สวัสดีค่ะ เรามือใหม่น่ะค่ะ อยากเล่าประสบการณ์ของเราเกี่ยวกับคนรักน่ะค่ะ เล่าผิดถูกอย่างไรขออภัยด้วยน่ะค่ะ
เราชื่อเนย (นามสมมุติ) แฟนเราชื่อบอล (นามสมมุติ) ตั้งแต่เล็กที่เราจำความได้น่ะค่ะ เรามีคุณพ่อรับราชการเป็นตำรวจค่ะชีวิตเราในวัยเด็ก เนี่ยเป็นประมาณคุณหนูก็ว่าได้ค่ะ เรียนโรงเรียน นานาชาติค่ะ ได้ทุกอย่างที่อยากจะได้ แต่แล้ววันหนึ่งถึงจุดเปลี่ยน พ่อกับแม่เราทะเลาะกันเพราะคุณพ่อของเราเจ้าชู้และทำร้ายคุณแม่ของเราค่ะ ตอนนั้นจำความได้อยู่ประมาณ ป1 เราได้ยินเสียงคุณพ่อและคุณแม่ทะเลาะกันดังมาก และคุณพ่อก็ตบหบ้าคุณแม่ เรานี่แอบนั่งร้องไห้อยู่ในห้องแม่เราเข้ามาบอกเก็บเสื้อผ้ากลับไปอยู่บ้านตากับยายน่ะลูก พอเรากลับไปอยู่บ้านตากะยาย ชีวิตเราก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ เรียนโรงเรียนวัด กินข้าวถาดหลุม ห้องนำ้ก็น่ากลัวแถมมีตุ๊กแก เพื่อนก็แก่น ๆ พูดจาไม่เพราะ แรก ๆ เรารับไม่ได้ค่ะ แต่พออยู่ได้สักพักเริ่มชิน เราก็กลายเป็นหัวโจกแทน 555+ ตาและยายดูแลเราเป็นอย่างดีค่ะ แม่ไม่ได้อยู่กับเราน่ะค่ะ เอาเรามาฝากตาและยายไว้และก็ไปทำงานค่ะ เพราะตอนนั้นแม่ไม่มีอะไรมาเลย พอเราเรียนจบ ม3 เราก็ย้ายมาเรียนที่ในตัวเมืองค่ะอยู่กับน้า น้าเราเป็นพยาบาล ช่วงแรก ๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไร พอน้าเราแต่งงานน้าเขยเราเข้มงวดมากเลยค่ะเจ้าระเบียบ ด่าว่าเราทุกอย่าง เราอึดอัดใจมากเลยค่ะ ตอนนั้นเราน้อยใจในตัวเองมาก ๆ เลยค่ะ ลืมบอกไปว่า เราต้องกลับไปเอาเงินที่บ้านกับแม่ทุกเดือนแม่เรากลับมาเปิดร้านทำผมอยู่ที่บ้านหลังจากหายไปนานค่ะ ทุกครั้งที่เราไปเราจะโดนแม่ด่าทุกครั้งเลยค่ะ บอกว่าเราเป็นภาระบ้างไม่อยากให้เราเรียนแล้วบ้าง ไปบางทีแม่เราก็โยนเงินให้เราแต่เราเข้าใจน่ะค่ะท่านคงเครียด ตอนนั้นชีวิตเราสับสนมากเลยค่ะ พอกลับมาอยู่ในตัวเมืองก็มีปัญหากับน้าเขย กลับไปบ้านก็ทะเลาะกับแม่ พอเราเรียนจบ ปวช. ช่วงปิดเทอมเราเลยไปหางานทำค่ะ ด้วยความที่ไม่อยากกลับไปขอเงินแม่ และไม่อยากเจอหน้าน้าเขย และเราก็ได้พบกับ บอล เค้าเป็นหัวหน้าเราค่ะ เค้าอายุห่างจากเรา 22 ปี ตอนแรกที่เราเจอบอกเลยรู้สึกชอบเค้ามากค่ะ ตอนนั้นเราอายุประมาณ 19 เค้าอายุ 41 ค่ะ เค้าก็รับเราเค้าโดยที่ไม่ต้องถามอะไรเลย เราสมัครทำงานเป็นเสมียรในไซค์งานค่ะ หลังจากนั้นเค้าก็ไปรับไปส่งเรา 3 วัน