สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเขียนลงเป็นครั้งแรก ถ้าแท็กห้องผิดหรืออะไรยังไงขออภัยด้วยนะคะ ปกติอ่านแต่เรื่องของคนอื่นไม่เคยเขียนเรื่องตัวเอง แต่มาตอนนี้เราไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ ไม่รู้ต้องทำยังไง คือเราทะเลาะกับแม่เรื่องผู้ชายค่ะ แต่เพื่อนๆอย่าเพิ่งด่วนตัดสินนะคะ อ่านเรื่องของเราก่อน
เราเป็นเด็กในกรอบค่ะ เราจะเชื่อฟังที่พ่อแม่บอกมาตลอด หรืออาจจะเรียกว่าสั่งเลยก็ได้ค่ะ ท่านสั่งอะไรเราก็ทำตามมาโดยตลอดอย่างเช่น ห้ามเข้าบ้านเกิน 18.00-19.00 น. ห้ามกินเหล้า ห้ามสูบบุหรี่ ห้ามเที่ยวกลางคืน ห้ามค้างบ้านเพื่อน เพื่อนๆเชื่อไหมคะเราทำตามที่ท่านสั่งหมดเลย แม้กระทั่งสถานที่เรียนเราก็เรียนตามที่ท่านสั่ง ท่านสั่งให้เราเรียนเกี่ยวกับทางสายการแพทย์เราก็เรียน ท่านสั่งให้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้เราก็เข้า (โดยส่วนตัวเราชอบเรียนครูคณิตมากกว่า เราแอดได้ คณะศึกษาศาสตร์ เอกคณิตศาสตร์ มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งแถวบางแสน) เราทำตามที่แม่สั่งทุกอย่าง เรายอมเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบแต่เราก็พยายามเรียนให้ดีที่สุด เพราะเราไม่อยากขัดใจเขา แต่มีอยู่เรื่องเดียวค่ะที่เราทำตามที่แม่บอกไม่ได้ ก็คือเรื่องคนรักนั่นเอง
เราคบกับแฟนตั้งแต่อยู่ ม.6 (ปัจจุบันปี2) เรากับแฟนเรียนอยู่ไกลกันมาก (เรากับแฟนอยู่จังหวัดเดียวกันค่ะ พอเข้ามหาวิทยาลัยก็เลยแยกย้ายกันไปเรียน) แฟนเรียนอยู่ภาคใต้เราเรียนอยู่ภาคกลาง แต่เราก็ยังรักกันดีนะคะ เรื่องของเรื่องคือแม่ไม่ชอบแฟนคนนี้ แม่มีคนที่แม่หาไว้ให้อยู่แล้วแม่อยากให้เราเลิกกับแฟนเรา แม่ทำทุกอย่างทั้งตบตีเรา(เหมือนที่นางร้ายตบตีนางเอกในละครแหละเหมือนทุกอย่าง) ด่าทอสารพัดถึงขั้นจะตัดแม่ลูกเลยค่ะ เราก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่เราก็ยังไม่เลิกกับแฟนนะคะ แม่ก็เลยไปด่าทั้งแฟนและแม่แฟนถึงที่บ้านแฟนเพื่อให้เลิกกับเรา โดยครั้งแรกเมื่อปี 56 แม่เราไปพูดกับแม่แฟนในเชิงที่ว่าเราเสียๆหายๆให้เลิกคบกับเรา(เพื่อนๆคงไม่เชื่อใช่ไหมคะ แต่เรื่องจริงค่ะ แม่แท้ๆใส่ร้ายลูกตัวเองเพื่อให้คนอื่นมองไม่ดี) ครั้งที่สองแม่ไปด่าแม่แฟนว่าทำไมยังปล่อยให้คบกันอยู่ แม่ด่าในเชิงประจานค่ะด่าให้คนอื่นได้ยินและแม่ก็บอกว่าจะแจ้งจับแฟนเราถ้าเรายังคบกันอยู่(แม่แฟนก็ไม่โต้ตอบนะคะแม่แฟนจะเงียบและฟังอย่าเดียวเพราะพ่อเราโทรไปเตือนแม่แฟนก่อนว่าแม่เราจะไปที่บ้านและแม่เราเป็นคนแบบไหน(พ่อเราชอบแฟนเรานะคะเพราะเขาเป็นคนดี)แม่แฟนก็เลยไม่โต้ตอบอะไรค่ะ) เรื่องมันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมาแม่ก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย จนมาวันนี้ อยู่ๆแม่เราก็ถามว่าเรายังติดต่อกับคนนั้น(แฟนเรา)อยู่ไหม เราก็เลยตอบว่าก็มีติดต่อบ้าง(ที่เราตอบเพราะคิดว่าแม่คงปลงแล้ว แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ) แค่แม่ได้ยินคำตอบเรานะคะ แม่ปรี๊ดเลยค่ะ ด่าทอเราแล้วก็โทรไปว่าพ่อด้วย ว่าเราทำให้แม่เสียใจช้ำใจไม่เลิก แม่ช้ำใจเพราะเรามามากแล้วเรื่องผู้ชายคนนี้ ทำไมไม่เลิกกันสักที เราก็เลยงงค่ะแค่เรารักผู้ชายคนหนึ่ง เราขัดคำสั่งเราแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเราให้แม่ช้ำใจขนาดนั้นเลยหรอ เราต่างหากที่ควรช้ำใจไม่ใช่เหรอ
เพื่อนๆคงสงสัยใช่ไหมคะว่าทำไมเราไม่เลิกกับแฟนปัญหาจะได้จบ เราก็ตอบไม่ได้ค่ะ เรื่องของความรักจะเอาเหตุผลอะไรมาตอบได้คะ เราคิดว่าเราคงหาคนแบบเขาไม่ได้แล้ว เพราะเขาเป็นคนดี เขาไม่เคยนอกใจ เขาชอบพูดถึงเรื่องอนาคตบ่อยๆ(เขาชอบแผนครอบครัวค่ะ) เขาให้เกียรติเราเสมอ เขาให้เราทุกอย่าง เขาไม่เคยทำให้เราระแวงเรื่องผู้หญิงถึงแม้เขาจะไปเรียนไกล เขาเสมอต้นเสมอปลาย เขาตั้งใจเรียนซึ่งเขาก็เรียนเก่งมาก สิ่งที่เรามั่นใจในตัวเขาคือ เขายังทำเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนครั้งที่แรกที่เราคบกันตั้งแต่ ปี55-56-57 เขาก็ยังเหมือนเดิม เราก็ยังไม่รู้เลยว่าถ้าเราเลิกกับเขา เราจะไปหาคนที่รักเรามากเท่าเขาได้จากที่ไหน และนี่อาจเป็นเหตุผลที่เราไม่ยอมเลิกกับเขาสักที เพราะมันไม่มีเหตุผลใดเลยที่เราจะเลิกกับเขา นอกจากเหตุผลที่ว่าแม่สั่งให้เลิก
เราเลยอยากถามเพื่อนๆว่า เราผิดมากไหม? เราแย่มากไหม? ที่เราขัดใจแม่ไม่ยอมทำตามที่แม่สั่ง (แต่เรื่องอื่นเราทำตามที่แม่สั่งหมดทุกอย่างนะคะ) มันผิดมากไหมถ้าเรื่องของความรักเราจะเป็นคนเลือกคนรักเอง เพราะยังไงชีวิตก็ยังเป็นของเรา มันเป็นลูกที่แย่มาใช่ไหม? แล้วเราควรทำอย่างไรดี?
เราแย่มากใช่ไหม? กับการที่เราขัดคำสั่ง
เราเป็นเด็กในกรอบค่ะ เราจะเชื่อฟังที่พ่อแม่บอกมาตลอด หรืออาจจะเรียกว่าสั่งเลยก็ได้ค่ะ ท่านสั่งอะไรเราก็ทำตามมาโดยตลอดอย่างเช่น ห้ามเข้าบ้านเกิน 18.00-19.00 น. ห้ามกินเหล้า ห้ามสูบบุหรี่ ห้ามเที่ยวกลางคืน ห้ามค้างบ้านเพื่อน เพื่อนๆเชื่อไหมคะเราทำตามที่ท่านสั่งหมดเลย แม้กระทั่งสถานที่เรียนเราก็เรียนตามที่ท่านสั่ง ท่านสั่งให้เราเรียนเกี่ยวกับทางสายการแพทย์เราก็เรียน ท่านสั่งให้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้เราก็เข้า (โดยส่วนตัวเราชอบเรียนครูคณิตมากกว่า เราแอดได้ คณะศึกษาศาสตร์ เอกคณิตศาสตร์ มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งแถวบางแสน) เราทำตามที่แม่สั่งทุกอย่าง เรายอมเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบแต่เราก็พยายามเรียนให้ดีที่สุด เพราะเราไม่อยากขัดใจเขา แต่มีอยู่เรื่องเดียวค่ะที่เราทำตามที่แม่บอกไม่ได้ ก็คือเรื่องคนรักนั่นเอง
