สวัสดีค่ะ เราขอนำประสบการณ์การใช้ชีวิตคู่ที่เจอปัญหาครอบครัว สามีนอกใจ เพราะแฟนเก่าของสามี
เพื่อเป็นกรณีศึกษาให้กับทุกท่านเพื่อเป็นประโยชน์บ้างก็ดี เพื่อความบันเทิงบ้างก็ได้
เรื่ิองนี้เกิดขึ้นเมื่อปี 2551 ค่ะเวลาก็ผ่านมาหลายปี แต่แปลกความจำเราดีรึยังไงก็ไม่ทราบ
ไม่เคยลืมความรู้สึกตอนนั้นได้เลย
เริ่มจากเราสองคนสามีภรรยาใช้ชีวิตคู่กันมา 5 ปี ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมาเยอะค่ะ ด้วยปัญหาต่างๆ อย่างเช่นปัญหาด้านการเงิน
รายรับไม่พอรายจ่าย แต่นั่นไมใช่ประเด็นสำคัญหรือปัญหาหลักของชีวิตคู่เรา ก็ปากกัดตีนถีบผ่านไปได้ด้วยดีมาตลอด
เราทำงานที่เดียวกันทั้งคู่เป็นพนักงานราชการของบ้านผู้สูงอายุแห่งหนึ่ง เราพักอาศัยอยู่ในที่ทำงานเลยเพราะมีสวัสดิการบ้านพักให้ ชีวิตก็ดำเนินตามปกติ เห็นหน้ากันเกือบ 24 ช.ม.สามีอยู่เรือนชาย เราอยู่เรือนหญิง (เรือนคือคำที่ใช้เรียกตึกอาคารที่คนชราพักอาศัย และคือสถานที่ทำงานของเรา )
จนกระทั่งเราตั้งท้อง และคลอดลูก เรากับสามีก็เลยตัดสินใจให้เราออกจากงานเพื่อมาเลี้ยงลูก เค้าทำงานแค่คนเดียว
พอกินมั้ยไม่ต้องถามเพราะไม่เคยพอ แต่เทียบกับถ้าเราทำงานอีกคน แต่ต้องจ่ายค่าจ้างเลี้ยงลูก ค่านม ค่าแพมเพิส คำนวณดูแล้ว เ
ราออกมาเลี้ยงลูกเองดีกว่าประหยัดกว่าได้ให้นมลูกเองไม่ต้องเสียเงินซื้อ ที่สำคัญสบายใจกว่าปลอดภัยกว่าที่ลูกอยู่กับเราได้เลี้ยงเอง
พอเราออกจากงานมาเลี้ยงลูกทุกอย่างเกี่ยวกับสามีเราก็ปกติไม่มีอะไรให้เห็นว่า กำลังจะเกิดเรื่องร้ายกับชีวิตครอบครัวของเรา
จนลูกเราอายุได้ 1 ขวบ สามีเราก็เริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยน และแปลกไป
สถานที่ทำงานกับบ้านเราคือที่เดียวกัน บ้านพักคนชรา จากบ้านเราเดินไปเรือนชายประมาณ 500 เมตร ทุกสามมื้อหาร เช้า กลางวัน เย็น
(ของวันที่เข้าเวร สามีเราจะหิ้วปิ่นโต ( เป้นสวัสดิการอาหารให้เจ้าหน้าที่ด้วย 3 มื้อ คือผู้สูงอายุทานอะไรในแต่ละมื้อ เจ้าหน้าที่ก็ทานอย่างนั้น ทางแม่ครัวจะตักแยกใส่ปิ่นโตให้เลยทุกมื้อค่ะ สวัสดิการดีค่ะ เพราะเงินเดือนน้อย ยิ่งถ้าตกเบิกนะคะ ไม่อยากให้ถึงสิ้นเดือนเลย เพราะไม่รู้จะจ่ายอะไรก่อนดีค่าใช้จ่ายมารอต่อคิวบานเลย ) ลักษณะงานของสามีเราคือ ทำงานสองวัน หยุดสองวันทุกคนที่อ่านอาจจะงง เราขออธิบายก่อนนะคะ อาจจะว่าเอ๊ะ! ทำไมไม่เข้าเรื่องสักที แต่เสียเวลาอ่านนิดนึงนะคะ เพราะช่วงเวลางานนี่แหละค่ะมีส่วนที่ทำให้เกิดปัญหาครอบครัว ทำงานสองวัน หยุดสองวัน เช่น เข้างานวันจันทร์ 8 โมงเช้า ต้องอยู่ที่เรือนชาย ออกเวรวันพุธ 8 โมงเช้า คือใช้ชีวิตอยู่กับผู้สูงอายุ 48 ช.