เรามีอาการแปลกๆเกิดขึ้นมา 7-8 ปีแล้วค่ะ คิดมานานแล้วว่าใช่หรือเปล่าแต่ก็ไม่ได้สนใจ
แต่ช่วงนี้เหมือนมันจะเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเราคิดว่าปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ต้องรู้ให้ได้ค่ะ
คือช่วงนี้เรารู้สึกเศร้าตลอดทั้งวันเลยค่ะ แม้จะได้ดูหนังที่ชอบก็แล้ว ฟังเพลงที่ชอบก็แล้ว ก็ยังไม่หายค่ะ มีอาการใจสั่นด้วย หายใจไม่ออก แน่นหน้าอก อันนี้เราว่าแปลกๆแล้วค่ะ เพิ่งเป็นมาไม่กี่เดือนนี้เอง
ร้องไห้ 10 กว่ารอบต่อวัน แล้วรอบนึงคือมันนานมากกว่าจะทำให้ตัวเองหยุดร้องได้
แล้วอาการพวกนี้มันทรมานอะค่ะ เลยคิดหาวิธีการฆ่าตัวตายบ่อยมาก มีทั้งวิธีที่ยอดฮิตและแบบประหลาดๆ แต่ก็ไม่เคยคิดจะทำนะคะ รู้ค่ะว่ามันไม่ดี แต่ไม่สามารถให้ตัวเองหยุดคิดได้
หรือถ้าไม่คิดฆ่าตัวตายก็คิดหาวิธีจะทำร้ายค่ะ ไม่ใช่ทำร้ายตัวเองนะคะแต่ทำร้ายคนอื่นค่ะ โดยเฉพาะคนที่เป็นคู่กรณีกับเรา อันนี้คิดมากกว่าคิดฆ่าตัวตายด้านบนอีก อารมณ์แค้นประมาณนั้น
เรานอนไม่หลับ กินข้าวไม่ค่อยได้
และรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรได้ช้าลง คิดช้าด้วย อันนี้เป็นมานานจริงๆค่ะ
คือมันจะเป็นบ่อยมากตอนที่เราเรียน ถ้ามีคนถามคำถามมาแล้วให้เราตอบทันทีเลยเนี่ย ตอบไม่ได้นะคะ ต้องขอเวลาสักพักเลยละ ทั้งๆที่เป็นวิชาที่เราชอบนะ บางครั้งกว่าจะหาคำตอบได้ กินเวลาทั้งวันอะค่ะ แล้วไม่ได้เป็นแค่ตอนเรียนด้วย ตอนที่คุยกับคนอื่นๆก็เป็นนะคะ แค่คุยกันเล่นๆเรายังคิดไม่ออกเลย มันตื้อไปหมด เหมือนสมองมันไม่ประมวลผลเลย เวลาคุยกับเพื่อนเราก็อาศัยแบบเออออๆกันไป ไม่อยากให้เพื่อนเสียน้ำใจ อันนี้ก็ยังหาวิธีแก้ไขไม่ได้ มันส่งผลกระทบกับการเรียนการงานเรามากค่ะ การใช้ชีวิตด้วย และความที่เราคิดอะไรไม่ค่อยออก เวลาคนถามอะไรเราก็จะไม่ตอบ คนเลยคิดว่าเราไม่สนใจเค้า ปัญหาอื่นมันก็ตามมาอีก กลายเป็นว่ามาทะเลาะกับเรา พอเราบอกความจริงก็หาว่าเราคิดไปเอง เพ้อเจ้อ ไร้สาระ ของอย่างนี้ใครๆก็คิดได้ (แต่กับเรามันไม่ใช่ไง) คือมันรู้สึกทรมานกับการที่ว่า บางอย่างมันเป็นเรื่องง่ายมาก แต่ทำไมเราถึงคิดไม่ได้ฟระ
ตอนนี้เรากำลังหาวิธีแก้ไขเพิ่มเติมอยู่ค่ะ นอกเหนือจากการดูหนังฟังเพลงอย่างนั่งสมาธิ ศึกษาเรื่องธรรมะ
