ครับ สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่านนะครับ
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ วาวาคาราคาซามากาลา (ตอนอยู่ดาวโลกผมชื่อ แห้ว ครับ)
ใช่ครับผมไม่ใช่มนุษย์ จะว่าไปผมอาจจะเป็นเทพบุตรก็ได้ครับ ผมเกิดที่ ดาว ซาราจาจาฮาฮากากา หรือชื่อ ภาษาอังกฤษ คือ :kik0k0kVkVkdkdkd
หากคิดระยะห่างจากโลกถึงดาวของผมก็ประมาณ 3พันล้านปีแสงปิ๊กกาจู เลยทีเดียวล่ะครับ
ผมได้เดินทางไปอยู่ที่โลกตั้งแต่ตอนผมอายุ 16 ขวบ ครับ ซึ่งอาศัยอยู่บริเวณ ระหว่างเส้นรุ้งที่ 17 องศา 35 ลิปดา ถึง 18 องศา 27 ลิปดา เหนือ และเส้นแวงที่ 102 องศา 3 ลิปดาถึง 104 องศา 4 ลิปดาตะวันออก หรือ เรียกง่ายๆว่าจังหวัด หนองคาย โดยผมย่อมไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดาแน่นอนครับ ผมสามารถที่จะรู้ความคิดของมนุษย์แต่ละคนและผมไปไหนมาไหนทางไกลได้โดยไม่ต้องเดินครับ ส่วนมากผมจะขี่รถไปตามความเหมาะสมครับ ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ ผมสามารถแว็บๆได้อ่ะครับ หลายคนคงสงสัยว่าผมเดินทางมายังดาวโลกนี้ทำไม เนื่องจากว่า ดาวซาราจาจาฮาฮากากาของผมนั้นจะมีเพียงผู้ชายครับ โดยพวกเรานั้นจะเกิดจากต้นไม้ที่ต้นใหญ่มากๆ (ความกว้างน่าจะเท่าเทือกเขาเพชรบูรณ์ ความสูงก็น่าจะตึกใบหยกสี่สิบสี่ตึกเรียงต่อกันในแนวยาวครับ) พวกเราจะกระจายไปยังดาวดวงต่างๆในจักรวาลนี้ ซึ่งผมก็ได้เลือกมายังดาวดวงนี้แบบไม่มีเหตุผล นั่นอาจเป็นเพราะ พรหมลิขิต ก็เป็นได้ ลืมบอกไปนะครับว่า พวกเรามีอายุได้แค่เพียง 17 ปีเท่านั้น ยกเว้นแต่เรามีความรักให้กับผู้หญิงคนนึงและผู้หญิงคนนั้นมอบความรักให้แก่พวกเราด้วย ซึ่งจะมีได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้นนะครับ เมื่อผมมาอยู่ดาวโลกได้เพียงแค่5วัน ผมก็ไม่รอช้าที่จะเริ่มตามหาผู้หญิงคนที่จะช่วยต่อลมหายใจของผม และแล้วผมก็.....
