***** ออกตัวก่อนว่าไม่รู้จะแทก ห้องไหนดีนะครับ เนื้อเรื่องมันดูคลุมเครือ****
ผิดพลาดประการใด ให้แก้ไขแทค บอกด้วยนะครับ
**** แทคห้อง กล้อง ดูจะไม่เหมาะสุด แต่เห็นว่า ตัวปัญหาคือ กล้อง เลยคิดว่า น่าจะมีคนเข้าใจประสบการ ประมาณนี้ดี ****
เพื่อนยืมกล้อง D7000 ไปใช้ครับ แต่เธอแทบไม่ได้ใช้เลย เพราะเห็นฝนทำท่าจะตก กลัวพัง สรุป แทบไม่ได้รูปกลับมาเลย
ผมรู้สึกเสียดายโอกาสแทน เลยถามไปว่า "ถ้ากล้องแกเอง แกกล้าใช้ไหม"
เธอตอบทันทีว่า "กล้า"
ผมก็พูดไปต่อว่า "ไม่กลัวพังหรอ"
เธอบอก" ไม่นะ ฝนตก ยังเอา Note3 ออกมาถ่าย กลางฝนเลย"
ผมพูดต่อไปว่า "ไม่ว่าจะ กล้องแก หรือ กล้องเรา ถ้าแกเป็นคนทำพัง แกก็ต้องเสียเงินซ่อมอยู่ดี แล้วจะกลัวไปทำไม"
เธอตอบว่า "มันต่างกัน เพราะถ้ามันเป็นของชั้น พังไป ชั้นเสียเงินซ่อม ชั้นได้ใช้มันต่อ แต่นี่ของแก ซ่อมไป ชั้นไม่ได้ใช้"
ผมไม่ค่อยเข้าใจ แง่มุมนี้เท่าไร เพราะ สำหรับผม ผมคิดว่า
ณ โมเม้นนั้นๆ เราไปเที่ยว > เราไม่มีกล้อง > เราต้องใช้กล้อง > เราได้กล้องมา>ทำพัง >เราก็ต้องซ่อมกล้อง
ผมว่ามันไม่เหนเกี่ยวกันเลย นะครับว่า กล้องนั้นต้องเป็นของเรา ถึงจะคุ้มค่าที่จะเสี่ยง กล้องใครก็ไม่น่าเสี่ยง แต่ถ้าต้องเสี่ยง
กล้องใครก็แล้วแต่... มันก็ต้องเสียเงินซ่อมเหมือนๆ กัน เหตุผลที่เพื่อน ยกมาอ้างว่า เหตุใดทำไมไม่ใช้กล้อง
ดังที่กล่าวไว้ข้างต้น จึงดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไร
จากคำพูดของเธอ "ซ่อมไปก็ไม่ได้ใช้" สำหรับแง่มุมมองผมคือ "ไม่ได้ใช้ต่อไป" เพราะ "ไม่ได้ซื้อมา" ก็ถูกต้องแล้วนี่นา
เพราะ เธอก็ไม่ได้เสียเงินหลายหมื่น ซื้อกล้องซักบาท อยู่ดีๆ ยังมีกล้องไปใช้เลย
แล้วทำไมตอนซ่อมถึงคิดมาก ว่า "ซ่อมไปก็ไม่ได้ใช้" ทำไมไม่มองมุมกลับว่า "ได้กล้องมาใช้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ซื้อ"
ซึ่งกรณีนี้ เงินที่เสียไป ไม่ว่าจะมากน้อยแค่ไหน กล้องใครก็แล้วแต่ ก็คือเพื่อ "ซ่อม" เท่านั้น ไม่ใช่เพื่อ "ครอบครอง"
มันเป็นการ "ชดใช้กรรมที่ตนเองก่อขึ้น" แค่นั้นเอง ผมทำพังเองผมก็ต้องซ่อม
