สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมระครับ อาจจะอ่านแล้วขัดหูขัดตาไปบ้างก็ขออภัยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมอยู่ม.6 คบกับรุ่นน้องม.5 ครับ อยู่ รร แถวๆจอมทองแต่ไม่ขอเอ่ยชื่อ รร นะครับ
เราคบกันมา10เดือนแล้วครับ ช่วงแรกก็รักกันตามประสาวัยรุ่นแหละครับ
กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน
แต่พักหลังๆมานี้ผมเริ่มรู้สึกเบื่อเค้าครับ เริ่มด่าเค้า ไล่เค้าบ้าง บอกว่าไม่อยากคุยกับเค้าบ้าง
ปกติเราจะคุยสไกกันทุกคืนครับ ถึงผมจะแสดงออกไปแบบนั้น แต่ผมก็รักเค้ามากนะครับ
ถึงผมจะรู้สึกเบื่อแต่ผมก็ยังรักเค้าเหมือนเดิม ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ผมจะเป็นฝ่ายบอกเลิกเค้าครับ
แต่เค้าก็จะกลับมาง้อผมตลอด ซึ่งผมก็ชอบให้เค้ามาง้อมากๆเลยครับ มันรู้สึกดีทุกครั้งที่เค้ามาง้อจริงๆ
ผมเลยแกล้งทำเป็นเล่นตัวไม่หายงอนครับ แต่สุดท้ายก็หายแล้วก็กลับมาคบกัน
แต่เมื่อไม่กี่วันมานี้ผมทะเลาะกับเค้า แล้วผมก็บอกเลิกเค้าอีกแล้วครับ
แต่ใครจะรู้ละครับว่าครั้งนี้มันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เค้าไม่กลับมาง้อผมอีกแล้ว ช่วง2วันแรก ผมก็ยังเฉยๆนะครับ
แต่ผมผ่านไป ผมเริ่มรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ผมไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลย
ผมเลยตัดสินใจเป็นฝ่ายไปง้อเค้าครับ แต่เค้ากลับบอกผมว่าเค้าไม่อยากเจ็บอีกแล้ว
ผมทำไม่ดีกับเค้าไว้เยอะ ผมพยายามพูดทุกอย่าง แต่ก็ไร้ประโยชน์ครับ ผมเลยไม่อยากยื้อเค้าไว้แล้ว
ผมนอนร้องไห้แทบทุกคืนครับ ผมถามเพื่อนเค้าว่าเค้าเป็นไงบ้าง
เพื่อนเค้าบอกผมว่า ก็ดีนะ วันนี้มีคนให้ตุ๊กตาด้วย ก็คงน่าจะเป็นคนที่มาจีบแหละครับ
พอผมรู้ผมก็รู้สึกใจหายเลยครับ น้ำตานี่ร่วงเลย
อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันครบรอบ 11 เดือนของเราครับ แต่มันคงไม่มีอีกแล้วครับ
วันที่เราไปดูหนังกัน วันที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน หยอกล้อกัน มันไม่มีอีกแล้วครับ
บางคนอาจจะมองว่า 10 เดือนนี่ยังไม่เห็นนานเลย แต่สำหรับผมมันนานนะครับ
แล้วเป็น10 เดือนที่มีค่ากับผมมาก ซึ่งผมทำสิ่งที่มีค่าหลุดมือไปแล้ว
เรื่องก็มีอยู่แค่นี้แหละครับ ผมแค่อยากแชร์ประสบการณ์ให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆได้อ่านกันครับ
ปล.ย้ำนะครับว่านี่เป็นกระทู้แรกในชีวิตของผม อาจจะอ่านแล้วขัดหูขัดตาไปบ้าง อ่านยากก็ขออภัยครับ
ปล2.ใครที่มีแฟนอยู่แล้วทำตัวแบบผมอยู่ ขอให้คิดดีๆก่อนนะครับคุณอาจจะเสียคนที่คุณรักไปแบบไม่หวนกลับก็ได้ครับ