ยังไม่เจอคนที่ใช่ครับ จนเวลาผ่านไปนานหลายเดือนก็ยังไม่มีวี่แววของผู้หญิงคนที่ผมตามหาเลย ซึ่งเวลาของผมมันก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ มันไม่ง่ายเลยกับการที่เราจะมีรักครั้งแรกและเป็นรักครั้งสุดท้ายเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆขนาดนี้ ผมผ่านและพบเจอผู้หญิงมากมาย ผมอ่านความคิดของแต่ละคนล้วนมีความแตกต่างและไม่เหมือนกันอยู่มากมาย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ความคิดพวกเขาคล้ายกันคือ พวกเขาหลงรักผมครับ อาจจะเป็นเพราะผมหล่อมากก็ได้ครับ ผมก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่นักเพราะผมค่อนข้างชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว เท่ และแล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง วันนั้นผมจำขึ้นใจเลย คือ วันที่ 12 ก.พ. 2555 ริมระเบียงโรงเรียน ในยามเช้าผู้คนพลุกพล่านเพียงน้อยนิด ใบไม้ร่วงหล่นอย่างเป็นระเบียบ สายลมโชยเบาๆพัดพาความหนาวมากระทบร่างกายสะท้านไปถึงหัวใจส่วนๆลึกๆ ใบหน้าของผู้หญิงหนึ่งที่ผมเห็นเขาเดินมาแต่ไกล มันคือใบหน้าที่ทำให้หัวใจผมแตกระแหงค่อยๆละลายเหมือนไอศครีมที่วางไว้บนยอดของภูเขาไฟเลยแหละครับ ใช่ครับผมหลงรักเธอเข้าแล้ว โดยที่ผมยังไม่ได้อ่านความคิดของเธอเลยว่าเธอจะรู้สึกและคิดกับผมยังไง อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ก็คือว่า ผมสามารถรักผู้หญิงได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ผมตัดสินใจเดินไปยืนต่อหน้าเธอ และพุดกับเธอตรงๆว่า "ผมรักคุณนะครับ" เธอทำหน้ามึนงงและมองมายังผม และเธอก็เดินไปจากผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ผมเริ่มอ่านความคิดของเธอ สิ่งที่เธอคิดกับผม คือ เธอคิดว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ บอกรักคนอื่นไปทั่วครับ และแน่นอนเธอไม่ได้มีความรู้สึกรักผมเลยครับ ผมเริ่มที่จะสืบเสาะ ค้นหา และ พยายามที่จะทำความรู้จักกับเธออีกครั้งครับ มันคงไม่ง่ายเลยครับกับการไปพูดคุยกับเธออีกครั้ง ในที่สุดผมก็รู้ว่าเธอชื่อฟ้า อยู่ ม.3 ครับ (ผมอยู่ ม.4 ครับ) และที่สำคัญ เธอโสด >///< ความหวังผมก้พอเริ่มมีขึ้นอีกครั้งละครับ แต่เวลาของผมเหลือไม่มากแล้ว เธอเกลียดคนเจ้าชู้มากๆด้วยครับ มันยิ่งยากเข้าไปใหญ่ครับ ก่อนจะทำให้เธอรู้สึกรักผมได้นั้น ผมก็คงต้องทำให้เธอคิดว่า ผมไม่เจ้าชู้รักเธอคนเดียวก่อนอ่ะสิครับ ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะใช้วิธีไหนในการที่จะทำให้เธอรู้ว่า ผมรักเธอคนเดียว ก็เล่นซะไปบอกรักตั้งแต่พบกันครั้งแรกเลยอ่ะครับ ฮ่าๆ เช้าวันต่อมาหลังจากที่เมื่อวาน ผมเดินเข้าไปบอกรักเธอดื้อๆแล้ว วันนี้ผมก็เดินเข้าไปหาเธออีกครั้งครับ หลังจากที่บอกรักไปตรงๆแบบเมื่อวานนี้ไม่สำเร็จ วันนี้ผมเลยตัดสินใจ เดินไปบอกกับเธอว่า "เธอๆ แอบรักนะแต่ไม่กล้าบอก" เธอทำหน้างงกว่าเมื่อวานครับและยิ้มแบบกวนๆให้ผมด้วย แต่มันก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมมีกำลังและแรงใจในการพยายามต่อไปครับ ผมก็ทำดีและหาเรื่องที่จะทำให้เธอยิ้ม พยายามทำให้เธอมีความสุขเท่าที่ผมจะทำได้ให้กับเธอทุกๆวันครับ แต่เธอก็ยังคงไม่มีความรู้สึกรักผมเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมนั่งเล่นอยู่ม้านั่งเพียงคนเดียว เธอเดินมาหาผมแล้วถามว่า "ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวค่ะ" ผมก็เลยบอกเธอว่า "พี่ไม่ชอบคนเยอะๆ พี่ชอบน้องคนเดียว" เธอยิ้มตามเคยแต่ รอยยิ้มมันไม่เหมือนเคยแบบว่ามีความสุขกว่าปกติ และแววตาคู่นั้นของเธอที่มองมายังผม
ชายแห่งโลกอนาคต ที่จะหมดอนาคตในวันนี้
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ วาวาคาราคาซามากาลา (ตอนอยู่ดาวโลกผมชื่อ แห้ว ครับ)
ใช่ครับผมไม่ใช่มนุษย์ จะว่าไปผมอาจจะเป็นเทพบุตรก็ได้ครับ ผมเกิดที่ ดาว ซาราจาจาฮาฮากากา หรือชื่อ ภาษาอังกฤษ คือ :kik0k0kVkVkdkdkd
หากคิดระยะห่างจากโลกถึงดาวของผมก็ประมาณ 3พันล้านปีแสงปิ๊กกาจู เลยทีเดียวล่ะครับ
ผมได้เดินทางไปอยู่ที่โลกตั้งแต่ตอนผมอายุ 16 ขวบ ครับ ซึ่งอาศัยอยู่บริเวณ ระหว่างเส้นรุ้งที่ 17 องศา 35 ลิปดา ถึง 18 องศา 27 ลิปดา เหนือ และเส้นแวงที่ 102 องศา 3 ลิปดาถึง 104 องศา 4 ลิปดาตะวันออก หรือ เรียกง่ายๆว่าจังหวัด หนองคาย โดยผมย่อมไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดาแน่นอนครับ ผมสามารถที่จะรู้ความคิดของมนุษย์แต่ละคนและผมไปไหนมาไหนทางไกลได้โดยไม่ต้องเดินครับ ส่วนมากผมจะขี่รถไปตามความเหมาะสมครับ ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ ผมสามารถแว็บๆได้อ่ะครับ หลายคนคงสงสัยว่าผมเดินทางมายังดาวโลกนี้ทำไม เนื่องจากว่า ดาวซาราจาจาฮาฮากากาของผมนั้นจะมีเพียงผู้ชายครับ โดยพวกเรานั้นจะเกิดจากต้นไม้ที่ต้นใหญ่มากๆ (ความกว้างน่าจะเท่าเทือกเขาเพชรบูรณ์ ความสูงก็น่าจะตึกใบหยกสี่สิบสี่ตึกเรียงต่อกันในแนวยาวครับ) พวกเราจะกระจายไปยังดาวดวงต่างๆในจักรวาลนี้ ซึ่งผมก็ได้เลือกมายังดาวดวงนี้แบบไม่มีเหตุผล นั่นอาจเป็นเพราะ พรหมลิขิต ก็เป็นได้ ลืมบอกไปนะครับว่า พวกเรามีอายุได้แค่เพียง 17 ปีเท่านั้น ยกเว้นแต่เรามีความรักให้กับผู้หญิงคนนึงและผู้หญิงคนนั้นมอบความรักให้แก่พวกเราด้วย ซึ่งจะมีได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้นนะครับ เมื่อผมมาอยู่ดาวโลกได้เพียงแค่5วัน ผมก็ไม่รอช้าที่จะเริ่มตามหาผู้หญิงคนที่จะช่วยต่อลมหายใจของผม และแล้วผมก็.....