เค้าบอกว่าเค้าชอบเราเค้าอยากดูแลเรา เราก็ชอบเค้าค่ะ ตอนนั้นเราตัดสินใจย้ายออกมาจากบ้านน้ามาอยู่บ้านเพื่อนค่ะ เค้าก็ไปรับเรามาทำงานเย็นก็มาส่งพาเราไปทานข้าวดูแลเราอย่างดีมาก ๆ ค่ะ จนใกล้ถึงเวลาที่เราจะต้องกลับไปเรียนต่อ ปวส. เค้าบอกเราว่า เค้าไม่อยากให้เราไป เค้าจะส่งเราเรียนเอง เราก็ตกลงค่ะ เรียนเสาร์อาทิตย์เอา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับเรา จนมีเพื่อน ๆ หลายคนอิจฉาเรามากเลยค่ะ ชีวิตเราก็อยู่อย่างมีความสุข แล้วเค้าก็ชวนเราออกมาอยู่ข้างนอกค่ะ แล้วเค้าก็มาอยู่กับเรา แต่แล้ววันหนึ่งถึงจุดเปลี่ยนค่ะ เราเรียนเสาร์อาทิตย์เริ่มมีเพื่อนมากค่ะ เราเริ่มติดเพื่อนไม่สนใจเค้า พอเพื่อนเรามาที่ห้องเราจะแนะนำแฟนเราว่าคนส่งผ้า เพราะเค้าเอาผ้าเราไปวักรีดให้เรียบร้อยเลยค่ะ เค้าก็ไม่เคยว่าเรา เราไปเที่ยวเค้าก็นั่งรอเราอยู่ในรถไม่ลงเพราะกลัวเราจะอึดอัด เราเมาก็ตามเก็บเรากลับบ้านค่ะ จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เรากำลังจะเรียนจบ เราอยากไปเรียนที่กรุงเทพค่ะ เราติดเพื่อนและตอนนั้นเราก็มีกิ๊กเรียนอยู่ที่กรุงเทพค่ะ เชื่อไหมค่ะ เราขนของในบ้านทั้งหมดไปกรุงเทพ เหลือแค่ตู้เสื้อผ้า กับเตียง ที่ไม่เอาไปเพราะเราเอาไปไม่ได้ค่ะ เราเอาไปโดยที่ไม่ได้บอกเค้าไม่ได้รำ่ราเค้าเลยค่ะ ถอดไปกระทั่งแอร์ พอเค้ากลับบ้านมา เค้าโทรหาเรา เค้าร้องไห้ค่ะ เค้าบอกว่าทำไม่ทำกับเค้าแบบนี้เค้ารักเรามาก เราไม่สนใจเค้าเลยค่ะ เงียบพูดแค่คำเดียวแค่นี้น่ะ เค้าก็วางสายไปโทรหาเราเราก็ไม่รับ และไม่นาน เราก้ทะเลาะกับแฟนใหม่ของเรา เรารู้สึกคิดถึงบอลมากค่ะตอนนั้น เงินก็ไม่ค่อยมีอยู่แบบลำบากใช้ชีวิตในสังคมที่กรุงเทพ จากที่เคยได้อะไรทุกสิ่งทุกอย่าง วันนี้ต้องมาอยู่แบบโดดเดี่ยวลำพังแล้วเราก็ตัดสินใจโทรหาเค้าค่ะ เสี่ยงปลายสายรับแบบนิ่งมาก เราถามเค้าพี่บอลทำอะไรอยู่ค่ะสะดวกคุยไหมค่ะ เค้าบอกคุยได้เป็นงัยบ้าง เราร้องไห้เลยค่ะ เค้าพูดมาคำเดียว ไม่ต้องร้องน่ะกลับมาบ้านเรา พี่ยังรักหนูเสมอ เราเนี้ยปล่อยโฮเลยค่ะ เค้าตีรถมากรุงเทพเดี๋ยวนั้นซึ่งตอนนั้นประมาณ 2 ทุ่มค่ะ มารับเรากลับบ้าน เรากลับมาอยู่กลับเค้าได้สักพัก เอาอีกแล้วค่ะ เราไปเจอเพื่อนเก่าที่เราเคยแอบชอบเค้ามาชอบเรา เลยคบกัน เราเริ่มเที่ยว ไม่สนใจแฟนเราอีกเหมือนเดิมค่ะ เค้าคอยตามเราเหมือนเดิมน่ะค่ะ เราเบื่อ เราหนี เราด่าเค้าค่ะ เชื่อไหมค่ะ ด้วยความที่เค้าไม่เจอหน้าเราเลยเป็เดือน เค้าเปลี่ยนกุญแจบ้านใหม่หมดเลยค่ะ ให้เราเข้าบ้านไม่ได้จะได้โทรหาเค้า และจะได้มาเครียร์กัน เมื่อเรากลับบ้านมา เราเค้าบ้านไม่ได้รู้ไหมค่ะเราทำงัย เราเลวมากเลย เราไปแจ้งตำรวจค่ะ จับเค้า ตำรวจแค่ลงบันทึกประจำวันแล้วให้ไกล่เกลี่ยนกัน เค้ายอมมาเปิดประตูให้เราค่ะ เค้าร้องไห้ เค้าบอกเค้ารักเรามากทำไม่ทำแบบนี้กับเค้า ตอนนั้นเราไม่สนใจค่ะ คิดผิดมาก ๆ เลย พอเราสำนึกได้ เค้าให้อภัยเราทุกครั้งค่ะ จนกระทั่งตอนนี้เราอายุ 29 เค้าอายุ 51 แล้วค่ะ เราใช้ชีวิตกันเป็นครอบครัวมีลูกน้อย ๆ 1 คน 2 ขวบแล้วค่ะ เราอยากจะบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเราจริง ๆ เค้าส่งให้เราเรียนจนจบ ซื้อรถให้เราขับ สนับสนุนหางานดีดีให้เราทำ เรามาเจอเค้าครั้งแรกเราไม่มีอะไรติดตัวมาเรา เราทำกับเค้าไว้เจ็บแสบสารพัดมากมาย แต่เค้าก็ให้อภัยเรา รักและดูแลเราด้วยดีมาตลอดเลยค่ะ ถึงวันนี้เราจะรักและดูแลเค้าให้ดีที่สุด เพราะแม่เป็นผู้ให้ชีวิต สามีเราคือผู้ให้ลมหายใจ ขอให้ทุกคู่ที่มีคนรักดูแลคู่รักให้ดีดีน่ะค่ะ เพราะบางครั้งโอกาศก็ไม่ได้มีมาให้เราบ่อยๆ เราติดขัดอย่างไรก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณที่รักกัน
เราชื่อเนย (นามสมมุติ) แฟนเราชื่อบอล (นามสมมุติ) ตั้งแต่เล็กที่เราจำความได้น่ะค่ะ เรามีคุณพ่อรับราชการเป็นตำรวจค่ะชีวิตเราในวัยเด็ก เนี่ยเป็นประมาณคุณหนูก็ว่าได้ค่ะ เรียนโรงเรียน นานาชาติค่ะ ได้ทุกอย่างที่อยากจะได้ แต่แล้ววันหนึ่งถึงจุดเปลี่ยน พ่อกับแม่เราทะเลาะกันเพราะคุณพ่อของเราเจ้าชู้และทำร้ายคุณแม่ของเราค่ะ ตอนนั้นจำความได้อยู่ประมาณ ป1 เราได้ยินเสียงคุณพ่อและคุณแม่ทะเลาะกันดังมาก และคุณพ่อก็ตบหบ้าคุณแม่ เรานี่แอบนั่งร้องไห้อยู่ในห้องแม่เราเข้ามาบอกเก็บเสื้อผ้ากลับไปอยู่บ้านตากับยายน่ะลูก พอเรากลับไปอยู่บ้านตากะยาย ชีวิตเราก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ เรียนโรงเรียนวัด กินข้าวถาดหลุม ห้องนำ้ก็น่ากลัวแถมมีตุ๊กแก เพื่อนก็แก่น ๆ พูดจาไม่เพราะ แรก ๆ เรารับไม่ได้ค่ะ แต่พออยู่ได้สักพักเริ่มชิน เราก็กลายเป็นหัวโจกแทน 555+ ตาและยายดูแลเราเป็นอย่างดีค่ะ แม่ไม่ได้อยู่กับเราน่ะค่ะ เอาเรามาฝากตาและยายไว้และก็ไปทำงานค่ะ เพราะตอนนั้นแม่ไม่มีอะไรมาเลย พอเราเรียนจบ ม3 เราก็ย้ายมาเรียนที่ในตัวเมืองค่ะอยู่กับน้า