ขอมาเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่ผมต้องเสียคนที่ผมรักไป (ปัจจุบันเลิกกันได้ 7เดือนแล้วครับ) เผื่อวันนึงเขาได้เข้ามาอ่าน..
ผมขอย้อนไปเมื่อ 6ปีที่แล้วครับตอนนั้นผมเรียนอยู่ม.2 (ปัจจุบันผมอยู่ปี2แล้วครับ) ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราพบกันครับ ผมเรียนอยู่โรงเรียนเอกชน ส่วนเขาเรียนอยู่ที่โรงเรียนรัฐบาลประจำจังหวัด ส่วนตัวผมเป็นคนที่มีเพื่อนต่างโรงเรียนค่อนข้างมาก แล้ววันนั้นครับผมได้มีโอกาสเข้าไปเล่นที่โรงเรียนของเพื่อนซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวกันกับเขาครับ เพื่อนผมยืนเล่นอยู่แถวม้าหินอ่อนที่หนึ่งในโรงเรียนเป็นเวลาพอดีที่เขาก็ยืนอยู่แถวนั้น ผมไปหาเพื่อนแล้วเจอเขาพอดีผมเห็นครั้งแรกผมหลงรักเลยเขาน่ารักใสๆครับ ใส่เสื้อกันหนาวสีเขียวผูกไว้ที่คอ(ภาพวันนั้นยังอยู่ในใจผมอยู่เลย) ผมก็ไม่รีรอเข้าไปขอเบอร์และถามชื่อเขาเลยครับ เหมือนเขาก็เล่นด้วยนะ 5555+ หลังจากที่ผมได้เบอร์ผมก็โทรจีบเขาเลย ทุกเช้า ทุกพักเที่ยง สมัยนั้นโรงเรียนผมห้ามเอามือถือไปซะด้วย ผมเลยหยอดตู้โทรจีบเขาครับ ทุกเช้า เที่ยง เป็นเวลาประมาน 2 อาทิตย์ ผมเลยไปหยอดตู้โทรหาเขาตอนช่วงพักเที่ยงครับ เลยตัดสินใจขอเขาเป็นแฟน เขาตอบตกลงครับ ผมดีใจมากๆๆ พอเลิกเรียนผมก็ขับรถไปหาเขาที่โรงเรียนครับปรากฎว่า เขาบอกเลิกผมครับ เพราะเขาไปคืนดีกับแฟนเก่า ผมร้องไห้หนักเลยเป็นครั้งแรกที่ร้องให้ผู้หญิง 5555+
หลังจากนั้นมาผมก็ไม่ได้โทรหาเขาเหมือนเดิมอีกเลย......
ตอนนี้ เข้าช่วงม.3แล้วนะครับ ช่วงนี้เป็นช่วงที่โรงเรียนของเขาจัดงานกีฬาสีประจำปีครับ ผมเลยมีโอกาสได้เข้าไปดู ผมนั่งเล่นกับเพื่อนผมอยู่ม้าหินอ่อนที่นึงในโรงเรียน อยู่ดีๆมีกลุ่มผู้หญิงวิ่งผ่านไปอาการร้อนใจ พอดีผมรู้จักเพราะเป็นเพื่อนของแฟนเก่าผม ผมเลยตะโกนถามว่า “เป็นอะไร” เพื่อนเขาเลยตอบมาว่า แฟนเก่าผมเขารถล้ม ผมเลยรีบวิ่งตามไปช่วย ไปพยุงเขาพาไปส่งโรงพยาบาลตอนนั้นเลือดเขาออกเต็มหน้าเลยครับ ผมเลยให้เพื่อนเขาพาไปที่โรงพยาบาลก่อนเพราะผมต้องขับรถเขาที่ล้มอยู่ตามไปด้วย โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลรัฐครับ พวกเราก็นั่งรอกันสักพักเริ่มนาน ผมโมโหมากครับไม่มีหมอหรือพยาบาลมาช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นเลย ผมเลยพาเขาไปที่โรงพยาบาลเอกชนแทนครับ ซึ่งครั้งนี้ผมเป็นคนขับให้เขาซ้อนท้ายครับ ส่วนเพื่อนเขาขับตามมา ระหว่างทางเขาร้องไห้ตลอดทางเลยแล้วซบที่หลังผมน้ำมูกนี่เต็มหลังเสื้อผมเลยครับ ผมเลยจับมือเขาไว้โดยที่มือนึงก็บังคับรถอยู่ พอไปถึงโรงพยาบาลเอกชนหมอก็ได้เริ่มทำแผลให้ผมไปให้กำลังใจที่ข้างเตียงเลย เขาเลยบอกผมว่า ผมเป็นMy Supermanของเขา ผมเขินมากเลย พอทำแผลเสร็จเขาก็กลับไปที่โรงเรียนพร้อมเพื่อนของเขาส่วนผมอาสาจะขับรถของเขาที่ล้มไปส่งให้ที่โรงเรียน พอผมไปถึงผมเลยถามเพื่อนเขาว่าเขาอยู่ไหนเพื่อนเขาเลยพาผมไปหา ตอนนั้นผมอึ้งเลยเพราะเขากำลังนั่งอยู่ข้างๆคนที่เขากำลังคุยๆอยู่ครับ ผมหน้าเสียเลย เพื่อนเขาเลยไปถามเขาว่า จะเลือกใคร เพราะเพื่อนเขาก็เห็นใจผม แต่คำตอบก็คือเขาเลือกคนนั้นครับ ผมก็จบครับ
จากวันนั้น ผมก็ตัดใจไม่ติดต่อไม่อะไรเลยครับ ... ตอนนี้ก็เริ่มเข้าสู่การจะสอบเข้าเรียนต่อม.4ครับ ผมตั้งใจที่จะเข้าไปเรียนต่อที่โรงเรียนที่เขาเรียนครับเพราะเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด ผมเลยได้ไปเรียนพิเศษที่นึงเลยได้เจอกับเพื่อนของเขาซึ่งก็เรียนเหมือนกัน ก็ไม่มีอะไรครับเพราะตอนนั้นผมจะลืมเขาไปละ 555+ จนมาถึงวันวาเลนไทน์ปีนั้น ผมก็มาเรียนพิเศษปกติ แล้วเพื่อนของเขาที่เรียนพิเศษกับผมถือของมาให้ เป็นโหลแก้วใส่ลูกอมฮาร์ดบีทที่แกะแล้วจนเต็มโหล แล้วบอกผมว่า แฟนเก่าของผมฝากมาให้ ผมก็ยิ้มแอบดีใจนะที่ไม่ลืมกัน แต่ผมก็ไม่ได้ติดต่อกลับไปนะครับ....
................ต่อไปนี่คือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเราจริงๆ...........
ผมสอบติดโรงเรียนนี้ครับผมเรียนแผน1 ส่วนเขาเรียนแผน2 ครับ วันนั้นเป็นวันมอบตัว นร.ใหม่ครับ เขาเดินสวนมาพอดีครับเขาเห็นผมเขาตกใจเลยครับ ส่วนผมก็ยิ้มๆให้ปกติ (คือตอนนั้นผมไม่ได้อะไรกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว) ก็ต่างคนต่างเรียนไปครับเพราะตอนนั้นผมก็มีคนที่ผมคุยๆอยู่ ส่วนตัวเขาก็มีแฟนอยู่ครับ พอมาถึงช่วงปลายๆม.4จะขึ้นม.5 เขาเลิกกับแฟนเขาครับ เขาเป็นคนเข้ามาจีบผม ตอนนั้นผมนี่ไม่เล่นด้วยนะ เขาก็ไปตามหาเบอร์ผมจนได้ คืนแรกที่เขาโทรมาเขาไม่ให้วางครับผมก็บอกผมต้องไปนอนกับแม่แต่จริงๆผมโกหก แต่เขาก็ไม่ยอมวางผมเลยหลงคารมเขาครับคุยยาวถึงตี3เลย เวลาผมไปเรียนภาษาอังกฤษที่ตึกที่เป็นห้องโฮมรูมเขา เขาก็จะให้เพื่อนพามาแอบดูผม ผมหยิ่งๆครับตอนนั้น เขาก็เข้าหาผมตลอดนะจนประมานเดือนกว่าๆเขาชวนผมไปดูหนังเรื่องนึงครับ ผมเป็นคนไม่กล้าปฏิเสธก็รับปากไป แต่พอถึงเวลาจริงๆเขามาตามหาผมที่ห้องเรียนที่เป็นคาบสุดท้าย ผมเลยให้เพื่อนในห้องช่วยโกหกเขาว่าผมโดนอาจารย์ทำโทษครับต้องไปเก็บขยะที่วัด แล้วผมก็ชิ่งเลย เหตุการณ์นี้เขาคงโกรธผมมาก เพราะหนังที่เราตัดสินใจจะไปดูด้วยกันแต่ไม่ได้ดู จนปัจจุบันเขายังไม่ยอมดูเลยครับ(คิดย้อนหลังผมแย่มาก) จากวันนั้นเขาก็ไม่ยอมแพ้จนเขาได้เข้ามาอยู่ในหัวใจผมอีกครั้งหรือจริงๆเขาไม่เคยออกไปเลยด้วยซ้ำ ผมตัดสินใจขอเขาเป็นแฟนครับ ผมยังจำวันเวลานาทีได้เลยครับ TT