ม. นั่นหมายความว่าเราต้องอยู่กับลูกแค่สองคนสองวัน แล้วสามีจะหยุดอีกสองวันไม่ได้ไปทำงานอยู่กับเราและลูก
บ้านพักคนชราตามปกติก็จะมีผู้อุปการคุณ ผู้ใจบุญมาติดต่อขอเลี้ยงอาหาร ขอเข้าเยี่ยมเป็นเรื่องปกติ บ้านพักของเราหันหน้าไปทางเรือนชาย เพราะฉะนั้นเวลาเราทำอะไรก็ตามในบ้าน หรือแค่อยู่ในบ้านเราก็สามารถมองเห็นเรือนชาย เห็นสามีของเราได้ตลอดเวลา วันนั้นมีรถเก๋งสีดำมาจอดหน้าเรือนชาย แต่มันไกลเราจึงมองไม่ชัดว่าเป็นรถยี่ห้ออะไร รู้แต่เป็นเก๋งสีดำ เราก็มองตามปกติด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่จริงๆมีรถแขกเข้ามาบ่อยอยู่แล้วค่ะเราจึงยังไม่ได้เอะใจอะไร แต่ที่เห็นแน่ชัดคือ สามีเดินออกมารับและมีคนลงมาจากรถหนึ่งคน ตอนนั้นที่เราเห็นจากไกลๆเราก็เห็นเป็นผู้หญิงเพราะเธอใส่กระโปรง
แล้วสามีเรา กับผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้าเรือนไป เราก็ไม่ได้สนใจ เพราะมันเป็นเรื่องปกติที่เราเห็นไง คือมีแขกผู้ใจบุญมาเยี่ยมเยียนผู้สูงอายุเป็นประจำอยู่แล้ว ตกเย็นมาสามีก็ขี่มอเตอร์ไซค์เอาปิ่นโต
มากินด้วยกันเหมือนเช่นทุกวัน และทุกมื้อ
เราก็ถามสามีว่า "พ่อวันนี้มีแขกมาเรือนเหรอ"
สามีก็บอก "อืมแขกมาดูเฉยๆยังไม่ได้
มาเลี้ยงเค้ามาดูไว้ก่อน"
แล้วก็กินข้าวกันตามปกติ เค้าก็อาบน้ำเพื่อจะไปนอนเวรที่เรือน
ก่อนไปก็เล่นกับลูกหัวเราะกันร่วนเหมือน
เคยๆ
พอถึงวันที่สองในการเข้าเวรสามีก็กลับมาที่บ้านตอนเกือบจะเก้าโมงได้ เค้ากลับมาเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไป
เข้าเวรต่อ เราก็บอกเค้าว่าวันนี้
จะไปธุระหน้ารามกลับประมาณเย็นๆนะ
ส่วนลูก ตากับยาย(พ่อกับแม่เราจะมาเลี้ยง
ให้ที่บ้านจนกว่าเราจะกลับ)ไม่ต้องห่วง
ตอนนั้นลูกเราขวบหนึ่งเดือนกว่าๆค่ะ
เค้าก็พยักหน้าแล้วก็บอก ขึ้นรถดีๆนะ
ดูแลตัวเองด้วย(เรานั่งรถตู้ไป) พอต่างคนต่างเตรียมตัวเสร็จ พ่อกับแม่เราก็มาพอดี สามีก็ขี่รถไปส่งเราที่ป้ายรถเมล์ เราก็บอกเค้าว่า พ่อไปเถอะหนูรอรถเอง เดี๋ยวรีบกลับ สักประมาณบ่ายสองโมงเราก็
