บอกก่อนว่า ยาวมากนะคะ5555
คือเรากับแฟนคบกันมา3ปีค่ะ แล้วตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาทำหน้าที่แฟนดีค่ะ ร่าเริงสดใสมาก ไม่มีเรื่องผญ. เป็นคนตรงๆ ไม่มีความลับ เป็นคนเปิดเผยกับเราทุกอย่างค่ะ เป็นคนอบอุ่น ชอบดูแล แสดงออกทางความรักดีมากค่ะ ไม่เขินอายเลย มีเท่าไหร่พร้อมให้เราหมด ทำให้เราสบายใจในหลายๆรื่อง แต่ด้วยความที่อยู่ห่างกัน บวกกับเรียนหนักทั้งคู่(แฟนเรียนเภสัช เราเรียนพยบ) แฟนมาหาเราสองเดือนครั้งค่ะ แล้วก็ไม่ค่อยว่างคุยกัน คุยกันยาวๆทีนึงส่วนใหญ่เพราะทะเลาะ ทำให้พักหลังมีปัญหาหนักขึ้นค่ะ
เราเป็นคนใจเย็น เงียบๆ มีอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว ขี้น้อยใจค่ะ แต่คิดก่อนเสมอเวลาจะทำหรือพูดอะไร แฟนเราตรงข้ามค่ะ พูดอะไรไม่คิด หลายครั้งตอนทะเลาะกันแล้วเราไม่ดีขึ้นสักที จากตอนแรกที่เขาถามแบบสนใจแค่เหตุผลกับความจริง ไม่สนใจความรู้สึกเราเลย กลายเป็นยิ่งโมโหแล้วพูดไม่ดีใส่เราค่ะ ไม่มีคำหยาบนะคะ เราไม่พูดคำหยาบใส่กันเลย แต่เขาพูดไม่ดีประมาณว่าโทษเรา ทำให้เราต้องรู้สึกผิด บางทีเอาเรื่องเครียดของเขามาปน แล้วกลายเป็นลงที่เรา จนเรากลายเป็นต้นเหตุของปัญหานั้นไปด้วยก็มีค่ะ
ยอมรับว่าเราน้อยใจเรื่องเล็กน้อยบ่อยค่ะ แต่เราแค่ต้องการคำพูดดีๆ ปลอบใจ ใจเย็นกับเรา และเข้าใจความรู้สึกว่าตอนนั้นเราไม่โอเค แค่นั้นเลยค่ะ แต่พอเขาใจร้อนอยากให้เราหายไวๆ เขาก็พูดประมาณว่า “เธอหายดีเถอะนะ อยากคุยดีๆด้วยแล้ว” แต่ไม่ได้พูดคุยถึงความรู้สึกเราเลยค่ะ พอเรายังไม่ดีขึ้น เขาก็โมโหแล้วเป็นอย่างที่ว่าเลยค่ะ ช่วงปีสองปีแรก ตอนเขาโมโหเขาด่าเราก็มีค่ะ ด่าให้เราเสียหาย ให้เราเป็นคนผิด แล้วเอาเหตุผลมาพูดว่าเขาถูกยังไง เหมือนอยากเอาชนะหน่อยๆค่ะ จนเราบอกมาตลอดว่าอยากให้ปรับตรงนี้ให้หน่อย ปีล่าสุดไม่ค่อยด่าเราแล้วค่ะ แต่ยังใจร้อนแล้วพูดไม่ดีอยู่
