.....ตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะ อึดอัดอยากระบาย อยากขอความคิดเห็นจากท่านอื่นบ้าง ผิดตกขออภัยนะคะ
เรากับสามี (ตั้ง) เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยม (แต่เรียนคนละห้องค่ะ) ไม่ใช่เพื่อนสนิท ไม่เคยคุยกัน แค่เคยเห็นหน้า
.......มาเจอกันตอนงานเลี้ยงรุ่น นั่งโต๊ะเดียวกัน โสดกันอยู่สองคน คือเรากับตั้ง ตัวเราเป็นคนตลก เฮฮาปาจิงโก๊ะ เป็นคนเอ็นเตอร์เทรน มีหน้าที่ทำให้ เพื่อนหัวเราะ สร้างบรรยากาศความเป็นกันเองให้เกิดขึ้นในงาน และในกลุ่มเพื่อน ส่วนตั้งเป็นคนไม่ค่อยคุย หรือจะคุยก็คุยเฉพาะกับเพื่อนสนิทเขา
....... จบจากงานเลี้ยงรุ่น ทุกคนก็ต้องแยกย้ายกันกลับไปทำงาน ก่อนแยกย้ายก็มีการแลกเบอร์ แลกไลน์ แอดเฟสกันสนุกสนาน และจากนั้นก็นัดกันไปเที่ยวพักผ่อนต่างจังหวัด รำลึกความหลังวัยเรียนกัน การเที่ยวครั้งนี้เราได้มีโอกาสคุยกับตั้งมากขึ้น เพราะมีสองคนที่ไปเดี่ยว คนอื่นมีครอบครัว มาด้วย ก่อนจบทริป เพื่อนๆเลยจับคู่ให้ ...... เพื่อนสะกิดบอก “ดูท่าทาง ตั้งมันก็ชอบแกนะ” 5555
คุยกันสองเดือน ตั้ง ขอแต่งงาน อุต๊ะ!! …………….ไอ้ตั้งแกพูดเล่นหรือพูดจริง ฉันเอาจริงนะโว๊ย
ก่อนจะตัดสินใจแต่งงาน เราประเมินความเป็นไปได้ ในการใช้ชีวิตคู่ พบว่านิสัยและพื้นฐานครอบครัวเรากับตั้งแตกต่างกันมาก แต่คงไม่ใช่เรื่องใหญ่
.....เราเป็นอาจารย์ จบ ป.โท สายวิชาชีพ วันธรรมดาสอน วันหยุดไปขึ้นเวรที่ รพ. เราจึงจัดอยู่ใน มนุษย์ประเภทนอนดึกตื่นสาย ไม่ค่อยมีเวลา ส่วนการเข้าสังคม การคบเพื่อน การสังสรรค์ เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่บ่อยค่ะ ตามโอกาสที่ปฏิเสธไม่ได้ การแต่งตัวก็ธรรมดา แต่เน้นสะอาด ดูดี ไม่แต่งหน้า ใช้เงินเก่ง ใช้ของดีราคาสูง แต่ไม่สูงมาก และในวันหยุดที่มีเพียงน้อยนิดจะออกต่างจังหวัด เข้าหาธรรมชาติเสมอๆ
.....ส่วนตั้ง จบ ป.ตรี ทำงานที่บ้าน กิจการฟาร์มของครอบครัว ไม่สังสรรค์ ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่ค่อยมีเพื่อน เนื่องจากต้องดูแลฟาร์ม เขาจึงไม่มีเวลาไปไหน กลายเป็นคนไร้เพื่อนโดยปริยาย ชีวิตเรียบง่ายเป็นสเต็ป ตื่นเช้า นอนหัวค่ำ เข้าฟาร์มทั้งวัน
(ตอนนั้นรู้แค่นี้จริงๆ)
