ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันรู้ว่าฉันงี่เง่าเอง ฉันไม่ดีพอที่จะประคองรักเราได้
เราเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บกด นิสัยเราจะนิ่ง เฉยชา เราไม่รู้นะว่ามันเป็นเพราะอะไร ยิ้มไม่เก่งเอาเสียเลย คือแบบเราคบกับใคร(แบบเพื่อน) ทุกคนจะค่อนข้างที่จะเกรงใจเรามาก ซึ่งเราก็ไม่ชอบนะ ถ้าคบแบบคนรัก บางคนก็อึดอัดจน เพราะเราคุยไม่เก่ง จนเลิกราไป(แต่ความรู้สึกเราไม่มีเลยละ เฉยมาก เสียใจ ห้านาที แล้วหยุด แค่นั้น)
เเต่พอเขาคนนั้นเข้ามาในชีวิต เขาทำให้เราเปลี่ยน เขาทำให้เรายิ้ม ยิ้มโดยไม่ต้องเเสร้งยิ้ม เขาทำให้เราลืมความกดดัน(กดดันจากหลายๆแหล่ง) เขาจะอยู่ข้างเราเสมอในเวลาที่ทุกข์ใจ เสียใจ มีปัญหา เขาจะอยู่ข้างๆรับฟังจากเราเเล้วปลอบเราตลอด เขาอายุน้อยกว่าเรานะ ปีนึงได้ละ เขาอ่อนโยนมาก น่ารักมาก ตอนเขาขอคบเราไม่คิดมากเลยละ เเทบจะพูดตกลงซะเดี๋ยวนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะเราก้แอบชอบเขามานาน เขาเป้นนักบาส ไม่แปลกที่จะมีสาวๆตามชอบเราก้คนนึงละที่ชอบ ก็ได้เเค่ชอบอยู่อย่างนั้น จนผ่านไปหลายปี เจอกันอีกครั้งเขาเลยบอกชอบเรา แล้วบอกว่า "เราคบกันนะ" เขินจัดดเลย
ระยะเวลาที่คบกัน ด้วยความที่เราอายุเยอะกว่า งานเลยเยอะกว่าเขา เราเลยทะเลาะกันบ่อย เเต่ก้งอลๆกันแปบเดียว เดี๋ยวเดียวก้ดีกัน เพราะเขาน่ารักเกินไป เลยอ่อนทุกที เขาเป้นคนที่ หึง และ หวง ได้รุนเเรงมาก (นึกสถาพออกมั๊ยค่ะ) บางครั้งน้ำตาไหลนะ แต่ก็เพราะรู้ว่าเขารักเรามาก เลยไม่คิดอะไร เราพบเจอกันไม่บ่อยมาก แต่ความผูกพันธ์มันเยอะมาก สำหรับเรานะ นานๆจะเจอสักครั้ง ความคิดถึงเป็นเรื่องธรรมดา มีเเน่นอนมีเยอะมากด้วย
เเต่เขาว่ากันว่าช่วงความสุขมันจะผ่านไปเร็วเสมอ ใช่ ฉันก้ว่าอย่างนั้น เพราะต่างคนต่างก็เริ่มว่างไม่พร้อมกัน อีกอย่างเรารับเเรงกดดันจากทางบ้านเยอะมาก เพราะเป็นลูกคนโต ทางบ้านเขาได้วาดทางเดินไว้ให้เราตั้งเเต่เด็กแล้ว เลยไม่แปลกที่เราจะมีนิสัยที่เข้ากับคนยาก เราเดินตามทางที่มีคนขีดไว้ให้ เเล้วเราก็ต้องทำให้ได้ด้วย อนาคตของเราต้องแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งเราเองก็ท้อนะ เพราะมันไม่ใช่สำหรับเราเลย เรารู้ว่าทางบ้านหวังดี แต่ก้นะ
ทางที่เราเดินมาหนักมาก งานเยอะ กิจกรรมเยอะ วุ่นวาย เวลาไม่มีเลย เราบ่อยเดือนนึงไม่ต่ำกว่าสามครั้งอะ แฟนเราเขาก็เเข่งบาส ซ้อมบาส ตามประสาของเขา เราก้บอกนะว่า เราไม่ว่างขอโทษ เขาก้บอกไม่เป็นไร และช่วงเวลาที่โหดร้ายก็มาถึง ทั้งเรียน ทั้งกิจกรรม วิจัย (สามชิ้นด้วยกัน) เอาง่ายๆ เรานอนวันละ 1 -2 ชั่วโมงเอง ซึ้งเราเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอ อยู่เเล้ว ป่วยอีก ทุกอย่างรวมอยู่ด้วยกัน สภาพยังกะซอมบี้เลยละ เราแทบไม่มีเวลาให้แฟนเลยละ พ่อแม่ก้เช่นกัน อะไรมันจะหนักขนาดนั้น เราดูเหมือนคนไม่ดีเลยอะ เราทิ้งให้ แฟนรอเก้อ เรารู้นะว่าเราผิด ที่ไม่ได้ใส่ใจเขามาก เราออนเฟชเราก็ทักเขานะ(ทำกิจกรรม คุยโทรศัพท์ไม่ได้) บางครั้งเราเปิดเน้ตไว้ ไม่ได้ปิด มันก็ออนออโต้เลย เขาคงน้อยใจนะเราว่า เเต่เราไม่ได้ตั้งใจออน เขานอยที่เราออนไม่ทัก เราอธิบาย เเต่เขาไม่ฟังเรา แล้วมันก้ถึงจุดแตกหัก เขาบอกว่า "เหนื่อยมากกับคนอย่างเธอ" เราถึงกับน้ำตาคลอเลย (คุยผ่านโทรศัพท์นะ) เราก้เงียบ เขาก้พูดว่า "เรา จบ กัน เหอะ " ตอนนั้นช็อคเลย เรายื้อเขาทุกทางเลย เต่เขาพอ พอเหอะ จบ เหอะ เเต่จะให้เราทำอย่างนั้นเราทำไม่ได้จริงๆ เรายื้อเขามาตลอดแต่เขาก้เหมือนเดิม เราโทไปเขาจะไม่ค่อยรับละ บางทีก็ตัดสาย เฟชนี่ลบเพื่อนด้วย เราก็ส่งคำขอไปใหม่นะ โทรเรื่อยๆ
เขาก็รับ แล้วพูดว่า "อย่าโทรมาได้มะ " น้ำตาซึมอีกแล้ว เเล้วเขาก็วางไป ในเฟชจู่ๆก็เด้งขึ้นมา เขารับเราเป้นเพื่อนเเล้ว เเล้วเขาก้บอกว่า "ถ้าไม่อยากให้ลลบเพื่อนแล้วเปลี่ยนเบอร์ อย่าโทรมาอีก" เรารับปาก แต่ทำได้เเค่ไม่กี่วัน งานก็หนักตามกรรมนั่นแหละ แต่เริ่มเบา เราก้โทหาเขานะ ไม่รับเหมือนเดิมแหละ (ไม่ยอมเปลี่ยนเบอร์สิน่า) บางครั้งก็รับ เเล้วพูดแบบเดิมนั่นแหละ จนเราได้มีโอกาสทำวิจัยชิ้นนึง เพื่อนๆอยากให้เราคลายเครียดเลยบอกว่าไปทำที่ต่างจังหวัดสิ ที่ๆชอบหน๊ะ เรานึกออกแค่ที่เดียว บ้านเก่าของฉัน จังหวัด กระบี่ ฉันชอบทะเล^^(แต่ว่ายน้ำไม่เป้น เห้ออ) เเต่ความโหดร้ายไม่หยุดอยุ่ตรงนั้น แฟนฉัน(ฉันไม่เลิกกับเขา เขาต่างหากที่เลิกกับฉัน) อยู่ที่นั่นด้วย แต่ฉันคิดว่าไม่เจอหรอก กระบี่ไม่ได้เเคบขนาดนั้น ฉันก็โทหาเขาปกตินะ (มีแอบติดต่อกับเพื่อนเขานิดนึง ว่าเขาอยุ่ไหน เผื่อได้เจอจะรีบหลบ) แต่เหมือนฉันพลาด หรือว่า เพื่อนเขาเห็นใจฉันกันแน่ พวกเขาทำให้เราเจอกันอีกครั้ง