โทรหาแม่ว่าลูกเราเป็นไงร้องมั้ย แม่เราก็บอกรีบกลับบ้านเถอะลูก เราก็โอเคๆกำลังจะจึ้นรถแล้ว แต่น้ำเสียงแม่แปลกๆยังไงไม่รู้เหมือนรีบๆพูด แล้วเราก็โทรหาสามี เค้าก็รับสายตามปกติพูดกับเราว่าถ้าใกล้จะถึงแล้วให้โทรมาบอกนะจะขี่รถไปรับ
ที่ป้ายรถเมย์ เราก็บอกจ้าๆโอเค สักพักโทรศัพท์เราก็ดัง เป็นเบอร์ของพี่ที่ทำงานพี่เค้าเป็นแม่ครัว
เราก็รับ เค้าก็พูดว่า จิ๊บ (ชื่อสมมุติ)อยู่ไหนเนี้ยะ ต้อม(สมมุติว่าเป็นชื่อสามีเรานะคะ)ต้อม
มันนั่งรถเก๋งออกไปกับใครก็ไม่รู้เนี้ยะ
เพิ่งจะกลับมาเมื่อกี้นี้เอง เราก็งงเพราะร้อย
วันพันปีสามีเราเค้าไม่เคยออกไปไหนกับใครที่เราไม่รู้จัก หรือถ้าไปไหนยังไงก็ต้องโทรมาบอกสิ แต่เมื่อกี้ยังคุยโทรศัพท์กับเราอยู่เลยนะไม่เห็นพูดอะไร เราก็บอกพี่ที่ทำงานไปว่า
จ้าๆขอบคุณมากพี่เดี๋ยวหนูโทรหาเค้าก่อน
แล้วเราก็รีบโทรหาเค้าทันที เค้าบอกด้วย
เสียงปกติว่าอ๋อๆเพื่อนสมัยเรียนกลับมา
จากเมืองนอก เค้าเลยมาหาแล้วพาไปกิน
ก๋วยเตี๋ยวเรือมา เราก็ถามว่าใครอะ ชื่ออะไร เค้าบอกชื่อโอ๋ เราก็วางหูไปด้วย
อาการมึนๆงง
เมื่อเขามา ชั้นจะไป
เพื่อเป็นกรณีศึกษาให้กับทุกท่านเพื่อเป็นประโยชน์บ้างก็ดี เพื่อความบันเทิงบ้างก็ได้
เรื่ิองนี้เกิดขึ้นเมื่อปี 2551 ค่ะเวลาก็ผ่านมาหลายปี แต่แปลกความจำเราดีรึยังไงก็ไม่ทราบ
ไม่เคยลืมความรู้สึกตอนนั้นได้เลย
เริ่มจากเราสองคนสามีภรรยาใช้ชีวิตคู่กันมา 5 ปี ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมาเยอะค่ะ ด้วยปัญหาต่างๆ อย่างเช่นปัญหาด้านการเงิน
รายรับไม่พอรายจ่าย แต่นั่นไมใช่ประเด็นสำคัญหรือปัญหาหลักของชีวิตคู่เรา ก็ปากกัดตีนถีบผ่านไปได้ด้วยดีมาตลอด
เราทำงานที่เดียวกันทั้งคู่เป็นพนักงานราชการของบ้านผู้สูงอายุแห่งหนึ่ง เราพักอาศัยอยู่ในที่ทำงานเลยเพราะมีสวัสดิการบ้านพักให้ ชีวิตก็ดำเนินตามปกติ เห็นหน้ากันเกือบ 24 ช.ม.สามีอยู่เรือนชาย เราอยู่เรือนหญิง (เรือนคือคำที่ใช้เรียกตึกอาคารที่คนชราพักอาศัย และคือสถานที่ทำงานของเรา )
จนกระทั่งเราตั้งท้อง และคลอดลูก เรากับสามีก็เลยตัดสินใจให้เราออกจากงานเพื่อมาเลี้ยงลูก เค้าทำงานแค่คนเดียว
