เมื่อต้นปีพ่อเข้า รพ.เพราะล้มหลังผ่าตัดพ่อเป็นอัมพาต สูญเสียความทรงจำ
ไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับชีวิตเรา มันเป็นเรื่องที่เราเคยดูผ่านหน้าจอโทรทัศน์
เป็นชีวิตของคนอื่นที่เราเห็น แม่เราตาบอดต้องคอยพยาบาลดูแลพ่อเวลาที่เราไปทำงาน
พ่อมีลูกติดกับภรรยาคนก่อนอีก 3 คน ไม่มีใครมาไยดีเลย
เมื่อไม่นานมานี้พ่อเริ่มมีอาการเป็นแผลในปาก ไปหาหมอและผ่าตัดชิ้นเนื้อไปตรวจล่าสุดคาดว่าเป็นมะเร็ง รอผลยืนยันอาทิตย์หน้า
ค่ายาที่นอกเหนือจากบัตรทอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเอาที่ไหนไปจ่าย
ลูกชายคนหนึ่งจากภรรยาเก่าพ่อบอกว่าเขาจะไม่ให้ลูกเขามาที่บ้านพ่อเขากลัวติดเชื้อโรค บ้านพ่อมีแต่เชื้อโรค แม่ได้แต่ร้องไห้
ลูกอีกคนของพ่อก็ไม่สนใจไปฟังผลตรวจตามที่หมอนัด
มีแค่เราต้องไปกับแม่ ทิ้งให้พ่อนอนอยู่บ้านคนเดียว ทั้งที่ตอนแรกลูกชายเขาว่าจะไปด้วย และเราจะเป็นคนดูพ่อเอง
ทำไมเรื่องพวกนี้ไม่จบไม่สิ้นสักที แม่ตาบอด หูตึง แล้วมาพ่อเป็นอัมพาต ยังต่อด้วยมะเร็งอีก
ยังลูกๆ ที่ไม่แยแส รังเกียจพ่อตัวเองอีก เรื่องพวกนี้เราเคยอ่าน เคยเห็นในชีวิตคนอื่นอยู่ๆ ก็มาเกิดขึ้นกับเรา มันเป็นเรื่องตลกที่ขำไม่ออก
ไม่มีเวลาให้ร้องไห้ หรือตั้งรับอะไรเลย
พอมองที่พ่อเราเห็นแต่ผลของการกระทำที่เขาทำไว้
ตอนหนุ่มๆ พ่อก็ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือย เหมือนวัยรุ่นทั่วไปเรื่องบางอย่าง การกระทำบางอย่างก็ขาดความรับผิดชอบ
ตอนที่มีลูกกับภรรยาเก่าก็ไม่ได้เลี้ยงดูส่งเสีย ลูกถึงไม่ได้ให้ความเคารพอย่างทุกวันนี้ ไม่สำนึกถึงความเป็นพ่อ
ตอนนั้นก็ดื่มเหล้าอย่างหนัก ผลของมันก็ทำร้ายร่างกายอยู่ทุกวันนี้ การใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือยกับ ความเสื่อมมันส่งผลตอบแทนแล้ว
เราเห็นพ่อกำลังชดใช้ให้มันอยู่
เราใช้ร่างกายอย่างไม่เห็นคุณค่า...เราก็ต้องรับผลนั้น
เราไม่เห็คุณค่าของการถนอมความรูสึกของคนใกล้ตัว...เราต้องชดใช้ความไม่ไยดีนั้น
พ่อกำลังชดใช้สิ่งที่เคยทำไว้....และเราก็เห็นพี่ๆเองก็กำลังเริ่มชดใช้เหมือนกัน แต่เขาจะรู้ตัวไหม...
คนเราไม่ว่าจะทำะไรลงไปก็ต้องรับผลของการกระทำนั้น ทุกอย่างที่เราตัดสินใจมีราคาของมันที่เราต้องจ่ายคืนเสมอ
ได้แต่แอบหวังว่าสักวันเขาจะมองพ่อในฐานะที่พ่อเป็นพ่อ และเป็นขณะที่พ่อยังมีชีวิตอยู่พอรับรู้
บ่อยๆ ที่มองพ่อแล้วคิดว่าไอ้สิ่งที่เราทำอยู่นี้คือความกตัญญู หรือเรากำลังทำบาปกับเขากันแน่
พยายามรั้งสังขารที่ร่วงโรยของเขา ที่นอนทรมานเพราะสารพัดโรคให้มีชีวิตอยู่ต่อไป นี่เราเห็นแก่ตัวอยู่หรือเปล่า
ถ้าเป็นเราเลือกได้คงไม่อยากให้ตัวเองต้องมีชีวิตในสภาพนี้
บางครั้งเราก็สงสัยว่าคนเราไม่แยแสพ่อแท้ๆ ของตัวเองได้ขนาดนี้เลยหรือ โลกใบนี้เป็นอะไรไปแล้วนะ
มันเหนื่อยมาก...พยายามคิดว่ายังมีอีกหลายๆครอบครัวที่เจอเรื่องไม่ต่างจากเรา ไม่ใช่เราคนเดียวที่เจอแบบนี้
แค่อยากให้มันสิ้นสุดสักที ชีวิตเลิกปาปัญหาสารพัดมาใหครอบครัวเราได้แล้ว
เหนื่อย+ล้า...กับสารพัดสิ่งที่ชีวิตโยนเข้ามาให้เต็มที
ทำไมปัญหาในชีวิตมากเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
ไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับชีวิตเรา มันเป็นเรื่องที่เราเคยดูผ่านหน้าจอโทรทัศน์
เป็นชีวิตของคนอื่นที่เราเห็น แม่เราตาบอดต้องคอยพยาบาลดูแลพ่อเวลาที่เราไปทำงาน
พ่อมีลูกติดกับภรรยาคนก่อนอีก 3 คน ไม่มีใครมาไยดีเลย
เมื่อไม่นานมานี้พ่อเริ่มมีอาการเป็นแผลในปาก ไปหาหมอและผ่าตัดชิ้นเนื้อไปตรวจล่าสุดคาดว่าเป็นมะเร็ง รอผลยืนยันอาทิตย์หน้า
ค่ายาที่นอกเหนือจากบัตรทอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเอาที่ไหนไปจ่าย
ลูกชายคนหนึ่งจากภรรยาเก่าพ่อบอกว่าเขาจะไม่ให้ลูกเขามาที่บ้านพ่อเขากลัวติดเชื้อโรค บ้านพ่อมีแต่เชื้อโรค แม่ได้แต่ร้องไห้
ลูกอีกคนของพ่อก็ไม่สนใจไปฟังผลตรวจตามที่หมอนัด
มีแค่เราต้องไปกับแม่ ทิ้งให้พ่อนอนอยู่บ้านคนเดียว ทั้งที่ตอนแรกลูกชายเขาว่าจะไปด้วย และเราจะเป็นคนดูพ่อเอง
ทำไมเรื่องพวกนี้ไม่จบไม่สิ้นสักที แม่ตาบอด หูตึง แล้วมาพ่อเป็นอัมพาต ยังต่อด้วยมะเร็งอีก
ยังลูกๆ ที่ไม่แยแส รังเกียจพ่อตัวเองอีก เรื่องพวกนี้เราเคยอ่าน เคยเห็นในชีวิตคนอื่นอยู่ๆ ก็มาเกิดขึ้นกับเรา มันเป็นเรื่องตลกที่ขำไม่ออก
ไม่มีเวลาให้ร้องไห้ หรือตั้งรับอะไรเลย
พอมองที่พ่อเราเห็นแต่ผลของการกระทำที่เขาทำไว้
ตอนหนุ่มๆ พ่อก็ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือย เหมือนวัยรุ่นทั่วไปเรื่องบางอย่าง การกระทำบางอย่างก็ขาดความรับผิดชอบ
ตอนที่มีลูกกับภรรยาเก่าก็ไม่ได้เลี้ยงดูส่งเสีย ลูกถึงไม่ได้ให้ความเคารพอย่างทุกวันนี้ ไม่สำนึกถึงความเป็นพ่อ
ตอนนั้นก็ดื่มเหล้าอย่างหนัก ผลของมันก็ทำร้ายร่างกายอยู่ทุกวันนี้ การใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือยกับ ความเสื่อมมันส่งผลตอบแทนแล้ว
เราเห็นพ่อกำลังชดใช้ให้มันอยู่
เราใช้ร่างกายอย่างไม่เห็นคุณค่า...เราก็ต้องรับผลนั้น
เราไม่เห็คุณค่าของการถนอมความรูสึกของคนใกล้ตัว...เราต้องชดใช้ความไม่ไยดีนั้น
พ่อกำลังชดใช้สิ่งที่เคยทำไว้....และเราก็เห็นพี่ๆเองก็กำลังเริ่มชดใช้เหมือนกัน แต่เขาจะรู้ตัวไหม...
คนเราไม่ว่าจะทำะไรลงไปก็ต้องรับผลของการกระทำนั้น ทุกอย่างที่เราตัดสินใจมีราคาของมันที่เราต้องจ่ายคืนเสมอ
ได้แต่แอบหวังว่าสักวันเขาจะมองพ่อในฐานะที่พ่อเป็นพ่อ และเป็นขณะที่พ่อยังมีชีวิตอยู่พอรับรู้
บ่อยๆ ที่มองพ่อแล้วคิดว่าไอ้สิ่งที่เราทำอยู่นี้คือความกตัญญู หรือเรากำลังทำบาปกับเขากันแน่
พยายามรั้งสังขารที่ร่วงโรยของเขา ที่นอนทรมานเพราะสารพัดโรคให้มีชีวิตอยู่ต่อไป นี่เราเห็นแก่ตัวอยู่หรือเปล่า
ถ้าเป็นเราเลือกได้คงไม่อยากให้ตัวเองต้องมีชีวิตในสภาพนี้
บางครั้งเราก็สงสัยว่าคนเราไม่แยแสพ่อแท้ๆ ของตัวเองได้ขนาดนี้เลยหรือ โลกใบนี้เป็นอะไรไปแล้วนะ
มันเหนื่อยมาก...พยายามคิดว่ายังมีอีกหลายๆครอบครัวที่เจอเรื่องไม่ต่างจากเรา ไม่ใช่เราคนเดียวที่เจอแบบนี้
แค่อยากให้มันสิ้นสุดสักที ชีวิตเลิกปาปัญหาสารพัดมาใหครอบครัวเราได้แล้ว
เหนื่อย+ล้า...กับสารพัดสิ่งที่ชีวิตโยนเข้ามาให้เต็มที