(มือใหม่หัดตั้งกระทู้อภัยนะครับ)
เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดกับผมเองครับ เหตุการณ์มันเกิดเมื่อตอนผมเรียนอยู่ ป.6 ผมมีเพื่อนสนิทมากๆเลยคนนึง
ตอนเด็กๆผมเป็นเด็กที่มีสภาพน่าแกล้งมากๆ
จนทำให้เพื่อนๆในห้องแกล้งอยู่ตลอดเวลา แต่ผมเป็นนักกีฬาโรงเรียนด้วยในตอนนั้น
เพื่อนสนิทผม(ขอเอ่ยชื่อในนี้ว่า x แล้วกันครับ) x เป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุด พอผมโดนแกล้งมันก็จะมาช่วยผมตลอด ถึงจะช่วยพูดแค่ว่า
"พอๆ อย่าไปแกล้งมัน" ก็เถ่อะ แค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ ผมรักมัน(แบบเพื่อน) มากๆ ไปไหนก็จะไปด้วยกันตลอดเวลา
เย็นวันหนึ่ง ผมมีเรียนพิเศษกับ x ที่โรงเรียนครับ เวลานั้นเย็นมากแล้ว ก่อนจะกลับพวกเราก็แวะห้องน้ำกันก่อน ขณะที่ผมฉี่อยู่ มันก็พูดขึ้นมาว่า
"ว่าจะคบกับกูได้มั้ยวะ" ประโยคนี้ผม งง มากๆครับ เลยถามกลับไปว่า
"ทุกวันนี้ก็เพื่อนกูนิ่ ?"
"ป่าวๆ หมายถึงคบกันเป็นแฟนจะได้มั้ย ?" มันพูดสวนกลับมา
ผมเป็นเด็กป.6คนนึงที่ไม่เข้าใจในความรักเพศเดียวกันเลยสักนิด เลยตะคอกไปว่า
"จะบ้าหรอ ก็ผู้ชาย กูก็ผู้ชาย กูจะไปรักได้ไง !!!" แล้ววันนั้นผมก็กลับบ้านคนเดียว
ตัวผมคิดมากกับคำพูดของมันตลอด เลยกลับไปถามพี่ชายที่บ้าน
"ว่า x พูดแบบนี้กูจะทำยังไงดี ?"
พี่ชายผมทำหน้า งง ๆ และแอบขำ "คิดว่าไงล่ะ แต่กูว่าลองคบดูก็ไม่เสียหายนะ 55555" (ทุกวันนี้มันเป็นผู้ชายจริงๆนะ)
ผมกลับไปคิดตลอดเวลา ว่าจะทำยังไงกับวันพรุ้งนี้ดี ยังไงต้องเจอหน้ามัน แล้วจะพูดยังไงดี จะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้มั้ยผมเลยตัดสินใจเงียบเรื่องนี้ไว้รอให้มันผ่านๆไปดีกว่า
วันรุ่งขึ้น ผมเงียบตลอดเพราะกลัวว่ามันจะถามเรื่องเมื่อวานอีก และแล้วเรื่องที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นครับ ขณะพักกลางวันที่โรงเรียนจู่ๆ x ก็จับมือผมแล้วลากไปที่ห้องน้ำเหมือนเดิม ผมก็ถามมันนะ
"จะทำอะไรเนี่ย"
"ที่กูถามเมื่อวาน จะตอบกูได้มั้ย กูรอมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย ยังไม่พูดอะไรเลย"
ผมหวั่นๆในใจนะ เลยนึกประโยคของพี่ชายผมขึ้นมาได้ ผมเลยตอบมันไปว่า "อืม ถ้าคิดอย่างนั้นก็ลองคบดูก็ได้มั้ง"
มันยิ้มครับแล้วกอดผม ทันใดนั้นผมก็รู้สึกอบอุ่นนะ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา มันไม่เคยกอดผมเลย
ทุกๆวันเราก็ใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนกันตามปกติครับ ไปเรียน ไปเล่น โทรคุยกัน(เบอร์บ้าน) ไปบ้านมันบ้าง
ทุกๆอย่างมันเริ่มทำให้ตัวผมมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง วันที่เราต้องเรียน จบ ป.6 แล้ว กำลังจะต้องต่อ ม.1 ผมตั้งใจกับการเรียนมากขึ้นจนไม่ได้มีเวลาไปคุยกับมันเท่าไหร่
วันประกาศผลสอบก็มาถึง ผมติดโรงเรียนที่ผมตั้งใจไว้มากๆ ผมจึงรีบจะเอาข่าวนี้ไปบอกกับมันที่บ้านด้วยตัวเอง
แต่ภาพที่เห็นคือบ้านมันปิดครับ ไม่มีใครอยู่ในบ้านของทุกชิ้นถูกขนออกไปหมด...