ต่อจากนั้นความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มดีขึ้นครับก็คงเพราะเริ่มโตแล้ว ไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น พอเขาเลิกเรียนผมก็จะชวนเขากลับบ้านทันที จนเพื่อนๆแซวว่ากลับแต่บ้านๆๆ เขาเป็นคนน่ารักครับชอบเอาใจ ส่วนผมเอาแต่ใจตั้งแต่ต้นเลยครับ
ช่วงแรกๆที่คบกัน ช่วง4เดือนแรก ผมไม่เคยจำวันครบรอบได้เลย ผมไม่สนใจ แต่เขากลับไม่เคยว่าไรผมเลย อาจจะมีน้อยใจบ้าง พอวันครบรอบ4เดือนเขาถือของขวัญวันครบรอบมาให้ผม ผมซึ้งเลยครับวันนั้นไม่ใช่เพราะของราคาแพงแต่เป็นของที่เขาทำให้ผมมีรูปผมกับเขา (ปัจจุบันผมวางไว้หัวเตียงครับผมไม่เคยคิดจะทิ้งเลย) หลังจากวันครบรอบ4เดือนผมรู้สึกว่าผมแคร์ผมรักเขามากขึ้น ผมพาเขามาหาพ่อแม่ที่บ้าน พ่อผมรักเขาเหมือนลูกคนนึงเลย เขาทำให้ผมดีขึ้น ติดบ้านมากขึ้น จากแต่ก่อนผมเป็นคนที่เที่ยวกลางคืน ทุกอย่างอะครับ แต่เขามาเปลี่ยนแปลงชีวิตผม
จากนี้ผมไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงห์ผมผมเริ่มทำตัวแย่กับเขามากขึ้นครับ ผมเคยทะเลาะกับเขาที่โรงเรียนช่วงหลังเลิกเรียนผมปล่อยเขาเดินกลับบ้านเองเลยครับ ผ่านไปประมาน30นาทีผมพึ่งรู้สึกตัวเลยตามหาเขาครับหาไม่เจอโทรไปเขาก็ไม่รับ ผมจึงตัดสินใจกลับบ้าน ที่บ้านของเขาเลยโทรมาเบอร์ผมบอกว่าเขาแอดมิดที่โรงพยาบาลเพราะเป็นลมก่อนถึงทางเข้าบ้านครับ ผมช็อคเลยผมทำอะไรลงไป ผมก็ตามไปขอโทษไปเฝ้าเขาที่โรงพยาบาล เขาก็ให้อภัยผมอีกเช่นเคย...ผมโมโหใส่เขาบ่อยมากครับช่วงหลังๆมา เวลาผมจะไปทำอะไรไม่ดีเขาเตือนด้วยความเป็นห่วงแต่ผมกับโมโหใส่เขา ผมไม่เคยเป็นคนขี้หึงเลยครับจนผมได้อยู่กับเขา ผมหวงเขามาก นิดๆหน่อยๆผมก็หวง แต่พอทะเลาะกันผมก็ไปขอโทษครับ เขาก็ให้อภัยผมรู้สึกขอบคุณเขาตลอดเวลาที่เขาไม่ทิ้งคนแย่ๆอย่างผม
เราตัวติดกันตลอดครับ เพราะผมไม่อยากให้เขาห่างจากผมเลย เขาคือความสุขของผมแค่ได้เห็นเขาผมก็มีกำลังใจแล้ว
( แต่ที่ไหนได้คือผมคิดผิดครับคนเราจะรักกันแค่ไหนก็ควรมีช่องว่างให้กัน)
