เราเคยป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ตอนนี้ผ่านไปได้ 5 ปีแล้วค่ะ กำลังเข้าปีที่ 6 แต่มะเร็งที่เราเป็น น้อยมากที่จะอยู่รอดครบ 5 ปี เราเลยคิดว่า อาจจะภายในปีหรือสองปีนี้ เราคงกลับมาเป็นซ้ำอีกครั้ง และเราคิดว่าเราอาจจะไม่รอด เราแพลนไว้แล้วล่ะว่าก่อนไป เราจะทำอะไรบ้าง หนึ่งในนั้นก็คือการไปบอกเขาว่าที่ผ่านมา เราแอบรักเธอนะ และเราอยากขอโทษที่ความรักของเรามันเกิดขึ้น ทั้งๆที่เราพยายามจะห้ามใจไว้แล้ว เราขอโทษที่เราทำตัวงี่เง่าในบางครั้ง ทั้งๆที่เราเป็นแค่เพื่อนกัน นั่นก็เพราะเหตุผลเดียว..เพราะเราแอบรักนายไง และเรารู้ว่านายก็รู้ว่าเราแอบรักนาย แต่นายก็ทำเป็นเหมือนไม่รู้ และนั่นทำให้เรารักที่นายทำเป็นไม่รู้ว่าเรารัก..
ถ้านับช่วงเวลาที่ความรักของเราเกิดขึ้น ก็น่าจะ 7 หรือ 8 ปีได้ เราไม่เสียใจหรอกที่แอบรักคนอย่างนาย ก็นายเป็นคนดีจริงๆนี่
"I've realized, no matter where you are, or who you're with, I will always, truly, completely love you."
Rosie Dunne. Love, Rosie
เราอยากพูดประโยคนี้ให้นายฟัง เหมือนกับที่โรซี่พูดให้อเล็กซ์ฟัง แม้ตอนจบอาจจะไม่เหมือนกับในหนัง แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยเราก็ได้บอกนายให้รู้..อีกไม่นาน เมื่อวันนั้นมาถึง..ความรักของเราจะไม่สูญเปล่า เพราะเราจะพูดให้นายฟัง และเราไม่ต้องการคำตอบอะไรกลับมา นอกจากหวังแค่ว่า..วันรุ่งขึ้น เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม พูดคุยกันได้เหมือนเดิม
บ้างสุขสมหวัง บ้างจะร้องไห้
แต่นั่นกลับทำให้ใจเรามีพลัง
จนนานๆไปมันก็กลายเป็นความหลัง
ที่ในทุกครั้ง..เรานึกถึงเมื่อไหร่
ก็ไม่รู้จะขอบคุณมันยังไง'
#ขอบคุณกันและกัน
เพราะนายคือความทรงจำดีๆตลอดทั้งชีวิตของเรา