ผมเห็นป้าข้างๆบ้านเดินออกมารดน้ำต้นไม้ ผมก็รีบถามป้าว่า "ป้าๆ บ้านนี้เขาไปไหนกันน่ะ"
"อ๋อ เขาย้ายบ้านไปแล้วล่ะ" ผมตกใจมาก ในหัวตอนนั้นมีความคำถามตลอด
ทำไมไม่ติดต่อวะ ?
ทำไมไม่บอกวะ ?
อะไรของเนี่ย !?
ผมกลับบ้านเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ชายผม มันพูดขึ้นมาว่า "ไม่ยากนะ ถ้ารักก็รอหน่อย"
ผมตั้งใจรอมัน รอตลอดเวลา บ้านมันทุกวันนี้จะเป็นป่าอยู่แล้ว
"มันหายไปไหนวะเนี่ย" ผมรอมันจนผมอยู่ชั้น ม.4 ครับ
ตอนนั้นเองผมก็รู้จักความรักมากขึ้น ครั้งนี้ผมคบกับรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง ในความคิดของผมตอนนั้นคิดอยู่เสมอว่า "อยากคบพี่คนนี้เพื่อให้ลืมๆมันไปได้สักที"
เธอน่ารักมากๆครับ เราคบกัน จับมือกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำเหมือนกับว่าพี่เขาคือ x ที่ผมรู้จัก
วันหนึ่งที่ฝนตก เราไปเดินห้างกันครับ จับมือกันด้วยนะ เดินอยู่สักพักนึง ผมเหมือนเห็น x กำลังเดินอยู่แต่ก็แค่ไกลๆ
ผมตื่นเต้นกับเวลา ณ ตอนนั้นมากๆ
ผมปล่อยมือผู้หญิงคนนั้น และวิ่ง วิ่งเพื่อตามหามัน แต่สรุปคือก็ไม่เจอ ที่แย่กว่านั้น รุ่นพี่คนนั้นร้องไห้ครับ
"ทำอะไรอ่ะ ทำไมต้องวิ่ง ทำไมต้องหา หาอะไร ?" ผมคิดอยู่สักพัก เลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
เธอตบผมครับ ตบตรงนั้นเลย "ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก เกลียดมาก เกลียดที่สุด !!!" ผมรู้สึกแย่มากๆครับ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เลยปล่อยเขาไปเพราะรู้ว่าตัวเองทุกวันนี้มันHere แล้วล่ะคงจะกลับไปคบกับเขาอีกไม่ได้
เหมือนเป็นเวรกรรมนะ ทุกวันนี้ผมรอ รอคนที่ชื่อ x อยู่ตลอดทุกๆวัน ผมอยากเจอเขามากๆ
แปลกนะ ครั้งแรกที่มันมาบอกชอบผม ผมไม่ได้ชอบมันเลยสักนิด แต่ ความรักของผมมันเพิ่มเรื่อยๆ แต่ความรักของมันที่มีให้ผมมันน้อยลง
มันจะจำผมได้อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าเจอผมจะต่อยมันแรงๆสักที แล้วพูดว่า
"ถ้าจะไปก็มาบอกเลิกก่อน อย่าปล่อยให้กูรอ กูไม่ชอบ !!!"
ตอนนี้ผมอยู่ ปี2แล้วครับ ก็ยังไม่คบกับใครเหมือนเดิม ทั้งที่เดินเข้ามาในชีวิตเอง ผมก็เลือกที่จะเจอมันอยู่แค่คนเดียว คนเดียวจริงๆ
ทำยังไงได้ ก็รักไปแล้ว
.
.
.