จนมาถึงช่วงม.6ครับที่จะต้องสอบเข้ามหาลัย ผมก็กังวลใจมากครับถ้าเราได้ไปเรียนคนละที่ กลัวเขาเปลี่ยนไปครับ ผมเลยไปคุยกับเขาบอกว่าเรียนที่เดียวกันได้ไหม เขายอมเรียนที่เดียวกับผมครับ (มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากครับคือเราน่าจะไปทำตามฝันของเราถ้ารักกันก็ไม่เลิกกันหรอกครับ) พอมาอยู่มหาลัยเราก็เช่าหอพักที่เดียวกันครับ แต่คนละห้องแต่ถึงยังไงก็มานอนด้วยกันอยู่ดี อยู่ด้วยกันใช้ชีวิตด้วยกันก็คงต้องมีเบื่อกันบ้างครับก็มีทะเลาะกัน ส่วนใหญ่ผมเป้นคนสร้างปัญหาครับแล้วเขาก็ง้อตลอด บางทีเขาฟิวส์ขาดปาข้าวของผมออกจากห้องบอกไปนอนไหนก็ไป ผมก็ไปครับไปได้ประมาน2ชั่วโมงผมกลับมาง้อครับ บอกว่าผมขอนอนด้วยนะอย่าไล่ผมเลย เขาก็ใจอ่อน ช่วงที่อยู่ด้วยกันเขาดูแลผมดีมากๆตากผ้า เวลาผมเมา ก็เช็ดอ้วกให้ผม แต่ไม่ใช่ผมไม่ทำนะผมก็ดูแลเขาเหมือนกันเขาอยากกินอะไรผมก็ไปซื้อให้ ผมไม่อยากให้เขาขับรถไปเรียนคนเดียวเพราะสวนใหญ่เขาเรียนค่ำผมก็จะไปรอรับส่งตลอด ผมชอบนอนกอดเค้าจากด้านหลัง ชอบไปลูบหัวเขา ผมรักและเอ็นดูเขามากครับ จากผมเกเรๆกวนตีนๆตอนอยู่กับเพื่อน แต่พอมาอยู่กับเขานี่ผมยังกะเด็กน้อยเลยครับผิดกันมาก
ด้วยความที่ผมเป็นคนแย่นิดหน่อยหรือมากก็ได้ ผมเป็นคนเอาแต่ใจ อารมณ์ร้อน ไม่ชอบฟังเหตุผลครับ เลยทำให้เราทะเลาะกันมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่เลิกกัน ผมชินครับคิดว่าเขาคงไม่เลิกหรอก ผมก็ทำอยู่แบบนั้นครับ จนมาถึงช่วงปิดเทอมปี1จะขึ้นปี2 ครับ ช่วงนั้นเรากลับมาอยู่ที่บ้าน ก็ไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเพราะไม่ได้อยู่หอแล้วปิดเทอม เขาต้องพาแม่ไปซื้อของครับ ไปดูแลยาย ต่างๆนาๆ แต่ผมไม่ฟังเหตุผล ผมก็โมโหตามเคย เขาก็เก็บความรู้สึกครับไม่ต่อว่าผมกลับขอโทษผม ผมก้ยังไม่รู้สึกตัว จนมาวันนึงครับผมโมโหใส่เขาเพราะเรื่อวงไร้สาระจากผมเองขอไม่บอกนะครับ ทั้งๆที่เขาไม่ผิดอะไรเลย เขานั่งเล่นอยู่บ้านเฉยๆ วันนั้นเขาคงโกรธผมมากเลยปิดโทรศัพท์ทั้งคืนผมติดต่อไม่ได้เลย จนเช้า เขาพิมไลน์มาขอเลิกผม เขาบอกว่าเขาให้อภัยผมทุกครั้งผมไม่เคยสำนึกได้เลย เขาเบื่อผม ที่ผมทำตัวแบบนี้ เขาขอผมไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาบอกเขาไม่รักผมแล้ว เขาทนมามากเขาเหนื่อยครับ ผมไปร้องไห้หน้าบ้านเขาครับ จนพ่อผมได้มาเอาผมกลับบ้าน เขาขอร้องให้ผมปล่อยเขาไป......จากวันนั้นจนวันนื้ผมยังรู้สึกผิดมากครับ ผมถามตัวเองทุกวันว่าผมทำกับคนที่ผมรักขนาดนี้ได้ยังไง
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ ตอนนี้ผมก็กำลังชดใช้สิ่งที่ผมเคยทำกับเขาครับ ผมคิดถึงเค้าทุกวัน ผมอยากขอโทษตัวของเขาและครอบครัวของเขาเพื่อนๆของเขาที่ผมไม่เคยปล่อยให้เขามีช่องว่างเลย ขอโทษนะ ที่ผมเขียนมาทั้งหมดเพราะผมไม่เคยมีโอกาสได้พูด ตอนนี้ชีวิตผมมีแต่ด้านมืดจริงๆ #ขอให้เขารับรู้ว่าผมยังรักเขาเสมอ