มันไม่ใช่กรณีที่ว่า เพือนยัดเยียดฝากถือกล้องให้หน่อย แล้วสายกล้องขาด กล้องตกพัง อันนี้สิปัญหาโลกแตก
เพราะ ตนก็ไม่ได้อยากถือ เพื่อนฝาก น้ำใจดีเลยถือให้เพื่อน แต่สายกล้องขาด จะโทษใครดีล่ะ อิเพื่อนก็มายัดเยียดกล้องให้
แต่กรณีนี้คือ สมัครใจเรียกร้องที่จะเอาไปใช้
สำหรับผม ถือว่าแฟร์มาก ถ้าเป็นตัวผมยืมกล้องเพื่อนไปใช้ได้ เพราะ ไม่ต้องเสียเงินซื้อกล้องสักบาท ดีจะตาย
ได้กล้องไปใช้ เสียก็ซ่อม แค่นั้นเอง เพราะถ้าเปนของตัวเองซื้อมา ถ้าพัง ก็ต้องซ่อมเหมือนกัน
ถ้าไม่ซ่อมก็เสียประโยชน์ตัวเอง เหมือนที่เสียประโยชน์ คนอื่น same same
กรณี เพื่อนผม ข้ออ้างที่เธอจะนำมาอ้างได้อย่างสมเหตุสมผล ผมคงกล่าวได้ว่า
"เกรงใจ กลัวจะเสียประโยชน์ เจ้าของกล้อง หากมันพัง ต้องเสียเวลารอกล้องซ่อม เสียความรู้สึกว่าของช้ำผ่านการซ่อมมาแล้ว"
อันนี้ดูจะเป็น ตรรกะ เหตุผล ที่เหมาะสมกว่า ในการยกมาใช้ เกรงใจที่จะใช้ของ ของผู้อื่น ในสถานะการเสี่ยง
*****กล้องผมไม่ได้พังนะครับ เพื่อนเอากลับมาคืนสภาพปกติดี เผอิญมันแค่เป็นกรณี ที่น่าคิดน่ะครับ*****
ช่วยผมวิเคราะห์ ปัญหาเรื่อง "การยืมกล้องคนอื่นไปใช้แล้วกลัวพัง" หน่อยครับ
ผิดพลาดประการใด ให้แก้ไขแทค บอกด้วยนะครับ
**** แทคห้อง กล้อง ดูจะไม่เหมาะสุด แต่เห็นว่า ตัวปัญหาคือ กล้อง เลยคิดว่า น่าจะมีคนเข้าใจประสบการ ประมาณนี้ดี ****
เพื่อนยืมกล้อง D7000 ไปใช้ครับ แต่เธอแทบไม่ได้ใช้เลย เพราะเห็นฝนทำท่าจะตก กลัวพัง สรุป แทบไม่ได้รูปกลับมาเลย
ผมรู้สึกเสียดายโอกาสแทน เลยถามไปว่า "ถ้ากล้องแกเอง แกกล้าใช้ไหม"
เธอตอบทันทีว่า "กล้า"
ผมก็พูดไปต่อว่า "ไม่กลัวพังหรอ"
เธอบอก" ไม่นะ ฝนตก ยังเอา Note3 ออกมาถ่าย กลางฝนเลย"
ผมพูดต่อไปว่า "ไม่ว่าจะ กล้องแก หรือ กล้องเรา ถ้าแกเป็นคนทำพัง แกก็ต้องเสียเงินซ่อมอยู่ดี แล้วจะกลัวไปทำไม"
เธอตอบว่า "มันต่างกัน เพราะถ้ามันเป็นของชั้น พังไป ชั้นเสียเงินซ่อม ชั้นได้ใช้มันต่อ แต่นี่ของแก ซ่อมไป ชั้นไม่ได้ใช้"
ผมไม่ค่อยเข้าใจ แง่มุมนี้เท่าไร เพราะ สำหรับผม ผมคิดว่า
ณ โมเม้นนั้นๆ เราไปเที่ยว > เราไม่มีกล้อง > เราต้องใช้กล้อง > เราได้กล้องมา>ทำพัง >เราก็ต้องซ่อมกล้อง