จนล่าสุดคืนนั้นทะเลาะกัน ตั้งแต่ตีสามถึงหกโมงเช้า(โทรคุยนะคะ) เขาหงุดหงิดที่เรามองเขาไม่ดี หรือเข้าใจเขาผิด ซึ่งเรารู้นะคะว่าเขาไม่ได้เป็นเป็นนั้น เรารู้ว่าเราเข้าใจผิดค่ะ แต่แค่ครั้งแรกที่ได้ยินมันเสียความรู้สึกไปแล้ว แต่เขาพยายามแก้ต่างให้ตัวเองด้วยเหตุผลอย่างเดียวเลยค่ะ เราแค่อยากได้คำปลอบโยนหน่อย เขายังโมโหอยู่จนเราร้องไห้ค่ะ (แทบทุกครั้งที่ทะเลาะกันมาสามปีเราแทบต้องร้องไห้ตลอดเขาถึงจะหยุด) แล้วก็ขอร้องเขาว่า “เธอใจเย็นๆได้ไหม ช่วยเข้าใจความรู้สึกเค้าหน่อยได้ไหม เค้าเสียใจเค้าแค่อยากให้เธอพูดดีๆกับเค้า เค้าต้องการแค่นั้นเลย” เขาก็ยังหงุดหงิดอยู่ค่ะ เอาเรื่องสอบมาพูดประมาณว่า “จนจะเช้าแล้วเนี่ย พรุ่งนี้ต้องอ่านหนังสือทั้งวันอีก” จนเราไม่ไหวแล้ว เลยบอกว่าเราเหนื่อยมาก เราอยากตาย เพราะช่วงนั้นเราเครียดมากกับหลายๆเรื่อง ที่ก่อนหน้านี้หลายครั้งพอบอกเขาไป เขาก็บอกว่าเขาเครียดเหมือนกัน แล้วกลายเป็นเราไม่ได้เครียดน้อยลงเลยค่ะ /ต่อจากที่บอกว่าอยากตาย เขาก็หยุดค่ะ เริ่มพูดน้อยลง น้ำเสียงเบาลง บอกให้เราใจเย็น แล้วขอโทษเราค่ะ หลังจากนั้นเขาเริ่มพูดดี เริ่มเป็นห่วง
คือเราคิดทบทวนแล้วเราไม่ไหวจริงๆค่ะที่จะเดินต่อไป เลยบอกเลิก เขาก็ยื้อไม่ปล่อยเลยค่ะ จนเราปล่อยให้เขายื้อให้พอ ร้องให้พอ แต่เราก็ยังไม่อยากตัดเขาไป เลยให้โอกาสค่ะ
ว่าถ้าหลังสามเดือนที่เลิกกันไป คิดว่ารักตัวเองพร้อมจะมีเราแล้ว กลับมาหาเราใหม่ได้ แต่ถ้าไม่โอเคอีก เราจะไปจากเขาถาวรค่ะ เขาเป็นคนขี้กังวล แล้วยึดติดกับเรามาก เราไม่อยากให้เขาคิดมาก ไม่อยากทำชีวิตใครพัง เลยบอกแบบนี้ค่ะ เขาก็ตกลง แล้วบอกว่ารักเรามาก แพลนทุกอย่างในอนาคตไว้ว่าต้องเป็นเรา ครอบครัวเราก็รับรู้และยินดีทั้งสองฝ่าย ต่อจากนี้เขาอยากแค่รักเราคนเดียว ไม่อยากรักใครใหม่อีก สัญญากับตัวเองว่าจะกลับมาหาเราแบบที่ดูแลเราได้ดีกว่านี้ จะเป็นคนที่ดีขึ้นกว่านี้เพื่อเราค่ะ
เพราะเขาเคยโดนนอกใจ โดนทำร้ายความรู้สึกมาก่อนค่ะ (ต่อจากนี้เล่าเพิ่มเติมเรื่องความรักของเรากับเขาก่อนมาคบกันค่ะ)
สมัยเรียนเขาเรียนอินเตอร์ตั้งแต่เด็กค่ะ ด้วยความวัฒนธรรมฝั่งนั้นจะเน้นเรื่องสัมพันธ์ทางกายหรือมีเรื่องอย่างว่ามากกว่าเรา หรือแรงกว่ามากค่ะ ที่บอกว่าโดนนอกใจ ไม่ได้คบกันนานเลยค่ะ เหมือนเขาโดนใช้เป็นไม้กันหมาบ้าง หรือโดนขอคบเพราะเบื่อบ้าง บางคนบอกว่าเขาน่าเบื่อแล้วทิ้งไปดื้อๆแบบอีกวันไปควงอีกคนก็มีค่ะ หรือขอคบวันนั้น ตกเย็นมีปาร์ตี้ก็ไปเล่นกับอีกคนต่อหน้าเขาเลยค่ะ แล้วก็โดนเพื่อนแซวว่าเขาน่าเบื่ออะไรประมาณนั้นค่ะ เลยพอเป็นสาเหตุมาว่าเขาคงเข็ดกับความรัก แล้วพอเจอเรา ได้รู้จัก ได้คุยก็รู้สึกดี จนคบกันมาถึงตอนนั้น จนเลิกกัน เขาถึงไม่อยากเจอใครแล้วค่ะ