วันที่เขาทนเราไม่ไหว {18+}
ผมขอย้อนไปเมื่อ 6ปีที่แล้วครับตอนนั้นผมเรียนอยู่ม.2 (ปัจจุบันผมอยู่ปี2แล้วครับ) ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราพบกันครับ ผมเรียนอยู่โรงเรียนเอกชน ส่วนเขาเรียนอยู่ที่โรงเรียนรัฐบาลประจำจังหวัด ส่วนตัวผมเป็นคนที่มีเพื่อนต่างโรงเรียนค่อนข้างมาก แล้ววันนั้นครับผมได้มีโอกาสเข้าไปเล่นที่โรงเรียนของเพื่อนซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวกันกับเขาครับ เพื่อนผมยืนเล่นอยู่แถวม้าหินอ่อนที่หนึ่งในโรงเรียนเป็นเวลาพอดีที่เขาก็ยืนอยู่แถวนั้น ผมไปหาเพื่อนแล้วเจอเขาพอดีผมเห็นครั้งแรกผมหลงรักเลยเขาน่ารักใสๆครับ ใส่เสื้อกันหนาวสีเขียวผูกไว้ที่คอ(ภาพวันนั้นยังอยู่ในใจผมอยู่เลย) ผมก็ไม่รีรอเข้าไปขอเบอร์และถามชื่อเขาเลยครับ เหมือนเขาก็เล่นด้วยนะ 5555+ หลังจากที่ผมได้เบอร์ผมก็โทรจีบเขาเลย ทุกเช้า ทุกพักเที่ยง สมัยนั้นโรงเรียนผมห้ามเอามือถือไปซะด้วย ผมเลยหยอดตู้โทรจีบเขาครับ ทุกเช้า เที่ยง เป็นเวลาประมาน 2 อาทิตย์ ผมเลยไปหยอดตู้โทรหาเขาตอนช่วงพักเที่ยงครับ เลยตัดสินใจขอเขาเป็นแฟน เขาตอบตกลงครับ ผมดีใจมากๆๆ พอเลิกเรียนผมก็ขับรถไปหาเขาที่โรงเรียนครับปรากฎว่า เขาบอกเลิกผมครับ เพราะเขาไปคืนดีกับแฟนเก่า ผมร้องไห้หนักเลยเป็นครั้งแรกที่ร้องให้ผู้หญิง 5555+
หลังจากนั้นมาผมก็ไม่ได้โทรหาเขาเหมือนเดิมอีกเลย......
ตอนนี้ เข้าช่วงม.3แล้วนะครับ ช่วงนี้เป็นช่วงที่โรงเรียนของเขาจัดงานกีฬาสีประจำปีครับ ผมเลยมีโอกาสได้เข้าไปดู ผมนั่งเล่นกับเพื่อนผมอยู่ม้าหินอ่อนที่นึงในโรงเรียน อยู่ดีๆมีกลุ่มผู้หญิงวิ่งผ่านไปอาการร้อนใจ พอดีผมรู้จักเพราะเป็นเพื่อนของแฟนเก่าผม ผมเลยตะโกนถามว่า “เป็นอะไร” เพื่อนเขาเลยตอบมาว่า แฟนเก่าผมเขารถล้ม ผมเลยรีบวิ่งตามไปช่วย ไปพยุงเขาพาไปส่งโรงพยาบาลตอนนั้นเลือดเขาออกเต็มหน้าเลยครับ ผมเลยให้เพื่อนเขาพาไปที่โรงพยาบาลก่อนเพราะผมต้องขับรถเขาที่ล้มอยู่ตามไปด้วย โรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลรัฐครับ พวกเราก็นั่งรอกันสักพักเริ่มนาน ผมโมโหมากครับไม่มีหมอหรือพยาบาลมาช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นเลย ผมเลยพาเขาไปที่โรงพยาบาลเอกชนแทนครับ ซึ่งครั้งนี้ผมเป็นคนขับให้เขาซ้อนท้ายครับ ส่วนเพื่อนเขาขับตามมา ระหว่างทางเขาร้องไห้ตลอดทางเลยแล้วซบที่หลังผมน้ำมูกนี่เต็มหลังเสื้อผมเลยครับ ผมเลยจับมือเขาไว้โดยที่มือนึงก็บังคับรถอยู่ พอไปถึงโรงพยาบาลเอกชนหมอก็ได้เริ่มทำแผลให้ผมไปให้กำลังใจที่ข้างเตียงเลย เขาเลยบอกผมว่า ผมเป็นMy Supermanของเขา ผมเขินมากเลย พอทำแผลเสร็จเขาก็กลับไปที่โรงเรียนพร้อมเพื่อนของเขาส่วนผมอาสาจะขับรถของเขาที่ล้มไปส่งให้ที่โรงเรียน พอผมไปถึงผมเลยถามเพื่อนเขาว่าเขาอยู่ไหนเพื่อนเขาเลยพาผมไปหา ตอนนั้นผมอึ้งเลยเพราะเขากำลังนั่งอยู่ข้างๆคนที่เขากำลังคุยๆอยู่ครับ ผมหน้าเสียเลย เพื่อนเขาเลยไปถามเขาว่า จะเลือกใคร เพราะเพื่อนเขาก็เห็นใจผม แต่คำตอบก็คือเขาเลือกคนนั้นครับ ผมก็จบครับ
จากวันนั้น ผมก็ตัดใจไม่ติดต่อไม่อะไรเลยครับ ... ตอนนี้ก็เริ่มเข้าสู่การจะสอบเข้าเรียนต่อม.4ครับ ผมตั้งใจที่จะเข้าไปเรียนต่อที่โรงเรียนที่เขาเรียนครับเพราะเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด ผมเลยได้ไปเรียนพิเศษที่นึงเลยได้เจอกับเพื่อนของเขาซึ่งก็เรียนเหมือนกัน ก็ไม่มีอะไรครับเพราะตอนนั้นผมจะลืมเขาไปละ 555+ จนมาถึงวันวาเลนไทน์ปีนั้น ผมก็มาเรียนพิเศษปกติ แล้วเพื่อนของเขาที่เรียนพิเศษกับผมถือของมาให้ เป็นโหลแก้วใส่ลูกอมฮาร์ดบีทที่แกะแล้วจนเต็มโหล แล้วบอกผมว่า แฟนเก่าของผมฝากมาให้ ผมก็ยิ้มแอบดีใจนะที่ไม่ลืมกัน แต่ผมก็ไม่ได้ติดต่อกลับไปนะครับ....
................ต่อไปนี่คือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเราจริงๆ...........
ผมสอบติดโรงเรียนนี้ครับผมเรียนแผน1 ส่วนเขาเรียนแผน2 ครับ วันนั้นเป็นวันมอบตัว นร.ใหม่ครับ เขาเดินสวนมาพอดีครับเขาเห็นผมเขาตกใจเลยครับ ส่วนผมก็ยิ้มๆให้ปกติ (คือตอนนั้นผมไม่ได้อะไรกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว) ก็ต่างคนต่างเรียนไปครับเพราะตอนนั้นผมก็มีคนที่ผมคุยๆอยู่ ส่วนตัวเขาก็มีแฟนอยู่ครับ พอมาถึงช่วงปลายๆม.4จะขึ้นม.5 เขาเลิกกับแฟนเขาครับ เขาเป็นคนเข้ามาจีบผม ตอนนั้นผมนี่ไม่เล่นด้วยนะ เขาก็ไปตามหาเบอร์ผมจนได้ คืนแรกที่เขาโทรมาเขาไม่ให้วางครับผมก็บอกผมต้องไปนอนกับแม่แต่จริงๆผมโกหก แต่เขาก็ไม่ยอมวางผมเลยหลงคารมเขาครับคุยยาวถึงตี3เลย เวลาผมไปเรียนภาษาอังกฤษที่ตึกที่เป็นห้องโฮมรูมเขา เขาก็จะให้เพื่อนพามาแอบดูผม ผมหยิ่งๆครับตอนนั้น เขาก็เข้าหาผมตลอดนะจนประมานเดือนกว่าๆเขาชวนผมไปดูหนังเรื่องนึงครับ ผมเป็นคนไม่กล้าปฏิเสธก็รับปากไป แต่พอถึงเวลาจริงๆเขามาตามหาผมที่ห้องเรียนที่เป็นคาบสุดท้าย ผมเลยให้เพื่อนในห้องช่วยโกหกเขาว่าผมโดนอาจารย์ทำโทษครับต้องไปเก็บขยะที่วัด แล้วผมก็ชิ่งเลย เหตุการณ์นี้เขาคงโกรธผมมาก เพราะหนังที่เราตัดสินใจจะไปดูด้วยกันแต่ไม่ได้ดู จนปัจจุบันเขายังไม่ยอมดูเลยครับ(คิดย้อนหลังผมแย่มาก) จากวันนั้นเขาก็ไม่ยอมแพ้จนเขาได้เข้ามาอยู่ในหัวใจผมอีกครั้งหรือจริงๆเขาไม่เคยออกไปเลยด้วยซ้ำ ผมตัดสินใจขอเขาเป็นแฟนครับ ผมยังจำวันเวลานาทีได้เลยครับ TT
