เรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว
ไปไหนไปด้วยกันทุกที่ แรกๆก็แค่เพื่อนกัน นานๆเข้าก็รู้สึกว่ามากกว่านั้น
ทั้งการกระทำและคำพูด บางครั้งก็นอนกอดกัน หอมแก้มกันก็มี แทบทุกอย่างเราบอกกันและกัน ไม่เคยมีความลับอะไร
แต่ถ้าถามว่าเราสองคนเป็นแฟนกันหรือเปล่า ก็ไม่เคยคุยกันถึงขั้นว่าเราเป็นแฟนกันนะ แต่สถานะตอนนั้นคือมีความสุขมาก
ก็เลยไม่เคยได้พูดเซ้าซี้อะไร เคยถามเล่นๆนะว่ารักเราไหม เขาตอบรักซิ (ไม่รู้รักแบบเพื่อนหรือเปล่านะ)
ปัญหาคือพ่อแม่ของเรารู้นะว่าเราเป็นอะไร แต่พ่อแม่ของเพื่อนไม่แน่ใจว่าไม่รู้หรือรับไม่ได้
เขาจะบอกตลอดว่าเรื่องที่เขาเป็นแบบนี้ พ่อแม่จะรู้ไม่ได้เด็ดขาด มันเลยเป็นเหมือนชะงักที่ทำให้เราสองคนมีสถานะคลุมเคลือมาตลอด
แต่ด้วยการแสดงออกทุกๆอย่าง แม้แต่เพื่อนคนอื่นๆก็เข้าใจว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน เราเคยถามเขาว่าชอบผู้หญิงหรือเปล่า เขาตอบว่าไม่ชอบ
นั่นยิ่งทำให้เราแอบคิดว่าเขาอาจจะชอบเราแบบแฟนเหมือนกันก็ได้
วันหนึ่งเราก็ระแคะระคายว่าเขาเหมือนจะคุยๆกับผู้หญิงคนหนึ่ง เราเลยถามตรงๆทั้งที่ในใจนี่เหมือนโดนบีบจนแทบแตก
เขาบอกแค่ว่าไม่ใช่แฟนแค่คุยกันเฉยๆแต่ก็รู้สึกดีด้วย เราถามอะไรเพิ่มก็อั้มๆอึ้งๆแบบคนที่โดนจับผิดได้
แต่เขาเคยไปเที่ยวด้วยกันสองคนมาแล้วนะโดยที่เราไม่รู้มาก่อนเลย ไปวันที่เราไม่ว่างด้วย (ไม่รู้ว่าจงใจปิดบังเราไหมแต่ผู้หญิงคนนั้นเราก็รู้จักนะ)
ทุกวันนี้เราเลยตีตัวออกห่างจากเพื่อนคนนี้แต่ด้วยหลายๆอย่าง ทำให้เรายังต้องเจอกันทุกวัน แถมเขาก็มาแนวๆง้อเรา
ถามว่าเราเป็นอะไร อย่าโกรธได้ไหมแต่เรื่องที่เขากำลังคุยกับผู้หญิงอีกคนก็ไม่เห็นพูดถึงเลย
ตอนนี้เราก็ยังเจ็บทุกครั้งเวลานึกถึง ถามตัวเองตลอดว่าเขาทำแบบนี้กับเราได้ยังไง
เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ถ้าเขาจะมีแฟนแต่แรกแล้วไม่คิดอะไรกับเรา ทำไมต้องปิดบัง
นี่คือเรารู้เอง อารมณ์แบบจับชู้ได้เลยฮ่าๆ
หรือจริงๆแล้วเขาคิดกับเราแค่เพื่อนแต่เราคิดไปเอง แต่ก็ไม่รู้นะ เพราะการกระทำที่ผ่านๆมา สำหรับเรามันเกินเพื่อนสนิทธรรมดาแล้ว
ขอบคุณเพื่อนๆที่รับฟังนะครับ
อยากขอความเห็นและกำลังใจจากเพื่อนๆทุกคนด้วยนะครับ ว่าควรคิดอย่างไรให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้
เพราะมันเจ็บจริงๆครับ ทุกๆครั้งที่นึกถึงมันรู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบตลอดเวลาเลย
ขอบคุณอีกครั้งครับ
