จากที่อ่านกระทู้มาเกี่ยวกับเรื่องการนอกใจ และไม่คิดจะเจอกับตัวเอง
ไม่ใช่เค้านอกใจเรานะคะ แต่เราเป็นสาเหตุของการนอกใจ!!!
เรื่องมีอยู่ว่า....
เราคุยกับเพื่อนคนหนึ่งทางเฟสแชท เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน ยอมรับว่าเป็นคนแอดไปก่อน แรกๆก้อคุยเรื่องเรียน รายงาน คุยกันทุกวันจนกลายเป็นความผูกพัน ซึ่งเราเองก้อรู้สึกดี ตลอดเวลาที่คุยกันเพื่อนๆไม่รู้ค่ะ แอบคุย แอบส่งสายตาหากัน(เพราะกลัวโดนแซวมากๆ) เป็นอย่างนี้มาสักพักหนึ่ง จนวันหนึ่งเราถามเค้าเรื่องแฟนค่ะ เคยส่องเฟสเค้าจะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาคอยโพสรูปหวานๆ ส่งเม้นฝันดีตลอดๆ ก้อคิดว่าคงเป็นคนที่แอบชอบ ด้วยสถานะที่คลุมเครือแรกๆไม่กล้าถามค่ะ กลัวเป็นการก้าวก่าย แต่ด้วยที่เราก้อรู้จักกันขนาดนี้ คุยกันทุกวัน จะไม่มีสิทธิ์รู้เลยหรอ คิดแบบนี้ก้อถามค่ะ ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เค้าอ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ๆ แล้วก้อยอมรับว่ามีแฟนแล้ว เราก้อรู้สึกแปลบๆค่ะ บอกเลยว่าเสียดาย เพราะด้วยที่คุยแล้วเข้าใจกันทุกเรื่อง จากนั้นเราก้อห่างๆค่ะ แต่เค้าก้อตื้อทำเหมือนเดิมทุกอย่างชวนคุยตลอด เราก้อคุยนะคะ คุยกันจนเค้าขอนัดกินข้าว ด้วยความที่เราว่างวันนั้นก้อเลยยอมไปค่ะ บอกตัวเองเสมอว่าเป็นเพื่อนกัน เมื่อเจอกันทุกอย่างก้อผ่านไปได้ด้วยดี แต่ไม่นานด้วยที่คิดว่าเราสองคนกลัวถล่ำลึกเคยมีจังหวะห่างกันค่ะ จำได้ว่าประมาณ 1 อาทิตย์ เราเห็นเค้าออนก้อไม่ทัก เค้าก้อไม่ทักเรา แต่เราก้อมีปัญหาเรื่องส่วนตัว(ขอไม่บอกนะคะ) พอดีโพสขึ้นเฟส ซึ่งในใจไม่ได้เรียกร้องความสนใจ ไม่คิดว่าเค้าจะสนใจด้วยซ้ำ วันนั่นเค้าส่งข้อความว่าเค้าจะช่วย(ขอกบอกก่อน ไม่ใช่เรื่องเงินนะคะ 5555) เราก้อยิ้มๆ รู้สึกเค้าก้อห่วงเรา หลังจากนั้นก้อกลับมาคุยกันเหมือนเดิม ความรู้สึกที่มีให้ค่อยๆมากขึ้น ช่วงนั้นเครียดและคิดมากค่ะ นี่เราทำอะไรอยู่ แต่ความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ก้อทำให้มองข้ามบางสิ่งบางอย่างไป
จนวันวาเลนไทน์แรกของเรา
เค้าส่งของขวัญมาให้เราค่ะ เรารู้สึกดีมาก แต่ดีใจไม่ทันข้ามวัน แฟนเค้าก้อแท็กรูปของขวัญวันวาเลนไทน์ที่ได้จากเค้า เฮ้ยเหมือนกันเลย โมโหค่ะ ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์ได้รับของขวัญนั้น แต่ก้อโมโหและคิดว่าเราเป็นอะไร ทำไมต้องมาในสถานะแบบนี้ วันรุ่งขึ้นเลยขอนัดเคลียร์ค่ะ จะจบทุกอย่าง .......