เราคบกับแฟนตั้งแต่อยู่ ม.6 (ปัจจุบันปี2) เรากับแฟนเรียนอยู่ไกลกันมาก (เรากับแฟนอยู่จังหวัดเดียวกันค่ะ พอเข้ามหาวิทยาลัยก็เลยแยกย้ายกันไปเรียน) แฟนเรียนอยู่ภาคใต้เราเรียนอยู่ภาคกลาง แต่เราก็ยังรักกันดีนะคะ เรื่องของเรื่องคือแม่ไม่ชอบแฟนคนนี้ แม่มีคนที่แม่หาไว้ให้อยู่แล้วแม่อยากให้เราเลิกกับแฟนเรา แม่ทำทุกอย่างทั้งตบตีเรา(เหมือนที่นางร้ายตบตีนางเอกในละครแหละเหมือนทุกอย่าง) ด่าทอสารพัดถึงขั้นจะตัดแม่ลูกเลยค่ะ เราก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่เราก็ยังไม่เลิกกับแฟนนะคะ แม่ก็เลยไปด่าทั้งแฟนและแม่แฟนถึงที่บ้านแฟนเพื่อให้เลิกกับเรา โดยครั้งแรกเมื่อปี 56 แม่เราไปพูดกับแม่แฟนในเชิงที่ว่าเราเสียๆหายๆให้เลิกคบกับเรา(เพื่อนๆคงไม่เชื่อใช่ไหมคะ แต่เรื่องจริงค่ะ แม่แท้ๆใส่ร้ายลูกตัวเองเพื่อให้คนอื่นมองไม่ดี) ครั้งที่สองแม่ไปด่าแม่แฟนว่าทำไมยังปล่อยให้คบกันอยู่ แม่ด่าในเชิงประจานค่ะด่าให้คนอื่นได้ยินและแม่ก็บอกว่าจะแจ้งจับแฟนเราถ้าเรายังคบกันอยู่(แม่แฟนก็ไม่โต้ตอบนะคะแม่แฟนจะเงียบและฟังอย่าเดียวเพราะพ่อเราโทรไปเตือนแม่แฟนก่อนว่าแม่เราจะไปที่บ้านและแม่เราเป็นคนแบบไหน(พ่อเราชอบแฟนเรานะคะเพราะเขาเป็นคนดี)แม่แฟนก็เลยไม่โต้ตอบอะไรค่ะ) เรื่องมันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมาแม่ก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย จนมาวันนี้ อยู่ๆแม่เราก็ถามว่าเรายังติดต่อกับคนนั้น(แฟนเรา)อยู่ไหม เราก็เลยตอบว่าก็มีติดต่อบ้าง(ที่เราตอบเพราะคิดว่าแม่คงปลงแล้ว แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ) แค่แม่ได้ยินคำตอบเรานะคะ แม่ปรี๊ดเลยค่ะ ด่าทอเราแล้วก็โทรไปว่าพ่อด้วย ว่าเราทำให้แม่เสียใจช้ำใจไม่เลิก แม่ช้ำใจเพราะเรามามากแล้วเรื่องผู้ชายคนนี้ ทำไมไม่เลิกกันสักที เราก็เลยงงค่ะแค่เรารักผู้ชายคนหนึ่ง เราขัดคำสั่งเราแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเราให้แม่ช้ำใจขนาดนั้นเลยหรอ เราต่างหากที่ควรช้ำใจไม่ใช่เหรอ
เพื่อนๆคงสงสัยใช่ไหมคะว่าทำไมเราไม่เลิกกับแฟนปัญหาจะได้จบ เราก็ตอบไม่ได้ค่ะ เรื่องของความรักจะเอาเหตุผลอะไรมาตอบได้คะ เราคิดว่าเราคงหาคนแบบเขาไม่ได้แล้ว เพราะเขาเป็นคนดี เขาไม่เคยนอกใจ เขาชอบพูดถึงเรื่องอนาคตบ่อยๆ(เขาชอบแผนครอบครัวค่ะ) เขาให้เกียรติเราเสมอ เขาให้เราทุกอย่าง เขาไม่เคยทำให้เราระแวงเรื่องผู้หญิงถึงแม้เขาจะไปเรียนไกล เขาเสมอต้นเสมอปลาย เขาตั้งใจเรียนซึ่งเขาก็เรียนเก่งมาก สิ่งที่เรามั่นใจในตัวเขาคือ เขายังทำเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนครั้งที่แรกที่เราคบกันตั้งแต่ ปี55-56-57 เขาก็ยังเหมือนเดิม เราก็ยังไม่รู้เลยว่าถ้าเราเลิกกับเขา เราจะไปหาคนที่รักเรามากเท่าเขาได้จากที่ไหน และนี่อาจเป็นเหตุผลที่เราไม่ยอมเลิกกับเขาสักที เพราะมันไม่มีเหตุผลใดเลยที่เราจะเลิกกับเขา นอกจากเหตุผลที่ว่าแม่สั่งให้เลิก
เราเลยอยากถามเพื่อนๆว่า เราผิดมากไหม? เราแย่มากไหม? ที่เราขัดใจแม่ไม่ยอมทำตามที่แม่สั่ง (แต่เรื่องอื่นเราทำตามที่แม่สั่งหมดทุกอย่างนะคะ) มันผิดมากไหมถ้าเรื่องของความรักเราจะเป็นคนเลือกคนรักเอง เพราะยังไงชีวิตก็ยังเป็นของเรา มันเป็นลูกที่แย่มาใช่ไหม? แล้วเราควรทำอย่างไรดี?