เพื่อนสนิทที่คิดว่าเรารักกัน (ขอคำปรึกษาครับ)
ไปไหนไปด้วยกันทุกที่ แรกๆก็แค่เพื่อนกัน นานๆเข้าก็รู้สึกว่ามากกว่านั้น
ทั้งการกระทำและคำพูด บางครั้งก็นอนกอดกัน หอมแก้มกันก็มี แทบทุกอย่างเราบอกกันและกัน ไม่เคยมีความลับอะไร
แต่ถ้าถามว่าเราสองคนเป็นแฟนกันหรือเปล่า ก็ไม่เคยคุยกันถึงขั้นว่าเราเป็นแฟนกันนะ แต่สถานะตอนนั้นคือมีความสุขมาก
ก็เลยไม่เคยได้พูดเซ้าซี้อะไร เคยถามเล่นๆนะว่ารักเราไหม เขาตอบรักซิ (ไม่รู้รักแบบเพื่อนหรือเปล่านะ)
ปัญหาคือพ่อแม่ของเรารู้นะว่าเราเป็นอะไร แต่พ่อแม่ของเพื่อนไม่แน่ใจว่าไม่รู้หรือรับไม่ได้
เขาจะบอกตลอดว่าเรื่องที่เขาเป็นแบบนี้ พ่อแม่จะรู้ไม่ได้เด็ดขาด มันเลยเป็นเหมือนชะงักที่ทำให้เราสองคนมีสถานะคลุมเคลือมาตลอด
แต่ด้วยการแสดงออกทุกๆอย่าง แม้แต่เพื่อนคนอื่นๆก็เข้าใจว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน เราเคยถามเขาว่าชอบผู้หญิงหรือเปล่า เขาตอบว่าไม่ชอบ
นั่นยิ่งทำให้เราแอบคิดว่าเขาอาจจะชอบเราแบบแฟนเหมือนกันก็ได้
วันหนึ่งเราก็ระแคะระคายว่าเขาเหมือนจะคุยๆกับผู้หญิงคนหนึ่ง เราเลยถามตรงๆทั้งที่ในใจนี่เหมือนโดนบีบจนแทบแตก
เขาบอกแค่ว่าไม่ใช่แฟนแค่คุยกันเฉยๆแต่ก็รู้สึกดีด้วย เราถามอะไรเพิ่มก็อั้มๆอึ้งๆแบบคนที่โดนจับผิดได้
แต่เขาเคยไปเที่ยวด้วยกันสองคนมาแล้วนะโดยที่เราไม่รู้มาก่อนเลย ไปวันที่เราไม่ว่างด้วย (ไม่รู้ว่าจงใจปิดบังเราไหมแต่ผู้หญิงคนนั้นเราก็รู้จักนะ)
ทุกวันนี้เราเลยตีตัวออกห่างจากเพื่อนคนนี้แต่ด้วยหลายๆอย่าง ทำให้เรายังต้องเจอกันทุกวัน แถมเขาก็มาแนวๆง้อเรา
ถามว่าเราเป็นอะไร อย่าโกรธได้ไหมแต่เรื่องที่เขากำลังคุยกับผู้หญิงอีกคนก็ไม่เห็นพูดถึงเลย
ตอนนี้เราก็ยังเจ็บทุกครั้งเวลานึกถึง ถามตัวเองตลอดว่าเขาทำแบบนี้กับเราได้ยังไง
เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ถ้าเขาจะมีแฟนแต่แรกแล้วไม่คิดอะไรกับเรา ทำไมต้องปิดบัง
นี่คือเรารู้เอง อารมณ์แบบจับชู้ได้เลยฮ่าๆ
หรือจริงๆแล้วเขาคิดกับเราแค่เพื่อนแต่เราคิดไปเอง แต่ก็ไม่รู้นะ เพราะการกระทำที่ผ่านๆมา สำหรับเรามันเกินเพื่อนสนิทธรรมดาแล้ว
ขอบคุณเพื่อนๆที่รับฟังนะครับ
อยากขอความเห็นและกำลังใจจากเพื่อนๆทุกคนด้วยนะครับ ว่าควรคิดอย่างไรให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้
เพราะมันเจ็บจริงๆครับ ทุกๆครั้งที่นึกถึงมันรู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบตลอดเวลาเลย
ขอบคุณอีกครั้งครับ