พอมาคิดเรื่องของตัวเอง มันยังกับในหนังในละคร แต่เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นมาในชีวิตของผมจริงๆ
รักครั้งแรกของผม...
เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดกับผมเองครับ เหตุการณ์มันเกิดเมื่อตอนผมเรียนอยู่ ป.6 ผมมีเพื่อนสนิทมากๆเลยคนนึง
ตอนเด็กๆผมเป็นเด็กที่มีสภาพน่าแกล้งมากๆ
เพื่อนสนิทผม(ขอเอ่ยชื่อในนี้ว่า x แล้วกันครับ) x เป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุด พอผมโดนแกล้งมันก็จะมาช่วยผมตลอด ถึงจะช่วยพูดแค่ว่า
"พอๆ อย่าไปแกล้งมัน" ก็เถ่อะ แค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ ผมรักมัน(แบบเพื่อน) มากๆ ไปไหนก็จะไปด้วยกันตลอดเวลา
เย็นวันหนึ่ง ผมมีเรียนพิเศษกับ x ที่โรงเรียนครับ เวลานั้นเย็นมากแล้ว ก่อนจะกลับพวกเราก็แวะห้องน้ำกันก่อน ขณะที่ผมฉี่อยู่ มันก็พูดขึ้นมาว่า
"ว่าจะคบกับกูได้มั้ยวะ" ประโยคนี้ผม งง มากๆครับ เลยถามกลับไปว่า
"ทุกวันนี้ก็เพื่อนกูนิ่ ?"
"ป่าวๆ หมายถึงคบกันเป็นแฟนจะได้มั้ย ?" มันพูดสวนกลับมา
ผมเป็นเด็กป.6คนนึงที่ไม่เข้าใจในความรักเพศเดียวกันเลยสักนิด เลยตะคอกไปว่า
"จะบ้าหรอ ก็ผู้ชาย กูก็ผู้ชาย กูจะไปรักได้ไง !!!" แล้ววันนั้นผมก็กลับบ้านคนเดียว
ตัวผมคิดมากกับคำพูดของมันตลอด เลยกลับไปถามพี่ชายที่บ้าน
"ว่า x พูดแบบนี้กูจะทำยังไงดี ?"
พี่ชายผมทำหน้า งง ๆ และแอบขำ "คิดว่าไงล่ะ แต่กูว่าลองคบดูก็ไม่เสียหายนะ 55555" (ทุกวันนี้มันเป็นผู้ชายจริงๆนะ)
ผมกลับไปคิดตลอดเวลา ว่าจะทำยังไงกับวันพรุ้งนี้ดี ยังไงต้องเจอหน้ามัน แล้วจะพูดยังไงดี จะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้มั้ยผมเลยตัดสินใจเงียบเรื่องนี้ไว้รอให้มันผ่านๆไปดีกว่า
วันรุ่งขึ้น ผมเงียบตลอดเพราะกลัวว่ามันจะถามเรื่องเมื่อวานอีก และแล้วเรื่องที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นครับ ขณะพักกลางวันที่โรงเรียนจู่ๆ x ก็จับมือผมแล้วลากไปที่ห้องน้ำเหมือนเดิม ผมก็ถามมันนะ
"จะทำอะไรเนี่ย"
"ที่กูถามเมื่อวาน จะตอบกูได้มั้ย กูรอมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย ยังไม่พูดอะไรเลย"
ผมหวั่นๆในใจนะ เลยนึกประโยคของพี่ชายผมขึ้นมาได้ ผมเลยตอบมันไปว่า "อืม ถ้าคิดอย่างนั้นก็ลองคบดูก็ได้มั้ง"
มันยิ้มครับแล้วกอดผม ทันใดนั้นผมก็รู้สึกอบอุ่นนะ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา มันไม่เคยกอดผมเลย
ทุกๆวันเราก็ใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนกันตามปกติครับ ไปเรียน ไปเล่น โทรคุยกัน(เบอร์บ้าน) ไปบ้านมันบ้าง
ทุกๆอย่างมันเริ่มทำให้ตัวผมมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่ง วันที่เราต้องเรียน จบ ป.6 แล้ว กำลังจะต้องต่อ ม.1 ผมตั้งใจกับการเรียนมากขึ้นจนไม่ได้มีเวลาไปคุยกับมันเท่าไหร่
วันประกาศผลสอบก็มาถึง ผมติดโรงเรียนที่ผมตั้งใจไว้มากๆ ผมจึงรีบจะเอาข่าวนี้ไปบอกกับมันที่บ้านด้วยตัวเอง
แต่ภาพที่เห็นคือบ้านมันปิดครับ ไม่มีใครอยู่ในบ้านของทุกชิ้นถูกขนออกไปหมด...
