สมัยเรียนผมเคยแอบชอบเพื่อนสนิทคนหนึ่ง จะว่าแอบก็ไม่เชิงครับเพราะผมเองก็แสดงออกจนเธอน่าจะรู้ เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยครั้งมากขึ้น บ่อยจนผมเริ่มมีความรู้สึกว่าผมรักเธอให้เข้าแล้ว แต่เธอเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะชอบผมบ้างเลย และตัวผมเองก็ไม่กล้าที่จะบอกว่าผมชอบเธอ ด้วยอะไรหลายๆสิ่งและหลายๆอย่างที่ทำให้ผมไม่กล้าที่จะบอกและขอคบกับเธอ โดยเฉพาะสิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คือเมื่อเราคบกันเป็นแฟนแล้วเรามีเหตุต้องเลิกกัน ผมกลัวว่าความเป็นเพื่อนของผมกับเธอจะสิ้นสุดลงตามไปด้วย ก็เลยได้แค่ความเป็นเพื่อนกันจนต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเมื่อเรียนจบ
ผ่านไปหลายปีผมได้พบเธอโดยบังเอิญเรามีโอกาสได้ผูดคุยกัน เราต่างคนต่างมีครอบครัวด้วยกันทั้งสองฝ่าย
ผมได้ให้เบอร์โทรเธอไว้และก็ลากันโดยที่ผมไม่ได้ขอเบอร์โทรของเธอ ผ่านมาอีกเป็นปีที่ผมไม่เคยได้พบเธออีก แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็เพิ่มผมในไลน์จากเบอร์โทรศัพท์ เราได้คุยกันผมมีความรู้สึกเหมือนตอนนั้นตอนที่ผมกับเธอยังเรียนอยู่ด้วยกัน
ตัวผมเองมีภรรยาซึ่งผมรักและเค้าก็รักผมมาก เราลำบากฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกัน ผมไม่สามารถทิ้งเธอไปหาคนอื่นได้ ผมคุยกับเธอบ่อยครั้งและผมเองก็หยอกล้อเธอ อยากให้เธอรู้ว่าตอนนั้นผมคิดยังไงกับเธอ แต่ผมมาคิดดูแล้วผมไม่สมควรที่จะพูดจาในทำนองนั้นกับเธอ อนึ่งเธอมีครอบครัวแล้วและผมเองก็มีครอบครัวเหมือนกัน
จริงอยู่ถึงแม้ผมจะแค่คุยกันแบบเพื่อนหยอกเย้ากัน แต่ผมเชื่อว่าถ้าสามีเธอเห็นข้อความที่เราคุยกัน สามมีของเธอและเธอเองคงไม่สบายใจ ผมไม่อยากเป็นบ่อนทำลายครอบครัวและทำลายความสุขของเธอ ผมปรารถนาที่จะเห็นเธอมีความสุขโดยที่ผมได้แค่ยืนอยู่ห่างๆเธอ ถึงแม้ผมจะมีความรู้สึกว่ายังรักเธอแต่ผมก็รู้ว่าผมสมควรจะยืนอยู่ยังไงจุดไหน
ผมเฝ้าถามตัวเองและผมก็ได้คำตอบว่าผมยังคงรักเธอ แต่ผมก็ไม่ได้รักภรรยาผมลดน้อยลงเลย จวบจนวันนี้ผมเองก็ยังไม่ได้สารภาพกับเธอว่าผมรู้สึกกับเธอยังไงทั้งเมื่อก่อนและตอนนี้ ผมควรจะทำยังไงดีครับและสิ่งที่ผมทำมันผิดรึเปล่า
ผมทำผิดรึเปล่า
ผ่านไปหลายปีผมได้พบเธอโดยบังเอิญเรามีโอกาสได้ผูดคุยกัน เราต่างคนต่างมีครอบครัวด้วยกันทั้งสองฝ่าย
ผมได้ให้เบอร์โทรเธอไว้และก็ลากันโดยที่ผมไม่ได้ขอเบอร์โทรของเธอ ผ่านมาอีกเป็นปีที่ผมไม่เคยได้พบเธออีก แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็เพิ่มผมในไลน์จากเบอร์โทรศัพท์ เราได้คุยกันผมมีความรู้สึกเหมือนตอนนั้นตอนที่ผมกับเธอยังเรียนอยู่ด้วยกัน
ตัวผมเองมีภรรยาซึ่งผมรักและเค้าก็รักผมมาก เราลำบากฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกัน ผมไม่สามารถทิ้งเธอไปหาคนอื่นได้ ผมคุยกับเธอบ่อยครั้งและผมเองก็หยอกล้อเธอ อยากให้เธอรู้ว่าตอนนั้นผมคิดยังไงกับเธอ แต่ผมมาคิดดูแล้วผมไม่สมควรที่จะพูดจาในทำนองนั้นกับเธอ อนึ่งเธอมีครอบครัวแล้วและผมเองก็มีครอบครัวเหมือนกัน
จริงอยู่ถึงแม้ผมจะแค่คุยกันแบบเพื่อนหยอกเย้ากัน แต่ผมเชื่อว่าถ้าสามีเธอเห็นข้อความที่เราคุยกัน สามมีของเธอและเธอเองคงไม่สบายใจ ผมไม่อยากเป็นบ่อนทำลายครอบครัวและทำลายความสุขของเธอ ผมปรารถนาที่จะเห็นเธอมีความสุขโดยที่ผมได้แค่ยืนอยู่ห่างๆเธอ ถึงแม้ผมจะมีความรู้สึกว่ายังรักเธอแต่ผมก็รู้ว่าผมสมควรจะยืนอยู่ยังไงจุดไหน
ผมเฝ้าถามตัวเองและผมก็ได้คำตอบว่าผมยังคงรักเธอ แต่ผมก็ไม่ได้รักภรรยาผมลดน้อยลงเลย จวบจนวันนี้ผมเองก็ยังไม่ได้สารภาพกับเธอว่าผมรู้สึกกับเธอยังไงทั้งเมื่อก่อนและตอนนี้ ผมควรจะทำยังไงดีครับและสิ่งที่ผมทำมันผิดรึเปล่า