ต่อจากนั้นความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มดีขึ้นครับก็คงเพราะเริ่มโตแล้ว ไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น พอเขาเลิกเรียนผมก็จะชวนเขากลับบ้านทันที จนเพื่อนๆแซวว่ากลับแต่บ้านๆๆ เขาเป็นคนน่ารักครับชอบเอาใจ ส่วนผมเอาแต่ใจตั้งแต่ต้นเลยครับ
ช่วงแรกๆที่คบกัน ช่วง4เดือนแรก ผมไม่เคยจำวันครบรอบได้เลย ผมไม่สนใจ แต่เขากลับไม่เคยว่าไรผมเลย อาจจะมีน้อยใจบ้าง พอวันครบรอบ4เดือนเขาถือของขวัญวันครบรอบมาให้ผม ผมซึ้งเลยครับวันนั้นไม่ใช่เพราะของราคาแพงแต่เป็นของที่เขาทำให้ผมมีรูปผมกับเขา (ปัจจุบันผมวางไว้หัวเตียงครับผมไม่เคยคิดจะทิ้งเลย) หลังจากวันครบรอบ4เดือนผมรู้สึกว่าผมแคร์ผมรักเขามากขึ้น ผมพาเขามาหาพ่อแม่ที่บ้าน พ่อผมรักเขาเหมือนลูกคนนึงเลย เขาทำให้ผมดีขึ้น ติดบ้านมากขึ้น จากแต่ก่อนผมเป็นคนที่เที่ยวกลางคืน ทุกอย่างอะครับ แต่เขามาเปลี่ยนแปลงชีวิตผม
จากนี้ผมไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงห์ผมผมเริ่มทำตัวแย่กับเขามากขึ้นครับ ผมเคยทะเลาะกับเขาที่โรงเรียนช่วงหลังเลิกเรียนผมปล่อยเขาเดินกลับบ้านเองเลยครับ ผ่านไปประมาน30นาทีผมพึ่งรู้สึกตัวเลยตามหาเขาครับหาไม่เจอโทรไปเขาก็ไม่รับ ผมจึงตัดสินใจกลับบ้าน ที่บ้านของเขาเลยโทรมาเบอร์ผมบอกว่าเขาแอดมิดที่โรงพยาบาลเพราะเป็นลมก่อนถึงทางเข้าบ้านครับ ผมช็อคเลยผมทำอะไรลงไป ผมก็ตามไปขอโทษไปเฝ้าเขาที่โรงพยาบาล เขาก็ให้อภัยผมอีกเช่นเคย...ผมโมโหใส่เขาบ่อยมากครับช่วงหลังๆมา เวลาผมจะไปทำอะไรไม่ดีเขาเตือนด้วยความเป็นห่วงแต่ผมกับโมโหใส่เขา ผมไม่เคยเป็นคนขี้หึงเลยครับจนผมได้อยู่กับเขา ผมหวงเขามาก นิดๆหน่อยๆผมก็หวง แต่พอทะเลาะกันผมก็ไปขอโทษครับ เขาก็ให้อภัยผมรู้สึกขอบคุณเขาตลอดเวลาที่เขาไม่ทิ้งคนแย่ๆอย่างผม
เราตัวติดกันตลอดครับ เพราะผมไม่อยากให้เขาห่างจากผมเลย เขาคือความสุขของผมแค่ได้เห็นเขาผมก็มีกำลังใจแล้ว
( แต่ที่ไหนได้คือผมคิดผิดครับคนเราจะรักกันแค่ไหนก็ควรมีช่องว่างให้กัน)