.......หลังแต่งงานไม่ถึงปี ก็ท้อง สามีขอให้ย้ายมาอยู่ใกล้ เราจึงต้องลาออกจากงานที่มหาลัย มาทำงาน รพ.ใกล้บ้าน เราซื้อบ้านอยู่กันแบบครอบครัวเล็กๆ เขาเข้าใจงานเรา เราเข้าใจงานเขา ออกงานด้วยกันตามวาระโอกาสสำคัญเท่านั้น ช่วง 2 ปีแรกของการแต่งงาน ชีวิตครอบครัว มีความสุขดี ไม่มีปัญหาอะไร เรารับผิดชอบงานบ้าน ทำกับข้าว ซักผ้า รีดผ้า ทำความสะอาดบ้าน ส่วนตั้งเลี้ยงลูกและช่วยงานบ้านทุกอย่างที่เราทำไม่ทัน
ตอนนี้กำลังเข้าปีที่ 3 ของการแต่งงาน หน้าที่ของสามีตั้งทำได้ดีเหมือนเดิม เลี้ยงลูก ดูแลลูก ไปส่งลูก อาบน้ำป้อนข้าวลูก เขายังทำอย่างสม่ำเสมอ (ตอนนี้มีตัวเล็ก 2 คนค่ะ) ขี้เล่นกับเราเหมือนเดิม (ชอบมากอดเราโชว์ลูก แล้วก็ทะเลาะกับลูกแย่งแม่ 5555) ช่วยทำงานบ้าน ไม่ดื่ม ไม่เที่ยว ไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้ปวดหัว .....มาถึงตรงนี้ มันดูดีมากเลยใช่มั้ยคะ แต่มีบางอย่างที่เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปในสิ่งที่เรารับไม่ได้
นั่นคือ ซกมก ไม่แต่งตัว ไม่เข้าสังคม พูดจาไม่มีหางเสียง ไม่ยกมือไหว้ใคร (ถ้าไม่บอก) ไม่ชอบไปไหนมาไหน แล้วที่พูดมาทั้งหมดเนี่ย เราไม่เคยรู้มาก่อนเลย เพราะเราคบกันแค่สองเดือนก่อนแต่งงานกัน
….. ตัวอย่างปัญหาค่ะ
1. เวลาสามี จำเป็นต้องมาที่ทำงานเรา เช่น เอารถมาเปลี่ยน มารับลูกกลับบ้าน (ในวันที่เราต้องขึ้นเวรบ่ายต่อ) เขามาแบบซกมกมาก มีกลิ่นตัวมาด้วย เพื่อนร่วมงาน หรือแม้กระทั่งคนใน รพ. เขามองค่ะ เคยขอให้เขาดูแลตัวเองเรื่องกลิ่นตัว เขาก็ทำไม่สำเร็จ (เขาบอกว่า เขาทำงานหนัก มีเหงื่อเป็นเรื่องธรรมดา) เคยซื้อลูกกลิ้งมาวางไว้ทุกจุดของบ้าน เพื่อให้สะดวกหยิบใช้ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ใช้ และแก้ตัวด้วยคำว่า ลืม
2. เวลามีงานแต่ง งานเลี้ยง เนื่องจากเรามีตำแหน่งค้ำคอ การไปร่วมงานเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ มันคือการให้เกียรติ เจ้าของงาน เราชวนไปเขาก็ไปแบบไม่มีความสุข ไปแบบที่เราต้องบังคับ สุดท้ายเราก็เบื่อที่จะต้องบังคับ เบื่อการต้องมาบอกให้อาบน้ำ ทาลูกกลิ้ง หาเสื้อผ้าให้ แล้วเสื้อผ้าดีๆ แพงๆที่ซื้อให้ ก็ใส่ทำงานในฟาร์ม ทั้งเก่าทั้งเปื้อน เวลาจะออกงานไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ หลังๆเราก็ต้องออกงานคนเดียว พอหลายครั้ง เริ่มมีคนสงสัยว่า เราทะเลาะกันมั่ง เลิกกันมั่ง
3. เวลามาหาเราที่ทำงาน มาเจอหัวหน้าเรา เขาก็ไม่เคยยกมือไหว้ (ไหว้เฉพาะเวลาบอก) พอบอกทุกครั้งเราก็เบื่อ เบื่อมาก และก็อายที่จะบอกแล้ว เรื่องแค่นี้มันไม่ควรต้องมานั่งบอกกันแล้วโตๆกันแล้ว
