สวัสดีเพื่อนชาวพันทิปค่ะ ตามหัวข้อเลย ชีวิตจิงยิ่งกว่าละคร
เรื่องที่เราจะเล่ามันคือเรื่องจิงที่เกิดขึ้น หลายคนอาจจะคาดเดา อุ๊ย มันต้องเป็นเรื่องราวความรักของวัยรุ่นวัยว้าวุ่น ฟินๆแน่เลยง่ะ..ขอโทษค่ะ ผิดเป้า มันอาจจะฟินบ้างในบางเวลา แต่...มันคือความจริงที่สุด ถ่ายทอดออกมาจากใจจริงๆ
เราเล่าเรื่องไม่เก่ง เขียนภาษานิยายไม่เป็น แต่อยากจะแชร์ประสบการณ์ ความรัก สมหวัง ผิดหวัง และความหวังให้คุณได้รับรู้...เริ่มเลยแล้วกันนะ...
เราเป็นเด็กภาคเหนือค่ะ เติบโตมากับปู่กับป้า พ่อเราเสียตั้งแต่อายุ 5ขวบ แม่ออกหางานทำ ฝากเราไว้กับปู่กับป้า ในใจตอนนั้นคือ แม่คงไปทำงานหาเงินแล้วกลับมาอยู่กับเราอีกไม่นานแน่ๆเลย วันสำคัญก็จะรอแม่กลับ รอแม่ส่งของมาให้ ทั้งๆที่ไม่เคยได้รับของจากแม่เลย ป้าจะชอบพูดกรอกหูเราว่า
"แม่เมิงไปขายตัวแล้ว เป็นเอดส์ตายแล้วมั้ง ดูสิ เงินก้อไม่ส่งมาให้สักบาท จดหมายก็ไม่มี เมิงไม่ต้องหวังแล้ว"
เราก็จะนั่งร้องให้ บางครั้งก็เถียงป้าไปบ้าง เพราะเรารู้ว่าแม่ต้องไม่ทิ้ง ตั้งแต่แม่ไป แม่ส่งรองเท้านักเรียนให้เรา 1คู่ ร้องเท้ารัดส้นใส่เล่น1คู่ แค่นั้นจิงๆค่ะที่เราได้รับ(เรามารู้ความจริงที่หลังว่า แม่ส่งเ งินให้ทุกเดือน ซื้อต่างหูทองให้เรา 1คู่ ซึ่ง ป้าเอาไปใส่ เอาเงินไปใช้หมด แต่เราไม่เคยว่าท้านนะ เพราะเราคิดว่า เขาเลี้ยงเราทุกวันนี่ ถือว่าเป็นเงินที่แม่ส่งมาให้ป้าเลี้ยงก็แล้วกัน) เราอยู่กับปู่กับป้าจนเข้าม.1 พอจบ ม.1ปู่บอกไม่มีเงินส่งเรียนแล้วนะ เราไม่แน่ใจว่าเข้าพูดเล่นหรือจิง แต่เราร้องให้หนักมาก แบะสุดท้ายเราเขียนจดหมายหาแม่ บอกแม่มารับเพราะปู่จะไม่ให้เรียนแล้ว
แล้วแม่ก็มารับค่ะ วันที่เราบอกปู่ว่าแม่จะมารับไปอยู่ด้วย เพราะปู่ไม่มีเงินส่งเรียน ปู่ก็หน้าเสีย เรารู้ว่าแกรักเรามาก แกไม่อยากให้เราไป แต่เราดื้อจะไป เราบอกว่าถ้าไม่ไปก้อไม่ได้เรียน ถ้าไปอยู่กับแม่แม่จะส่งเรียน แกเลยยอมให้เรามาอยู่กับแม่ที่ใต้ จากเหนือสุดไปใต้สุด แม่มีสามีใหม่ค่ะ มีลูกอีก 1คน มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราเลยค่ะ เพราะเราอยากมีน้องอยู่แล้ว มาอยู่กับแม่ แม่เปิดร้านขายของชำ หน้าที่เราคือ เรียน เสาร์ อาทิตย์ เลี้ยงน้อง ชีวิตมีความสุขค่ะ เรียน เลี้ยงน้อง ช่วยแม่ทำงาน แค่นี้พอแล้วแหละเราคิดแบบนั้น นะ
...
.....
นี่เป็นชีวิตเราก่อนจะเจอชีวิตในวัยรุ่นวัยเรียน และก่อนจะเจอเขา ผูชายที่อยู่ข้างเราในวันนี้ และในวันที่ชีวิตมีเรื่องราวมากมายเข้ามาให้เรียนรู้ เราอยากให้คุณอ่านให้จบ โดยเฉพาะคุณผู้หญิงที่คิดว่าคุณอยากจะเป็นแม่คน คุณผู้ชายที่คุณคิดว่าคุณอยากจะเป็นพ่อคน
.........ชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอน คุณเชื่อเถอะ อ่านแล้วคุณจะรู้ถึงความรักที่ยิ่งใหญ่
....แต่..ตอนนี้ขอตัวค่ะ เด๋วจะมาอัพตอนประมาณทุ่มนึง สามีกลับมาแล้ว ขอตัวไปทำกับข้าวแปบ
เราไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านใหม แต่โปรดอย่าคิดว่า เรายื้อเรื่องให้คนติดตาม มันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น เพราะถ้าเราสามารถเล่าให้คุณอ่ารได้จนจบ ได้ในตอนเดียว เราก้อจะทำค่ะ
....