พอกินมั้ยไม่ต้องถามเพราะไม่เคยพอ แต่เทียบกับถ้าเราทำงานอีกคน แต่ต้องจ่ายค่าจ้างเลี้ยงลูก ค่านม ค่าแพมเพิส คำนวณดูแล้ว เ
ราออกมาเลี้ยงลูกเองดีกว่าประหยัดกว่าได้ให้นมลูกเองไม่ต้องเสียเงินซื้อ ที่สำคัญสบายใจกว่าปลอดภัยกว่าที่ลูกอยู่กับเราได้เลี้ยงเอง
พอเราออกจากงานมาเลี้ยงลูกทุกอย่างเกี่ยวกับสามีเราก็ปกติไม่มีอะไรให้เห็นว่า กำลังจะเกิดเรื่องร้ายกับชีวิตครอบครัวของเรา
จนลูกเราอายุได้ 1 ขวบ สามีเราก็เริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยน และแปลกไป
สถานที่ทำงานกับบ้านเราคือที่เดียวกัน บ้านพักคนชรา จากบ้านเราเดินไปเรือนชายประมาณ 500 เมตร ทุกสามมื้อหาร เช้า กลางวัน เย็น
(ของวันที่เข้าเวร สามีเราจะหิ้วปิ่นโต ( เป้นสวัสดิการอาหารให้เจ้าหน้าที่ด้วย 3 มื้อ คือผู้สูงอายุทานอะไรในแต่ละมื้อ เจ้าหน้าที่ก็ทานอย่างนั้น ทางแม่ครัวจะตักแยกใส่ปิ่นโตให้เลยทุกมื้อค่ะ สวัสดิการดีค่ะ เพราะเงินเดือนน้อย ยิ่งถ้าตกเบิกนะคะ ไม่อยากให้ถึงสิ้นเดือนเลย เพราะไม่รู้จะจ่ายอะไรก่อนดีค่าใช้จ่ายมารอต่อคิวบานเลย ) ลักษณะงานของสามีเราคือ ทำงานสองวัน หยุดสองวันทุกคนที่อ่านอาจจะงง เราขออธิบายก่อนนะคะ อาจจะว่าเอ๊ะ! ทำไมไม่เข้าเรื่องสักที แต่เสียเวลาอ่านนิดนึงนะคะ เพราะช่วงเวลางานนี่แหละค่ะมีส่วนที่ทำให้เกิดปัญหาครอบครัว ทำงานสองวัน หยุดสองวัน เช่น เข้างานวันจันทร์ 8 โมงเช้า ต้องอยู่ที่เรือนชาย ออกเวรวันพุธ 8 โมงเช้า คือใช้ชีวิตอยู่กับผู้สูงอายุ 48 ช.ม. นั่นหมายความว่าเราต้องอยู่กับลูกแค่สองคนสองวัน แล้วสามีจะหยุดอีกสองวันไม่ได้ไปทำงานอยู่กับเราและลูก
บ้านพักคนชราตามปกติก็จะมีผู้อุปการคุณ ผู้ใจบุญมาติดต่อขอเลี้ยงอาหาร ขอเข้าเยี่ยมเป็นเรื่องปกติ บ้านพักของเราหันหน้าไปทางเรือนชาย เพราะฉะนั้นเวลาเราทำอะไรก็ตามในบ้าน หรือแค่อยู่ในบ้านเราก็สามารถมองเห็นเรือนชาย เห็นสามีของเราได้ตลอดเวลา วันนั้นมีรถเก๋งสีดำมาจอดหน้าเรือนชาย แต่มันไกลเราจึงมองไม่ชัดว่าเป็นรถยี่ห้ออะไร รู้แต่เป็นเก๋งสีดำ เราก็มองตามปกติด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่จริงๆมีรถแขกเข้ามาบ่อยอยู่แล้วค่ะเราจึงยังไม่ได้เอะใจอะไร แต่ที่เห็นแน่ชัดคือ สามีเดินออกมารับและมีคนลงมาจากรถหนึ่งคน ตอนนั้นที่เราเห็นจากไกลๆเราก็เห็นเป็นผู้หญิงเพราะเธอใส่กระโปรง