(ขอมาต่อพรุ่งนี้ นะคะ)
ผิดที่เค้าแย่หรือผิดที่เรายอม
ไม่ใช่เค้านอกใจเรานะคะ แต่เราเป็นสาเหตุของการนอกใจ!!!
เรื่องมีอยู่ว่า....
เราคุยกับเพื่อนคนหนึ่งทางเฟสแชท เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน ยอมรับว่าเป็นคนแอดไปก่อน แรกๆก้อคุยเรื่องเรียน รายงาน คุยกันทุกวันจนกลายเป็นความผูกพัน ซึ่งเราเองก้อรู้สึกดี ตลอดเวลาที่คุยกันเพื่อนๆไม่รู้ค่ะ แอบคุย แอบส่งสายตาหากัน(เพราะกลัวโดนแซวมากๆ) เป็นอย่างนี้มาสักพักหนึ่ง จนวันหนึ่งเราถามเค้าเรื่องแฟนค่ะ เคยส่องเฟสเค้าจะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาคอยโพสรูปหวานๆ ส่งเม้นฝันดีตลอดๆ ก้อคิดว่าคงเป็นคนที่แอบชอบ ด้วยสถานะที่คลุมเครือแรกๆไม่กล้าถามค่ะ กลัวเป็นการก้าวก่าย แต่ด้วยที่เราก้อรู้จักกันขนาดนี้ คุยกันทุกวัน จะไม่มีสิทธิ์รู้เลยหรอ คิดแบบนี้ก้อถามค่ะ ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เค้าอ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ๆ แล้วก้อยอมรับว่ามีแฟนแล้ว เราก้อรู้สึกแปลบๆค่ะ บอกเลยว่าเสียดาย เพราะด้วยที่คุยแล้วเข้าใจกันทุกเรื่อง จากนั้นเราก้อห่างๆค่ะ แต่เค้าก้อตื้อทำเหมือนเดิมทุกอย่างชวนคุยตลอด เราก้อคุยนะคะ คุยกันจนเค้าขอนัดกินข้าว ด้วยความที่เราว่างวันนั้นก้อเลยยอมไปค่ะ บอกตัวเองเสมอว่าเป็นเพื่อนกัน เมื่อเจอกันทุกอย่างก้อผ่านไปได้ด้วยดี แต่ไม่นานด้วยที่คิดว่าเราสองคนกลัวถล่ำลึกเคยมีจังหวะห่างกันค่ะ จำได้ว่าประมาณ 1 อาทิตย์ เราเห็นเค้าออนก้อไม่ทัก เค้าก้อไม่ทักเรา แต่เราก้อมีปัญหาเรื่องส่วนตัว(ขอไม่บอกนะคะ) พอดีโพสขึ้นเฟส ซึ่งในใจไม่ได้เรียกร้องความสนใจ ไม่คิดว่าเค้าจะสนใจด้วยซ้ำ วันนั่นเค้าส่งข้อความว่าเค้าจะช่วย(ขอกบอกก่อน ไม่ใช่เรื่องเงินนะคะ 5555) เราก้อยิ้มๆ รู้สึกเค้าก้อห่วงเรา หลังจากนั้นก้อกลับมาคุยกันเหมือนเดิม ความรู้สึกที่มีให้ค่อยๆมากขึ้น ช่วงนั้นเครียดและคิดมากค่ะ นี่เราทำอะไรอยู่ แต่ความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ก้อทำให้มองข้ามบางสิ่งบางอย่างไป
จนวันวาเลนไทน์แรกของเรา
เค้าส่งของขวัญมาให้เราค่ะ เรารู้สึกดีมาก แต่ดีใจไม่ทันข้ามวัน แฟนเค้าก้อแท็กรูปของขวัญวันวาเลนไทน์ที่ได้จากเค้า เฮ้ยเหมือนกันเลย โมโหค่ะ ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์ได้รับของขวัญนั้น แต่ก้อโมโหและคิดว่าเราเป็นอะไร ทำไมต้องมาในสถานะแบบนี้ วันรุ่งขึ้นเลยขอนัดเคลียร์ค่ะ จะจบทุกอย่าง .......
(ขอมาต่อพรุ่งนี้ นะคะ)