ช่วยอ่านก่อนเม้นด้วยนะครับ มีเหตุบอกเลิกอยู่
คือผมคบกับเมื่อตอนป.6 ตอนนั้นผมก็เห็นเพื่อนมีแฟนกัน ตามประสาเด็กก็อยากจะเลียนแบบคนรอบข้าง ผมก็เลยไปจีบเพื่อนในห้องคนนึงครับ หน้าเธอก็บ้านๆไม่ได้สวยอะไรมาก แต่สูงกว่าผมอีก เพื่อนๆก็คอยเชียร์ผมนะครับ จนการเลียนแบบมันทำให้ผมไปรักเธอจริงๆเนี่ยแหละครับ (สมมติแฟนผมชื่อนุ้งละกัน) จนผมไปขอเธอเป็นแฟน เธอก็ตอบตกลงแบบไม่อ้อมค้อมเลย ตอนนั้นผมก็ดีใจแหละครับ แต่ตอนที่ผมชอบเธอน่ะ เธอบอกว่าเธอไม่ได้ชอบผม แต่แค่ตอบตกลงไปงั้นๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนเราคบกันไปจนจบภาคเรียน คู่อื่นๆในห้องก็เริ่มแยกทางกันเพราะต้องไปเรียนต่อม.1 กันหมด(ตามประสาเด็กห้องคิงล่ะนะครับ55) ตอนเหลือคู่ของผมเป็นคู่สุดท้ายนี่แหละครับ ที่ผมไม่บอกเลิกเพราะตอนนั้นโลกผมเป็นสีชมพูเลย แบบไปที่ไหนก็เห็นแต่หน้าเธอ อะไรทำนองนั้น
มาเข้าเรื่องกันเลยครับ
ตอนม.1ผมเข้าไปรร.ชายล้วนครับ ตอนนั้นก็มีเพื่อนผมที่ตามมาจากโรงเรียนเก่าด้วยเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ตอนนั้นผมก็ยังหวานกับนุ้งไม่เปลี่ยนครับ พอคบไปเกือบ2ปี ผมก็เริ่มรักเธอน้อยลงครับ อาจจะเพราะเราอยู่ห่างกันหรือผมเรียนหนักมากในช่วงนั้นเลยทำให้ผมเริ่มลืมเลือนเธอลงไปเรื่อยๆแต่ก็ยังคงชอบอยู่ครับ บางครั้งนุ้งก็ชวนไปดูหนังบ้าง ปีละหนสองหน ผมก็ไปครับ ไม่อยากขัด เพราะตัวเองก็ว่างอยู่แล้ว นุ้งก็ชวนคุยทางเฟสบ้าง คุยทีก็ชั่วโมง2ชม. จนผ่านมา4ปี ตอนอยู่ม.3 ความรักของผมที่มีต่อเธอก็กลายเป็นศูนย์เลยครับ ผมแทบจะไม่คิดถึงเธอเลย วันๆผมก็เอาแต่อยากมีอิสระ อยู่คนเดียว เล่นเกม ดูการ์ตูน ฟังเพลง หากิจกรรมยามว่างทำคนเดียว แต่เวลาผมทำอะไรเธอก็จะมาทักผม ชวนผมคุย ซึ่งผมก็คุยบ้างแล้วรีบตัดจบไปทำกิจกรรมต่อ ทักไปบ่อยๆเข้าก็เกิดเป็นความรำคาญนิดๆครับ แต่ผมก็เก็บความรู้สึกนั่นไว้แล้วไม่ได้ใส่ใจอะไร จนผมมารู้ความจริงครับ ว่านุ้งคนที่แทบจะไม่ได้มีความรู้สึกดีๆกับผมตอนที่ผมยังรักเธออยู่ กลายเป็นมารักผมเต็มๆแทนเลยครับ ทำให้ผมลำบากใจมาก เพราะถ้าเธอไม่ได้รักผมเลยผมก็จะบอกเลิกไปแล้วล่ะครับ แต่อยู่ๆเธอก็รักผม ทำให้ผมลำบากใจมากเลยครับ ว่าจะบอกเลิกยังไง กลัวเธอเสียใจมากเลยครับ เห็นหลายคู่เลิกกันแล้วแทบจะเกลียดกันจนมองหน้าไม่ติด ผมไม่อยากจะเป็นอย่างนั้นอ่ะครับ อยากจะลดความสัมพันธ์จาก"แฟน"เป็น"เพื่อน"น่ะครับ เพราะความรักของผมมันอิ่มตัวแล้ว อีกอย่างผมกำลังจะขึ้นม.ปลายแล้วคิดจะไปเรียนต่อเมืองนอกเลยอยากจะทุ่มกับการเรียนมากกว่าอ่ะครับ
ขอคำแนะนำด้วยครับ ผมอาจมีวุฒิภาวะไม่พอ แต่ผมรู้สึกได้ว่าเธอ"ไม่ใช่"สำหรับผม ผมไม่อยากให้เธอเจ็บปวดใดๆเลยครับ ขอความกรุณาด้วยครับ