4. วันหยุด พากันไปเดินห้าง เขาก็ไปแบบซกมก ผมไม่หวี เสื้อผ้าไม่รีด ไอ้ที่รีดไว้ก็ไม่ใส่ บอกว่าใส่ไม่สบาย พอเราบอก เขาก็ว่า อายทำไม มาซื้อของแล้วมีเงินจ่าย ก็น่าจะพอแล้วนะ
ปัญหาก็มีประมาณนี้ค่ะ หลายคนเริ่มมองจ้องมาที่เรา
- หน้าที่การงานดี ความรู้ดี นิสัยดี เฟรนลี่ แต่ทำไมมีสามีไม่มีมารยาทเอาเสียเลย
- บางคนก็พูดว่าสงสารเราที่ต้องหาเลี้ยงลูกกับสามี เพราะสามีเป็นแค่ชาวนา (ที่ รพ.นี้เราย้ายมาใหม่ เลยไม่มีใครรู้ว่า สามีทำงานอะไร เขาเองก็ไม่ค่อยแสดงตัว)
- บางคนก็เอาเราไปพูดว่า มีสามีทั้งทีทำไมไม่เลือกหน่อย
จริงแล้ว สามีเป็นลูกข้าราชการระดับสูงค่ะ กิจการที่เขาดูแลอยู่มีมูลค่าหลายล้าน รายรับต่อปีก็หลักล้าน เขามีเงินพอที่จะซื้อรถยนต์ใช้ด้วยเงินสด แต่เขาก็ใช้มอไซด์เก่าๆ เสื้อผ้าเก่าๆ ยางยืด ซิปแตก อะไรประมาณนี้ แต่เขาก็ยังยืนยันว่า เขาไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เขามีเงินเลี้ยงเรากับลูก ให้อยู่อย่างสบาย เราก็น่าจะพอใจ ทำไมต้องไปแคร์คนอื่น ...................ตอนนี้เริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง เริ่มทะเลาะกันบ่อย ในเรื่องที่ไม่น่าจะทะเลาะ ทำไงดีคะ ถึงจะเปลี่ยนเขาได้ หรือเราจะเปลี่ยนไปทำตัวสกปรกซกมกแบบเขาซะเลย บรึ๋ยยยยยย!! ไม่นะ
สามีเปลี่ยนไป แต่ไม่เปลี่ยนแปลง จะต้องจัดการยังงัย
เรากับสามี (ตั้ง) เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยม (แต่เรียนคนละห้องค่ะ) ไม่ใช่เพื่อนสนิท ไม่เคยคุยกัน แค่เคยเห็นหน้า
.......มาเจอกันตอนงานเลี้ยงรุ่น นั่งโต๊ะเดียวกัน โสดกันอยู่สองคน คือเรากับตั้ง ตัวเราเป็นคนตลก เฮฮาปาจิงโก๊ะ เป็นคนเอ็นเตอร์เทรน มีหน้าที่ทำให้ เพื่อนหัวเราะ สร้างบรรยากาศความเป็นกันเองให้เกิดขึ้นในงาน และในกลุ่มเพื่อน ส่วนตั้งเป็นคนไม่ค่อยคุย หรือจะคุยก็คุยเฉพาะกับเพื่อนสนิทเขา
....... จบจากงานเลี้ยงรุ่น ทุกคนก็ต้องแยกย้ายกันกลับไปทำงาน ก่อนแยกย้ายก็มีการแลกเบอร์ แลกไลน์ แอดเฟสกันสนุกสนาน และจากนั้นก็นัดกันไปเที่ยวพักผ่อนต่างจังหวัด รำลึกความหลังวัยเรียนกัน การเที่ยวครั้งนี้เราได้มีโอกาสคุยกับตั้งมากขึ้น เพราะมีสองคนที่ไปเดี่ยว คนอื่นมีครอบครัว มาด้วย ก่อนจบทริป เพื่อนๆเลยจับคู่ให้ ...... เพื่อนสะกิดบอก “ดูท่าทาง ตั้งมันก็ชอบแกนะ” 5555
คุยกันสองเดือน ตั้ง ขอแต่งงาน อุต๊ะ!! …………….ไอ้ตั้งแกพูดเล่นหรือพูดจริง ฉันเอาจริงนะโว๊ย