วันนั้นฉันกะว่าจะกลับเเล้วละ เลยออกเดินเล่นสักหน่อย โทรหาเขาเหมือนเดิม เขาก็รับนะ เราจะถามแค่ว่า "อยู่ไหนเหรอ" (เพราะมาคนเดียว เรากลัวมากที่จะเจอเขา ทั้งๆที่อยากเจอมาก) เขาก็บอก อยุ่โน้น นี่ นั่น (มั่นใจมากว่าไม่เจอ) แล้ว เราเดินผ่านหอพักเขาแบบไม่รู้ตัวด้วยนะ มารู้อีกทีก็เจอเขานี่แหละ บอกได้เลย อึ้ง นิ่ง น้ำตาเหมือนจะไหล
ต่อจากนี้ ตามลิ้งนี่เลยค่ะ
http://pantip.com/topic/32801643
หลังจากนั้น ฉันก็ฝันถึงช่วงเวลาที่อยุ่กับเขามาตลอดเลย ดีบ้าง ร้ายบ้าง จนเพื่อนๆในห้องเริ่มเป็นห่วง เราสภาพแย่มาก งานก็ทำแบบทำจนกว่าจะหลับคางานอะ ตื่นมา บางที่นั่งเหม่อ ใจลอย ในหัวมีเเต่ความฝัน(ที่เป้นจริงในอดีต) มาตอกย้ำ รอยยิ้มหายไปอีกครั้ง กลับไปสุ่โหมดเดิมอีกครั้ง เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ไม่อยากคิดนะ ความคิดพอห้ามได้ แต่ความฝันนี่สิเราห้ามไม่ได้เลย ทรมานจังTT
ความจริง ที่เข้ามาถึงความฝัน
เราเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บกด นิสัยเราจะนิ่ง เฉยชา เราไม่รู้นะว่ามันเป็นเพราะอะไร ยิ้มไม่เก่งเอาเสียเลย คือแบบเราคบกับใคร(แบบเพื่อน) ทุกคนจะค่อนข้างที่จะเกรงใจเรามาก ซึ่งเราก็ไม่ชอบนะ ถ้าคบแบบคนรัก บางคนก็อึดอัดจน เพราะเราคุยไม่เก่ง จนเลิกราไป(แต่ความรู้สึกเราไม่มีเลยละ เฉยมาก เสียใจ ห้านาที แล้วหยุด แค่นั้น)
เเต่พอเขาคนนั้นเข้ามาในชีวิต เขาทำให้เราเปลี่ยน เขาทำให้เรายิ้ม ยิ้มโดยไม่ต้องเเสร้งยิ้ม เขาทำให้เราลืมความกดดัน(กดดันจากหลายๆแหล่ง) เขาจะอยู่ข้างเราเสมอในเวลาที่ทุกข์ใจ เสียใจ มีปัญหา เขาจะอยู่ข้างๆรับฟังจากเราเเล้วปลอบเราตลอด เขาอายุน้อยกว่าเรานะ ปีนึงได้ละ เขาอ่อนโยนมาก น่ารักมาก ตอนเขาขอคบเราไม่คิดมากเลยละ เเทบจะพูดตกลงซะเดี๋ยวนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะเราก้แอบชอบเขามานาน เขาเป้นนักบาส ไม่แปลกที่จะมีสาวๆตามชอบเราก้คนนึงละที่ชอบ ก็ได้เเค่ชอบอยู่อย่างนั้น จนผ่านไปหลายปี เจอกันอีกครั้งเขาเลยบอกชอบเรา แล้วบอกว่า "เราคบกันนะ" เขินจัดดเลย
ระยะเวลาที่คบกัน ด้วยความที่เราอายุเยอะกว่า งานเลยเยอะกว่าเขา เราเลยทะเลาะกันบ่อย เเต่ก้งอลๆกันแปบเดียว เดี๋ยวเดียวก้ดีกัน เพราะเขาน่ารักเกินไป เลยอ่อนทุกที เขาเป้นคนที่ หึง และ หวง ได้รุนเเรงมาก (นึกสถาพออกมั๊ยค่ะ) บางครั้งน้ำตาไหลนะ แต่ก็เพราะรู้ว่าเขารักเรามาก เลยไม่คิดอะไร เราพบเจอกันไม่บ่อยมาก แต่ความผูกพันธ์มันเยอะมาก สำหรับเรานะ นานๆจะเจอสักครั้ง ความคิดถึงเป็นเรื่องธรรมดา มีเเน่นอนมีเยอะมากด้วย
เเต่เขาว่ากันว่าช่วงความสุขมันจะผ่านไปเร็วเสมอ ใช่ ฉันก้ว่าอย่างนั้น เพราะต่างคนต่างก็เริ่มว่างไม่พร้อมกัน อีกอย่างเรารับเเรงกดดันจากทางบ้านเยอะมาก เพราะเป็นลูกคนโต ทางบ้านเขาได้วาดทางเดินไว้ให้เราตั้งเเต่เด็กแล้ว เลยไม่แปลกที่เราจะมีนิสัยที่เข้ากับคนยาก เราเดินตามทางที่มีคนขีดไว้ให้ เเล้วเราก็ต้องทำให้ได้ด้วย อนาคตของเราต้องแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งเราเองก็ท้อนะ เพราะมันไม่ใช่สำหรับเราเลย เรารู้ว่าทางบ้านหวังดี แต่ก้นะ
ทางที่เราเดินมาหนักมาก งานเยอะ กิจกรรมเยอะ วุ่นวาย เวลาไม่มีเลย เราบ่อยเดือนนึงไม่ต่ำกว่าสามครั้งอะ แฟนเราเขาก็เเข่งบาส ซ้อมบาส ตามประสาของเขา เราก้บอกนะว่า เราไม่ว่างขอโทษ เขาก้บอกไม่เป็นไร และช่วงเวลาที่โหดร้ายก็มาถึง ทั้งเรียน ทั้งกิจกรรม วิจัย (สามชิ้นด้วยกัน) เอาง่ายๆ เรานอนวันละ 1 -2 ชั่วโมงเอง ซึ้งเราเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอ อยู่เเล้ว ป่วยอีก ทุกอย่างรวมอยู่ด้วยกัน สภาพยังกะซอมบี้เลยละ เราแทบไม่มีเวลาให้แฟนเลยละ พ่อแม่ก้เช่นกัน อะไรมันจะหนักขนาดนั้น เราดูเหมือนคนไม่ดีเลยอะ เราทิ้งให้ แฟนรอเก้อ เรารู้นะว่าเราผิด ที่ไม่ได้ใส่ใจเขามาก เราออนเฟชเราก็ทักเขานะ(ทำกิจกรรม คุยโทรศัพท์ไม่ได้) บางครั้งเราเปิดเน้ตไว้ ไม่ได้ปิด มันก็ออนออโต้เลย เขาคงน้อยใจนะเราว่า เเต่เราไม่ได้ตั้งใจออน เขานอยที่เราออนไม่ทัก เราอธิบาย เเต่เขาไม่ฟังเรา แล้วมันก้ถึงจุดแตกหัก เขาบอกว่า "เหนื่อยมากกับคนอย่างเธอ" เราถึงกับน้ำตาคลอเลย (คุยผ่านโทรศัพท์นะ) เราก้เงียบ เขาก้พูดว่า "เรา จบ กัน เหอะ " ตอนนั้นช็อคเลย เรายื้อเขาทุกทางเลย เต่เขาพอ พอเหอะ จบ เหอะ เเต่จะให้เราทำอย่างนั้นเราทำไม่ได้จริงๆ เรายื้อเขามาตลอดแต่เขาก้เหมือนเดิม เราโทไปเขาจะไม่ค่อยรับละ บางทีก็ตัดสาย เฟชนี่ลบเพื่อนด้วย เราก็ส่งคำขอไปใหม่นะ โทรเรื่อยๆ