ส่วนเรา เราโตมากับรร.ไทยปกติเลยค่ะ แต่เป็นรรเอกชน เจอคนหลายแบบค่ะ เราเคยมีแฟนที่คบจริงจังมาตลอด บางคน1ปี บางคน2ปีค่ะ คิดว่าสำหรับเรานานอยู่ค่ะในวัยเรียน (บางคนหลักไม่กี่เดือนก็มีค่ะ) ทั้งรุ่นพี่ รุ่นเดียวกัน แต่เลิกกันเพราะเหตุผลที่ดี จบกันด้วยดีทุกคนค่ะ
จนมาเจอเขา เราก็เปิดใจค่ะ แล้วก็คิดว่าคนนี้คบจริงจังได้ เรื่องราวทั้งหมดตลอด3ปี ก็เป็นตามที่เล่ามาเลยค่ะ
สุดท้ายแล้วอยากถามว่าเราทำถูกไหมคะ เรายังไม่ได้ทำอะไร หรือทำอะไรเกินไปรึเปล่า ตอนนี้ก็อยากคุยกับเขาเหมือนทุกวันค่ะ แต่ก็กลัวต้องมานั่งเสียใจแบบเดิมอีก เลยอยากรอให้เขาพร้อมก่อนค่ะ
อยากรู้ตรงไหนเพิ่มเติมถามได้นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะที่อ่านมาถึงตอนนี้🥹
คบกับแฟนมา3ปี ตัดสินใจเลิกแบบนี้โอเคไหมคะ
คือเรากับแฟนคบกันมา3ปีค่ะ แล้วตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาทำหน้าที่แฟนดีค่ะ ร่าเริงสดใสมาก ไม่มีเรื่องผญ. เป็นคนตรงๆ ไม่มีความลับ เป็นคนเปิดเผยกับเราทุกอย่างค่ะ เป็นคนอบอุ่น ชอบดูแล แสดงออกทางความรักดีมากค่ะ ไม่เขินอายเลย มีเท่าไหร่พร้อมให้เราหมด ทำให้เราสบายใจในหลายๆรื่อง แต่ด้วยความที่อยู่ห่างกัน บวกกับเรียนหนักทั้งคู่(แฟนเรียนเภสัช เราเรียนพยบ) แฟนมาหาเราสองเดือนครั้งค่ะ แล้วก็ไม่ค่อยว่างคุยกัน คุยกันยาวๆทีนึงส่วนใหญ่เพราะทะเลาะ ทำให้พักหลังมีปัญหาหนักขึ้นค่ะ
เราเป็นคนใจเย็น เงียบๆ มีอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว ขี้น้อยใจค่ะ แต่คิดก่อนเสมอเวลาจะทำหรือพูดอะไร แฟนเราตรงข้ามค่ะ พูดอะไรไม่คิด หลายครั้งตอนทะเลาะกันแล้วเราไม่ดีขึ้นสักที จากตอนแรกที่เขาถามแบบสนใจแค่เหตุผลกับความจริง ไม่สนใจความรู้สึกเราเลย กลายเป็นยิ่งโมโหแล้วพูดไม่ดีใส่เราค่ะ ไม่มีคำหยาบนะคะ เราไม่พูดคำหยาบใส่กันเลย แต่เขาพูดไม่ดีประมาณว่าโทษเรา ทำให้เราต้องรู้สึกผิด บางทีเอาเรื่องเครียดของเขามาปน แล้วกลายเป็นลงที่เรา จนเรากลายเป็นต้นเหตุของปัญหานั้นไปด้วยก็มีค่ะ