เราน้อมรับทุกความเห็นนะค่ะ...แค่คุณเข้ามาอ่านเราก็ดีใจแล้ว
ชีวิตจริง...ยิ่งกว่าละคร...อ่านเถอะ!!
เรื่องที่เราจะเล่ามันคือเรื่องจิงที่เกิดขึ้น หลายคนอาจจะคาดเดา อุ๊ย มันต้องเป็นเรื่องราวความรักของวัยรุ่นวัยว้าวุ่น ฟินๆแน่เลยง่ะ..ขอโทษค่ะ ผิดเป้า มันอาจจะฟินบ้างในบางเวลา แต่...มันคือความจริงที่สุด ถ่ายทอดออกมาจากใจจริงๆ
เราเล่าเรื่องไม่เก่ง เขียนภาษานิยายไม่เป็น แต่อยากจะแชร์ประสบการณ์ ความรัก สมหวัง ผิดหวัง และความหวังให้คุณได้รับรู้...เริ่มเลยแล้วกันนะ...
เราเป็นเด็กภาคเหนือค่ะ เติบโตมากับปู่กับป้า พ่อเราเสียตั้งแต่อายุ 5ขวบ แม่ออกหางานทำ ฝากเราไว้กับปู่กับป้า ในใจตอนนั้นคือ แม่คงไปทำงานหาเงินแล้วกลับมาอยู่กับเราอีกไม่นานแน่ๆเลย วันสำคัญก็จะรอแม่กลับ รอแม่ส่งของมาให้ ทั้งๆที่ไม่เคยได้รับของจากแม่เลย ป้าจะชอบพูดกรอกหูเราว่า
"แม่เมิงไปขายตัวแล้ว เป็นเอดส์ตายแล้วมั้ง ดูสิ เงินก้อไม่ส่งมาให้สักบาท จดหมายก็ไม่มี เมิงไม่ต้องหวังแล้ว"
เราก็จะนั่งร้องให้ บางครั้งก็เถียงป้าไปบ้าง เพราะเรารู้ว่าแม่ต้องไม่ทิ้ง ตั้งแต่แม่ไป แม่ส่งรองเท้านักเรียนให้เรา 1คู่ ร้องเท้ารัดส้นใส่เล่น1คู่ แค่นั้นจิงๆค่ะที่เราได้รับ(เรามารู้ความจริงที่หลังว่า แม่ส่งเ งินให้ทุกเดือน ซื้อต่างหูทองให้เรา 1คู่ ซึ่ง ป้าเอาไปใส่ เอาเงินไปใช้หมด แต่เราไม่เคยว่าท้านนะ เพราะเราคิดว่า เขาเลี้ยงเราทุกวันนี่ ถือว่าเป็นเงินที่แม่ส่งมาให้ป้าเลี้ยงก็แล้วกัน) เราอยู่กับปู่กับป้าจนเข้าม.1 พอจบ ม.1ปู่บอกไม่มีเงินส่งเรียนแล้วนะ เราไม่แน่ใจว่าเข้าพูดเล่นหรือจิง แต่เราร้องให้หนักมาก แบะสุดท้ายเราเขียนจดหมายหาแม่ บอกแม่มารับเพราะปู่จะไม่ให้เรียนแล้ว
แล้วแม่ก็มารับค่ะ วันที่เราบอกปู่ว่าแม่จะมารับไปอยู่ด้วย เพราะปู่ไม่มีเงินส่งเรียน ปู่ก็หน้าเสีย เรารู้ว่าแกรักเรามาก แกไม่อยากให้เราไป แต่เราดื้อจะไป เราบอกว่าถ้าไม่ไปก้อไม่ได้เรียน ถ้าไปอยู่กับแม่แม่จะส่งเรียน แกเลยยอมให้เรามาอยู่กับแม่ที่ใต้ จากเหนือสุดไปใต้สุด แม่มีสามีใหม่ค่ะ มีลูกอีก 1คน มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราเลยค่ะ เพราะเราอยากมีน้องอยู่แล้ว มาอยู่กับแม่ แม่เปิดร้านขายของชำ หน้าที่เราคือ เรียน เสาร์ อาทิตย์ เลี้ยงน้อง ชีวิตมีความสุขค่ะ เรียน เลี้ยงน้อง ช่วยแม่ทำงาน แค่นี้พอแล้วแหละเราคิดแบบนั้น นะ
...
.....
นี่เป็นชีวิตเราก่อนจะเจอชีวิตในวัยรุ่นวัยเรียน และก่อนจะเจอเขา ผูชายที่อยู่ข้างเราในวันนี้ และในวันที่ชีวิตมีเรื่องราวมากมายเข้ามาให้เรียนรู้ เราอยากให้คุณอ่านให้จบ โดยเฉพาะคุณผู้หญิงที่คิดว่าคุณอยากจะเป็นแม่คน คุณผู้ชายที่คุณคิดว่าคุณอยากจะเป็นพ่อคน
.........ชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอน คุณเชื่อเถอะ อ่านแล้วคุณจะรู้ถึงความรักที่ยิ่งใหญ่
....แต่..ตอนนี้ขอตัวค่ะ เด๋วจะมาอัพตอนประมาณทุ่มนึง สามีกลับมาแล้ว ขอตัวไปทำกับข้าวแปบ
เราไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านใหม แต่โปรดอย่าคิดว่า เรายื้อเรื่องให้คนติดตาม มันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น เพราะถ้าเราสามารถเล่าให้คุณอ่ารได้จนจบ ได้ในตอนเดียว เราก้อจะทำค่ะ
....
เราน้อมรับทุกความเห็นนะค่ะ...แค่คุณเข้ามาอ่านเราก็ดีใจแล้ว