ผมเห็นป้าข้างๆบ้านเดินออกมารดน้ำต้นไม้ ผมก็รีบถามป้าว่า "ป้าๆ บ้านนี้เขาไปไหนกันน่ะ"
"อ๋อ เขาย้ายบ้านไปแล้วล่ะ" ผมตกใจมาก ในหัวตอนนั้นมีความคำถามตลอด
ทำไมไม่ติดต่อวะ ?
ทำไมไม่บอกวะ ?
อะไรของเนี่ย !?
ผมกลับบ้านเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ชายผม มันพูดขึ้นมาว่า "ไม่ยากนะ ถ้ารักก็รอหน่อย"
ผมตั้งใจรอมัน รอตลอดเวลา บ้านมันทุกวันนี้จะเป็นป่าอยู่แล้ว
"มันหายไปไหนวะเนี่ย" ผมรอมันจนผมอยู่ชั้น ม.4 ครับ
ตอนนั้นเองผมก็รู้จักความรักมากขึ้น ครั้งนี้ผมคบกับรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง ในความคิดของผมตอนนั้นคิดอยู่เสมอว่า "อยากคบพี่คนนี้เพื่อให้ลืมๆมันไปได้สักที"
เธอน่ารักมากๆครับ เราคบกัน จับมือกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำเหมือนกับว่าพี่เขาคือ x ที่ผมรู้จัก
วันหนึ่งที่ฝนตก เราไปเดินห้างกันครับ จับมือกันด้วยนะ เดินอยู่สักพักนึง ผมเหมือนเห็น x กำลังเดินอยู่แต่ก็แค่ไกลๆ
ผมตื่นเต้นกับเวลา ณ ตอนนั้นมากๆ
ผมปล่อยมือผู้หญิงคนนั้น และวิ่ง วิ่งเพื่อตามหามัน แต่สรุปคือก็ไม่เจอ ที่แย่กว่านั้น รุ่นพี่คนนั้นร้องไห้ครับ
"ทำอะไรอ่ะ ทำไมต้องวิ่ง ทำไมต้องหา หาอะไร ?" ผมคิดอยู่สักพัก เลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
เธอตบผมครับ ตบตรงนั้นเลย "ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก เกลียดมาก เกลียดที่สุด !!!" ผมรู้สึกแย่มากๆครับ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เลยปล่อยเขาไปเพราะรู้ว่าตัวเองทุกวันนี้มันHere แล้วล่ะคงจะกลับไปคบกับเขาอีกไม่ได้
เหมือนเป็นเวรกรรมนะ ทุกวันนี้ผมรอ รอคนที่ชื่อ x อยู่ตลอดทุกๆวัน ผมอยากเจอเขามากๆ
แปลกนะ ครั้งแรกที่มันมาบอกชอบผม ผมไม่ได้ชอบมันเลยสักนิด แต่ ความรักของผมมันเพิ่มเรื่อยๆ แต่ความรักของมันที่มีให้ผมมันน้อยลง
มันจะจำผมได้อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าเจอผมจะต่อยมันแรงๆสักที แล้วพูดว่า
"ถ้าจะไปก็มาบอกเลิกก่อน อย่าปล่อยให้กูรอ กูไม่ชอบ !!!"
ตอนนี้ผมอยู่ ปี2แล้วครับ ก็ยังไม่คบกับใครเหมือนเดิม ทั้งที่เดินเข้ามาในชีวิตเอง ผมก็เลือกที่จะเจอมันอยู่แค่คนเดียว คนเดียวจริงๆ
ทำยังไงได้ ก็รักไปแล้ว
.
.
.
พอมาคิดเรื่องของตัวเอง มันยังกับในหนังในละคร แต่เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นมาในชีวิตของผมจริงๆ