แต่ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกโอเคขึ้นเลยค่ะ เรารู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรแล้วด้วยซ้ำ คืออยากอยู่เฉยๆ ไม่อยากสุงสิงกับใครด้วย ไม่ไว้ใจใครเลยนอกจากคนในครอบครัว เราโดนมาเยอะค่ะ อย่างเช่น ตอนเด็กๆชอบโดนเพื่อนแกล้ง เพื่อนหมั่นไส้เพราะเป็นศิษย์รักของครู (อันนี้เพื่อนบอก) ไม่ได้แกล้งแบบแหย่เล่นๆนะแต่แบบจริงจังมากพอที่จะทำให้เรามีพฤติกรรมเปลี่ยนเลยค่ะ ตอนเด็กๆเราเคยออกไปพูดหน้าชั้นเรียนบ่อยมาก แต่พอเพื่อนไม่ชอบกลับด่าเราซะงั้น ด่าไม่พอแถมขว้างของใส่อีก เราเลยรู้สึกเฟล กลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ ไม่กล้าตัดสินใจอะไรเลยถ้าอยู่กับเพื่อน รู้สึกตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา แต่ช่วงหลังๆมานี้จะรู้สึกกลัวมากกว่าตื่นเต้นละ เวลาที่ต้องให้นำเสนออะไรเราจะรู้สึกเหมือนกับว่าเราควบคุมตัวเองไม่ได้ เครียดด้วย อาการแปลกๆมาหมด แต่กับครูอาจารย์หรือคนอื่นๆที่ไม่ใช่เพื่อนนี่ไม่ค่อยเท่าไหร่นะคะ ก็ยังรู้สึกว่าปกติ รู้สึกสบายใจกว่าด้วยซ้ำ แต่ถ้าเกิดให้เราอยู่คนเดียวเราก็ทำได้หมดค่ะ ให้ทำอะไร ตัดสินใจอะไรนี่ได้หมดเลยนะ
เราเลยอยากทราบว่าอาการเหล่านี้มันคืออะไรยังไงคะ ใช่อาการทางจิตหรือเปล่า แล้วเราจะแก้มันยังไงดี เราอยากหายจากอาการนี้จริงๆนะ
รบกวนผู้รู้ช่วยมาตอบหน่อยค่ะ
อาการแบบนี้ใช่อาการทางจิตมั้ยคะ
แต่ช่วงนี้เหมือนมันจะเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเราคิดว่าปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ต้องรู้ให้ได้ค่ะ
คือช่วงนี้เรารู้สึกเศร้าตลอดทั้งวันเลยค่ะ แม้จะได้ดูหนังที่ชอบก็แล้ว ฟังเพลงที่ชอบก็แล้ว ก็ยังไม่หายค่ะ มีอาการใจสั่นด้วย หายใจไม่ออก แน่นหน้าอก อันนี้เราว่าแปลกๆแล้วค่ะ เพิ่งเป็นมาไม่กี่เดือนนี้เอง
ร้องไห้ 10 กว่ารอบต่อวัน แล้วรอบนึงคือมันนานมากกว่าจะทำให้ตัวเองหยุดร้องได้
แล้วอาการพวกนี้มันทรมานอะค่ะ เลยคิดหาวิธีการฆ่าตัวตายบ่อยมาก มีทั้งวิธีที่ยอดฮิตและแบบประหลาดๆ แต่ก็ไม่เคยคิดจะทำนะคะ รู้ค่ะว่ามันไม่ดี แต่ไม่สามารถให้ตัวเองหยุดคิดได้
หรือถ้าไม่คิดฆ่าตัวตายก็คิดหาวิธีจะทำร้ายค่ะ ไม่ใช่ทำร้ายตัวเองนะคะแต่ทำร้ายคนอื่นค่ะ โดยเฉพาะคนที่เป็นคู่กรณีกับเรา อันนี้คิดมากกว่าคิดฆ่าตัวตายด้านบนอีก อารมณ์แค้นประมาณนั้น
เรานอนไม่หลับ กินข้าวไม่ค่อยได้
และรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรได้ช้าลง คิดช้าด้วย อันนี้เป็นมานานจริงๆค่ะ