แล้วสามีเรา กับผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้าเรือนไป เราก็ไม่ได้สนใจ เพราะมันเป็นเรื่องปกติที่เราเห็นไง คือมีแขกผู้ใจบุญมาเยี่ยมเยียนผู้สูงอายุเป็นประจำอยู่แล้ว ตกเย็นมาสามีก็ขี่มอเตอร์ไซค์เอาปิ่นโต
มากินด้วยกันเหมือนเช่นทุกวัน และทุกมื้อ
เราก็ถามสามีว่า "พ่อวันนี้มีแขกมาเรือนเหรอ"
สามีก็บอก "อืมแขกมาดูเฉยๆยังไม่ได้
มาเลี้ยงเค้ามาดูไว้ก่อน"
แล้วก็กินข้าวกันตามปกติ เค้าก็อาบน้ำเพื่อจะไปนอนเวรที่เรือน
ก่อนไปก็เล่นกับลูกหัวเราะกันร่วนเหมือน
เคยๆ
พอถึงวันที่สองในการเข้าเวรสามีก็กลับมาที่บ้านตอนเกือบจะเก้าโมงได้ เค้ากลับมาเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไป
เข้าเวรต่อ เราก็บอกเค้าว่าวันนี้
จะไปธุระหน้ารามกลับประมาณเย็นๆนะ
ส่วนลูก ตากับยาย(พ่อกับแม่เราจะมาเลี้ยง
ให้ที่บ้านจนกว่าเราจะกลับ)ไม่ต้องห่วง
ตอนนั้นลูกเราขวบหนึ่งเดือนกว่าๆค่ะ
เค้าก็พยักหน้าแล้วก็บอก ขึ้นรถดีๆนะ
ดูแลตัวเองด้วย(เรานั่งรถตู้ไป) พอต่างคนต่างเตรียมตัวเสร็จ พ่อกับแม่เราก็มาพอดี สามีก็ขี่รถไปส่งเราที่ป้ายรถเมล์ เราก็บอกเค้าว่า พ่อไปเถอะหนูรอรถเอง เดี๋ยวรีบกลับ สักประมาณบ่ายสองโมงเราก็
โทรหาแม่ว่าลูกเราเป็นไงร้องมั้ย แม่เราก็บอกรีบกลับบ้านเถอะลูก เราก็โอเคๆกำลังจะจึ้นรถแล้ว แต่น้ำเสียงแม่แปลกๆยังไงไม่รู้เหมือนรีบๆพูด แล้วเราก็โทรหาสามี เค้าก็รับสายตามปกติพูดกับเราว่าถ้าใกล้จะถึงแล้วให้โทรมาบอกนะจะขี่รถไปรับ
ที่ป้ายรถเมย์ เราก็บอกจ้าๆโอเค สักพักโทรศัพท์เราก็ดัง เป็นเบอร์ของพี่ที่ทำงานพี่เค้าเป็นแม่ครัว
เราก็รับ เค้าก็พูดว่า จิ๊บ (ชื่อสมมุติ)อยู่ไหนเนี้ยะ ต้อม(สมมุติว่าเป็นชื่อสามีเรานะคะ)ต้อม
มันนั่งรถเก๋งออกไปกับใครก็ไม่รู้เนี้ยะ
เพิ่งจะกลับมาเมื่อกี้นี้เอง เราก็งงเพราะร้อย
วันพันปีสามีเราเค้าไม่เคยออกไปไหนกับใครที่เราไม่รู้จัก หรือถ้าไปไหนยังไงก็ต้องโทรมาบอกสิ แต่เมื่อกี้ยังคุยโทรศัพท์กับเราอยู่เลยนะไม่เห็นพูดอะไร เราก็บอกพี่ที่ทำงานไปว่า
จ้าๆขอบคุณมากพี่เดี๋ยวหนูโทรหาเค้าก่อน
แล้วเราก็รีบโทรหาเค้าทันที เค้าบอกด้วย
เสียงปกติว่าอ๋อๆเพื่อนสมัยเรียนกลับมา
จากเมืองนอก เค้าเลยมาหาแล้วพาไปกิน
ก๋วยเตี๋ยวเรือมา เราก็ถามว่าใครอะ ชื่ออะไร เค้าบอกชื่อโอ๋ เราก็วางหูไปด้วย
อาการมึนๆงง