ก่อนจะตัดสินใจแต่งงาน เราประเมินความเป็นไปได้ ในการใช้ชีวิตคู่ พบว่านิสัยและพื้นฐานครอบครัวเรากับตั้งแตกต่างกันมาก แต่คงไม่ใช่เรื่องใหญ่
.....เราเป็นอาจารย์ จบ ป.โท สายวิชาชีพ วันธรรมดาสอน วันหยุดไปขึ้นเวรที่ รพ. เราจึงจัดอยู่ใน มนุษย์ประเภทนอนดึกตื่นสาย ไม่ค่อยมีเวลา ส่วนการเข้าสังคม การคบเพื่อน การสังสรรค์ เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่บ่อยค่ะ ตามโอกาสที่ปฏิเสธไม่ได้ การแต่งตัวก็ธรรมดา แต่เน้นสะอาด ดูดี ไม่แต่งหน้า ใช้เงินเก่ง ใช้ของดีราคาสูง แต่ไม่สูงมาก และในวันหยุดที่มีเพียงน้อยนิดจะออกต่างจังหวัด เข้าหาธรรมชาติเสมอๆ
.....ส่วนตั้ง จบ ป.ตรี ทำงานที่บ้าน กิจการฟาร์มของครอบครัว ไม่สังสรรค์ ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่ค่อยมีเพื่อน เนื่องจากต้องดูแลฟาร์ม เขาจึงไม่มีเวลาไปไหน กลายเป็นคนไร้เพื่อนโดยปริยาย ชีวิตเรียบง่ายเป็นสเต็ป ตื่นเช้า นอนหัวค่ำ เข้าฟาร์มทั้งวัน
(ตอนนั้นรู้แค่นี้จริงๆ)
.......หลังแต่งงานไม่ถึงปี ก็ท้อง สามีขอให้ย้ายมาอยู่ใกล้ เราจึงต้องลาออกจากงานที่มหาลัย มาทำงาน รพ.ใกล้บ้าน เราซื้อบ้านอยู่กันแบบครอบครัวเล็กๆ เขาเข้าใจงานเรา เราเข้าใจงานเขา ออกงานด้วยกันตามวาระโอกาสสำคัญเท่านั้น ช่วง 2 ปีแรกของการแต่งงาน ชีวิตครอบครัว มีความสุขดี ไม่มีปัญหาอะไร เรารับผิดชอบงานบ้าน ทำกับข้าว ซักผ้า รีดผ้า ทำความสะอาดบ้าน ส่วนตั้งเลี้ยงลูกและช่วยงานบ้านทุกอย่างที่เราทำไม่ทัน
ตอนนี้กำลังเข้าปีที่ 3 ของการแต่งงาน หน้าที่ของสามีตั้งทำได้ดีเหมือนเดิม เลี้ยงลูก ดูแลลูก ไปส่งลูก อาบน้ำป้อนข้าวลูก เขายังทำอย่างสม่ำเสมอ (ตอนนี้มีตัวเล็ก 2 คนค่ะ) ขี้เล่นกับเราเหมือนเดิม (ชอบมากอดเราโชว์ลูก แล้วก็ทะเลาะกับลูกแย่งแม่ 5555) ช่วยทำงานบ้าน ไม่ดื่ม ไม่เที่ยว ไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้ปวดหัว .....มาถึงตรงนี้ มันดูดีมากเลยใช่มั้ยคะ แต่มีบางอย่างที่เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปในสิ่งที่เรารับไม่ได้
นั่นคือ ซกมก ไม่แต่งตัว ไม่เข้าสังคม พูดจาไม่มีหางเสียง ไม่ยกมือไหว้ใคร (ถ้าไม่บอก) ไม่ชอบไปไหนมาไหน แล้วที่พูดมาทั้งหมดเนี่ย เราไม่เคยรู้มาก่อนเลย เพราะเราคบกันแค่สองเดือนก่อนแต่งงานกัน
….. ตัวอย่างปัญหาค่ะ