คือมันจะเป็นบ่อยมากตอนที่เราเรียน ถ้ามีคนถามคำถามมาแล้วให้เราตอบทันทีเลยเนี่ย ตอบไม่ได้นะคะ ต้องขอเวลาสักพักเลยละ ทั้งๆที่เป็นวิชาที่เราชอบนะ บางครั้งกว่าจะหาคำตอบได้ กินเวลาทั้งวันอะค่ะ แล้วไม่ได้เป็นแค่ตอนเรียนด้วย ตอนที่คุยกับคนอื่นๆก็เป็นนะคะ แค่คุยกันเล่นๆเรายังคิดไม่ออกเลย มันตื้อไปหมด เหมือนสมองมันไม่ประมวลผลเลย เวลาคุยกับเพื่อนเราก็อาศัยแบบเออออๆกันไป ไม่อยากให้เพื่อนเสียน้ำใจ อันนี้ก็ยังหาวิธีแก้ไขไม่ได้ มันส่งผลกระทบกับการเรียนการงานเรามากค่ะ การใช้ชีวิตด้วย และความที่เราคิดอะไรไม่ค่อยออก เวลาคนถามอะไรเราก็จะไม่ตอบ คนเลยคิดว่าเราไม่สนใจเค้า ปัญหาอื่นมันก็ตามมาอีก กลายเป็นว่ามาทะเลาะกับเรา พอเราบอกความจริงก็หาว่าเราคิดไปเอง เพ้อเจ้อ ไร้สาระ ของอย่างนี้ใครๆก็คิดได้ (แต่กับเรามันไม่ใช่ไง) คือมันรู้สึกทรมานกับการที่ว่า บางอย่างมันเป็นเรื่องง่ายมาก แต่ทำไมเราถึงคิดไม่ได้ฟระ
ตอนนี้เรากำลังหาวิธีแก้ไขเพิ่มเติมอยู่ค่ะ นอกเหนือจากการดูหนังฟังเพลงอย่างนั่งสมาธิ ศึกษาเรื่องธรรมะ
แต่ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกโอเคขึ้นเลยค่ะ เรารู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรแล้วด้วยซ้ำ คืออยากอยู่เฉยๆ ไม่อยากสุงสิงกับใครด้วย ไม่ไว้ใจใครเลยนอกจากคนในครอบครัว เราโดนมาเยอะค่ะ อย่างเช่น ตอนเด็กๆชอบโดนเพื่อนแกล้ง เพื่อนหมั่นไส้เพราะเป็นศิษย์รักของครู (อันนี้เพื่อนบอก) ไม่ได้แกล้งแบบแหย่เล่นๆนะแต่แบบจริงจังมากพอที่จะทำให้เรามีพฤติกรรมเปลี่ยนเลยค่ะ ตอนเด็กๆเราเคยออกไปพูดหน้าชั้นเรียนบ่อยมาก แต่พอเพื่อนไม่ชอบกลับด่าเราซะงั้น ด่าไม่พอแถมขว้างของใส่อีก เราเลยรู้สึกเฟล กลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจ ไม่กล้าตัดสินใจอะไรเลยถ้าอยู่กับเพื่อน รู้สึกตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา แต่ช่วงหลังๆมานี้จะรู้สึกกลัวมากกว่าตื่นเต้นละ เวลาที่ต้องให้นำเสนออะไรเราจะรู้สึกเหมือนกับว่าเราควบคุมตัวเองไม่ได้ เครียดด้วย อาการแปลกๆมาหมด แต่กับครูอาจารย์หรือคนอื่นๆที่ไม่ใช่เพื่อนนี่ไม่ค่อยเท่าไหร่นะคะ ก็ยังรู้สึกว่าปกติ รู้สึกสบายใจกว่าด้วยซ้ำ แต่ถ้าเกิดให้เราอยู่คนเดียวเราก็ทำได้หมดค่ะ ให้ทำอะไร ตัดสินใจอะไรนี่ได้หมดเลยนะ
เราเลยอยากทราบว่าอาการเหล่านี้มันคืออะไรยังไงคะ ใช่อาการทางจิตหรือเปล่า แล้วเราจะแก้มันยังไงดี เราอยากหายจากอาการนี้จริงๆนะ
รบกวนผู้รู้ช่วยมาตอบหน่อยค่ะ