ขอวิธีบอกเลิกแฟนหน่อยครับ
คือผมคบกับเมื่อตอนป.6 ตอนนั้นผมก็เห็นเพื่อนมีแฟนกัน ตามประสาเด็กก็อยากจะเลียนแบบคนรอบข้าง ผมก็เลยไปจีบเพื่อนในห้องคนนึงครับ หน้าเธอก็บ้านๆไม่ได้สวยอะไรมาก แต่สูงกว่าผมอีก เพื่อนๆก็คอยเชียร์ผมนะครับ จนการเลียนแบบมันทำให้ผมไปรักเธอจริงๆเนี่ยแหละครับ (สมมติแฟนผมชื่อนุ้งละกัน) จนผมไปขอเธอเป็นแฟน เธอก็ตอบตกลงแบบไม่อ้อมค้อมเลย ตอนนั้นผมก็ดีใจแหละครับ แต่ตอนที่ผมชอบเธอน่ะ เธอบอกว่าเธอไม่ได้ชอบผม แต่แค่ตอบตกลงไปงั้นๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนเราคบกันไปจนจบภาคเรียน คู่อื่นๆในห้องก็เริ่มแยกทางกันเพราะต้องไปเรียนต่อม.1 กันหมด(ตามประสาเด็กห้องคิงล่ะนะครับ55) ตอนเหลือคู่ของผมเป็นคู่สุดท้ายนี่แหละครับ ที่ผมไม่บอกเลิกเพราะตอนนั้นโลกผมเป็นสีชมพูเลย แบบไปที่ไหนก็เห็นแต่หน้าเธอ อะไรทำนองนั้น
มาเข้าเรื่องกันเลยครับ
ตอนม.1ผมเข้าไปรร.ชายล้วนครับ ตอนนั้นก็มีเพื่อนผมที่ตามมาจากโรงเรียนเก่าด้วยเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ ตอนนั้นผมก็ยังหวานกับนุ้งไม่เปลี่ยนครับ พอคบไปเกือบ2ปี ผมก็เริ่มรักเธอน้อยลงครับ อาจจะเพราะเราอยู่ห่างกันหรือผมเรียนหนักมากในช่วงนั้นเลยทำให้ผมเริ่มลืมเลือนเธอลงไปเรื่อยๆแต่ก็ยังคงชอบอยู่ครับ บางครั้งนุ้งก็ชวนไปดูหนังบ้าง ปีละหนสองหน ผมก็ไปครับ ไม่อยากขัด เพราะตัวเองก็ว่างอยู่แล้ว นุ้งก็ชวนคุยทางเฟสบ้าง คุยทีก็ชั่วโมง2ชม. จนผ่านมา4ปี ตอนอยู่ม.3 ความรักของผมที่มีต่อเธอก็กลายเป็นศูนย์เลยครับ ผมแทบจะไม่คิดถึงเธอเลย วันๆผมก็เอาแต่อยากมีอิสระ อยู่คนเดียว เล่นเกม ดูการ์ตูน ฟังเพลง หากิจกรรมยามว่างทำคนเดียว แต่เวลาผมทำอะไรเธอก็จะมาทักผม ชวนผมคุย ซึ่งผมก็คุยบ้างแล้วรีบตัดจบไปทำกิจกรรมต่อ ทักไปบ่อยๆเข้าก็เกิดเป็นความรำคาญนิดๆครับ แต่ผมก็เก็บความรู้สึกนั่นไว้แล้วไม่ได้ใส่ใจอะไร จนผมมารู้ความจริงครับ ว่านุ้งคนที่แทบจะไม่ได้มีความรู้สึกดีๆกับผมตอนที่ผมยังรักเธออยู่ กลายเป็นมารักผมเต็มๆแทนเลยครับ ทำให้ผมลำบากใจมาก เพราะถ้าเธอไม่ได้รักผมเลยผมก็จะบอกเลิกไปแล้วล่ะครับ แต่อยู่ๆเธอก็รักผม ทำให้ผมลำบากใจมากเลยครับ ว่าจะบอกเลิกยังไง กลัวเธอเสียใจมากเลยครับ เห็นหลายคู่เลิกกันแล้วแทบจะเกลียดกันจนมองหน้าไม่ติด ผมไม่อยากจะเป็นอย่างนั้นอ่ะครับ อยากจะลดความสัมพันธ์จาก"แฟน"เป็น"เพื่อน"น่ะครับ เพราะความรักของผมมันอิ่มตัวแล้ว อีกอย่างผมกำลังจะขึ้นม.ปลายแล้วคิดจะไปเรียนต่อเมืองนอกเลยอยากจะทุ่มกับการเรียนมากกว่าอ่ะครับ
ขอคำแนะนำด้วยครับ ผมอาจมีวุฒิภาวะไม่พอ แต่ผมรู้สึกได้ว่าเธอ"ไม่ใช่"สำหรับผม ผมไม่อยากให้เธอเจ็บปวดใดๆเลยครับ ขอความกรุณาด้วยครับ