ผมว่ามันไม่เหนเกี่ยวกันเลย นะครับว่า กล้องนั้นต้องเป็นของเรา ถึงจะคุ้มค่าที่จะเสี่ยง กล้องใครก็ไม่น่าเสี่ยง แต่ถ้าต้องเสี่ยง
กล้องใครก็แล้วแต่... มันก็ต้องเสียเงินซ่อมเหมือนๆ กัน เหตุผลที่เพื่อน ยกมาอ้างว่า เหตุใดทำไมไม่ใช้กล้อง
ดังที่กล่าวไว้ข้างต้น จึงดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไร
จากคำพูดของเธอ "ซ่อมไปก็ไม่ได้ใช้" สำหรับแง่มุมมองผมคือ "ไม่ได้ใช้ต่อไป" เพราะ "ไม่ได้ซื้อมา" ก็ถูกต้องแล้วนี่นา
เพราะ เธอก็ไม่ได้เสียเงินหลายหมื่น ซื้อกล้องซักบาท อยู่ดีๆ ยังมีกล้องไปใช้เลย
แล้วทำไมตอนซ่อมถึงคิดมาก ว่า "ซ่อมไปก็ไม่ได้ใช้" ทำไมไม่มองมุมกลับว่า "ได้กล้องมาใช้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ซื้อ"
ซึ่งกรณีนี้ เงินที่เสียไป ไม่ว่าจะมากน้อยแค่ไหน กล้องใครก็แล้วแต่ ก็คือเพื่อ "ซ่อม" เท่านั้น ไม่ใช่เพื่อ "ครอบครอง"
มันเป็นการ "ชดใช้กรรมที่ตนเองก่อขึ้น" แค่นั้นเอง ผมทำพังเองผมก็ต้องซ่อม
มันไม่ใช่กรณีที่ว่า เพือนยัดเยียดฝากถือกล้องให้หน่อย แล้วสายกล้องขาด กล้องตกพัง อันนี้สิปัญหาโลกแตก
เพราะ ตนก็ไม่ได้อยากถือ เพื่อนฝาก น้ำใจดีเลยถือให้เพื่อน แต่สายกล้องขาด จะโทษใครดีล่ะ อิเพื่อนก็มายัดเยียดกล้องให้
แต่กรณีนี้คือ สมัครใจเรียกร้องที่จะเอาไปใช้
สำหรับผม ถือว่าแฟร์มาก ถ้าเป็นตัวผมยืมกล้องเพื่อนไปใช้ได้ เพราะ ไม่ต้องเสียเงินซื้อกล้องสักบาท ดีจะตาย
ได้กล้องไปใช้ เสียก็ซ่อม แค่นั้นเอง เพราะถ้าเปนของตัวเองซื้อมา ถ้าพัง ก็ต้องซ่อมเหมือนกัน
ถ้าไม่ซ่อมก็เสียประโยชน์ตัวเอง เหมือนที่เสียประโยชน์ คนอื่น same same
กรณี เพื่อนผม ข้ออ้างที่เธอจะนำมาอ้างได้อย่างสมเหตุสมผล ผมคงกล่าวได้ว่า
"เกรงใจ กลัวจะเสียประโยชน์ เจ้าของกล้อง หากมันพัง ต้องเสียเวลารอกล้องซ่อม เสียความรู้สึกว่าของช้ำผ่านการซ่อมมาแล้ว"
อันนี้ดูจะเป็น ตรรกะ เหตุผล ที่เหมาะสมกว่า ในการยกมาใช้ เกรงใจที่จะใช้ของ ของผู้อื่น ในสถานะการเสี่ยง
*****กล้องผมไม่ได้พังนะครับ เพื่อนเอากลับมาคืนสภาพปกติดี เผอิญมันแค่เป็นกรณี ที่น่าคิดน่ะครับ*****