จนมาถึงช่วงม.6ครับที่จะต้องสอบเข้ามหาลัย ผมก็กังวลใจมากครับถ้าเราได้ไปเรียนคนละที่ กลัวเขาเปลี่ยนไปครับ ผมเลยไปคุยกับเขาบอกว่าเรียนที่เดียวกันได้ไหม เขายอมเรียนที่เดียวกับผมครับ (มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากครับคือเราน่าจะไปทำตามฝันของเราถ้ารักกันก็ไม่เลิกกันหรอกครับ) พอมาอยู่มหาลัยเราก็เช่าหอพักที่เดียวกันครับ แต่คนละห้องแต่ถึงยังไงก็มานอนด้วยกันอยู่ดี อยู่ด้วยกันใช้ชีวิตด้วยกันก็คงต้องมีเบื่อกันบ้างครับก็มีทะเลาะกัน ส่วนใหญ่ผมเป้นคนสร้างปัญหาครับแล้วเขาก็ง้อตลอด บางทีเขาฟิวส์ขาดปาข้าวของผมออกจากห้องบอกไปนอนไหนก็ไป ผมก็ไปครับไปได้ประมาน2ชั่วโมงผมกลับมาง้อครับ บอกว่าผมขอนอนด้วยนะอย่าไล่ผมเลย เขาก็ใจอ่อน ช่วงที่อยู่ด้วยกันเขาดูแลผมดีมากๆตากผ้า เวลาผมเมา ก็เช็ดอ้วกให้ผม แต่ไม่ใช่ผมไม่ทำนะผมก็ดูแลเขาเหมือนกันเขาอยากกินอะไรผมก็ไปซื้อให้ ผมไม่อยากให้เขาขับรถไปเรียนคนเดียวเพราะสวนใหญ่เขาเรียนค่ำผมก็จะไปรอรับส่งตลอด ผมชอบนอนกอดเค้าจากด้านหลัง ชอบไปลูบหัวเขา ผมรักและเอ็นดูเขามากครับ จากผมเกเรๆกวนตีนๆตอนอยู่กับเพื่อน แต่พอมาอยู่กับเขานี่ผมยังกะเด็กน้อยเลยครับผิดกันมาก
ด้วยความที่ผมเป็นคนแย่นิดหน่อยหรือมากก็ได้ ผมเป็นคนเอาแต่ใจ อารมณ์ร้อน ไม่ชอบฟังเหตุผลครับ เลยทำให้เราทะเลาะกันมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่เลิกกัน ผมชินครับคิดว่าเขาคงไม่เลิกหรอก ผมก็ทำอยู่แบบนั้นครับ จนมาถึงช่วงปิดเทอมปี1จะขึ้นปี2 ครับ ช่วงนั้นเรากลับมาอยู่ที่บ้าน ก็ไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเพราะไม่ได้อยู่หอแล้วปิดเทอม เขาต้องพาแม่ไปซื้อของครับ ไปดูแลยาย ต่างๆนาๆ แต่ผมไม่ฟังเหตุผล ผมก็โมโหตามเคย เขาก็เก็บความรู้สึกครับไม่ต่อว่าผมกลับขอโทษผม ผมก้ยังไม่รู้สึกตัว จนมาวันนึงครับผมโมโหใส่เขาเพราะเรื่อวงไร้สาระจากผมเองขอไม่บอกนะครับ ทั้งๆที่เขาไม่ผิดอะไรเลย เขานั่งเล่นอยู่บ้านเฉยๆ วันนั้นเขาคงโกรธผมมากเลยปิดโทรศัพท์ทั้งคืนผมติดต่อไม่ได้เลย จนเช้า เขาพิมไลน์มาขอเลิกผม เขาบอกว่าเขาให้อภัยผมทุกครั้งผมไม่เคยสำนึกได้เลย เขาเบื่อผม ที่ผมทำตัวแบบนี้ เขาขอผมไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาบอกเขาไม่รักผมแล้ว เขาทนมามากเขาเหนื่อยครับ ผมไปร้องไห้หน้าบ้านเขาครับ จนพ่อผมได้มาเอาผมกลับบ้าน เขาขอร้องให้ผมปล่อยเขาไป......จากวันนั้นจนวันนื้ผมยังรู้สึกผิดมากครับ ผมถามตัวเองทุกวันว่าผมทำกับคนที่ผมรักขนาดนี้ได้ยังไง
สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ ตอนนี้ผมก็กำลังชดใช้สิ่งที่ผมเคยทำกับเขาครับ ผมคิดถึงเค้าทุกวัน ผมอยากขอโทษตัวของเขาและครอบครัวของเขาเพื่อนๆของเขาที่ผมไม่เคยปล่อยให้เขามีช่องว่างเลย ขอโทษนะ ที่ผมเขียนมาทั้งหมดเพราะผมไม่เคยมีโอกาสได้พูด ตอนนี้ชีวิตผมมีแต่ด้านมืดจริงๆ #ขอให้เขารับรู้ว่าผมยังรักเขาเสมอ