ยังไม่เจอคนที่ใช่ครับ จนเวลาผ่านไปนานหลายเดือนก็ยังไม่มีวี่แววของผู้หญิงคนที่ผมตามหาเลย ซึ่งเวลาของผมมันก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ มันไม่ง่ายเลยกับการที่เราจะมีรักครั้งแรกและเป็นรักครั้งสุดท้ายเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆขนาดนี้ ผมผ่านและพบเจอผู้หญิงมากมาย ผมอ่านความคิดของแต่ละคนล้วนมีความแตกต่างและไม่เหมือนกันอยู่มากมาย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ความคิดพวกเขาคล้ายกันคือ พวกเขาหลงรักผมครับ อาจจะเป็นเพราะผมหล่อมากก็ได้ครับ ผมก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่นักเพราะผมค่อนข้างชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว เท่ และแล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง วันนั้นผมจำขึ้นใจเลย คือ วันที่ 12 ก.พ. 2555 ริมระเบียงโรงเรียน ในยามเช้าผู้คนพลุกพล่านเพียงน้อยนิด ใบไม้ร่วงหล่นอย่างเป็นระเบียบ สายลมโชยเบาๆพัดพาความหนาวมากระทบร่างกายสะท้านไปถึงหัวใจส่วนๆลึกๆ ใบหน้าของผู้หญิงหนึ่งที่ผมเห็นเขาเดินมาแต่ไกล มันคือใบหน้าที่ทำให้หัวใจผมแตกระแหงค่อยๆละลายเหมือนไอศครีมที่วางไว้บนยอดของภูเขาไฟเลยแหละครับ ใช่ครับผมหลงรักเธอเข้าแล้ว โดยที่ผมยังไม่ได้อ่านความคิดของเธอเลยว่าเธอจะรู้สึกและคิดกับผมยังไง อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ก็คือว่า ผมสามารถรักผู้หญิงได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ผมตัดสินใจเดินไปยืนต่อหน้าเธอ และพุดกับเธอตรงๆว่า "ผมรักคุณนะครับ" เธอทำหน้ามึนงงและมองมายังผม และเธอก็เดินไปจากผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ผมเริ่มอ่านความคิดของเธอ สิ่งที่เธอคิดกับผม คือ เธอคิดว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ บอกรักคนอื่นไปทั่วครับ และแน่นอนเธอไม่ได้มีความรู้สึกรักผมเลยครับ ผมเริ่มที่จะสืบเสาะ ค้นหา และ พยายามที่จะทำความรู้จักกับเธออีกครั้งครับ มันคงไม่ง่ายเลยครับกับการไปพูดคุยกับเธออีกครั้ง ในที่สุดผมก็รู้ว่าเธอชื่อฟ้า อยู่ ม.3 ครับ (ผมอยู่ ม.4 ครับ) และที่สำคัญ เธอโสด >///< ความหวังผมก้พอเริ่มมีขึ้นอีกครั้งละครับ แต่เวลาของผมเหลือไม่มากแล้ว เธอเกลียดคนเจ้าชู้มากๆด้วยครับ มันยิ่งยากเข้าไปใหญ่ครับ ก่อนจะทำให้เธอรู้สึกรักผมได้นั้น ผมก็คงต้องทำให้เธอคิดว่า ผมไม่เจ้าชู้รักเธอคนเดียวก่อนอ่ะสิครับ ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะใช้วิธีไหนในการที่จะทำให้เธอรู้ว่า ผมรักเธอคนเดียว ก็เล่นซะไปบอกรักตั้งแต่พบกันครั้งแรกเลยอ่ะครับ ฮ่าๆ เช้าวันต่อมาหลังจากที่เมื่อวาน ผมเดินเข้าไปบอกรักเธอดื้อๆแล้ว วันนี้ผมก็เดินเข้าไปหาเธออีกครั้งครับ หลังจากที่บอกรักไปตรงๆแบบเมื่อวานนี้ไม่สำเร็จ วันนี้ผมเลยตัดสินใจ เดินไปบอกกับเธอว่า "เธอๆ แอบรักนะแต่ไม่กล้าบอก" เธอทำหน้างงกว่าเมื่อวานครับและยิ้มแบบกวนๆให้ผมด้วย แต่มันก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมมีกำลังและแรงใจในการพยายามต่อไปครับ ผมก็ทำดีและหาเรื่องที่จะทำให้เธอยิ้ม พยายามทำให้เธอมีความสุขเท่าที่ผมจะทำได้ให้กับเธอทุกๆวันครับ แต่เธอก็ยังคงไม่มีความรู้สึกรักผมเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมนั่งเล่นอยู่ม้านั่งเพียงคนเดียว เธอเดินมาหาผมแล้วถามว่า "ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวค่ะ" ผมก็เลยบอกเธอว่า "พี่ไม่ชอบคนเยอะๆ พี่ชอบน้องคนเดียว" เธอยิ้มตามเคยแต่ รอยยิ้มมันไม่เหมือนเคยแบบว่ามีความสุขกว่าปกติ และแววตาคู่นั้นของเธอที่มองมายังผม