ยอมรับว่าเราน้อยใจเรื่องเล็กน้อยบ่อยค่ะ แต่เราแค่ต้องการคำพูดดีๆ ปลอบใจ ใจเย็นกับเรา และเข้าใจความรู้สึกว่าตอนนั้นเราไม่โอเค แค่นั้นเลยค่ะ แต่พอเขาใจร้อนอยากให้เราหายไวๆ เขาก็พูดประมาณว่า “เธอหายดีเถอะนะ อยากคุยดีๆด้วยแล้ว” แต่ไม่ได้พูดคุยถึงความรู้สึกเราเลยค่ะ พอเรายังไม่ดีขึ้น เขาก็โมโหแล้วเป็นอย่างที่ว่าเลยค่ะ ช่วงปีสองปีแรก ตอนเขาโมโหเขาด่าเราก็มีค่ะ ด่าให้เราเสียหาย ให้เราเป็นคนผิด แล้วเอาเหตุผลมาพูดว่าเขาถูกยังไง เหมือนอยากเอาชนะหน่อยๆค่ะ จนเราบอกมาตลอดว่าอยากให้ปรับตรงนี้ให้หน่อย ปีล่าสุดไม่ค่อยด่าเราแล้วค่ะ แต่ยังใจร้อนแล้วพูดไม่ดีอยู่
จนล่าสุดคืนนั้นทะเลาะกัน ตั้งแต่ตีสามถึงหกโมงเช้า(โทรคุยนะคะ) เขาหงุดหงิดที่เรามองเขาไม่ดี หรือเข้าใจเขาผิด ซึ่งเรารู้นะคะว่าเขาไม่ได้เป็นเป็นนั้น เรารู้ว่าเราเข้าใจผิดค่ะ แต่แค่ครั้งแรกที่ได้ยินมันเสียความรู้สึกไปแล้ว แต่เขาพยายามแก้ต่างให้ตัวเองด้วยเหตุผลอย่างเดียวเลยค่ะ เราแค่อยากได้คำปลอบโยนหน่อย เขายังโมโหอยู่จนเราร้องไห้ค่ะ (แทบทุกครั้งที่ทะเลาะกันมาสามปีเราแทบต้องร้องไห้ตลอดเขาถึงจะหยุด) แล้วก็ขอร้องเขาว่า “เธอใจเย็นๆได้ไหม ช่วยเข้าใจความรู้สึกเค้าหน่อยได้ไหม เค้าเสียใจเค้าแค่อยากให้เธอพูดดีๆกับเค้า เค้าต้องการแค่นั้นเลย” เขาก็ยังหงุดหงิดอยู่ค่ะ เอาเรื่องสอบมาพูดประมาณว่า “จนจะเช้าแล้วเนี่ย พรุ่งนี้ต้องอ่านหนังสือทั้งวันอีก” จนเราไม่ไหวแล้ว เลยบอกว่าเราเหนื่อยมาก เราอยากตาย เพราะช่วงนั้นเราเครียดมากกับหลายๆเรื่อง ที่ก่อนหน้านี้หลายครั้งพอบอกเขาไป เขาก็บอกว่าเขาเครียดเหมือนกัน แล้วกลายเป็นเราไม่ได้เครียดน้อยลงเลยค่ะ /ต่อจากที่บอกว่าอยากตาย เขาก็หยุดค่ะ เริ่มพูดน้อยลง น้ำเสียงเบาลง บอกให้เราใจเย็น แล้วขอโทษเราค่ะ หลังจากนั้นเขาเริ่มพูดดี เริ่มเป็นห่วง
คือเราคิดทบทวนแล้วเราไม่ไหวจริงๆค่ะที่จะเดินต่อไป เลยบอกเลิก เขาก็ยื้อไม่ปล่อยเลยค่ะ จนเราปล่อยให้เขายื้อให้พอ ร้องให้พอ แต่เราก็ยังไม่อยากตัดเขาไป เลยให้โอกาสค่ะ