น้าเราเป็นพยาบาล ช่วงแรก ๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไร พอน้าเราแต่งงานน้าเขยเราเข้มงวดมากเลยค่ะเจ้าระเบียบ ด่าว่าเราทุกอย่าง เราอึดอัดใจมากเลยค่ะ ตอนนั้นเราน้อยใจในตัวเองมาก ๆ เลยค่ะ ลืมบอกไปว่า เราต้องกลับไปเอาเงินที่บ้านกับแม่ทุกเดือนแม่เรากลับมาเปิดร้านทำผมอยู่ที่บ้านหลังจากหายไปนานค่ะ ทุกครั้งที่เราไปเราจะโดนแม่ด่าทุกครั้งเลยค่ะ บอกว่าเราเป็นภาระบ้างไม่อยากให้เราเรียนแล้วบ้าง ไปบางทีแม่เราก็โยนเงินให้เราแต่เราเข้าใจน่ะค่ะท่านคงเครียด ตอนนั้นชีวิตเราสับสนมากเลยค่ะ พอกลับมาอยู่ในตัวเมืองก็มีปัญหากับน้าเขย กลับไปบ้านก็ทะเลาะกับแม่ พอเราเรียนจบ ปวช. ช่วงปิดเทอมเราเลยไปหางานทำค่ะ ด้วยความที่ไม่อยากกลับไปขอเงินแม่ และไม่อยากเจอหน้าน้าเขย และเราก็ได้พบกับ บอล เค้าเป็นหัวหน้าเราค่ะ เค้าอายุห่างจากเรา 22 ปี ตอนแรกที่เราเจอบอกเลยรู้สึกชอบเค้ามากค่ะ ตอนนั้นเราอายุประมาณ 19 เค้าอายุ 41 ค่ะ เค้าก็รับเราเค้าโดยที่ไม่ต้องถามอะไรเลย เราสมัครทำงานเป็นเสมียรในไซค์งานค่ะ หลังจากนั้นเค้าก็ไปรับไปส่งเรา 3 วัน เค้าบอกว่าเค้าชอบเราเค้าอยากดูแลเรา เราก็ชอบเค้าค่ะ ตอนนั้นเราตัดสินใจย้ายออกมาจากบ้านน้ามาอยู่บ้านเพื่อนค่ะ เค้าก็ไปรับเรามาทำงานเย็นก็มาส่งพาเราไปทานข้าวดูแลเราอย่างดีมาก ๆ ค่ะ จนใกล้ถึงเวลาที่เราจะต้องกลับไปเรียนต่อ ปวส. เค้าบอกเราว่า เค้าไม่อยากให้เราไป เค้าจะส่งเราเรียนเอง เราก็ตกลงค่ะ เรียนเสาร์อาทิตย์เอา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับเรา จนมีเพื่อน ๆ หลายคนอิจฉาเรามากเลยค่ะ ชีวิตเราก็อยู่อย่างมีความสุข แล้วเค้าก็ชวนเราออกมาอยู่ข้างนอกค่ะ แล้วเค้าก็มาอยู่กับเรา แต่แล้ววันหนึ่งถึงจุดเปลี่ยนค่ะ เราเรียนเสาร์อาทิตย์เริ่มมีเพื่อนมากค่ะ เราเริ่มติดเพื่อนไม่สนใจเค้า พอเพื่อนเรามาที่ห้องเราจะแนะนำแฟนเราว่าคนส่งผ้า เพราะเค้าเอาผ้าเราไปวักรีดให้เรียบร้อยเลยค่ะ เค้าก็ไม่เคยว่าเรา เราไปเที่ยวเค้าก็นั่งรอเราอยู่ในรถไม่ลงเพราะกลัวเราจะอึดอัด เราเมาก็ตามเก็บเรากลับบ้านค่ะ จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เรากำลังจะเรียนจบ เราอยากไปเรียนที่กรุงเทพค่ะ เราติดเพื่อนและตอนนั้นเราก็มีกิ๊กเรียนอยู่ที่กรุงเทพค่ะ เชื่อไหมค่ะ เราขนของในบ้านทั้งหมดไปกรุงเทพ เหลือแค่ตู้เสื้อผ้า กับเตียง ที่ไม่เอาไปเพราะเราเอาไปไม่ได้ค่ะ เราเอาไปโดยที่ไม่ได้บอกเค้าไม่ได้รำ่ราเค้าเลยค่ะ ถอดไปกระทั่งแอร์ พอเค้ากลับบ้านมา เค้าโทรหาเรา เค้าร้องไห้ค่ะ เค้าบอกว่าทำไม่ทำกับเค้าแบบนี้เค้ารักเรามาก เราไม่สนใจเค้าเลยค่ะ เงียบพูดแค่คำเดียวแค่นี้น่ะ เค้าก็วางสายไปโทรหาเราเราก็ไม่รับ และไม่นาน เราก้ทะเลาะกับแฟนใหม่ของเรา เรารู้สึกคิดถึงบอลมากค่ะตอนนั้น เงินก็ไม่ค่อยมีอยู่แบบลำบากใช้ชีวิตในสังคมที่กรุงเทพ จากที่เคยได้อะไรทุกสิ่งทุกอย่าง วันนี้ต้องมาอยู่แบบโดดเดี่ยวลำพังแล้วเราก็ตัดสินใจโทรหาเค้าค่ะ เสี่ยงปลายสายรับแบบนิ่งมาก เราถามเค้าพี่บอลทำอะไรอยู่ค่ะสะดวกคุยไหมค่ะ เค้าบอกคุยได้เป็นงัยบ้าง เราร้องไห้เลยค่ะ เค้าพูดมาคำเดียว ไม่ต้องร้องน่ะกลับมาบ้านเรา พี่ยังรักหนูเสมอ เราเนี้ยปล่อยโฮเลยค่ะ เค้าตีรถมากรุงเทพเดี๋ยวนั้นซึ่งตอนนั้นประมาณ 2 ทุ่มค่ะ มารับเรากลับบ้าน เรากลับมาอยู่กลับเค้าได้สักพัก เอาอีกแล้วค่ะ เราไปเจอเพื่อนเก่าที่เราเคยแอบชอบเค้ามาชอบเรา เลยคบกัน เราเริ่มเที่ยว ไม่สนใจแฟนเราอีกเหมือนเดิมค่ะ เค้าคอยตามเราเหมือนเดิมน่ะค่ะ เราเบื่อ เราหนี เราด่าเค้าค่ะ เชื่อไหมค่ะ ด้วยความที่เค้าไม่เจอหน้าเราเลยเป็เดือน เค้าเปลี่ยนกุญแจบ้านใหม่หมดเลยค่ะ ให้เราเข้าบ้านไม่ได้จะได้โทรหาเค้า และจะได้มาเครียร์กัน เมื่อเรากลับบ้านมา เราเค้าบ้านไม่ได้รู้ไหมค่ะเราทำงัย เราเลวมากเลย เราไปแจ้งตำรวจค่ะ จับเค้า ตำรวจแค่ลงบันทึกประจำวันแล้วให้ไกล่เกลี่ยนกัน เค้ายอมมาเปิดประตูให้เราค่ะ เค้าร้องไห้ เค้าบอกเค้ารักเรามากทำไม่ทำแบบนี้กับเค้า ตอนนั้นเราไม่สนใจค่ะ คิดผิดมาก ๆ เลย พอเราสำนึกได้ เค้าให้อภัยเราทุกครั้งค่ะ จนกระทั่งตอนนี้เราอายุ 29 เค้าอายุ 51 แล้วค่ะ เราใช้ชีวิตกันเป็นครอบครัวมีลูกน้อย ๆ 1 คน 2 ขวบแล้วค่ะ เราอยากจะบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเราจริง ๆ เค้าส่งให้เราเรียนจนจบ ซื้อรถให้เราขับ สนับสนุนหางานดีดีให้เราทำ เรามาเจอเค้าครั้งแรกเราไม่มีอะไรติดตัวมาเรา เราทำกับเค้าไว้เจ็บแสบสารพัดมากมาย แต่เค้าก็ให้อภัยเรา รักและดูแลเราด้วยดีมาตลอดเลยค่ะ ถึงวันนี้เราจะรักและดูแลเค้าให้ดีที่สุด เพราะแม่เป็นผู้ให้ชีวิต สามีเราคือผู้ให้ลมหายใจ ขอให้ทุกคู่ที่มีคนรักดูแลคู่รักให้ดีดีน่ะค่ะ เพราะบางครั้งโอกาศก็ไม่ได้มีมาให้เราบ่อยๆ เราติดขัดอย่างไรก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