เขาก็รับ แล้วพูดว่า "อย่าโทรมาได้มะ " น้ำตาซึมอีกแล้ว เเล้วเขาก็วางไป ในเฟชจู่ๆก็เด้งขึ้นมา เขารับเราเป้นเพื่อนเเล้ว เเล้วเขาก้บอกว่า "ถ้าไม่อยากให้ลลบเพื่อนแล้วเปลี่ยนเบอร์ อย่าโทรมาอีก" เรารับปาก แต่ทำได้เเค่ไม่กี่วัน งานก็หนักตามกรรมนั่นแหละ แต่เริ่มเบา เราก้โทหาเขานะ ไม่รับเหมือนเดิมแหละ (ไม่ยอมเปลี่ยนเบอร์สิน่า) บางครั้งก็รับ เเล้วพูดแบบเดิมนั่นแหละ จนเราได้มีโอกาสทำวิจัยชิ้นนึง เพื่อนๆอยากให้เราคลายเครียดเลยบอกว่าไปทำที่ต่างจังหวัดสิ ที่ๆชอบหน๊ะ เรานึกออกแค่ที่เดียว บ้านเก่าของฉัน จังหวัด กระบี่ ฉันชอบทะเล^^(แต่ว่ายน้ำไม่เป้น เห้ออ) เเต่ความโหดร้ายไม่หยุดอยุ่ตรงนั้น แฟนฉัน(ฉันไม่เลิกกับเขา เขาต่างหากที่เลิกกับฉัน) อยู่ที่นั่นด้วย แต่ฉันคิดว่าไม่เจอหรอก กระบี่ไม่ได้เเคบขนาดนั้น ฉันก็โทหาเขาปกตินะ (มีแอบติดต่อกับเพื่อนเขานิดนึง ว่าเขาอยุ่ไหน เผื่อได้เจอจะรีบหลบ) แต่เหมือนฉันพลาด หรือว่า เพื่อนเขาเห็นใจฉันกันแน่ พวกเขาทำให้เราเจอกันอีกครั้ง
วันนั้นฉันกะว่าจะกลับเเล้วละ เลยออกเดินเล่นสักหน่อย โทรหาเขาเหมือนเดิม เขาก็รับนะ เราจะถามแค่ว่า "อยู่ไหนเหรอ" (เพราะมาคนเดียว เรากลัวมากที่จะเจอเขา ทั้งๆที่อยากเจอมาก) เขาก็บอก อยุ่โน้น นี่ นั่น (มั่นใจมากว่าไม่เจอ) แล้ว เราเดินผ่านหอพักเขาแบบไม่รู้ตัวด้วยนะ มารู้อีกทีก็เจอเขานี่แหละ บอกได้เลย อึ้ง นิ่ง น้ำตาเหมือนจะไหล
ต่อจากนี้ ตามลิ้งนี่เลยค่ะ http://pantip.com/topic/32801643
หลังจากนั้น ฉันก็ฝันถึงช่วงเวลาที่อยุ่กับเขามาตลอดเลย ดีบ้าง ร้ายบ้าง จนเพื่อนๆในห้องเริ่มเป็นห่วง เราสภาพแย่มาก งานก็ทำแบบทำจนกว่าจะหลับคางานอะ ตื่นมา บางที่นั่งเหม่อ ใจลอย ในหัวมีเเต่ความฝัน(ที่เป้นจริงในอดีต) มาตอกย้ำ รอยยิ้มหายไปอีกครั้ง กลับไปสุ่โหมดเดิมอีกครั้ง เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ไม่อยากคิดนะ ความคิดพอห้ามได้ แต่ความฝันนี่สิเราห้ามไม่ได้เลย ทรมานจังTT