ว่าถ้าหลังสามเดือนที่เลิกกันไป คิดว่ารักตัวเองพร้อมจะมีเราแล้ว กลับมาหาเราใหม่ได้ แต่ถ้าไม่โอเคอีก เราจะไปจากเขาถาวรค่ะ เขาเป็นคนขี้กังวล แล้วยึดติดกับเรามาก เราไม่อยากให้เขาคิดมาก ไม่อยากทำชีวิตใครพัง เลยบอกแบบนี้ค่ะ เขาก็ตกลง แล้วบอกว่ารักเรามาก แพลนทุกอย่างในอนาคตไว้ว่าต้องเป็นเรา ครอบครัวเราก็รับรู้และยินดีทั้งสองฝ่าย ต่อจากนี้เขาอยากแค่รักเราคนเดียว ไม่อยากรักใครใหม่อีก สัญญากับตัวเองว่าจะกลับมาหาเราแบบที่ดูแลเราได้ดีกว่านี้ จะเป็นคนที่ดีขึ้นกว่านี้เพื่อเราค่ะ
เพราะเขาเคยโดนนอกใจ โดนทำร้ายความรู้สึกมาก่อนค่ะ (ต่อจากนี้เล่าเพิ่มเติมเรื่องความรักของเรากับเขาก่อนมาคบกันค่ะ)
สมัยเรียนเขาเรียนอินเตอร์ตั้งแต่เด็กค่ะ ด้วยความวัฒนธรรมฝั่งนั้นจะเน้นเรื่องสัมพันธ์ทางกายหรือมีเรื่องอย่างว่ามากกว่าเรา หรือแรงกว่ามากค่ะ ที่บอกว่าโดนนอกใจ ไม่ได้คบกันนานเลยค่ะ เหมือนเขาโดนใช้เป็นไม้กันหมาบ้าง หรือโดนขอคบเพราะเบื่อบ้าง บางคนบอกว่าเขาน่าเบื่อแล้วทิ้งไปดื้อๆแบบอีกวันไปควงอีกคนก็มีค่ะ หรือขอคบวันนั้น ตกเย็นมีปาร์ตี้ก็ไปเล่นกับอีกคนต่อหน้าเขาเลยค่ะ แล้วก็โดนเพื่อนแซวว่าเขาน่าเบื่ออะไรประมาณนั้นค่ะ เลยพอเป็นสาเหตุมาว่าเขาคงเข็ดกับความรัก แล้วพอเจอเรา ได้รู้จัก ได้คุยก็รู้สึกดี จนคบกันมาถึงตอนนั้น จนเลิกกัน เขาถึงไม่อยากเจอใครแล้วค่ะ
ส่วนเรา เราโตมากับรร.ไทยปกติเลยค่ะ แต่เป็นรรเอกชน เจอคนหลายแบบค่ะ เราเคยมีแฟนที่คบจริงจังมาตลอด บางคน1ปี บางคน2ปีค่ะ คิดว่าสำหรับเรานานอยู่ค่ะในวัยเรียน (บางคนหลักไม่กี่เดือนก็มีค่ะ) ทั้งรุ่นพี่ รุ่นเดียวกัน แต่เลิกกันเพราะเหตุผลที่ดี จบกันด้วยดีทุกคนค่ะ
จนมาเจอเขา เราก็เปิดใจค่ะ แล้วก็คิดว่าคนนี้คบจริงจังได้ เรื่องราวทั้งหมดตลอด3ปี ก็เป็นตามที่เล่ามาเลยค่ะ
สุดท้ายแล้วอยากถามว่าเราทำถูกไหมคะ เรายังไม่ได้ทำอะไร หรือทำอะไรเกินไปรึเปล่า ตอนนี้ก็อยากคุยกับเขาเหมือนทุกวันค่ะ แต่ก็กลัวต้องมานั่งเสียใจแบบเดิมอีก เลยอยากรอให้เขาพร้อมก่อนค่ะ
อยากรู้ตรงไหนเพิ่มเติมถามได้นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะที่อ่านมาถึงตอนนี้🥹