บอกเลิกแฟน แต่เป็นตัวเองที่ต้องเสียใจ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมอยู่ม.6 คบกับรุ่นน้องม.5 ครับ อยู่ รร แถวๆจอมทองแต่ไม่ขอเอ่ยชื่อ รร นะครับ
เราคบกันมา10เดือนแล้วครับ ช่วงแรกก็รักกันตามประสาวัยรุ่นแหละครับ
กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน
แต่พักหลังๆมานี้ผมเริ่มรู้สึกเบื่อเค้าครับ เริ่มด่าเค้า ไล่เค้าบ้าง บอกว่าไม่อยากคุยกับเค้าบ้าง
ปกติเราจะคุยสไกกันทุกคืนครับ ถึงผมจะแสดงออกไปแบบนั้น แต่ผมก็รักเค้ามากนะครับ
ถึงผมจะรู้สึกเบื่อแต่ผมก็ยังรักเค้าเหมือนเดิม ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ผมจะเป็นฝ่ายบอกเลิกเค้าครับ
แต่เค้าก็จะกลับมาง้อผมตลอด ซึ่งผมก็ชอบให้เค้ามาง้อมากๆเลยครับ มันรู้สึกดีทุกครั้งที่เค้ามาง้อจริงๆ
ผมเลยแกล้งทำเป็นเล่นตัวไม่หายงอนครับ แต่สุดท้ายก็หายแล้วก็กลับมาคบกัน
แต่เมื่อไม่กี่วันมานี้ผมทะเลาะกับเค้า แล้วผมก็บอกเลิกเค้าอีกแล้วครับ
แต่ใครจะรู้ละครับว่าครั้งนี้มันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เค้าไม่กลับมาง้อผมอีกแล้ว ช่วง2วันแรก ผมก็ยังเฉยๆนะครับ
แต่ผมผ่านไป ผมเริ่มรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ผมไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลย
ผมเลยตัดสินใจเป็นฝ่ายไปง้อเค้าครับ แต่เค้ากลับบอกผมว่าเค้าไม่อยากเจ็บอีกแล้ว
ผมทำไม่ดีกับเค้าไว้เยอะ ผมพยายามพูดทุกอย่าง แต่ก็ไร้ประโยชน์ครับ ผมเลยไม่อยากยื้อเค้าไว้แล้ว
ผมนอนร้องไห้แทบทุกคืนครับ ผมถามเพื่อนเค้าว่าเค้าเป็นไงบ้าง
เพื่อนเค้าบอกผมว่า ก็ดีนะ วันนี้มีคนให้ตุ๊กตาด้วย ก็คงน่าจะเป็นคนที่มาจีบแหละครับ
พอผมรู้ผมก็รู้สึกใจหายเลยครับ น้ำตานี่ร่วงเลย
อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันครบรอบ 11 เดือนของเราครับ แต่มันคงไม่มีอีกแล้วครับ
วันที่เราไปดูหนังกัน วันที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน หยอกล้อกัน มันไม่มีอีกแล้วครับ
บางคนอาจจะมองว่า 10 เดือนนี่ยังไม่เห็นนานเลย แต่สำหรับผมมันนานนะครับ
แล้วเป็น10 เดือนที่มีค่ากับผมมาก ซึ่งผมทำสิ่งที่มีค่าหลุดมือไปแล้ว
เรื่องก็มีอยู่แค่นี้แหละครับ ผมแค่อยากแชร์ประสบการณ์ให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆได้อ่านกันครับ
ปล.ย้ำนะครับว่านี่เป็นกระทู้แรกในชีวิตของผม อาจจะอ่านแล้วขัดหูขัดตาไปบ้าง อ่านยากก็ขออภัยครับ
ปล2.ใครที่มีแฟนอยู่แล้วทำตัวแบบผมอยู่ ขอให้คิดดีๆก่อนนะครับคุณอาจจะเสียคนที่คุณรักไปแบบไม่หวนกลับก็ได้ครับ