1. เวลาสามี จำเป็นต้องมาที่ทำงานเรา เช่น เอารถมาเปลี่ยน มารับลูกกลับบ้าน (ในวันที่เราต้องขึ้นเวรบ่ายต่อ) เขามาแบบซกมกมาก มีกลิ่นตัวมาด้วย เพื่อนร่วมงาน หรือแม้กระทั่งคนใน รพ. เขามองค่ะ เคยขอให้เขาดูแลตัวเองเรื่องกลิ่นตัว เขาก็ทำไม่สำเร็จ (เขาบอกว่า เขาทำงานหนัก มีเหงื่อเป็นเรื่องธรรมดา) เคยซื้อลูกกลิ้งมาวางไว้ทุกจุดของบ้าน เพื่อให้สะดวกหยิบใช้ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ใช้ และแก้ตัวด้วยคำว่า ลืม
2. เวลามีงานแต่ง งานเลี้ยง เนื่องจากเรามีตำแหน่งค้ำคอ การไปร่วมงานเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ มันคือการให้เกียรติ เจ้าของงาน เราชวนไปเขาก็ไปแบบไม่มีความสุข ไปแบบที่เราต้องบังคับ สุดท้ายเราก็เบื่อที่จะต้องบังคับ เบื่อการต้องมาบอกให้อาบน้ำ ทาลูกกลิ้ง หาเสื้อผ้าให้ แล้วเสื้อผ้าดีๆ แพงๆที่ซื้อให้ ก็ใส่ทำงานในฟาร์ม ทั้งเก่าทั้งเปื้อน เวลาจะออกงานไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ หลังๆเราก็ต้องออกงานคนเดียว พอหลายครั้ง เริ่มมีคนสงสัยว่า เราทะเลาะกันมั่ง เลิกกันมั่ง
3. เวลามาหาเราที่ทำงาน มาเจอหัวหน้าเรา เขาก็ไม่เคยยกมือไหว้ (ไหว้เฉพาะเวลาบอก) พอบอกทุกครั้งเราก็เบื่อ เบื่อมาก และก็อายที่จะบอกแล้ว เรื่องแค่นี้มันไม่ควรต้องมานั่งบอกกันแล้วโตๆกันแล้ว
4. วันหยุด พากันไปเดินห้าง เขาก็ไปแบบซกมก ผมไม่หวี เสื้อผ้าไม่รีด ไอ้ที่รีดไว้ก็ไม่ใส่ บอกว่าใส่ไม่สบาย พอเราบอก เขาก็ว่า อายทำไม มาซื้อของแล้วมีเงินจ่าย ก็น่าจะพอแล้วนะ
ปัญหาก็มีประมาณนี้ค่ะ หลายคนเริ่มมองจ้องมาที่เรา
- หน้าที่การงานดี ความรู้ดี นิสัยดี เฟรนลี่ แต่ทำไมมีสามีไม่มีมารยาทเอาเสียเลย
- บางคนก็พูดว่าสงสารเราที่ต้องหาเลี้ยงลูกกับสามี เพราะสามีเป็นแค่ชาวนา (ที่ รพ.นี้เราย้ายมาใหม่ เลยไม่มีใครรู้ว่า สามีทำงานอะไร เขาเองก็ไม่ค่อยแสดงตัว)
- บางคนก็เอาเราไปพูดว่า มีสามีทั้งทีทำไมไม่เลือกหน่อย
จริงแล้ว สามีเป็นลูกข้าราชการระดับสูงค่ะ กิจการที่เขาดูแลอยู่มีมูลค่าหลายล้าน รายรับต่อปีก็หลักล้าน เขามีเงินพอที่จะซื้อรถยนต์ใช้ด้วยเงินสด แต่เขาก็ใช้มอไซด์เก่าๆ เสื้อผ้าเก่าๆ ยางยืด ซิปแตก อะไรประมาณนี้ แต่เขาก็ยังยืนยันว่า เขาไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เขามีเงินเลี้ยงเรากับลูก ให้อยู่อย่างสบาย เราก็น่าจะพอใจ ทำไมต้องไปแคร์คนอื่น ...................ตอนนี้เริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง เริ่มทะเลาะกันบ่อย ในเรื่องที่ไม่น่าจะทะเลาะ ทำไงดีคะ ถึงจะเปลี่ยนเขาได้ หรือเราจะเปลี่ยนไปทำตัวสกปรกซกมกแบบเขาซะเลย บรึ๋ยยยยยย!! ไม่นะ